Ο ήλιος των Χριστουγέννων

Έρχονται Χριστούγεννα, μα πριν λίγες ημέρες κιόλας η εποχή έμοιαζε με καλοκαίρι. Δεν έχουν αλλάξει τελευταία οι εποχές όπως λένε. Θυμάμαι στην παιδική μου ηλικία έναν παρόμοιο χειμώνα. Μια υπέροχη ημέρα, ηλιόλουστη, σχεδόν ανοιξιάτικη, κι ας ήταν παραμονή των Χριστουγέννων. Ήμουν μικρούλα,στις πρώτες τάξεις του δημοτικού και είχα ξεκινήσει από το πρωί να πηγαίνω από πόρτα σε πόρτα για να πω τα κάλαντα. Σίγουρα μαζί με κάποια φίλη μου, στην πορεία ίσως και μόνη μου. Σε μια όμορφη γειτονιά με μονοκατοικίες και κήπους. Στους περισσότερους από αυτούς υπήρχαν τριανταφυλλιές σε όλα τα χρώματα, βοκαμβίλιες και ελιές μπροστά στα πεζοδρόμια. Οι πόρτες σχεδόν πάντα ανοικτές, σου έλεγαν "να τα πείτεε", πριν ακόμη προλάβεις να χτυπήσεις το κουδούνι ή να τους ρωτήσεις..."Καλήν ημέρα άρχοντες..." λέγαμε κλπ κλπ... Κάποια στιγμή κατά το μεσημέρι μια γλυκιά κούραση απλώθηκε στο παιδικό μου σώμα, και το πουγκί που κουβαλούσα είχε γεμίσει χρήματα. Πόσο χαρούμενη ήμουν. Αποφάσισα να γυρίσω προς το σπίτι, όταν στα μισά του δρόμου είδα τη μαμά να έρχεται, ντυμένη ανάλαφρα, καθώς πραγματικά ακόμη η λιακάδα ζέσταινε τα πάντα, όμορφη, περιποιημένη, με τα τακουνια της, ήρεμη, και με μια απαλά φευγάτη έκφραση σα να ήθελε να απολαύσει τη στιγμή. Έτρεξα με λαχτάρα κατα πάνω της, γλυκιά έκπληξη από τις λίγες, η μαμά σπάνια τα έκανε αυτά. Λίγος κόσμος ακόμη στην περιοχή μας τότε, ένα γύρο να έκανες για να ψάξεις κάποιον, ήταν πολύ πιθανόν να τον βρεις. Βγήκε να με βρει, και με πήρε να πάμε στη μεγάλη πλατεία κοντά στην εκκλησία. Πριν φτάσουμε εκεί, περάσαμε μπροστά από το βιβλιοπωλείο κοντά στο σχολείο. Το βιβλιοπωλείο αυτό ήταν το αγαπημένο μαγαζί των παιδιών τότε. Κάθε βιβλιοπωλείο. Για τα βιβλία με εικόνες, για τα μπλοκ ζωγραφικής και τις μπογιές, τα μυθιστορήματα, τα όμορφα μολύβια και άλλα τόσα. "Θέλω να πάρω παραμύθια μαμά, με τα χρήματα που έβγαλα από τα κάλαντα" ... Μπήκαμε και ούτε θυμάμαι πόσα παραμύθια πήρα. Η επόμενη σκηνή που θυμάμαι είναι ένα παγκάκι σε μια πλατεία με μπόλικο πράσινο, ήλιο και λίγους περαστικούς κι εμένα να ακούω τη μαμά μου να μου διαβάζει τα παραμύθια που μόλις είχα αγοράσει από το βιβλιοπωλείο. Η αίσθηση που είχα μοιάζει πολύ με αυτήν της φωτογραφίας, κι ας ήμουν σε εξωτερικό χώρο

Τώρα ξέρω ...

(Ξύπνησα αιφνίδια στις 12, μετά από ένα πολύ ζωντανό όνειρο ατις 20 Μαϊου το 2014. Χαίρομαι που το κατέγραψα και υπάρχει εδώ στο μπλογκ μου. Ποτέ δε φαντάστηκα πως προμήνυε πολλά για το μέλλον μου....) ---------------------------------------------------------------------------- Και μπήκα κάπου. Σε αυτό το κάπου υπήρχαν τα πράγματά του. Και σε εμφανές σημείο δυο βιβλία, ένα μεγάλο κι ένα πιο μικρό. Με όμορφα σχέδια στο εξώφυλλο. Διαφορετικά σε κάθε βιβλίο. Και άνοιξα το πρώτο. Και είδα τον εαυτό μου σε μικρή ηλικία. Ασπρόμαυρη φωτογραφία, παρόμοια με κάποια άλλη που είχα. Κατάλαβα πως κι αυτή είχε τραβηχτεί ταυτόχρονα μα δεν την είχα δει ποτέ, απλά γιατί την είχε πάρει αυτός. Και προχωρούσαν οι σελίδες και με έβλεπα σε φωτογραφίες μεγαλύτερη και συγκινήθηκα. Όχι γιατί έβλεπα εμένα αλλά γιατί κατάλαβα πόσο με σκεφτόταν τελικά, πόσο συνυπήρχε με τα βουβά κομμάτια από τη ζωή μου. Ένιωσα πως υπήρχε πάντα στη ζωή μου γιατί υπήρχα στη σκέψη του. Στο ενδιαφέρον του. Υπήρχαν οι εικόνες μου στο σπίτι του. Και μετά άλλες κι άλλες και προχώρησα στο δεύτερο βιβλίο που ήταν κομμάτια καθημερινότητας. Σα να τα είχε αποσπάσει κλεφτά από τη ζωή μου. Σαν σταματημένα καρέ από βίντεο. Σαν στιγμιότυπα που τράβηξε ενώ με κοίταζε από μακριά. Και τι περίεργο. Είχε μαζέψει τα πιο σημαντικά στοιχεία και κομμάτια. Ήξερε τα πάντα για μένα... με ήξερε. Και τότε ήρθε το μήνυμα στο κινητό. Κι έπρεπε αν φύγω. Έπρεπε να γυρίσω και να προσποιηθώ πως δεν είδα τίποτα, πως δεν ξέρω τίποτα, τουλάχιστον μέχρι να το ξεκαθαρίσω μέσα μου, μέχρι να βάλω σε μια τάξη τα ανάκατα συναισθήματα που ξεπηδούσαν όπως τα κομμάτια της λάβας. Σε όλη τη διαδρομή σκεφτόμουν. Και αυτό που σκεφτόμουν ήταν δυο χέρια νευρικά που ανάμεσα σε αποφάγια και λερωμένα πιάτα έπαιρνε την ψύχα από το μισοφαγωμένο ψωμί, την έκανε μπαλάκια και την πέταγε δώθε-κείθε. Ένα σώμα σε ένταση και δυο μάτια που απέφευγαν να κοιτάξουν. Και όταν τον ρώτησαν αν είδε, είπε: "όχι". Και με άφησε έτσι απλά στην παγωνιά και στο μούδιασμα. Στην τρύπα που με τραβούσε και με κατάπινε. Στον πόνο και στο λυγμό. Και οι υπόλοιποι ένιωσαν ελεύθεροι. Άκουσαν αυτό που ήθελαν. Δεν είχε να κάνει με αυτούς. Κι αυτό ήταν αρκετό. Αρκεί που δεν είχε να κάνει με αυτούς. Ήταν δώδεκα η ώρα περίπου και μάλλον η σκέψη του κάπου πήγε, κάπου απλώθηκε...γι αυτό...

Ιστοριούλα στα γρήγορα

Πρόσκληση πρόκληση απο τον Νίκος Βιτωλιώτης. Μικροαφήγησης συνέχεια:

«Μία γυναίκα ξυπνά από θόρυβο στη μέση της νύχτας. Διαπιστώνει πως κάποιος επιχειρεί να παραβιάσει το υπόγειο του γειτονικού της σπιτιού». Με βάση την παραπάνω πρόταση, συνθέστε μία ιστορία γύρω στις 150 λέξεις, με ευδιάκριτη και λειτουργική κορύφωση.

Ξεκινάω ...

Κάθε βράδυ το ίδιο βιολί. Στριφογύριζε στο κρεβάτι της περιμένοντας να έρθει εκείνος. Το τηλέφωνό του ήταν κλειστό. Ποιος ξέρει πάλι που γυρνούσε. Κατά διαστήματα άκουγε το κινητό να χτυπάει. Ένα μήνυμα ήρθε στις τρεις. Ήταν η φίλη της από το διπλανό διαμέρισμα. Τρέξε στο παράθυρο να δεις, της είπε. Κάνουν διάρρηξη στο απέναντι σπίτι. Σκαρφαλώνουν στον τοίχο προς το μπαλκόνι. Σκέφτηκε πως μπορεί να ήταν αυτή στη θέση των γειτόνων. Τι θα έκανε αν εισέβαλαν βραδιάτικα στο σπίτι της και την έβρισκαν μόνη. Την έπιασε ταραχή. Προσπάθησε να πληκτρολογήσει το νούμερο της αστυνομίας αλλά έτρεμε. Άνοιξε το παράθυρο κι άρχισε να ουρλιάζει. Κλέφτες!! Αστυνομία !! Αλήτες τι κάνετε εκεί !! Κτήνη !! Φύγετε !! Οι κλέφτες δεν είχαν προλάβει να μπουν. Σάστισαν. Κοιταχτήκανε και φάνηκε σαν κάτι να είπαν μεταξύ τους. Ακούστηκε μια βρισιά κι ο ένας κύλησε κάτω χτυπώντας το κεφάλι του. Ό άλλος πιάστηκε από ένα προεξέχον σίδερο, σύρθηκε ως τη διπλανή μάντρα. Σκαρφάλωσε και χάθηκε πηδώντας από στέγη σε στέγη

(Χρόνος συγγραφής περίπου 50 λεπτά)

Δείτε λιγότερα

Τα πρότυπα

 Κάποιοι άνθρωποι τυγχάνει να κάνουν το μεγαλύτερο έργο στον πλανήτη, χωρίς να φαίνεται ουσιαστικά πως κάνουν κάτι. Είναι οι άνθρωποι που σκέφτονται και πράττουν λίγο ή πολύ έξω από τον κοινότυπο, συνηθισμένο τρόπο. " 'Εξω από το κουτί", όπως είθισται (πρόσφατα) να λέγεται.

Το να σκέφτεσαι ή να πράττεις έξω από το κουτί είναι αυτό που κάνει τη διαφορά. Μικρή ή μεγάλη δεν έχει σημασία. Είναι η σκέψη που θα ξεκολλήσει από τα γρανάζια της συνήθειας. Η προσπάθεια να περπατήσει πέρα  από τα βολικά κανάλια του νου, χτισμένα από υλικά γνώριμα, συνηθισμένα, την πεπατημένη.

Πόσοι τέτοιοι άνθρωποι γύρω μας, μας έχουν δώσει έναυσμα να κάνουμε πράγματα, να αλλάξουμε τη ζωή μας, να ανοίξουμε τους ορίζοντές μας κλπ

Παρατηρούμε, ακολουθούμε τέτοιους ανθρώπους. Περιμένουμε να πουν κάτι, να δείξουν κάτι, να αντιδράσουν σε κάτι.

Είναι τα πρότυπα.

Τα πρότυπα δεν είναι πάντα διασημότητες. Είναι και οι απλοί άνθρωποι. Μπορεί να είναι κάποιος που παλεύει καθημερινά με τους "δαίμονές" του. Κάποιος που δεν το βάζει κάτω, κάποιος που τα καταφέρνει και προχωρά, κάποιος που ξεχωρίζει γιατί έτσι έτυχε, γεννήθηκε ξεχωριστός. Κάποιος που είναι σέξι, λίγο ατίθασος, λίγο ασυμβίβαστος, κάποιος που κάτι καινούριο θα σκεφτεί πάντα για να δώσει μια φρέσκια πνοή στη ζωή του. Οι αφανείς ήρωες εν ολίγοις, μιας ζωής που πάντα δίνει προκλήσεις. Οι μοναχικοί καβαλάρηδες, οι Δον Κιχώτηδες, αυτοί που τα βράδια ξέρουν να ηρεμούν το είναι τους με λίγο τσάι και συμπάθεια για τον εαυτό τους.

Ήσουν για μένα πρότυπο Βάσω κι ας μην στο είπα. Φωνάζουμε το θαυμασμό μας μόνο στα αστέρια του κινηματογράφου και στους τραγουδιστές που ζητάμε αυτόγραφα.

Από σένα Βάσω απλά έπαιρνα, ρουφώντας κάθε σου κίνηση, κουβέντα, τρόπο

Κι από εσένα Μαρία. Βλέποντας πόσο εύστροφη ήσουν, παρατηρώντας τον τρόπο που έλυνες όλα σου τα προβλήματα, έμαθα πως μέσα στο κεφάλι μας υπάρχει ένα όργανο που αν το στύψουμε λίγο γεννάει ιδέες και πράγματα.

Κι όταν έφυγε απ' τη ζωή μου η Βάσω και η Μαρία δεν στενοχωρήθηκα. Δεν είπα "τι θα κάνω τώρα;"

Όταν φύγει ένα πρότυπο από τη ζωή σου και σκεφτείς "τι θα κάνω τώρα:" ... Είσαι σε λάθος δρόμο. Πρέπει να αλλάξεις κατεύθυνση. Διότι δεν πήρες κάποιο μάθημα από τη συναναστροφή μαζί τους. Απλά αντέγραφες ρηχά καθημερινό υλικό. 

Αυτό δεν κάνει τη διαφορά. 

Οπότε, μην ξαναχτυπήσεις την πόρτα τους ή κανενός άλλου την πόρτα για παρόμοιο λόγο. Άνοιξε καλύτερα την τηλεόραση ή δες μια ευχάριστη ταινία.

Τα φιλιά μου

Happy Halloween είπαμε ;;

 Λόγω της ημέρας που όλοι κάπως χαίρονται το Halloween παραμονή των Αγίων Πάντων των Καθολικών, θα ήθελα να κάνω μνεία στην ημέρα με ένα κείμενο, βγαλμένο από την καθημερινότητά μου, που κάποιες φορές εμπεριέχει αστεία στιγμιότυπα. Καμιά φορά τα αστεία αυτά στιγμιότυπα εμπεριέχουν μαύρο χιούμορ επίσης!

Επισκέπτομαι συχνά την ηλικιωμένη μητέρα μου. Κάθομαι στο σπίτι της πολλές ώρες. Συγυρίζω, μαγειρεύω, μιλάμε, και πολλές φορές κοιμάμαι εκεί.

Τα πρωϊνά υπάρχει κάποια ρουτίνα τύπου: Να ανάβουμε ρεσώ για τα αγαπημένα (της-μας) πρόσωπα που έφυγαν, να βάζω σταγόνες στα μάτια της κλπ.

Στον τοίχο του δωματίου της υπάρχει ένα ημερολόγιο , από αυτά που ξεφυλλίζεις την κάθε ημερομηνία, και πίσω από το κάθε χαρτάκι υπάρχει ένα τετράστιχο ποιηματάκι.

Ένα πρωί παρατήρησα πως είχε τουλάχιστον πέντε ημέρες να ξεφυλλιστεί το ημερολόγιο και θέλησα να βγάλω τα τέσσερα-πέντε φύλλα, ώστε να είναι σωστά ενημερωμένο. (ιψδ )

Χαμογέλασα σαν είδα τα ποιηματάκια με μια γρήγορη ματιά.

«Αυτά τα διάβαζε ο πατέρα σου κάθε πρωί» … Μου είπε.

«Να τα διαβάσω κι εγώ» … Απάντησα.

Πιάνω το πρώτο

(Η μητέρα μου υπ’ όψιν έχει μειωμένη ακοή)

Διαβάζω:

Δεν είναι δα τόσο μακρύ της ζωής το μονοπάτι…

Γκρρ γάμα το δε συνεχίζω.

Τι είπες; Ρωτάει η μάνα μου.

Πιάνω το δεύτερο χωρίς να της απαντήσω ...

Διαβάζω:

Μακάρι να ‘χαμε ζωή, μη τηνε παίρνει ο χάρος

Μπα γαμώ το μπελά του σήμερα μονολογώ μουρμουρίζοντας...

«Τι λες;» Ξαναρωτάει

Πάω στο τρίτο χαρτάκι

Καλλιά 'χω ν’ αγωνίζομαι μάταια μεσ’ την πλάση, παρά ν’αφήσω μάταια τη ζήση να περάσει

(Υποψιασμένη το διάβασα μουρμουρίζοντας μη πιστεύοντας το πρωινό κάζο που μου έλαχε).

Κοιτώ το τέταρτο πριν ξεκινήσω και ναι !! Θριαμβευτικά με στεντόρεια φωνή της απαγγέλω:

""Δεν υπάρχει αγριότερο θηρίο από τον άνθρωπο, όταν κατέχει δύναμη ίση με το πάθος του... Πλούταρχος""

Η μητέρα μου με κοιτούσε σα να είχα απαγγείλει στα Σουαχίλι

Άστα διάλα… Δεν τα ξαναδιαβάζω, τα τρία τέταρτα από αυτά είναι εντελώς γκραν γκινιόλ

'Αντε και του χρόνου !! Νά 'μαστε καλά

Υπενθύμιση

Είναι μαγικά τα ραντεβού που μας δίνουν οι μέρες στη διάρκεια των χρόνων. Ανα δύο, ανά τρία έτη, δεν έχει σημασία. 'Ερχονται να ολοκληρώσουν τις μισές εργασίες, ότι δεν έχεΙ ολοκληρωθεί. Πρέπει να το τελειώσεις... Σου λεν. Πρέπει να το κλείσεις το κεφάλαιο. Οι άνθρωποι ξεχνούν. Τα ίχνη όμως είναι εκεί. Όσο μικρά και να είναι, αν κοιτάξεις λίγο θα τα βρεις.
Είναι μαγικά τα ραντεβού που μας δίνουν οι μέρες