Χθες η τηλεόραση μου δικαίωσε την ύπαρξή της. Συνήθως οι δέκτες που έχω αγοράσει υπάρχουν για να μπαίνει η ασχήμια μες το σπίτι μου ή για να παίζει το dvd player. Βαρετές συνήθειες πια μεν, δύσκολο να τις πετάξω από πάνω μου δε....
Χθες όμως, εγώ ταξίδεψα, συγκινήθηκα και δεν χρειάστηκε να κάνω καθόλου το καθιερωμένο μου σεργιάνι στο ίντερνετ...αυτό που προσπαθεί να συμπληρώσει τα κενά, κάνοντάς με να βρυκολακιάζω μπροστά σε μια επικίνδυνα ακτινοβολίζουσα οθόνη που καταστρέφει τα μάτια, το δέρμα και την έκφρασή μου αργά...αργά!
Στην ετ3 ταξίδεψα με την εκπομπή του Τέρενς Κουίκ που φιλοξενούσε την Κάκια Ιγερινού για μια σπουδαία, επιμορφωτική δουλειά της που γυρίζεται στη Θεσσαλονίκη και πρωταγωνιστεί σε αυτή.....Ο Θανάσης Βέγγος.
Το σημαντικότερο της υπόθεσης; Ο κος Βέγγος ήταν εκεί και μιλούσε για τη δουλειά αυτή....
Δεν είμαι fun του είδους των ταινιών του, αν και διακρίνω τη διαφορετικότητα τους και την ευφυία που περιέχουν. Οι χαρακτήρες που δημιουργησε ο κος Βέγγος έχουν τη μοναδικότητα των χαρακτήρων του Τσάρλι Τσάπλιν και άλλων μεγάλων, μέγιστων δημιουργών.
Μα δεν ήταν αυτό που με άγγιξε τόσο.
Η αύρα του, ο τρόπος του, η σοβαρότητα και ο πλούσιος συναισθηματικός του κόσμος που ελέγχει τόσο καλά με τη συμπεριφορά του!
Η ευαισθησία πρέπει να περιβάλλεται με δύναμη....αυτό είδα χθες.
Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; Αλήθεια υπάρχουν; Τι ρωτώ...αφού το είδα χθες και πήρα δύναμη. Κι ένιωσα πως δεν είμαι μαλάκας για τα ιδανικά που κουβαλάω από παιδί και που προσπαθώ να διατηρήσω....
Περιμένοντας την εκπομπή (είχα δει τρέιλερ μέρες πριν), είδα άλλη μια υπέροχη εκπομπή του Ηλία Μαμαλάκη. Τι να πω! Κομμάτια της ελληνικής ιστορίας σαν παραμύθι....κι ο Μαμαλάκης σα να βγήκε από τα βιβλία μέσα, ένας παραμυθάς-ξωτικό, αγαπημένη, ζεστή φιγούρα να ξαπλώσεις στα λόγια πάνω του και να κοιμηθείς....
Τελικά...VIVA ετ3!!! Και στα άλλα κρατικά κάτι γίνεται! Άντε μπας και δούμε άσπρη μέρα....
Φύση εε? Ο προορισμός που έχασε ο άνθρωπος, η ελπίδα που χάθηκε στη θέα του τσιμέντου...γκρι, το γκρι πλησιάζει το μαύρο κι απέχει πολύ από το αίσθημα ευφορίας που το πράσινο προσδίδει. Φύση...όσο την πλησιάζω τόσο μου λείπει! Το ποτάμι που πήραμε σαν όλα τα ποτάμια δε γυρίζει πίσω κι αν προσπαθούμε να το πάμε κόντρα, μοιάζει με τους διάδρομους στα γυμναστήρια...οδοιπορικό στο ίδιο σημείο που αν αφεθείς θα σε πάει πίσω και θα πέσεις!
