flowers in the window

Η Γ.... μου με θεωρεί μελαγχολική και λίγο απαισιόδοξη! Ναι, ίσως είμαι έτσι, τώρα που πλησιάζει τα 18 αλλά δεν μπορεί να μη θυμάται πως ήμουν παλιότερα.
Ήμουν πολύ αισιόδοξη και χαρούμενη ό,τι κι αν συνέβαινε, βέβαια έχοντας πολλά νεύρα και υπήρχε συγκεκριμένος λόγος γι' αυτό. Τα αρνητικά όμως, όπως λένε, αφήνουν πιο έντονα τη στάμπα τους...
Σιγά-σιγά η κούραση, η κατήφεια από διάφορα σκαμπανεβάσματα με έφτιαξαν κάποια που δεν αναγνωρίζω. Συνάμα όμως βλέπω κι άλλες μου πλευρές. Τι ήμουν, τι είμαι και που βρίσκεται ο πραγματικός μου εαυτός αλήθεια?
Ελπίζω κάπου ανάμεσα και πολύ ιδανικά...

Θέλω τα καλύτερα, θέλω χαρά, θέλω τα πράγματα στη θέση τους : ))))

When I first held you I was cold
A melting snowman I was told
But there was no-one there to hold
Before I swore that I would be alone forever more

Wow, look at you now
Flowers in the window
Its such a lovely day
And Im glad that you feel the same
cos to stand up Im in the crowd
You are one in a million
And I love you so lets watch the flowers grow

There is no reason to feel bad
But there are many seasons to feel glad, sad, mad
Its just a bunch of feelings that we have to hold
But I am here to help you with the load

Wow, look at you now
Flowers in the window
Its such a lovely day
And Im glad that you feel the same
cos to stand up Im in the crowd
You are one in a million
And I love you so lets watch the flowers grow

So now were heer and now is fine
So far away from there
And there is time, time, time
To plant new seeds and watch them grow
So therell be flowers in the window when we go

Wow, look at you now
Flowers in the window
Its such a lovely day
And Im glad that you feel the same
cos to stand up Im in the crowd
You are one in a million
And I love you so lets watch the flowers grow

Wow, look at you now
Flowers in the window
Its such a lovely day
And Im glad that you feel the same
cos to stand up Im in the crowd
You are one in a million
And I love you so lets watch the flowers grow

Lets watch the flowers grow

the boy in the plastic bubble

'Ενα μικρό δώρο μετά τα μεσάνυχτα!

Προσπαθώντας να γλαρώσω μπροστά στην τηλεόραση και κάνοντας zapping, έπεσα πάνω σε ένα μικρό κανάλι που έπαιζε μια παλιά ταινία. Μιλάμε για 70s!

Κάτι μου διέγειρε την προσοχή, σπάνιο για ταινία εκείνης της περιόδου και σε λίγο διαπίστωσα πως πρόκειται για κάποια που είχα ακούσει στα δέκα μου και είχα εντυπωσιαστεί.

Πάντα ήθελα να τη δω αλλά ποτέ δεν είχα την ευκαιρία καθώς τότε δεν πήγαινα σινεμά και η τηλεόραση έπαιζε ακόμη ασπρόμαυρες 20αετίας. Όταν ήρθε η ώρα να πληρώσουν στην μονοπωλούμενη κρατική κατιτίς παραπάνω για πιο καινούριες ταινίες, η σειρά αυτών των ταινιών είχε περάσει και μάλλον δεν τις πήραν χαμπάρι....

Ο Γιώργος, ένας ήρεμος, όμορφος νέος με ώριμη εμφάνιση, όταν άκουσε πως μου αρέσουν οι bee gees και το album τους για to saturday night fever, σκέφτηκε αμέσως τον john travolta και το χαμό που γινόταν εκείνη την εποχή γύρω από το ονομά του.

Ελληνο-αμερικάνος, με έμφυτη ευγένεια και μια γλυκύτητα προερχόμενη από την ψυχική ευαισθησία του, χάθηκε για λίγο στις σκέψεις του, μάλλον προσπέρασε τα εμπορικά, χορευτικά films του travolta και παρασυρμένος από τις δικές του εσωτερικές αναζητήσεις κι ανησυχίες θυμήθηκε το film του ηθοποιού που τον είχε συγκινήσει και προβληματίσει.

THE BOY IN THE PLASTIC BUBBLE...

Θυμάμαι τη λέξη bubble που είχε χρησιμοποιήσει ο Γιώργος...

Ξεκίνησε να αφηγείται την ταινία με ερώτηση: Έχεις δει μήπως την ταινία που ο travolta ήταν ένα αγόρι που ζούσε προφυλαγμένο μέσα σε ένα bubble?

Τσσσσσ!!!!

Αδιαφορία γύρω...δυστυχώς κανείς δεν κατάλαβε πως πρόκειται για κάτι βαθύτερο που θα ήταν όμορφο να μας ανέπτυσσε, ίσως να ήθελε να βγάλει κάτι κι από μέσα του.

Εμένα μου καρφώθηκε στο μυαλό η εικόνα του travolta στο bubble, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν το 'παίδεψα' παραπάνω...απλά σαν παιδάκι που μέχρι πολύ πρόσφατα του έλεγαν παραμύθια, ρώτησα αυτό που τόσο εύλογα κι αβίαστα βγαίνει από τα παιδικά μυαλουδάκια: Και? Τι έγινε? Πώς τελείωσε η ιστορία?

'Κάποια στιγμή βγήκε απο το bubble'....απάντησε.

Ήταν από τα πιο όμορφα film που είδα τελευταία...

άστοχη

Ποτέ δεν πετυχαίνω τους στόχους μου. Όχι τους στόχους-επιτεύγματα τόσο, όσο τους στόχους-σημεία. Το βοτσαλάκι στη θάλασσα θα πάει αλλού γι' αλλού, τα κλειδιά που θα πετάξω από το μπαλκόνι θα φιλήσουν το πεζοδρόμιο ή το γρασίδι του κήπου παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειες του ανθρώπου που κεντράρει από κάτω εναγωνίως, το χαρτάκι θα πέσει σίγουρα έξω από το καλάθι και το βελάκι θα πέσει σε όλα τα σημεία του τοίχου, στην καλύτερη περίπτωση στα έξω-έξω ομόκεντρα κυκλάκια.
Η ανικανότητά μου επαληθεύτηκε άλλη μια φορά ένα βράδυ του καλοκαιριού που πέρασε, σε ένα συνοικιακό κινηματογράφο που ήταν τίγκα στον κόσμο, σάββατο βλέπεις και πρώτες μέρες προβολής του mamma mia!
Αχχχχχ!!!!
Τι να σας κάνω μικρούλες μου που μεγαλώσατε και μυαλό δε βάλατε....μόλις τέλειωσε το διάλειμμα, έσβησαν τα φώτα, όλοι σώπασαν και η οθόνη άναψε ξανά, μου πιάσατε καβγά ανυποχώρητο...σκυλοκαβγά μεγάλο!
Κι εγώ ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Είχε και φεγγάρι και ήμουν κάπως...'κάπως'.
Και το μπουκάλι με το νερό στα χέρια μου με γαργαλούσε, κι έμοιαζε βελάκι, βότσαλο κλπ...και ήθελα να το ρίξω ανάμεσά σας μπας και σταματήσει τη φασαρία....εγώ δεν τα κατάφερα βλέπεις με τις λοξές ματιές, τα σσσσσ!!!! κλπ.
Λίγο νερό...λίγες σταγόνες ανάμεσά σας μπας και σας αποσπάσουν την προσοχή από την εγωιστική φασαρία σας που άρχιζε να ενοχλεί τους γύρω...
Κι άστοχη όπως πάντα, οι λίγες σταγόνες παρέσυραν όλο το νερό του μπουκαλακίου πάνω σε σένα μικρό μου μόνο, Σε σένα που ήσουν δίπλα μου κι έγινες 'λούτσα'.
Συγνώμη που αναγκάστηκες σαν παπί βρεγμένο να παρακολουθήσεις το δεύτερο μέρος μιας μέτριας ταινίας σε έναν σχεδόν άθλιο συνοικιακό κινηματογράφο.
Το παραδέχομαι....παρόλες τις προσπάθειές μου. ΕΙΜΑΙ ΑΣΤΟΧΗ!!!