Εύθραυστα τα πάντα γύρω μας...

Όνειρο ήτανε

Ξύπνησα πριν λίγα λεπτά από ένα έντονο όνειρο. Ήμουνα λέει άγγελος και σας προστάτευα όλους. Ήμουν το άγρυπνο μάτι πάνω από τα κεφάλια σας, η σκιά που περιφερόταν γύρω σας ήσυχα, κάτι σα φρουρός και επιβλέπων. Είδα να γίνεται κάτι πίσω από την πλάτη σου, κάτι που φοβήθηκα μήπως και σε πληγώσει. Ήθελα να σου το πω μα δεν υπήρχε κάποιος κώδικας επικοινωνίας μεταξύ μας, κάτι που να κάνει εφικτή την ανταλλαγή πληροφοριών. Εκεί ήταν το φόρτε του ονείρου μου, άρχισα να γίνομαι ανήσυχη, να περνάνε σκέψεις από το μυαλό μου, να ξεπηδάνε τα συναισθήματα. Και άρχισα σιγά σιγά να ξυπνάω. Σιγά-σιγά όμως. Δεν πετάχτηκα απότομα αυτή τη φορά, ο ύπνος πέρασε σε ένα ενδιάμεσο στάδιο, μισό ξύπνια, μισό κοιμισμένη. Σε εκείνο το σημείο άρχισα να καθησυχάζω τον εαυτό μου πως όλα είναι καλά, όλα θα τα προσέχω εγώ κι ας μην μπορώ να επέμβω. Το οτι γνωρίζω την αλήθεια είναι σκληρό μερικές φορές αλλά το οτι πιστεύω σε σένα με όλη μου την ψυχή είναι αρκετό για να είμαι σίγουρη πως όλα θα γίνουν με τον πιο σωστό τρόπο.

καταγγελία?

Οι άνθρωποι που φοβούνται όσο τίποτα την παραβίαση της ιδιωτικότητάς τους, είναι κατά μεγαλύτερο ποσοστό οι πιο παραβατικοί, πχ αυτοί που θα ανοίξουν το σπίτι σου, θα παρακολουθούν τις κινήσεις σου, αυτοί που θα οργανώσουν τρικλοποδιά κάτω από τη μύτη σου. Εννοείται ψυχικά ασθενείς. Το καταθέτω γιατί μέσα σε ένα χρόνο πέσαμε θύματα δυο φορές. Ξέρω και για τις δυο περιπτώσεις ποιοι είναι και εννοείται πως επειδή δεν τους έπιασα στα πράσα δεν μπορώ να τους κατηγορήσω. Εννοείται πως πέραν της ανάγκης μου να το καταθέσω, δεν θα μου χαλάσει το κέφι η μαλακία κάποιου να ανοίξει το σπίτι που έχω αφήσει εδώ και 6 σχεδόν χρόνια και η μαλακία κάποιου άλλου να ανοίξει συγκεκριμένες αποθήκες στην πολυκατοικία που μένω. Οι κλέφτες ρεεεεειιιι τις ανοίγουν όλες... Άρρωστοι, εεεε άρρωστοι!!!!

Το καλοκαίρι είναι εδώ!

Κρίμα, κρίμα, κρίμα που δεν έκανα τον κόπο να βγάλω μια φωτογραφία το bmx ποδήλατο, όταν το έφερε ο Βασίλης από το πατρικό μου. Θα ήταν η φωτογραφία 'πριν' και εννοείται πως αφού δεν έβγαλα αυτή τη φωτογραφία δεν έχει νόημα να βγάλω τη 'μετά'. Το ποδηλατάκι αυτό δεν ξέραμε από που να το πιάσουμε στην κυριολεξία. Σκουριασμένο, με σκασμένα λάστιχα, σκισμένες σαμπρέλες, χαλασμένα φρένα, ένα ζόμπι των ποδηλάτων. 'Θα δούμε αν φτιάχνεται' μου είπε ο Βασίλης κι εγώ δεν περίμενα πολλά, απλά ήθελα ένα ποδήλατο για να πηγαίνω βόλτα στο πάρκο, πότε με τα παιδιά, πότε με τον Βασίλη...σ'αυτό το υπέροχο πάρκο της Κάντζας που είναι παλιό τμήμα δάσους και το λατρεύω! Δεν έχει γρασίδια και βλακείες και μπορείς να κάνεις ποδήλατο ανάμεσα στα πεύκα όπως συνηθίζουν να κάνουν εκεί παιδιά και μεγάλοι, ή να παίζουν μπάλα αγοράκια με τους μπαμπάδες τους όταν δεν θέλουν να είναι στις κούνιες κλπ. Γύρω είναι πεζόδρομοι και πράσινο, πολύ πράσινο και λουλούδια. Από την αρχή της άνοιξης έχω καθιερώσει να πηγαίνω εκεί όποια απογεύματα μπορώ, ακόμη και μόνη μου, έχοντας μαζί μου περιοδικά ή βιβλία και κάποιες Κυριακές πρωί ή απόγευμα μαζί με τον βασίλη. Σχεδόν με το ζόρι τον έπεισα να με ακολουθήσει την πρώτη φορά και μετά αυτός το λάτρεψε ακόμη πιο πολύ, ειδικά το σημείο με τα όργανα γυμναστικής. Το ποδήλατο λοιπόν έγινε κούκλα και όλο δικό μου. Η Νένα δεν έχει πιά κανένα δικαίωμα πάνω του, πρώτον επειδή το παράτησε εδώ και χρόνια και δεύτερον γιατί έχει άλλο καλύτερο, μεγαλύτερο, πιο πλουμιστό κλπ. Συνέβαλλε το μαναράκι μου και στην αποκατάστασή του, τρίβοντας με τα χεράκια του αρκετή σκουριά, μέχρι να φανεί το μέταλλο καθαρό και πάλι. Από εκεί και πέρα, ήρθε ένα δεκαήμερο 'χλωμό', το ποδήλατο με περίμενε στη βεράντα κι εγώ δεν ήθελα να κάνω τίποτα και να πάω πουθενά. Ένας ήταν ο στόχος μου κι αυτός περίμενα να επιτευχθεί. Εμμονιακή ακούγομαι, αλλά όταν εμφανίζονται θέματα υγείας, ναι γίνομαι και ναι είμαι. Το σου κου όμως (που μόλις πέρασε) του έδωσα και κατάλαβε... Και τα δυο απογεύματά του τα πέρασα στο πάρκο κάνοντας ποδήλατο!!! Ναιιιιιι!!! και νιώθω ΤΕΛΕΙΑ αν και λίγο πιασμένη... Επίσης κάναμε και το πρώτο μπάνιο του καλοκαιριού αυτό το σ/κ, και το πρώτο σκραμπλ στη βεράντα παρακαλώ, με μπύρες και σουβλάκια και πολύ ίντριγκα επίσης καθότι κανένας μας δεν δεχόταν εύκολα την ήττα. Είχε φάση... The party is over όμως και αύριο η σκληρή ρουτίνα και η ακόμη πιο σκληρή πραγματικότητα μας περιμένει όλους, αλλά όπως και να έχει ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩΩΩΩΩ!!! ΝΑΙΙΙΙΙ!!!

Στο κόκκινο...

Και το 2012 είναι μόνο στα μισά. Αλλά τι σημασία έχουν τα νούμερα, ποιος μήνας είναι, πόσο διαρκεί μια μέρα, ένας χρόνος. Άντε να περάσει λέμε. Θα περάσει, δεν είναι θέμα, έστω κι αν το απολαύσουμε όσο ένα δροσερό ποτήρι…άμμο. Έντονα όλα μέχρι τώρα, στο κόκκινο. Και μ’αρέσει το κόκκινο. Έτσι τα θέλω όλα, να μην νιώθω τελματωμένη, να φτάνουν όλα στο όριο και στο τσακ, να μην προλαβαίνω να ανασάνω, να μοιάζουν όλα με σκυταλοδρομία. Είναι πιο δραματικό ρε παιδί μου, πιο θεατράλε, πιο…ΠΙΟ!!! ξεφεύγει από τα τετριμμένα, τα καθημερινά. Και ναι, έστω και αργά αποφάσισα να αποκτήσω χιούμορ…. Σήμερα είμαι χαλαρή και θέλω να γράψω. Εννοείται όχι αυτά που συμβαίνουν αλλά αυτά που αποπνέουν αυτά που συμβαίνουν ή συνέβησαν. Όταν όλα είναι πολύ καλά στη ζωή μου ή και το αντίθετο δεν θέλω να γράφω. Γράφω σε ενδιάμεσες ήρεμες καταστάσεις. Λοιπόν το σιγούρεψα. Ο Μάϊος δεν είναι για τους απλούς θνητούς. Είναι πιο royal μήνας, κι από τότε που εγώ αποφάσισα να είμαι παιδί του λαού, δεν μου ταιριάζει. Τώρα που μπήκε ο Ιούνιος (και από την τσαντίλα μου ούτε ‘καλό μήνα’ δεν είπα), μπορώ να τα πω, θέλω να τα πω. Και τιμήθηκα, και επιβεβαιώθηκα, και κουράστηκα, και φοβήθηκα. Και τίποτα από αυτά δεν αφορούσε σε ένα πράγμα μόνο. Πολύ δύσκολος μήνας και μέσα στην μπόρα που έφερε δεν κατάφερα να γιορτάσω την επέτειο του γάμου μου. Πραγματικά θα μπορούσε να χρειαστεί ένας ολόκληρος χρόνος για όλα αυτά που στριμώχθηκαν σε αυτόν το Μάη. Τώρα το συνειδητοποιώ. Την Τρίτη που πέρασε είχα μια όμορφη εμπειρία που με έκανε και αναθεώρησα πολλές απόψεις και ιδέες και αναγνώρισα έστω και αργά ένα μικρό μου λάθος. Πήγα στη σχολή της Νένας μου και είδα πως είναι όλα καλά, πως το θέλει, πως το στηρίζει, πως αξίζει τον κόπο και την προσπάθεια. Είχα κολλήσει με τα δικά μου, και με το τ.ε.ι που μπήκε, και ΔΕΝ στάθηκα στο πλάι της όσο έπρεπε. Δεν είχα πάει καν να δω που βρίσκεται, να δω τι κάνουν, το υποβίβαζα λίγο και προσπαθούσα να την αποτρέψω να συνεχίσει. Τέλος πάντων, η μικρή διαδρομή μέχρι εκεί και οι ώρες που πέρασα στο χώρο αυτό με έκαναν έστω και αργά να καταλάβω. Και θα κάνω ότι πρέπει για να πάνε όλα όπως πρέπει. Ο έντονος Μάιος λοιπόν, με απορρόφησε τόσο πολύ με άσχετα και διάφορα περίεργα, είπαμε θεατράλε καταστάσεις, ώστε όλες οι δουλειές του σπιτιού και ιδιαίτερα οι εποχιακές έμειναν πίσω. Πώς θα μπορούσε άλλωστε… Γι αυτό λοιπόν, καλοί μου καθαριστές χαλιών, καλά μου καθαριστήρια, καλές μου μπανιέρες στο εξοχικό της μαμάς, βάλτε τα δυνατά σας να καθαρίσουμε και να νιώσουμε πιο όμορφα…άντε να δούμε!