rainbow's new year eve

Παραμονή πρωτοχρονιάς λοιπόν! πάντα θα έχω την ανάγκη στα γρήγορα να σκεφτώ,  να γράψω. Η κάθε παραμονή πάντα βγάζει μια περίεργη ηρεμία όπως όλες οι σημαντικές μέρες, αυτές που εμείς θέλουμε να είναι σημαντικές και τις ακολουθούμε με όλα τα τελετουργικά που επιλέγει ο καθένας. Παραμονή, μουντή λίγο πριν, λίγο μετά, αλλά με ένα πανέμορφο φως στα ενδιάμεσα κι ένα ουράνιο τόξο, χάρμα οφθαλμών, κάτι σαν δώρο, σαν μήνυμα αισιοδοξίας, σαν όμορφο κλείσιμο μιας δύσκολης χρονιάς. Ουράνιο χαμόγελο που με αισιοδοξία παραδίδεται σιγά σιγά στην αγκαλιά του 2013 που ανοίγει σε λίγο.
Το 2012 φεύγει λοιπόν, το δύσκολο 2012 όπως ακούω να λένε, μα για μένα δεν έπαψε από την αρχή να είναι μια 'κλασική' χρονιά με τις δυσκολίες της αλλά και με τα δώρα της, τις χαρές της, τις καινούριες εμπειρίες, τις όμορφες και περίεργες στιγμές της. Καμιά στιγμή δεν θα την πω άσχημη μιας κι έχει ξεπεραστεί...το 'περίεργη' αρκεί.
Και μιας και είπα για τελετουργικά πιο πάνω, μοιάζει καθιερωμένο το αγνάντεμα στα ανατολικά από τη βεράντα μου κάθε τέτοια μέρα λίγο πριν το σούρουπο. Θέλω να κοιτάω εκεί που ανατέλλει ο ήλιος κάθε πρωί, εκεί που περνάει κάθε πανσέληνος για να με χαιρετήσει, εκεί που αεροπλάνα πάνε μπρος και πίσω μπαίνοντας ή βγαίνοντας στο αεροδρόμιο. Εκεί που τα σύννεφα τρέχουν κι εκεί που καμιά φορά είναι πιο στατικά σε χρώμα ροζ μοιάζοντας με πον πον.
Καλώς να έρθεις 2013, καλή χρονιά να έχουμε αγάπες μου μεγάλες, τρέχω να κάνω τα τελευταία ψώνια και να ετοιμάσω το σπίτι και τον εαυτό μου για εσάς και τον καινούριο χρόνο!!!

Λίγο μετά την υποτιθέμενη καταστροφή του κόσμου

Πού πάνε? αναρωτιόμουν πίσω από τη τζαμαρία, βλέποντας το μποτιλιάρισμα. Αποθαρρύνθηκα, δε διανοήθηκα να χρησιμοποιήσω αυτοκίνητο για τις δουλειές μου, πήρα την τσάντα μου και αρχισα να κατεβαίνω τη Μεσογείων. Πρώτη στάση σε μια τράπεζα με χαλασμένο atm και μια ουρά που δεν θα τελείωνε ούτε σε δυο ώρες. Θεέ μου, δε θα προλάβω τίποτα, το επόμενο υποκατάστημα αυτής της τράπεζας ήταν δεκαπέντε λεπτά πιο μακριά. Γύρισα άπραγη. Κάθησα να  ετοιμάσω κάτι έγγραφα online και το πρόγραμμα έβγαζε διάφορα προβλήματα. Δε με θέλει σήμερα σκέφτηκα. Εκνευρισμός, φασαρία, παιδιά να μπαίνουν και να θέλουν να πουν τα κάλαντα ενώ ψάχνω πληροφορίες στο ίντερνετ σε site που μόλις είχαν κατέβει για διάφορους λόγους. Πλησίαζε δύο η ώρα, τίποτα δε λειτουργούσε, του ασφαλιστή τα τηλέφωνα λάθος γραμμένα και τα παιδιά να συνεχίζουν να λένε τα κάλαντα. Μα καλά! θα βραδιάσει και ακόμη θα τα λένε? κάποτε μας ξύπναγαν απ' τις επτά και μέχρι τις δώδεκα είχαν πάψει να ακούγονται, τώρα τι στο καλό? Φτιάχνω μια λίστα με τα τελευταία ψώνια που μετά από λίγο χάνω κι ευτυχώς τη βρίσκει η μικρή μου αγάπη, που αφού βλέπει πως αρχίζω να τα παίζω με γυρίζει πίσω κάνοντας μια στάση στο σούπερ να με βοηθήσει να τελειώνω μια ώρα αρχίτερα.
Κι από τότε μέχρι και τώρα δυο μέρες δηλαδή, εγώ είμαι στον κόσμο μου, στο κάστρο μου, στη θαλπωρή και τη γλύκα του σπιτιού μου. Ανάβουμε τζάκι, τρώμε γλυκά συνέχεια, βλέπουμε ταινίες και ξεκουραζόμαστε! ατελείωτα! Το Χριστουγεννιάτικο γεύμα μας ήταν πολύ όμορφο, επτά άτομα, πολύ αγαπημένα μεταξύ μας, σε ένα σπίτι που το έλουζε το φως μιας και η ευλογημένη αυτή μέρα ήταν ηλιόλουστη και με ένα τραπέζι που δεν ξέρω αν ήταν τέλειο, ξέρω όμως πως το είχα φτιάξει με όλη μου την αγάπη. Μικρές πινελιές τα τραγούδια του ενός, τα αστεία του άλλου, τα παιχνίδια ενός ερωτευμένου ζευγαριού! ένας ζωντανός πίνακας...

Χρόνια πολλά είπα? δεν είπα! χρόνια πολλάάάά!!!

Frosty The Snowman

Κι όμως! μπορεί να πέρασαν τριάντα τέσσερα ολόκληρα χρόνια αλλά δεν το ξέχασα! μπορεί να έμαθα να μην αφήνομαι στην 'εξωπραγματική αλήθεια' ενός παραμυθιού, αλλά είχα βαθιά μέσα μου μια κενή θέση για το ταξίδι. Κι αν σαν παιδιά δε ζήσαμε αυτά που έπρεπε, το μικρό παιδί που κατοικεί μέσα μας σε συνεργασία με εμάς αποκαθιστά τη ζημιά. Πάντα με αγάπη, νοσταλγία και συγχώρεση! ειδάλλως το μικρό παιδί μέσα μας θα γίνει ένα αιμοβόρο κτήνος που ζητά αίμα ακατάπαυστα, πίνοντας  ότι περάσει στο διάβα του. Και το χειρότερο?...τίποτα ποτέ δε θα είναι αρκετό! Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν, κι εγώ όπως εδώ και λίγα χρόνια, κρατάω την ουσία. Όλα τα άλλα μένουν απέξω.