Στα χρυσαφί απογεύματα

Άργησε να έρθει, μας πήρανε στην κοροϊδία και οι Άγγλοι (φαντάσου απωθημένο), αλλά μιας και καλοκαίρεψε, θέλω παντού να διατυμπανίσω πως λατρεύω να πλένω τα πάντα, κουβέρτες, κουβερτάκια, χαλάκια και τραπεζομάντηλα χωρίς να το σκέφτομαι, χωρίς να κρυώνω και να σκέφτομαι πως θα τα απλώσω. Λατρεύω να πλένω τη βεράντα μου, να μπαίνω, να βγαίνω, να χαίρομαι να ανεμίζουν οι κουρτίνες μου, να μη σκέφτομαι να πηγαίνω όλη τη ώρα όπου θέλω και να κάνω ότι θέλω. Από τώρα και για τουλάχιστον πέντε μήνες (πιστεύω) θα είμαι καλά, θα νιώθω τέλεια.
Το Σαββατοκύριακο που έρχεται θα έχει εκλογές και θάλασσα. Θα μου πεις πώς συνδυάζονται; Όλα συνδυάζονται και όλα γίνονται. Όταν μπορείς...

στις δώδεκα

Και μπήκα κάπου. Σε αυτό το κάπου υπήρχαν τα πράγματά του. Και σε εμφανές σημείο δυο βιβλία, ένα μεγάλο κι ένα πιο μικρό. Με όμορφα σχέδια στο εξώφυλλο. Διαφορετικά σε κάθε βιβλίο. Και άνοιξα το πρώτο. Και είδα τον εαυτό μου σε μικρή ηλικία. Ασπρόμαυρη φωτογραφία, παρόμοια με κάποια άλλη που είχα. Κατάλαβα πως κι αυτή είχε τραβηχτεί ταυτόχρονα μα δεν την είχα δει ποτέ, απλά γιατί την είχε πάρει αυτός. Και προχωρούσαν οι σελίδες και με έβλεπα σε φωτογραφίες μεγαλύτερη και συγκινήθηκα. Όχι γιατί έβλεπα εμένα αλλά γιατί κατάλαβα πόσο με σκεφτόταν τελικά, πόσο συνυπήρχε με τα βουβά κομμάτια από τη ζωή μου. Ένιωσα πως υπήρχε πάντα στη ζωή μου γιατί υπήρχα στη σκέψη του. Στο ενδιαφέρον του. Υπήρχαν οι εικόνες μου στο σπίτι του. Και μετά άλλες κι άλλες και προχώρησα στο δεύτερο βιβλίο που ήταν κομμάτια καθημερινότητας. Σα να τα είχε αποσπάσει κλεφτά από τη ζωή μου. Σαν σταματημένα καρέ από βίντεο. Σαν στιγμιότυπα που τράβηξε ενώ με κοίταζε από μακριά. Και τι περίεργο. Είχε μαζέψει τα πιο σημαντικά στοιχεία και κομμάτια. Ήξερε τα πάντα για μένα... με ήξερε. Και τότε ήρθε το μήνυμα στο κινητό. Κι έπρεπε αν φύγω. Έπρεπε να γυρίσω και να προσποιηθώ πως δεν είδα τίποτα, πως δεν ξέρω τίποτα, τουλάχιστον μέχρι να το ξεκαθαρίσω μέσα μου, μέχρι να βάλω σε μια τάξη τα ανάκατα συναισθήματα που ξεπηδούσαν όπως τα κομμάτια της λάβας. Σε όλη τη διαδρομή σκεφτόμουν. Και αυτό που σκεφτόμουν ήταν δυο χέρια νευρικά που ανάμεσα σε αποφάγια και λερωμένα πιάτα έπαιρνε την ψύχα από το μισοφαγωμένο ψωμί, την έκανε μπαλάκια και την πέταγε δώθε-κείθε. Ένα σώμα σε ένταση και δυο μάτια που απέφευγαν να κοιτάξουν. Και όταν τον ρώτησαν αν είδε, είπε: "όχι". Και με άφησε έτσι απλά στην παγωνιά και στο μούδιασμα. Στην τρύπα που με τραβούσε και με κατάπινε. Στον πόνο και στο λυγμό. Και οι υπόλοιποι ένιωσαν ελεύθεροι. Άκουσαν αυτό που ήθελαν. Δεν είχε να κάνει με αυτούς. Κι αυτό ήταν αρκετό. Αρκεί που δεν είχε να κάνει με αυτούς. Ήταν δώδεκα η ώρα περίπου και μάλλον η σκέψη του κάπου πήγε, κάπου απλώθηκε...γι αυτό...

Δυο παρασόλια

Θα χαλαστώ εγώ που ο καιρός είναι μουντός, με αρκετή βραδινή ψύχρα και υγρασία; Θα χαλαστώ που βρέχει και βάζω κλειστά παπούτσια και ζακέτα; ΠΟΤΕ!!! ... ευκαιρία για ψάξιμο ομπρέλας που αποτελεί το φετίχ μου, είτε είναι καλοκαίρι, είτε χειμώνας, τρελλαίνομαι για ομπρέλες. Με δερμάτινα ή ξύλινα χερούλια, μονόχρωμες ή με σχέδια, σπαστές ή όχι, μικρές ή μεγάλες, επώνυμες ή ανώνυμες. Ψάχνω λοιπόν για ομπρέλα βροχής και δεν πειράζει! που θα πάει; σε λίγες μέρες θα ψάχνω όχι μόνο για ομπρέλα παραλίας αλλά και ομπρέλα κήπου... έτσι, για να επιβεβαιώσω και το μπλογκικό μου παρατσούκλι. Δυο παρασόλια, δυο ομπρέλες ήλιου που είναι ο κόσμος όλος... ο κόσμος μου!

Το δικό μου φεγγάρι

Και όπως πάω να κλείσω το παντζούρι της μπαλκονόπορτας, βλέπω ένα εκπληκτικό φεγγάρι να φωτίζει ένα αφράτο στρώμα σύννεφου από κάτω!

Μα φορά κι έναν αέρα...

Χτες ήταν μια υπέροχη βραδιά αλλά σήμερα φυσάει φοβερά τουλάχιστον εδώ που είμαι και ως γνωστόν το σημείο φημίζεται για τα ρεύματα και τους αέρηδές του. Ωραία είναι αν εξαιρέσεις το μικρό άγχος που μου δημιουργείται μη γείρει καμιά γλάστρα, μην πέσουν κάτω πράγματα, μην εκσφεντονιστεί τίποτα από τις γύρω βεράντες και μπαλκόνια. Πράγμα που είχε συμβεί μια φορά όταν ένας δυνατός αέρας έσκασε -δεν ξέρω κι εγώ από που- ένα μπουκάλι μπύρας στο μπαλκόνι μου. Το επικότερο από όλα ήταν βέβαια όταν μετά από έναν πολύ δυνατό αέρα ψάχναμε την πλαστική κουκούλα του στατικού μου ποδηλάτου, μια περίοδο που το είχαμε έξω. Δεν υπήρχε πουθενά. Ούτε στο μπαλκόνι, ούτε στον κήπο κάτω, ούτε στα γκαράζ, ούτε καν στο δρόμο. Λες και δεν υπήρξε ποτέ, λες και άνοιξε η γη και την κατάπιε, λες κι έκανε πόδια κι έφυγε μόνη της. Δεν το κουράσαμε πολύ. Το αφήσαμε εκεί το θέμα ως ότου ένα βράδυ που γυρίζαμε οικογενειακώς από τις δουλειές μας κάναμε μια παράκαμψη και πήγαμε στο Φούρεσι μια περιοχή δίπλα στην Κάντζα για να πάρουμε σουβλάκια. Θυμάμαι οδηγούσα εγώ και κατέβηκε ο Βασίλης να ψωνίσει, όταν γυρίζοντας μου φώναξε. "Λιάνα κάνε λίγο μπροστά το αμάξι". Όπως και έκανα. "Ξέρεις τι πατούσες με την πίσω ρόδα;" μου είπε... "Την κουκούλα του ποδηλάτου σου" ... συμπλήρωσε. Ω ναι, η κουκούλα με τους αέρηδες έκανε φτερά και πέταξε και έφτασε αρκετά μακριά, κουράστηκε και έμεινε εκεί για πάντα.
Και ζήσαμε εμείς καλά και οι αέρηδες με την κουκούλα καλύτερα...

Go ahead...

such a beautiful night to go ahead...

Τα λούλουδα γιορτάζουν!

Στην αρχή με φύλλα αράλιας και γεράνια από τις γλάστρες μου, μετά με δυο μπουκέτα κινεζάκια και αμάραντο που μου έφερε ο Βασίλης, έφτιαξα αυτά τα δυο στεφανάκια. Ας είναι καλά οι δημιουργικές bloggers που μοιράζονται απλόχερα ιδέες και τρόπους, ώστε να καταφέρνουμε όλοι να κάνουμε κάτι όμορφο για τις πιο γιορτινές και ιδιαίτερες μέρες. Εύχομαι να έχουμε όλοι μια καλή και όμορφη Πρωτομαγιά!

υγ: Πάρα πολλά πρωϊνά Πρωτομαγιάς θυμάμαι να με ξυπνάει η μάνα μου με το τραγουδάκι που έλεγε: "Πρωτομαγιά, τα λούλουδα γιορτάζουν... κλπ" . Δεν το θυμόταν όλο αλλά μιας και βρήκα τους στίχους λέω να το τραγουδήσω κι εγώ λίγο

Πρωτομαγιά τα λούλουδα γιορτάζουν
και τα πουλιά τα ταίρια τους φωνάζουν.

Τραγουδούν το Μάη Μάη γύρω στα κλαδιά
τραγουδούν τον Χρυσομάη στην αμυγδαλιά

Καλώς τονε το Μάη το χρυσομάη
με άνθη στολισμένος ήρθε πάλι

Κορίτσια περπατούνε ταίρι-ταίρι
με λούλουδα Πρωτομαγιάς στο χέρι

Τραγουδούν το Μάη Μάη γύρω στα κλαδιά
τραγουδούν τον Χρυσομάη στην αμυγδαλιά

\