Παραμονή και σκέψεις

Είμαι τόσο χαρούμενη! καιρό είχα να αισθανθώ έτσι. Και η αλήθεια είναι πως δε με νοιάζει τίποτα απ' όσα απασχολούσαν το κεφάλι μου παλιά. Δεν θέλω να λέω μεγάλα λόγια αλλά κάθε βράδυ που γυρίζω σπίτι νιώθω πιο γεμάτη και καταλήγω κάθε μέρα όλο και περισσότερο στο συμπέρασμα πως ο άνθρωπος ή μάλλον εγώ, περισσότερο απ'όλα έχει ανάγκη την ελπίδα που υπάρχει μέσα του (αν υπάρχει κι όταν υπάρχει) και του δίνει δύναμη. Ελπίδα και προοπτική θα έλεγα, δηλαδή αν οι δρόμοι δεν φαίνονται αδιέξοδοι και βλέπεις ξαφνικά μπροστά σου ολόκληρο οδικό δίκτυο, γέφυρες, λεωφόρους κλπ, μάλλον όλα πάνε καλά.

Αύριο παραμονή πρωτοχρονιάς! oh yes! κάπου εδώ μέσα, κάποια χρονιά, πέρυσι ή πρόπερσι έκανα έναν απολογισμό, απ' αυτούς που σπάνια έως ποτέ κάνω! φέτος ανάμεσα σε κάτι κενά από δουλειές και τρεχάματα αφήνω το μυαλό μου να τρέξει στη χρονιά που φεύγει οσονούπω και να κάνω τη σούμα! Την κάνω εννοείται, με την ταχύτητα των κλασμάτων του δευτερολέπτου που τρέχει ο νους σε χιλιάδες πράγματα και πάντα στο τέλος υπάρχει ένα χαμόγελο στα χείλη. Τελικά δεν έκανα λάθος μουρμουράω μέσα από τα δόντια και επανέρχομαι στα πρακτικά της δουλειάς ή του σπιτιού ανάλογα.

Αύριο έχω πολλά να κάνω κι ελπίζω να μην πελαγώσω, η αλήθεια είναι πως βαρέθηκα τον 'χαμό' των γιορτινών αυτών ημερών, τον έχω δει από την ανάποδη αλλά εντάξει να μην είμαι αχάριστη, τώρα τελευταία και λίγο από την καλή. Η μαγική στιγμή από το σούρουπο κι έπειτα βέβαια, η περίεργα μαγική αυτή στιγμή είναι κάτι που περιμένω όχι γιατί έχει σχέση με λούσα ή γλέντια αλλά με αυτό που ξέρω πως θα νιώσω μέσα μου! αυτό το συναίσθημα ποτέ δεν με έχει προδώσει, είναι πάντα εκεί κάθε φορά και μοιάζει με την ήσυχη συνείδηση της νύχτας, την έλλειψη έγνοιας, την κάθαρση, την ανακούφιση και ότι άλλο θετικό μπορεί να αισθανθεί ο άνθρωπος...μετά πάμε πάλι από την αρχή!!!

Με χαμόγελο μεγάλο ανοίγω τη πόρτα μου να φύγει το 2011 και με το καλό περιμένω να ορίσει το 2012, εύχομαι σε όλους υγεία, το ανώτερο αγαθό, όχι μόνο σωματική αλλά και ψυχική! όλα τα άλλα ο καθένας ας παλέψει να τα βρει και είναι σίγουρο πως θα τα καταφέρει....εεεε, μην τα ζητάμε και όλααααα!!!!!! κλείσιμο ματιού και πολλά φιλιά!!!!

...........................................

......Κι αν, λέω αν, θυμήθηκες πως μ' αγαπάς, μη μου το πεις, μη μου το δείξεις, δεν το αντέχω! Έμαθα στο άλλο σου πρόσωπο, το συνήθισα, το μίσησα, έμαθα να ζω με αυτό, να επιβιώνω, να προχωρώ! Υπήρξα ευτυχισμένη με το να αδιαφορείς, δυνατή με το να με 'χτυπάς', δεν μπορώ να τα ακυρώσω όλα αυτά.

Μη με αγαπάς, μη μου το δείχνεις, δεν μπορώ...λιώνω σε αυτά που έχασα, δεν έζησα, συγκινούμαι θανατηφόρα να σε βλέπω να ξεχειλίζεις από συναισθήματα, τρελαίνομαι στην ιδέα πως βρήκες το φως σου και με βλέπεις, τώρα που θέλω να είμαι αόρατη, να μην υπάρχω για σένα.

Όχι άλλο ξενύχτι...

Ξενυχτάω!!! Πού είναι το νέο θα μου πεις! Έλα ντε, αυτό είναι πια παλιό, συνήθεια πολλών χρόνων ενός ανθρώπου που κάποτε έπεφτε για ύπνο με τις κότες και ξυπνούσε με τα κοκόρια, ενός παιδιού που αρχικά έπεφτε στις εννιά για ύπνο παρόλο το θόρυβο της τηλεόρασης στο διπλανό δωμάτιο, παρόλα τα δυνατά φώτα που διαχέονταν από τα τζάμια της διπλής πόρτας που χώριζε χώλ και υπνοδωμάτιο! Ναι λοιπόν, κάποτε κοιμόμουν μακάρια και σχετικά γρήγορα χωρίς να δίνω πολύ βάση στα δυο τρανζιστοράκια με τον οξύ, παραμορφωμένο ήχο, που έπαιζαν όλη τη νύχτα χάριν νανουρίσματος κάποιων μελών της οικογένειας. Και μετά ήρθε η ενηλικίωση, ο γάμος, η απόκτηση δυο παιδιών. Το έτερον ήμισυ κάλλιστα θα μπορούσε να ανήκει τότε σε κάποια συνομοταξία ζομποειδών καθότι μπορούσε να επιβιώνει με ελάχιστο ύπνο για πολλά χρόνια και μάλιστα αυτός ο ύπνος ήταν τόσο ελαφρύς που την παραμικρή κίνηση να έκανες δίπλα του, όπως πχ να αλλάξεις πλευρό, ξυπνούσε! Ήταν απίστευτα πολλές οι φορές που επέστρεφε χαράματα σπίτι μετά από πολύωρη εργασία (συμβαίνει στον τομέα των γραφικών τεχνών) και καθόταν κανα δυο ώρες στην τηλεόραση για να πλησιάσουν χαράματα και να πέσει για λίγες ώρες ύπνο, τέσσερις με πέντε το πρωί. Εγώ να ξυπνάω μες τη νύχτα, μες τα νεύρα που πάλι άργησε, που πάλι δεν μιλήσαμε, που πάλι θα περάσει ένα εικοσιτετράωρο χωρίς να έχουμε καμιά επαφή. Και τα παιδιά? Τα παιδιά του μοιάσανε σε αυτό και κοιμόντουσαν δύσκολα, ξύπναγαν εύκολα με τον παραμικρό θόρυβο, έτσι ώστε όταν μεγάλωσαν λίγο και κατάλαβαν τους ρυθμούς του, τον περίμεναν μέσα στη νύχτα και μόλις έμπαινε αυτός στο σπίτι, αυτά σηκώνονταν από τα κρεβάτια τους να τον χαιρετήσουν, να του μιλήσουν, γενικά να τον δουν! Άντε εγώ πάλι νεύρα που τα παιδιά δεν κοιμούνται, που σηκώθηκαν από το κρεβάτι τους χωρίς να υπολογίσουν πως τα έβαλα για ύπνο και το εννοούσα όταν τους έλεγα να κοιμηθούν κι αυτά χάζευαν μες στο σκοτάδι περιμένοντας τον πατέρα τους. Μετά ήρθαν κάποιες ισορροπίες στη ζωή μας. Ο Βασίλης δεν ξενύχταγε τόσο, δεν δούλευε με αυτούς τους ρυθμούς, ερχόταν από νωρίς σχετικά στο σπίτι, τα παιδιά όσο και δυσκολία να είχαν μπήκαν σε κάποιο πρόγραμμα γιατί εν τω μεταξύ ξεκίνησαν να πηγαίνουν σχολείο….όλα καλά!
Μέχρι που ήρθε το 2006 και μετακομίσαμε στο σπίτι που αγοράσαμε από το 2005. Τα παιδιά στην πιο δύσκολη ηλικία, στην εφηβεία, με πολλά θέματα και με ένα ίντερνετ που πια το είχαμε φθηνό και πολύ και έκαναν κατάχρηση! Και τις ώρες που έλειπα και τις ώρες που κοιμόμουν. Κι έτσι ο ύπνος μου απέκτησε ένα ανήσυχο υποσυνείδητο που με έκανε να ξυπνάω αμέτρητες φορές μέσα στη νύχτα και να τσεκάρω τι έκαναν τα παιδιά, με ποιον μιλάνε, τι λένε….δυο παιδιά που το καθένα για τους λόγους του έβρισκαν διέξοδο εκεί….μέχρι τις μία δύο μετά τα μεσάνυχτα, όμως για μένα τότε ήταν εξωφρενικά προχωρημένες ώρες…και ίσως είναι εξωφρενικά προχωρημένες.
Ο καιρός περνούσε, τα θέματα ένα ένα κοιτάγαμε να τα λύσουμε, άρχισα κι εγώ να ακολουθώ τα ίχνη τους σε σελίδες διάφορες με ψεύτικα και αληθινά προφιλ κλπ κλπ….

Ήταν τόσα τα θέματα και οι έγνοιες, τόσες οι κουβέντες μέσα στη νύχτα, τόση η προσπάθεια να τα πλησιάσω και να τα κάνω να μου ανοιχτούν, που η νύχτα ξαφνικά έγινε ο ασκός του Αιόλου για μένα, η δύσκολη στιγμή της μέρας, η στιγμή που το μυαλό κουράζεται από τη λούπα της έγνοιας, της φοβίας, της πίκρας, της θύμησης. Όλα σε ένα τσουβάλι υπέρβαρο σε κάποιο σημείο του μυαλού μου….
Από τότε είμαι αυτή που γυρίζω σαν το φάντασμα μες τη νύχτα, ενώ οι άλλοι κοιμούνται,πρώτος ο Βασίλης μετά μακάριου ροχαλητού που δεν με βοηθάει και κάποια στιγμή και τα παιδιά.
Εγώ έγινα το στοιχειό της νύχτας…Όποτε προσπαθώ να πιέσω τον εαυτό μου να κοιμηθεί, στριφογυρίζω σαν τρελή και τρέχουν σκέψεις στο μυαλό μου για να πεταχτώ κάποια στιγμή ελατήριο με κομμένη την ανάσα, να ανάψω το φως, την τηλεόραση, το λαπττοπ και πάει λέγοντας….μέχρι που το πρώτο φως της μέρας να φανεί μέσα από τις γρίλιες, τα πουλάκια στις πέντε ακριβώς να τιτιβίζουν και μετά να περάσει το πρώτο λεωφορείο αυτό που περνάει μπροστά από το δρόμο μας……………………………………………………………………………………..

Έκθεση με θέμα 'τα χριστούγεννα'

Ναι, ναι! το ξέρω, πλησιάζουν Χριστούγεννα! το κατάλαβα καλέ από τις αρχές Οκτώβρη με τα εποχιακά μαγαζιά, φουλ τιγκαρισμένα στο εμπόρευμα, με τον Βασιλόπουλο της γειτονιάς μου να στολίζεται πανηγυρικά κατά το τέλος Οκτώβρη (μπέρδεψαν μάλλον την 28η με τα Χριστούγεννα, ή γιόρτασαν 2 σε 1, ή προβλέποντας την άτυχη κατάληξη της γιορτής του 'οχι' γιορτής στο 'παρασύνθημα')
Οτιδήποτε...
Εμείς πρέπει να είμαστε έτοιμοι! ναι ναι! Πρέπει το σπίτι να είναι καθαρό, τα γλυκά όλα στη θέση τους, το ψυγείο γεμάτο καλούδια για το ωραιότερο τραπέζι, το δέντρο μεγαλόπρεπο και σε θέση περίοπτη, αν είναι δυνατόν να φαίνεται προς τα έξω...(ουφ μεγάλη λίστα),τα δώρα από κάτω ναι, ναιιιι...
Να πάμε να αδυνατίσουμε για το ρεβεγιόν, να πάμε να αδυνατίσουμε μετά το ρεβεγιόν που χλαπακιάσαμε απενοχοποιημένα το νάμπακο και παχύναμε, να κλείσουμε τραπέζι σε πίστα για πρωτοχρονιά, να παίξουμε 31, να κλέψουμε χρόνο στην παράνοια να πάμε διήμερο για σκι Αράχοβα ή μέχρι τα Τρίκαλα το πολύ πολύ.
Μην ξεχάσουμε τα διάφορα bazaar, τα φτωχά παιδάκια, τα πακετάκια για την εκκλησία, τα τηλεφωνήματα για την Αφρική, να υιοθετήσουμε ένα δυο παιδιά, να πάρουμε πράγματα της unicef και να φάμε 'υγιεινά' σε αλυσίδα εστιατορίων για να ενισχυθεί η έρευνα για τις παιδικές αρρώστιες. (Εγώ λέω καλύτερα να μην τρώμε εκεί για να μην υπάρχουν και αρρώστιες) Όσο για τα υπόλοιπα 'φιλανθρωπικά', τόσα χρόνια, τόσες προσπάθειες θα έπρεπε να είχαν κάνει την Αφρική την πιο χορτάτη ήπειρο!

Να δω τώρα εμάς πως περνάμε τα Χριστούγεννα της κρίσης! Πώς τα περνάμε οέο???

Ελπίζω όχι με τις δυο όψεις του νομίσματος που δείχνουν τα δελτία ειδήσεων.

( Άνθρωποι ψάχνουν στα σκουπίδια να φάνε, γονείς δίνουν τα παιδιά τους στα ιδρύματα γιατί δεν μπορούν να τα ζήσουν αλλά ας πάμε σε κάτι πιο χαρούμενο τώρα!!! 100% πληρότητα στα χιονοδρομικά κέντρα το σ/κ που μας πέρασε, έσπευσε ο κόσμος να χαρεί το χιόνι και τη νυχτερινή ζωή στα όμορφα τοπικά κλαμπ και ταβέρνες)

Κιτρινιάρικη κατευθυνόμενη ενημέρωση....φτου!

Δεν μπορώ να καταλάβω πως μια γιορτή δυο ημερών ουσιαστικά που δικαιωματικά την κολλάμε με την πρωτοχρονιά και άντε να κρατήσει μια εβδομάδα, την τράβηξαν επίσημα στις δεκαπέντε μέρες και ανεπίσημα από το καλοκαίρι σχεδόν μέχρι τη λήξη της που είναι ουσιαστικά του Αγίου Ιωάννη. Αν ρωτήσεις δε, τι γιορτάζουμε? (τόσες μέρες ή τόσο καιρό) μπορεί και να εκπλαγείς αν ακούσεις να μπερδεύουν το Πάσχα με την 17 Νοέμβρη και το Πάσχα με την 25η Μαρτίου!
Αν κάποιος είναι ειλικρινής θα σου πει πως γιορτάζει τα χιλιάδες λαμπάκια και τα δώρα που λαβαίνει (αν και φέτος που έκοψαν δώρα, επιδόματα, μισθούς, συντάξεις θα πάρει τα τρία μμμμμμ)
Στην εκκλησία σίγουρα θα πάνε ελάχιστοι και μέσα στους ελάχιστους δεν θα είμαι εγώ για να μην βγάζω την ουρά μου απέξω, αλλά θα είμαι απ' αυτούς που θα ψάχνουν (όπως κάθε χρόνο άλλωστε) την ουσία μέσα σε όλο αυτό...και ίσως έτσι πλησιάσω με κάποιο τρόπο το πνεύμα των Χριστουγέννων...
Η απορία μου είναι πάντα ίδια. Πώς γιορτάζουμε με τόση χλιδή τη γέννηση Αυτού που γεννήθηκε τόσο ταπεινά, που δεν απέκτησε τίποτα και έδινε απλόχερα την αγάπη! 'Ανθρωποι...ναι άνθρωποι! το σπουδαιότερο δημιούργημα. Έκαναν τον παράδεισο κόλαση, τη μέρα νύχτα,το σωστό λάθος....δεν θα έκαναν χλιδάτη γιορτή τα Χριστούγεννα?

here we go again...

Ξανά μανά οι παλιοί ρυθμοί βγήκαν από το ντουλάπι, ξεσκονίστηκαν και φορέθηκαν πάνω μου, σαν ρούχο αγαπημένο που φρεσκαρίστηκε και ξανά χρησιμοποιείται με μεγάλη χαρά και ευχαρίστηση!
Ξανά το βήμα μου έγινε γοργό, το λεωφορείο μέσο που αντέχω, οι πολλές ώρες στη δουλειά ρουτίνα μου και η μουσική και ο κόσμος που μπαινοβγαίνει στο μαγαζί ευχάριστη νότα της καθημερινότητάς μου.
Η δουλειά πάλι από την αρχή, από το μηδέν, δε με νοιάζει αν είναι Σάββατο, Κυριακή, αργία, απόγευμα Δευτέρας ή Τετάρτης που κανονικά κλείνουν τα μαγαζιά, εγώ θέλω να είμαι συνέχεια εδώ!....
Συνήθισα τη βαβούρα του δρόμου, τον έντονο ήλιο, το απέναντι κτίριο σαν να υπήρχε πάντα στη ζωή μου....όλα εδώ!

Μια μέρα μέσα στο χρώμα

Α) Hey apple, where are you?

Β).........

Α) Είσαι ξύπνια?

Β) Καλημέρα

Α) Καλημέρα???....Οκ. Καλημέραααααα

Β).........

Α) Είμαστε παραλία. Κολυμπήσαμε, φάγαμε αραχτοί στις καρέκλες μας πίτσα και ήπιαμε μπύρες, μετά ξάπλα στην αμμουδιά, κάτω από τον -όχι τόσο καυτό- ήλιο. Εσύ?

Β) Ωραία...Εγώ ως τώρα κοιμόμουν

Α) baka :P Περιμένω ακόμη την μπουρδελοκουβέντα :P

Β) Σπίτι τώρα...

Α) Κακιά...πότε θα έρθεις?

Β) Αύριο γιατί ξυπνήσαμε αργά

A) Φοράς το κλάμερ?

Β) Ναι

Α) Τέλεια...φιλιά :) τα λέμε (το κύμα βρέχει τα πόδια μας)

Αγαπώ τον ευρωπαικό κινηματογράφο

Γράφω για να μην το ξεχάσω. Πριν λίγο είδα μια ταινία του εξήντα ένα. (το νούμερο ένα δεν λειτουργεί στο πληκτρολόγιο μου :P, γι αυτό ολογράφως)

Κλαούντια Καρντινάλε και Ζάκ Περίν (αν προφέρεται έτσι το επίθετο)

LA RAGAZZA CON LA VALIGIA (το κορίτσι με τη βαλίτσα)

Ο Jaques perrin έπαιξε στο les choristes το 2004 τον μουσικό Πιερ Μοράνζ και ο δεκάχρονος (τότε) γιος του Maxence, τον γλυκό και ζωηρό Pepinot.

floating

Πρέπει όλα να γίνονται σε κατάλληλο χρόνο, αν όχι όλα τουλάχιστον αυτά που καθορίζουν τα συναισθήματα και τον εσωτερικό μας κόσμο. Η αναμονή για το τρένο που θα σε πάει παραπέρα δεν πρέπει να κρατήσει παραπάνω απ'ότι η αντοχή μου, η αντοχή σου, η αντοχή του. Γαμημένο τρένο!!! πάντα αγάπησα τις αποβάθρες και τα τρένα που με πήγαν παραπέρα. Τα αγάπησα κι ας ήταν επίπονη η αναμονή μερικές φορές. Και μπαίνοντας μέσα πάντα μα πάντα έκανα τον απολογισμό γι' αυτό που άφηνα πίσω, και τότε το αγαπούσα πιο πολύ και το συγχωρούσα.
Δεν θέλω να πιστεύω πως είμαι γενναιόδωρη όταν όλα μου πάνε καλά ή όταν οι ελπίδες μου έχουν κάποιο αντίκρυσμα, μα μπορεί και να είναι έτσι...

το show του κόσμου...

http://www.youtube.com/watch?v=iYQZRAnKmjA

Αν πεθάνει, μπορούν να κλείσουν όλο αυτό το show του κόσμου. Να τα βγάλουν ΟΛΑ! να ξεβιδώσουν τ' αστέρια. Να τυλίξουν τον ουρανό και να τον φορτώσουν σε ένα φορτηγό. Να σβήσουν το φως του ήλιου που τόσο αγαπώ. Μπορούν να τα πάρουν ΟΛΑ! τα χαλιά, τις κολώνες, τα σπίτια την άμμο, τον αέρα, τα βατράχια, τα καρπούζια, επτά το απόγευμα, τον Μάη, τον Ιούνη, τον Ιούλη, τον βασιλικό, τα φασόλια, τη θάλασσα, τα κολοκύθια...

Attilio de Giovanni (Roberto Benigni)

Ευχή...

Όταν θέλεις πολύ κάτι γίνεται? μα ναι! πώς είναι δυνατόν να ξεχνώ. Κάθε φορά η ίδια λαχτάρα, η ίδια ανυπομονησία και ναι, το όνειρο πραγματοποιείται! αλλά η αλαζονεία και το ανικανοποίητο που κατοικεί ενδότερα, εξασθενεί τη μνήμη.