Γκουρού

Είναι η εποχή της συνδρομής. Μια τόσο δα μικρούλα συνδρομή για τόσα πολλά που θα πάρεις από το διαδικτυακό υλικό της μορφής που σε κοιτά από την οθόνη. Απευθύνεται σε σένα σε πρώτο ενικό πρόσωπο, για να έχεις την ψευδαίσθηση πως σου μιλά προσωπικά. Και λέει, λέει... Ουσιαστικά λέει τον πόνο της η μορφή αυτή. Και θυμώνει, και φουντώνει, γιατί έχει συναισθήματα, και τραύματα και ψυχολογικά προβλήματα. Δεν έχει προλάβει να μεταλλαχθεί σε a.i. Και λέει, λεέι, τον πόνο της. Κι εσύ νομίζεις πως ακούς συμβουλές. Στην ουσία ακούς αυτά που σέρνει η εποχή αυτή της αποδόμησης, της λήθης, και της προσωπικής ξεγύμνωσης. Ακούς αυτά που ξερνάει σα χολή, και αυτά που προβάλλει σε σένα, για να σε διδάξει. Προσπαθεί να διδάξει τον εαυτό της όμως, τα ίδια και τα ίδια λάθη. Κάπου εκεί είσαι εσύ είσαι ο μαθητής και τροφοδότης σε ένα περίεργο κύκλο. Με κραυγές, με προσβολές, με καλυμμένη γλυκύτητα ενίοτε. Σαν κακός φίλος, σαν κακιά μάνα, σαν κακός δάσκαλος.

Στο κάστρο