Ομπρέλες, parasols, parapluies...

Περίπατος

Προσπαθώ να θυμηθώ πόσες φορές έχω πάει στο Λυκαβητό. Κάποιος θα έλεγε πως επειδή γεννήθηκα στην Αθήνα λογικά οι φορές πρέπει να είναι άπειρες αλλά εγώ θυμάμαι να είναι λίγες και κάπως σημαδιακές. Όπως ένα απόγευμα στη μέση του καλοκαιριού που έμοιαζε σαν απόδραση, να πίνω το ποτό μου κάτω από το εκκλησάκι, δίπλα στις φυλλωσιές, με ησυχία, δροσιά, απαλή μουσική και την πόλη στα πόδια μου. Θυμάμαι συναυλίες όπως αυτή με τη Nina Simone, τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και κανα δυο άλλες. Θυμάμαι όταν πρωτοπήγαμε τα παιδιά εκεί, στην ηλικία που άρχιζαν να καταλαβαίνουν. (Ήταν η περίοδος που τα πηγαίναμε σε ότι αξιοσημείωτο υπήρχε στην πόλη μας) Μαζί με αυτές τις φορές κολλάει και μια δυσάρεστη. Μάλιστα το τοπίο συμφωνούσε μαζί μου. Έβρεχε παρόλο που ήταν άνοιξη και πήγα εκεί για δουλειά παρόλο που ήταν Σάββατο.
Πολύ πρόσφατα ψάχνοντας για ένα ευχάριστο μέρος για περπάτημα και αφού η παρέα μου αρνιόταν πεισματικά να πλησιάσει τον παραθαλάσσιο πεζόδρομο που λατρεύω να επισκέπτομαι αλλα και το δασάκι κοντά στο σπίτι μου, σκέφτηκα τον λόφο του Λυκαβητού. Και η αγαπημένη μου διαδρομή είναι από το πάρκινγκ του θεάτρου ως το εκκλησάκι. Μικρή απόσταση αλλά απότομη και κουραστική με τα γνωστά σκαλιά βέβαια. Απάνω πάντα κάποιος τουρίστας θα βολτάρει, κάποια ζευγαράκια θα κάθονται στην καφετέρια, κάποιοι θα χαζεύουν την πόλη που ενώ είναι ακριβώς από κάτω δείχνει μακρινή και βουβή. Εκεί πάνω έχει ησυχία και είναι ότι καλύτερο αν έχεις χρησιμοποιήσει τα σκαλιά σαν φυσικό stepper, να κάτσεις να απολαύσεις το αεράκι, να αναπνεύσεις βαθιά, να χαθεί το μάτι σου στην πόλη, σε μάκρος αλλά και σε γνωστά σημεία που πραγματικά φαίνονται καλύτερα από ψηλά. Κατεβαίνοντας τράβηξα φωτογραφίες και μετά περπάτησα στο δρόμο που βγάζει στην πίσω πλευρά του θεάτρου. Παρατηρούσα τα πεύκα. Ήταν ασθενικά. Δεν ήταν τόσο παχιά ή πυκνά όπως βλέπεις σε κανονικά δάση, ούτε τόσο πράσινα, αλλά σε όλο το λόφο ήταν όλα μαζί έτσι ομοιόμορφα και συνέθεταν ένα δάσος πάνω από το κέντρο, το αγαπητό αλλά άσχημο κέντρο της πόλης μας, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Διάφορα φυτά στο δασάκι γύρω από το λόφο


Τα αδύνατα δεντράκια




Οι κάκτοι που πληγώναμε

Άνοιξη ξανά

Και μόνο που έφτιαξε ο καιρός εγώ είμαι ευτυχισμένη. Μπήκε η άνοιξη πριν λίγες μέρες, από την ανοιχτή μπαλκονόπορτά μου, ταρακούνησε την κουρτίνα φέρνοντας ένα υπέροχο αεράκι, ουδέτερο και απαλό. Δεν είχα πρόβλημα μέχρι να βραδιάσει να μείνω εκεί και να πίνω τον καφέ μου βλέποντας την κουρτίνα να ανεμίζει χωρίς εγώ να κρυώνω. Δεν ξέρω αν η πρώτη μέρα της άνοιξης είναι στις 18 ή στις 21 του Μάρτη, ξέρω πως έβαλα σχεδόν καλοκαιρινά, πήγα για μπύρες κάποιο από τα προηγούμενα βραδάκια και φλερτάρω έντονα τη θάλασσα για τις επόμενες μέρες αν οι θερμοκρασίες παραμείνουν στα ίδια επίπεδα.
Χτες λίγο πριν το σούρουπο βγήκα για κάτι ψώνια με το Νενάκι μου και λίγο πριν μπω στην πόρτα του μαγαζιού σκεφτόμουν, να πάω για τα ψώνια τώρα? ή να την κάνω όσο κρατάει η γλύκα του απογεύματος για έναν περίπατο? επικράτησε η λογική και συνέχισα αυτό που έπρεπε να κάνω γιατί από εδώ και πέρα η ζέστη θα είναι η ίδια και καλύτερη, οι βραδιές γλυκιές, η μανία να ξεχυθούμε έξω και να ζήσουμε όλο και εντονότερη. Από εδώ και πέρα θα φωνάζει ο ήλιος κάθε έναν από μας προσωπικά και άντε να του αντισταθείς.
Στο σπίτι λίγο λίγο προσπαθώ να αποτινάξω τα σημάδια του χειμώνα, κουραστικό λίγο αλλά και αναζωογονητικό συνάμα, στη δουλειά καινούρια πράγματα και ενδιαφεροντα και μπροστά μας ένα διήμερο που θα μας ξεκουράσει, ελπίζω να μας ξαφνιάσει ευχάριστα, ένα διήμερο που έχει ιδιάιτερη σημασία γιατί γιορτάζει η Γκέλυ μου. To soundtrack του μυαλού μου και της διάθεσής μου είναι το τραγουδάκι στο video clip παρακάτω, αγαπημένοι Travis, πανέμορφο sing



...but if you sing, sing sing sing sing sing, for the love you bring won't mean a thing, unless you sing sing sing sing