αμάραντος....

Το φως του ήλιου το πρωί πάνω στη θάλασσα που διασκορπίζεται σε μύριες ασημί πιτσίλες.

Το άγιο θαλασσινό νερό το απόγευμα με όλα τα χίλια χρώματα που αλλάζει ανα λεπτό.

Το νερό στις μαρίνες τη νύχτα με τα φώτα να αντανακλούν μέσα του, αποκαλύπτοντας τις μικρές του αναταράξεις.

Τα τρελά νερά της χαλκίδας, τα ορμητικά νερά των ποταμών....

Είναι όμορφες οι ώρες δίπλα στη θάλασσα που πέρασα και περνώ, είναι όμορφα να μυρίζω αυτή την υπέροχη αύρα, είναι απίστευτα αναζωογονητικές οι δόσεις οξυγόνου που πλημμυρίζουν τα πνευμόνια μου και ως δια μαγείας καθαρίζουν το μυαλό μου από κάθε τι άχρηστο και το κάνουν πιο δημιουργικό, πιο σοφό.

Χθες βράδυ έφυγα σχεδόν τρελή και μετά από μια μεγάλη βόλτα στη θάλασσα γύρισα γλυκιά και ήρεμη...

Υπάρχουν τόσα πράγματα να ανακαλύψεις ακόμη, φτάνει να το θες....όπως το δρομάκι προς το φάρο παρέα με τον όμορφο αδέσποτο σκύλο και τα πυροτεχνήματα που τυχαία έπεσαν σχεδόν δίπλα μας....ήταν τέλεια!!!!

Το πρωί άκουσα 'νάμα', μάλλον δεν το επέλεξα τυχαία το cd...νάμα, νερό πηγής και κάπου ανάμεσα στα τραγούδια ο 'αμάραντος'....και ταξίδεψα γι άλλη μια φορά, με το νου, το σώμα εκτελούσε μηχανικές κινήσεις οδηγώντας ένα αμάξι μέσα στην κίνηση της πολύβουης πόλης....

Αμάραντος

Θα’ρθεις μια μέρα σαν τις άλλες
Τότε που θα’χω πάψει να σε περιμένω
Μέσα απ’τις σκέψεις μου τις άδειες
Θα αναδυθείς σαν όνειρό μου ξεχασμένο

Θα’ρθεις λιγάκι πριν τελειώσει
Το ταξιδάκι της αμαρτωλής ψυχής μου
Λίγο πριν γύρει να νυχτώσει
Φωτιά θα ανάψεις στα σκοτάδια της ζωής μου

Εκεί που ο αμάραντος φυτρώνει
Στης αμμουδιάς το χρυσοκίτρινο σεντόνι
Εκεί να’ρθεις να αγαπηθούμε μια για πάντα
Μαζί να βγούμε στου άλλου κόσμου τη βεράντα

θα μου πουν οι άλλοι πότε θα κάνω την υπέρβασή μου

Βάλε κάποιον να κάνει την όποια υπέρβαση εσύ γουστάρεις , την ώρα που γουστάρεις, χωρίς να το έχει ο ίδιος σκεφτεί, χωρίς να το θέλει και χωρίς να διαθέτει ηθική και μη κάλυψη...
Υπέρβαση είναι θα μου πεις, έστω και επιβεβλημένη!
Μετά όταν πάρει φόρα ο 'υπερβατικός'....κόψ' του την καλά-καλά και βάλτον να κάτσει στ' αυγά του να τα κλώσσει καλά-καλά κι αυτά...
Λατρεύω αγαπημένες παρεμβάσεις, αγαπημένων ατόμων. Είναι καλές και υγιεινές και μεγαλώνουν γερά-γερά παιδιά.
Λατρεύω αγαπημένες παρεμβάσεις, αγαπημένων ατόμων με μνήμη ψαριού και ευθύνη αιωρούμενη...

jamais

Μυρίστηκες αιματάκι καλή μου εεε; Και σαν καλό βαμπίρ κατέφτασες......χαχχαχαχ!!!! Έχουμε εξοπλιστεί με καινούρια συστήματα σκόρδου.....
Σώθηκαν τα ενδιαφέροντα, τίποτα νέο στην πόλη, το να βρεις τη ζωή σου κοστίζει, οπότε...έχει πέσει πείνα και μυρίζεις το αίμα από μακριά....
Give us a break! Το έχουμε για πάρτη μας το αιματάκι...τώρα που δεινοπαθήσαμε να το βρούμε, τι λές; Θα το σκορπίσουμε σε ευκαιριακούς και πρόσκαιρους επισκέπτες της ζωής μας; Ποτέ χρυσουλάκι μου...ποτέ....jamais, never....πώς το λένε δηλαδή!!!

θα πάω στη ζούγκλα με τον ταρζάν....

Τα μικρά τιγράκια, λιονταράκια, αρκουδάκια κι άλλα άγρια ζωάκια είναι τόσο γλυκά...θά θελες να τα έχεις, πολλές φορές τους δίνεις αγάπη, χάδι, τρυφερότητα, στοργή, φροντίδα όταν βρεθούν κοντά σου. Αλλά σαν δυναμώσουν, μετά από καιρό βέβαια και τύχει να τα απαντήσεις διαβαίνοντας μια ζούγκλα ή κάνοντας βόλτα στα βάθη ενός δάσους, μπορεί ακόμη και να τα σκοτώσεις από φόβο μήπως απειληθεί η ζωή σου.
Θα μου πεις τι δουλειά έχουν τα άγρια ζώα με τους ανθρώπους....
???????
Άλλη ζούγκλα η μία (αυτή των ζώων), άλλη η άλλη (αυτή των ανθρώπων). Πιο δίκαιη των ζώων....χρησιμοποιούν τα ένστικτα τα άγρια για την επιβίωση, χωρίς να έχουν δώσει ποτέ τρυφερότητα στο θήραμά τους. Και ποτέ δεν έχουν εισβάλει στη ζούγκλα των ανθρώπων....έχουν καταλάβει φαίνεται τι τσάτσικα άτιμη που είναι.....

UPDATE.....

Έχουμε ένα υπέροχο coktail.....

1/3 λάθος προσπαθειών
1/3 λάθος ενθουσιασμού
1/3 του τίποτα

Και μόλις μισό υπόλοιπο ζωής για να το απολαύσουμε.....χαχαχαχχαχαχαχχ!!!!!!

χωρίς τίτλο

Ηρεμία....μια γλυκιά γαλήνη! Μόνο τα πουλιά ακούγονται! Ευτυχώς αδειάζει αυτή η άγρια πόλη κι όσοι έχουν μείνει τηρούν έναν άγραφο νόμο σιωπής. Η θλίψη, αυτή η γλυκιά, απαλή θλίψη αναπόφευκτη, διατηρεί μια σπίθα φωτός στο βάθος, μια ελπίδα, μια προσμονή....θα έρθει η λύτρωση!

Η αποχαύνωση διακατέχει το σώμα, σα να πρέπει η ύλη να ακολουθήσει το πνεύμα. Δεν αντέχω τη δουλειά αυτές τις μέρες, δεν αντέχω τη ρουτίνα...

Αύριο θα είναι ακόμη πιο άδεια η πόλη, ακόμη πιο ήμερη....κι εγώ τώρα την αποδέχομαι....μου ταιριάζει, όσο έγωιστικό κι αν ακούγεται αυτό.

τούτες τις άγιες μέρες....

Το πάω καλά....όσους είναι βλαπτικοί και ανούσιοι τους έχω απ' όξω....μα πρέπει πια να τους βγάλω κι από μέσα μου μαζί με όσα συνέβησαν. Τις μέρες αυτές αναλογιζόμαστε όλοι τον προσσωπικό μας γολγοθά. Διάβασα κείμενο κάποιου blogger και ήταν σα να διάβαζα το δικό μου εσωτερικό ζόρι.
Νιώθω πως πρέπει να γίνω απόλυτη και θα γίνω....με ερεθίζει άσχημα ακόμη και η υποψία ανθρώπων που αν και απόντες, θυμούνται, όταν πρέπει για την προσωπική τους ικανοποίηση, να χώσουν τη μύτη τους στις ζωές των άλλων. ΟΧΙ....σαν της 28ης....μάθε νέα από τη Σκορδά, η δική μου ζωή δε σε αφορά και δε θα κρατήσω ούτε την τυπική σχέση μαζί σου τη στιγμή που έχεις αυτή τη νοοτροπία. Κράτα τη ζωή σου και τα προσωπικά σου θέματα. Διαφύλαξέ τα επίσης. Αν όμως σε πιάσει το ανικανοποίητο ή η περιέργεια που κληρονόμησες και δε λες να τινάξεις από πάνω σου....ΘΥΜΗΣΟΥ! Όπως κρατάς τα δικά σου, κράτα και τη φόρα να σκαλίσεις και να αναμοχλεύσεις την ιδιωτική ζωή του άλλου...
Πάντα υπάρχουν ενδιάμεσα άτομα που μας συνδέουν και όλοι γνωρίζουμε πως τίποτα δε μένει κρυφό. Ίσως δε χρειάζεται κιόλας αν είμαστε ξεκάθαροι και αποφασισμένοι για το τι δρόμο θέλουμε να ακολουθήσουμε. Κι αν αδιαφορείς και το δείχνεις πως δε σε νοιάζει αν ζει ή πέθανε ο άλλος, δε χρειάζεται να ξεψαχνίζεις τους ενδιάμεσους. Και πριν μπεις στα ενδότερα θυμήσου. Υπάρχει μια ανθρώπινη ερώτηση που προηγείται όλων των άλλων. Τι κάνει ο τάδε....είναι καλά; Άντε στο καλό πια....χρονιάρες μέρες....

μουσουλ-Μάνες....

Η κάθε πονεμένη κοπέλα που χάνεται στα βάθη της ανατολής κι έχει βιώσει στο πετσί της τη διάκριση, την υποβάθμιση, την έλλειψη ανθρώπινης συμπειφοράς ως προς το άτομό της, την κατακρεούργηση των γεννητικών της οργνάνων και την απουσία από τη ζωή γενικότερα, έχει μια ευκαιρία στη ζωή της να κάνει τη διαφορά, να βάλει ένα λιθαράκι, να βοηθήσει το γένος της να προχωρήσει έστω μισό βήμα παραπέρα.....αλλά δεν το κάνει τις περισσότερες φορές.
Η ευκαιρία αυτή έχει δυο παρακλάδια ανάλογα με το τι θα είναι στη ζωή. Είτε μάνα κόρης, είτε πεθερά κάποιας νύφης....
Ποια θα είναι αυτή όμως που θα κάνει τη διαφορά; Ποια θα μπορέσει να ξεπεράσει τα όρια του πόνου και της θλίψης, την πίκρα της απόρριψης και να ανοίξει γενναιόδωρα και μεγαλόψυχα ένα παράθυρο στο πετρόχτιστο σπίτι της για να λιαστεί και να αναπνεύσει ένα άλλο πλάσμα; Κι αν δυσκολεύεται να κάνει την υπέρβαση για την κόρη της, πως θα την κάνει για τη νύφη της; Κι αυτή σε ποια όρια θα υπάρξει και σε ποια ζωή θα ορθώσει το ανάστημά της; Πώς θα νιώσει την ύπαρξή της αν τη συγκεκριμένη στιγμή που μπορεί δεν ασκήσει δύναμη και δυναμική; Και σε τι τομείς θα είναι η δύναμη και δυναμική που θα ασκήσει; Δυστυχώς στους νόμους και κανόνες της περιορισμένης ζωής της. Κι έτσι γίνεται αυτή που διαφυλάσει και παραδίδει, χωρίς να αφήνει περιθώρια εξέλιξης, τους κανόνες καταδυνάστευσης του φύλου της. Εγωιστικά κι εσφαλμένα παίρνει την εκδίκησή της....
Εγώ βέβαια γι αυτές τις γυναίκες έχω διαβάσει μόνο....δεν έχω προσωπική εμπειρία. Η εμπειρία μου περιορίζεται στις 'μουσουλ-Μάνες' του χριστιανισμού τις οποίες θεωρώ τις χειρότερες του είδους. Ακολουθούν παρόμοια μονοπάτια χωρίς να έχουν ζήσει τόσο άσχημα και χωρίς να είναι τόσο δύσκολα τα βήματα εξέλιξης που καλούνται να κάνουν.

κοιτώντας χαλαρά μια σπουδαία ταινία....

Σήμερα είναι κυριακή....ακόμη! Και δεν νιώθω το γελοίο συναίσθημα της κυριακής....ευτυχώς.

Και δε νιώθω τύψεις επίσης γι αυτή τη γλυκιά χαλάρωση και ξεκούραση που απόλαυσα κατα τη διάρκεια της μέρας.

Μετά από δυο τουλάχιστον χρόνια χόρτασα ύπνο μέχρι τις μιάμιση το μεσημέρι. Βαρύς αλλά αναζωογονητικός ύπνος που τον είχα ανάγκη, που μου δώρισε την πρωινή όψη που για καιρό είχα χάσει και ξεχάσει.

Το ταξίδι στο παρελθόν συνεχίστηκε σα σήριαλ καθημερινό μέσω των φωτογραφιών που συνέχισα να μετατρέπω και να αρχειοθετώ, λίγο μετά τον καφέ που είχε παγώσει...

Το φαγητό καθυστέρησε κι αυτό με τη σειρά του αλλά υπέροχο στην απλότητά του. Λίγο κρασί παγωμένο, μυρωδιές φρούτων και γέλια....

Τώρα γράφω χωρίς να προσέχω ιδιαίτερα την ταινία στην ετ, αλλά οι αργοί ρυθμοί της, οι εικόνες και οι ήχοι της με έχουν ηρεμήσει ακόμη πιο πολύ.

Μου θύμισε πως πρέπει να συλλέξω ήχους άπ'οτιδήποτε αγαπώ....ήχους του κύματος, του νερού γενικότερα, του ανέμου, των εντόμων του καλοκαιριού, των πουλιών...ή καλύτερα να πάω να τους βρω!