Σκέψεις

Όλα περνάνε, όλα αλλάζουν κι εγώ είμαι πολύ νέα, νιώθω πολύ νέα για να παρασυρθώ από τις καταστάσεις, να κλάψω ή να το βάλω κάτω. Οι άνθρωποι γενικά φοβούνται τις αλλαγές...πολύ κρίμα. Σίγουρα πονάμε για την αδικία, μα για φαντάσου, ο αέναος πόνος φέρνει τέτοια ανεπανόρθωτη φθορά που είναι ανεπίτρεπτη.  Πάντα μου άρεσε να είμαι αγέρωχη, να έχω το κεφάλι ψηλά. Ποτέ ο πόνος δε με κατέβαλλε, αλλά τώρα πια δε θέλω να πονάω για οτιδήποτε. Δηλαδή, δε γίνεται η κάθε αδικία να στέκεται σαν ερινύα στο μυαλό μου. Θα πάει το κάθε τι με τα νερά της βροχής που κυλούν και φεύγουν. Ο κάθε ένας είναι ικανός να φέρει μια μικρή αλλαγή, μια μεγάλη, ένα θαύμα..οπότε? ξαναγυρνάμε στην αρχή και στο φόβο γι αυτή. Αλλαγή τρόπου σκέψης, ζωής, συμπεριφοράς...έχεις τα κότσια να βγεις από τη βολή σου? τότε έχει καλώς. Αλλιώς...λυπάμαι!

ο Φλεβάρης κι αν...

Πφφφφ!!!! το να ξαλαφρώνεις από κάποια βάρη δημιουργεί μια αίσθηση χαράς που μπορεί να είναι το ίδιο δυσβάσταχτη κι από το ίδιο το βάρος. Είναι μεγάλο βάρος η χαρά και η ανακούφιση μερικές φορές. Σε στυλ, πολύ καλά περνάμε αρχίζω και φοβάμαι...
Αύριο χαλάει ο καιρός λένε, μια παύση στους ύμνους των απίστευτων ημερών με το υπέροχο φως και τα χρώματα του Φλεβάρη, του μήνα που για μένα αν είχε υπόσταση θα ήταν ποιητής ή ζωγράφος. Ο χειμωνιάτικος αγαπημένος μου. Μεγάλα κέφια αυτές τις μέρες, τόσο ώστε η χτεσινή βόλτα στα μαγαζιά κατέληξε με κάποια ρούχα που χρωματικά ξεκίναγαν από ανοιχτό ροζ έως και μωβ. Παλ δηλαδή και με μια αίσθηση 'έλα μωρέ, τον φάγαμε το χειμώνα' ή 'τι ωραίος καιρός', θέλοντας προσωρινά να πείσουμε τους εαυτούς μας πως παρακάτω δεν παραμονεύουν τα ζόρικα. Χτες λοιπόν μετά τα ψώνια και απολαμβάνοντας την περιραίουσα ατμόσφαιρα της ανοιξιάτικης ψευδαίσθησης, πήρα το θάρρος να φάω παγωτό ή κάτι παγωμένο και βρέθηκα να απολαμβάνω σε ένα πολύ χαριτωμένο μαγαζί, βάφλα με frozen yogurt και σως από σοκολάτα-τριμμένο μπισκότο από πάνω. Και πρέπει να είχε παρασυρθεί τόσο πολύ ο εαυτός μου από την απόλαυση, σε σημείο να ξεχειλίζει η ηδονή και η ευχαρίστηση, που δεν άντεξε η κοπέλα του μαγαζιού και με ρώτησε! 'σου αρέσει?' ...'δεν έχω λόγια κοπελιά' της απαντώ, 'έχασα και τη μιλιά και το μυαλό μου'. Καλά που έχεις μακριά το μαγαζάκι σου κοπελιά και δε μπορώ συχνά να αμαρτάνω με τις λιχουδιές σου. Ευτυχώς  δηλαδή, γιατί αν ήταν αλλιώς, κάποια άλλα βάρη (αυτά των κιλών), θα έρχονταν να αντικαταστήσουν τα βάρη που στην αρχή ανέφερα πως έφυγαν...ουφ!!!