Ο πιο όμορφος Σεπτέμβρης

Έληξε τυπικά το καλοκαίρι που προκάλεσε τον καθένα από εμάς όσο κανένα άλλο καλοκαίρι
πριν, να το ζήσουμε, να το νιώσουμε, να αφεθούμε, να ξεφύγουμε. Τα γεγονότα μας έδειξαν τι είχαμε και τι κινδυνεύουμε να χάσουμε.Κι αυτό δημιούργησε την άρνηση μέσα μας πιστεύω. Κι έτσι όλοι βιώσαμε ένα έντονο καλοκαίρι. Δημιουργικό για κάποιους, ποιητικό για άλλους, φευγάτο για τρίτους, μοναδικό γενικότερα.Οι αποδείξεις με λέξεις και εικόνες στο ίντερνετ, αποκάλυψαν ότι δεν είχε αποκαλύψει όλη η φρούδα χλίδα όλων των προηγούμενων χρόνων.
Απλά χαμογελάς όταν βλέπεις τόση ομορφιά και τόση αυθεντικότητα.Η πεμπτουσία της ζωής των απλών ανθρώπων που μέσα στους χρόνους γίνεται βορά για τους μεγάλους και τρανούς. Που ποτέ δε θα φτάσουν και ποτέ δε θα πιάσουν. Γιατί πηγάζει ανεξάντλητη από τα μυαλά μας σα να βγαίνει από την πηγή της ζωής.

Καλό μήνα!!!

Η λογική και το συναίσθημα

"Ο καθένας βρίσκει ό,τι θέλει σ'αυτή τη ζωή" ...διπλά περίεργη μου ακούγεται αυτή η πρόταση, πρώτον γιατί εμένα μου κατέστη ακατόρθωτο να βρω αυτό που ήθελα...-η οικογένεια εξαιρείται εννοείται- και δεύτερον γιατί τα άτομα που μου το είπανε τη δεδομένη στιγμή που μου το είπανε, ήτανε προφανέστατο πως δεν είχανε βρει αυτό που ήθελαν. Και ο λόγος και στις δυο περιπτώσεις, δλδ τη δική μου και των άλλων, έφταιγε το οτι αμφότεροι ήμασταν δέσμιοι κάποιας κατάστασης. Εμένα είχε καθαρά ηθική υπόσταση και βάση αυτό που με κρατούσε. Στους άλλους ήταν διαφορετικής υπόστασης το θέμα. Είχε συναισθηματικές βάσεις. Θεώρησα πως εγώ με τις απλές "ηθικές" δικές μου αρχές ήμουν σε καλύτερη θέση από τους άλλους. Το αυναίσθημα μπορεί να σε καταστήσει άνθρωπο με ειδικές ανάγκες...χωρίς να το θες κιόλας. Είναι το σημείο που είπα για μένα: "Έκλαψα για άλλους άσχετους αλλά εγώ έκανα λάθος, γιατί τους είδα με το συναίσθημα και όχι τη λογική ενώ αυτοί έκαναν ακριβώς το αντίθετο."...O καθένας μας έχει περάσει από αυτό το στάδιο. "ΠΕΡΑΣΕΙ" Δε γίνεται να κάτσει εκεί, να εγκλωβιστεί, να κολλήσει.

Η χαζοχαρούμενη πισίνα των αναμνήσεων

Έφυγα από μέρη, ανθρώπους, καταστάσεις. Δεν απέρριψα, απλά έφυγα, κι όταν το έκανα ήταν γιατί δεν καλυπτόμουν, δεν ήταν για μένα. Το κόστος δεν το σκέφτηκα ποτέ, θα έλεγα πως οι αποφάσεις μου ήταν γρήγορες και γενναίες. Ποτέ δεν έκοψα δεσμούς, αυτό το άφησα σε άλλους, και ποτέ δεν πληγώθηκα από την απόρριψη ή την απώλεια κάποιας σχέσης από αυτές που συμπεριλαμβάνονταν σε όλα αυτά που άφηνα πίσω. Άλλοι πιο ισχυροί, άλλοι πιο αδύναμοι δεσμοί αλλά τίποτα πάνω από αυτά που εγώ αναζητούσα και έπρεπε να βρω, τίποτα πάνω από τους στόχους μου κι από αυτά που έπρεπε να με κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Ίσως να ακούγεται σκληρό, ευκαιριακό αλλά ίσως τίποτα να μην ήταν τόσο αξιόλογο ώστε να του δώσω μεγαλύτερη σημασία απ ότι έπρεπε. Μπροστά, μόνο μπροστά. Δε μου ταιριάζει να έχω διανύσει τόσο δρόμο για να μπω στο club των ατόμων που αναπολούν και δεν ξεκολάνε από τη στιγμούλα την τόση δα της παρελθοντικής χαράς κι ασφάλειας. Το ξέρω, πχ, η ζωή προχορώντας γίνεται όλο και πιο δύσκολη, η ανάμνηση μιας περιόδου αθωότητας μπορεί να φέρνει ένα χαμόγελο στα χείλη, αλλά δεν είναι δυνατόν να επιστρέψει. Δεν είναι εφικτό να είμαστε ίδιοι με το εξιδανικευμένο μοντέλο του παρελθόντος που έχουμε φτιάξει στο μυαλό μας, και για μας και για τους άλλους. Έτσι αν σε πίκρανα φίλε/η μου, που δε γινόταν να κολυμπήσω στη χαζοχαρούμενη πισίνα δικών σου εξιδανικευμένων αναμνήσεων...λυπάμαι! Έχω φύγει πολύ καιρό πριν φύγεις εσύ απογοητευμένος/η. Είμαι πολλά πράγματα που δε γνωρίζεις μέσα από τις δεκαετίες που ζούμε και δεν αποτελώ ένα κλικ μιας δικής σου polaroid που σου έχει κάτσει περίεργα στον εγκέφαλο. Καλή σου τύχη με την ευχή να μην επαναλάβεις ούτε μισό από τα δεκάδες λάθη σου!

Της "διασταύρωσης" το κάγκελο

Κατά τη διάρκεια του βραδινού μας περιπάτου με το σκύλο, μας πλησίασε μια ευγενική και πρόσχαρη κοπέλα που είχε μαζί της το πανέμορφο δεκάχρονο pomeranian διασταύρωση με κάτι που δε θυμάμαι, και ήθελε να γνωρίσει το Μάϊλο και να παίξουνε για λίγο τα σκυλάκια μεταξύ τους. Είναι το tip της βόλτας με τους σκύλους στα πλαίσια της ευχαρίστησης και κοινωνικοποίησής τους. Πραγματικά δεν το φανταζόμουν. Οι περισσότεροι που έχουν σκυλάκια είναι ανοιχτοί στο να έρχονται τα σκυλάκια σε επαφή μεταξύ τους, ταυτόχρονα να ανταλλάσουνε πληροφορίες τα "αφεντικά" ...τέλος πάντων, πάντα θα συναντήσεις και κάποιους λίγους που ενώ τα σκυλάκια τους τρελλαίνονται από χαρά μόλις δούνε κάποιο άλλο σκυλάκι, αυτοί κάνουν πως δε βλέπουν και συνεχίζουν αδιάφοροι την ακόμα πιο αδιάφορη και ρομποτική βόλτα τους. Τη στιγμή που μας προσέγγισε η γλυκύτατη εκείνη κοπέλα κρατούσα εγώ το σκύλο και οι κόρες προπορεύονταν μπροστά. Οπότε, έπιασα εγώ κουβέντα μαζί της και περισσότερο ρώταγα τι;;; αυτό που με καίει...Οι ζημιές και η ανυπακοή. Με καθυσήχασε λέγοντας πως με το που κλείνουν χρόνο τα σκυλάκια ηρεμούν. Και άρχισα να "κλαίγομαι" εγώ πως βγάζει χώματα από τις γλάστρες, πως τρώει φύλλα από τα φυτά, πως ξεσυναρμολογεί το ποτιστικό σύστημα κλπ για να μας πει αυτή μετά πως κατα τη διάρκεια του πρώτου έτους η Σάμυ της είχε καταστρέψει το κάτω σύστημα των καρεκλών της τραπεζαρίας, είχε μασουλήσει γύρω γύρω το τραπέζι, είχε φάει μια πιστωτική κάρτα και κατουρούσε πάνω στο κρεβάτι. Και άλλα πολλά...Είχα γουρλώσει τα μάτια μου, είχα μείνει ενεός...αλλά οκ, η καλή τύχη την έστειλε εκείνη τη στιγμή γιατί είχα ανάγκη να ακούσω πως το χειρότερο σε σκανταλιά δεν είναι καμωμένο από τον Μάϊλο. Καλό σκυλάκι...

Στο τέλος μιας μέρας

Εκείνο το απόγευμα διέφερε. Μετά από όλο τον απολογισμό μέσα από τις στενόχωρες καταστάσεις που προέκυψαν, συνειδητοποίησε πως δεν ένιωθε πίκρα, δεν ξέσπασε, δεν υπήρχε θυμός μέσα της, παρά μια μικρή σπίθα από θυμό που μόλις πήγαινε να φουντώσει, η ίδια χαμογελούσε και η σπίθα έσβηνε από τις λέξεις που ψυθίριζε: Δεν πειράζει, δεν πειράζει...όλα καλά θα πάνε! μη φοβάσαι!
Η δεύτερη συνειδητοποίηση ήρθε αμέσως μετά. Δεν περίμενε τίποτα. Και μάλλον αυτό το τίποτα ήταν το κλειδί της ανακούφισης, το μυστικό της ηρεμίας που την αγκάλιαζε εκείνη τη στιγμή. Ξαφνικά ένιωσε να επικεντρώνεται σε αυτήν. Η δύναμη της ήταν λιγοστή αλλά αυτό δεν πυροδότησε καμιά ανυπομονησία. Κι αύριο μέρα είναι σκέφτηκε, κι αύριο θα είμαι δυνατή και ότι θελήσω θα το καταφέρω...

Είχε αρχίσει να νυχτώνει. Έκλεισε τις μπαλκονόπορτες, κλείδωσε την κεντρική πόρτα, μάζεψε τις ακαταστασίες και πήγε να ξαπλώσει. Οι μεγάλες αλλαγές γίνονται με μικρά βήματα σκέφτηκε για άλλη μια φορά και σχηματίστηκε ένα χαμόγελο στα χείλη της...

Explore dream discover

Χαζεύοντας ανάμεσα σε διάφορα γαργαλιστικά πράγματα μια μέρα, βρήκα κάτι stickers, αρκετά μεγάλα για τον τοίχο, και σε πολύ καλή τιμή. Εξάλλου εκεί που τα χάζευα είναι ένα πολυκατάστημα γνωστό για τις πολύ χαμηλές τιμές του. Αγόρασα ένα από αυτά το οποίο αποτελούνταν από έξι λέξεις σκόρπιες (που έβγαζαν όμως νόημα), τρία αστέρια και την υπογραφή του Mark Twain.

Believe, think, dream, explore, discover, create...Mark Twain... Αυτό!

Δεν ήμουν σίγουρη αν όντως τα είχε πει έτσι ο Mark Twain, μου ήταν αρκετό να βλέπω αυτές τις λέξεις και να νιώθω τη σημασία τους κάθε φορά που τις βλέπω. Τις τοποθέτησα πάνω από το κρεβάτι μου. Τα αστεράκια τα έδωσα στη Νένα που τα λατρεύει, είτε πάνω σε ρούχα, είτε σε αντικείμενα, είτε στους τοίχους.

Και κάποια στιγμή βρήκα το ακριβές απόφθεγμα από το οποίο πήρανε στοιχεία για το sticker:

Είκοσι χρόνια από τώρα θα είσαι πιο απογοητευμένος για τα πράγματα που δεν έκανες παρά για τα πράγματα που έκανες. Γι’ αυτό, λύσε τους κάβους. Σαλπάρισε μακριά από το σίγουρο λιμάνι. Εξερεύνησε, ονειρέψου, ανακάλυψε.

Explore dreame discover...δηλαδή!

Αργία μήτηρ πάσης κακίας

Στην Αμάρυνθο μια μέρα έβρεχε. Σιγά το πράγμα θα πεις, αλλά αν είναι καλοκαίρι και είσαι παιδάκι είναι μεγάλο πλήγμα που δε μπορείς να βγεις έξω να παίξεις, ή να πας στην παραλία κλπ. Κι έτσι λοιπόν για μένα και τον οκτάχρονο Δημητράκη, τον πρώτο μου έρωτα, ήταν μια μελαγχολική και βαρετή μέρα που έπρεπε να την περάσουμε στο μπαλκόνι του ενοικιαζόμενου που μέναμε και να υποστούμε τη σπαστική παρέα της μικρής του αδερφούλας και του εκνευριστικού γιου του ιδιοκτήτη. Ναι, ναι, είχαμε κάνει τη μικρή μας κλίκα και μέσα δε χώραγε κανείς. Κι εκείνη τη μέρα αφού ξεφορτωθήκαμε κακείν κακώς τα ενοχλητικά ζιζάνια, καθήσαμε στη βεραντα και χαζεύαμε τη βροχή και τις αναχωρήσεις-αφίξεις των πούλμαν ακριβώς από κάτω που ήταν ένας μικρός σταθμός. Και να μια κυρία κάθεται σε ένα τραπεζάκι, ακριβώς κάτω από τα κεφάλια μας που προσπαθούσαν να χωθούν αν είναι δυνατόν, ανάμεσα στα κάγκελα. Κοιτάμε κάτω, κοιτάμε πάνω, κοιτάμε ευθεία στον ορίζοντα τη θάλασσα...ξεφυσάμε!!! κοιταζόμαστε, κοιτάμε τον τοίχο...ωπ! ένα τεράστιο σαλιγκάρι. Το πάιρνει ο Δημητράκης, το κοιτάει καλά καλά, βγάζει το χέρι του έξω από τα κάγκελα, το κεντράρει και σε κλάσμα δευτερολέπτου το καημένο και καλοθρεμμένο σαλιγκαράκι είχε γίνει μια τεράστια σαλιγκαρόπαστα στο κέντρο του τραπεζιού της κυρίας που πετάχτηκε ελατήριο επάνω και ακαριαία έστρεψε το βλέμμα της προς εμάς που τρέχαμε λούηδες για τα δωμάτιά μας...

New stuff

Μάϊλο

Και ξαφνικά ήρθε ο Μάϊλο, μπαίνοντας στο σπίτι μια μέρα δύσκολη, με ένταση, χωρίς να έχουμε προετοιμαστεί ιδιάιτερα. Υπερκινητικός, σκανταλιάρης, αντιδραστικός αλλά γλυκούλης. Προσπαθήσαμε να τον έχουμε μέσα στο σπίτι αλλά κατέστη αδύνατο. Οι προηγούμενες συνεχείς μετακινήσεις του από μαγαζί σε σπίτι, μετά σε κτήμα και τελικά σε εμάς δυσκόλεψαν το να έχει μπει σε κάποιο πρόγραμμα για τα κακά του. Την πρώτη του "αφράτη" την έκανε πάνω στην ηλεκτρική μας σκούπα. Μετά κάθησε αγέρωχα πάνω στις παντόφλες μου, προσπάθησε να βρει λίγη ηρεμία μπροστά από την Kerosun, και το κλου ήταν να ρίξει κάτω ένα πιάτο με σωλομό και ρύζι και να το τρώει με βουλιμία από το πάτωμα. Τρελαθήκαμε λίγο και την επομένη μαζέψαμε τα μυαλά μας από το πάτωμα μαζί με ζημιές και τις ακαταστασίες και ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε τον μικρό παράδεισό του στην βεράντα μας. Του πήραμε σπιτάκι, στο οποίο είναι αστείο πως μέσα του ήδη συλλέγει μια μικρή προίκα. Ένα φλις κουβερτάκι, το απίθανο αρκουδάκι που το "καβάτζωσε" αφού πάνω του έπεσε μέρος του σωλομού που λατρεύει, παντόφλες που είχα αφήσει στη βεράντα για όταν βάζω λάστιχο και το κόκκαλο από δέρμα γουρουνιού που είναι για τα δοντάκια αλλά τρώγεται λίγο, λίγο! απ' έξω από το σπιτάκι είναι το διπλό πιατάκι για ξηρά τροφή και νερό. Παίζουμε μαζί του με ένα μπαλάκι από το τζάμπο που έχει μέσα χρυσόσκονη και ξεκινήσαμε τους καθημερινούς περιπάτους για αρκετή ώρα, καμιά φορά και δυο φορές την ημέρα. Θέλει συνέχεια να είναι κοντά μας και χτυπάει τα ποδαράκια του στη τζαμαρία, κοιτάζοντας ταυτόχρονα με ένα παραπονεμένο βλέμμα, για να του ανοίξουμε. Εμείς μεχρι στιγμής αφήνουμε την κουρτίνα ανοιχτή, να μας βλέπει και να τον βλέπουμε. Τότε αυτός ανεβαίνει στο τραπέζι, βλέπει από ψηλά το δρόμο ή εμάς και μετά κατεβαίνει ένα επίπεδο στην ξύλινη πολυθρόνα και ακουμπά το κεφαλάκι του στο μπράτσο της.  Έχουμε συνέχεια το νου μας μη του συμβεί κάτι, έχουμε εφοδιαστεί με πάνες να εκπαιδευτεί για τα κακά του, του δίνουμε μικρές εντολές και τον επιβραβεύουμε και τον αγαπάμε όλο και περισσότερο. Αυτός βέβαια αποζητά την προσοχή αυτών που τον χαϊδολογάνε λιγότερο. Αλλά όλοι πλέον τον χαϊδολογάμε. Κι έτσι η οικογένεια αυξήθηκε κατα ένα μέλος.

Έκλειψη ηλίου και καρδιάς

Όταν ήμουν μικρή, περίπου πέντε ή έξι, έτυχε να δω μια έκλειψη ηλίου που ήταν ορατή έντονα. Ξαφνικά σκοτείνιασαν τα πάντα, όχι εντελώς, υπήρξε μια απόκοσμη ατμόσφαιρα για κάποια δευτερόλεπτα, ίσως και λεπτό που δε μπορώ να την περιγράψω. Καθόμουν και κοίταγα...την Ε Κ Θ Λ Ε Ι Ψ Η. Είχα μπερδέψει δυο λέξεις σε μία. "Μαμά να η έκθλειψη που έλεγαν στην τηλεόραση"...έλεγα. Και τώρα σκέφτομαι πως χώρεσε η λέξη θλίψη στη δική μου έκλειψη και λίγο αργότερα δικαιόθηκε κατα μία ένοια το παιδικό λαθάκι μου όταν το τραγούδι total eclipse of the heart μιλούσε για την έκλειψη της καρδιάς. Και λογικά η έκλειψη της καρδιάς είναι η θλίψη..

                                         'Ετοιμος ο καμβάς...τώρα μένει να ζωγραφίσουμε

Έλα να δεις τι θα πει Πατρινό

Αν και λένε πως κάθε πέρυσι και καλύτερα, αν και η κρίση έδωσε ακόμη ένα χαστούκι στο θεσμό...εν τούτοις παραμένει δυνατό και ξεχωριστό, τόσο για το τεράστιο πάρτυ του Σαββάτου που όλη η πόλη είναι ένας τεράστιος πεζόδρομος με γέλια και φωνές όσο και για την Κυριακή που βλέπεις τα γκρουπ με κάθε ηλικίας άτομα να συμμετέχουν και το κέφι τους να μην το φτάνει ούτε μια εκατοντάδα αφιονισμένοι κλόουν. Ήθελα να το ζήσω από κοντά αυτό που άκουγα τόσα χρόνια και χαίρομαι που τα κατάφερα. Το βράδυ του Σαββάτου ήταν μεθυστικό και η Κυριακή περιπετειώδης. Πάνω από τρεις ώρες παρακολούθησα στην Πλατεία Γεωργίου την παρέλαση των αρμάτων με βροχή, φορώντας ένα πρόχειρο αδιάβροχο της ανάγκης, από αυτά που πουλούσαν μαζί με σφυρίχτρες, αστείες μύτες, αυτάκια Μίνι Μάους, ζουζουνοκεραιούλες κλπ. Πάγωσα, βράχηκα αλλά άξιζε. Άνετα θα το έκανα και του χρόνου. Το μόνο άβολο ήταν οι πολύ δυνατές μουσικές από τα ηχεία που έπεφταν η μια πάνω στην άλλη και δημιουργούσαν ένα κοκτέϊλ πολλών ντεσιμπέλ πολύ παραπάνω από τα επιτρεπτά όρια. Άλλο χαρακτηριστικό το σύννεφο της τσίκνας που είχε καλύψει την πόλη από τις ψησταριές που είχε βγάλει έξω κάθε μαγαζί που ήταν καφετέρια ή παμπ ή σνακάδικο. Να σπάει η μύτη σου παντού. Και μαυροδάφνη. Πολύ μαυροδάφνη σε μικρά μπουκάλια που ευθυνόταν για τη μέθη των νεαρών και για την μπουκαλοπλυμμήρα στις άκρες των πεζοδρομίων.

Πρώτες στιγμές του 2015

 Ο ελεύθερος χρόνος είναι λίγος και γι αυτό τον θεωρώ πια πολύτιμο. Κάθε στιγμή για μένα είναι σημαντική, ειδικά οι ώρες χαλάρωσης και οι μέρες που δε δουλεύουμε. Στιγμές που ξεφεύγουμε από τη ρουτίνα και τη συνήθεια, είτε με μια βόλτα για καφέ στο βουνό ή τη θάλασσα, είτε για ψώνια, είτε με μικρά πραγματάκια που μας κάνουν χαρούμενους είναι ό,τι κρατώ από την αρχή του χρόνου με την ευχή να γίνουν περισσότερες. Εύχομαι παρόμοιες μικρές αλλά όμορφες στιγμές να γεμίζουν τη ζωή μας και το έντονο πρόγραμμά μας.

Στη Ραφήνα στο Di angelo

Στην Πεντέλη στο Μέγαρο της Δουκίσσης της Πλακεντίας

Αγαπημένα macarons από τους Αττικούς Φούρνους στην Αλεξ'ανδρας

Μια Κυριακή στη Λίμνη Μπελέτσι στην Πάρνηθα

Το σετ της Σοφίας που με έκανε χαρούμενη

Χαλαρώνοντας στο ενάλιο της Λούτσας

Καφεδάκι στη μαμά στο Γαλάτσι

Για να μην μείνει τίποτα απρογραμμάτιστο φέτος

Το ρίσκο

Θα πρέπει να σποδεχτούμε τα πάντα. Κάθε τι είχε ένα λόγο που έγινε και κάθε τι προκλήθηκε από κάτι  που ή αφήσαμε να γίνει ή δε μπορούσαμε να το σταματήσουμε. Για χ,ψ λόγους. Η συνέπεια είναι κάτι να χάνουμε αλλά μετά κάτι να κερδίζουμε γιατί πάντα ισχύει το ουδέν κακόν αμιγές καλού. Η επόμενη μέρα είναι η μέρα του απολογισμού και καμιά φορά το "επόμενη μέρα" είναι μια συμβολική ένοια αορίστου χρόνου, διαφορετική για τον καθένα υποθέτω ανάλογα με την υπομονή και τις αντοχές του καθενός. Απλά είναι θέμα χρόνου επεξεργασίας παλαιών και νέων δεδομένων κι ανάλογα πόσο πονάνε ή πόσο ευαίσθητος είναι ο καθένας παίρνει τον ανάλογο χρόνο. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο κι ανάλογα με το πως το αποδεχτούμε όλο αυτό θα έρθει η ανταμοιβή και το πλήρωμα του χρόνου που θα φέρει τη δικαίωση ή μη. Δίκοπο μαχαίρι; ... Μπορεί! ποτέ δεν ξέρουμε τι φέρνει το μέλλον και ποτέ δεν είμαστε σίγουροι αν κάνουμε το σωστό. Αλλά αυτή είναι η ζωή και το ρίσκο που παίρνουμε όσο τη διανύουμε.