Χτες!

Χτες απόγευμα, δηλαδή τελευταία Κυριακή της Αποκριάς, πήγα στο κέντρο της Αθήνας. Τελευταία Κυριακή της Αποκριάς. Ο κόσμος φανταζόμουν θα έβαζε τα δυνατά του να γλεντήσει λίγο τον πόνο του, κυρίως νέα παιδιά, φανταζόμουν λίγο από χρώμα, λίγο από σερπαντίνα και κομφετί, τουλάχιστον στις πλατείες -εντάξει δεν περίμενα περασμένα μεγαλεία- αλλά η μουντάδα, το γκρι και η ψυχρότητα που συνάντησα ήταν άνευ προηγουμένου.
Πολλοί μεγάλοι (σε ηλικία) κατέβαιναν την Ερμού, σα να ήταν ο απλός καθημερινός απογευματινός περίπατος, και στο Μοναστηράκι, στην Πλάκα και στο Θησείο έβλεπες που και που μικρά παιδάκια με στολές και τις μαμάδες τους να προσπαθούν να τα στήσουν για μια αναμνηστική φωτογραφία. Παντού κόσμος περπατούσε, κόσμος διαφορετικός, ένα τσιγγανάκι σε ένα σημείο έπαιζε με το ακορντεόν του και τραγουδούσε με μια μακρόσυρτη φωνή που έσπαγε κάτι σαν αμανέ. Πιο πάνω ένας βορείων προαστίων style ρόκερ έδινε το δικό του ρεσιτάλ με τα επιμελώς ατημέλητα ρούχα του, την ωραία φωνή του, τραγουδώντας Bon jovi, rem, και δεν ξέρω τι άλλο, αυτά τα δυο άκουσα μια που κατέβηκα και μια που ανέβηκα και πέρασα δυο φορές από μπροστά του. Καλό καλλιτεχνάκι που δοκίμαζε την εμπειρία του κοινού, μάζευε αυτοπεποίθηση και ίσως φανταζόταν μελλοντικές συναυλίες.
Δεν είδα μπαλόνια, δεν είδα κλόουν, δεν είδα ενήλικους μασκαράδες να φοβηθώ μήπως με βαρέσουν με τα πλαστικά τους ρόπαλα, δεν άκουσα μουσικές. Μόνο καραόκε σε ένα οινομαγειρείο που σέρβιρε φακές, ρεβύθια κι άλλα παραδοσιακά μαζί με τσίπουρα και άλλους μεζέδες κάπου κοντά στα παλαιοπωλεία. Ανοιχτά τα παλαιοπωλεία με πράγματα που δεν φαντάζεσαι πως έχουν ζήτηση, ανοιχτό κι ένα μαγαζί με δημοπρασίες, ανοιχτά και τα μαγαζιά με τα ζαχαρωτά και τα σοκολατάκια! Σαλέπι, ζεστό σαλέπι φώναζε ένας κύριος με το παραδοσιακό καροτσάκι, χρόνια είχα να το δω, από τότε που ήμουν πιτσιρικάκι τόσο δα. Και ξανάγιναν όλα όπως τότε, σαν να ήταν μια ψευδαίσθηση, μια πλάνη η ενδιάμεση περίοδος που έζησα και που έδειχναν πως όλα είχαν πάει ένα βήμα παραπέρα. Και τρόμαξα γιατί όλα αλλάζουν και όλα ίδια μένουν από τα χαλάσματα μέχρι τη νοοτροπία μας, τη μικροαστική και μη ξεπερασμένη. Γύρισα κουρασμένη να ψήσω ψωμί, να φτιάξω χαλβά σιμιγδαλένιο και να κάνω ετοιμασίες -όχι για την Καθαρή Δευτέρα- αλλά για την επόμενη ακριβώς μέρα, δηλαδή αύριο...

κύριε Γούντροφ!

-κ. Γούντροφ: Γιατί δε θέλεις να είμαι πια ο δάσκαλός σου?

-Τζάκ: Γιατί να μαθαίνω πράγματα που δε θα χρησιμοποιήσω ποτέ?

-κ. Γούντροφ: Δε σε διδάσκω γι αυτό. Σε διδάσκω για να μάθεις κάτι ενδιαφέρον.

-Τζάκ: Δε με νοιάζει πια.

-κ. Γούντροφ: Πάω σπίτι μου. (Δίνοντάς του το βιβλίο). Αυτό είναι δικό σου.

-Τζάκ: Δεν μπορείτε να παραιτηθείτε.

-κ. Γούντροφ: Δεν παραιτούμαι, απλά έχασα έναν μαθητή. Ξέρεις γιατί μ' αρέσει να διδάσκω στα παιδιά? Για να μη με απορροφά εντελώς η ζωή του ενηλίκου. Για να θυμάμαι ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα που είναι σημαντικά στη ζωή. Όπως να κάνεις ποδήλατο, να παίζεις σε δεντρόσπιτο, να τσαλαβουτάς στις λάσπες φορώντας τα καλά σου τα παπούτσια. Κι εσύ φίλε μου ήσουν ο πιο ξεχωριστός μου μαθητής. Μέχρι πρόσφατα ήσουν ότι ήθελα σε μαθητή. Ήσουν ένας διάττοντας ανάμεσα στα κοινά αστέρια. Έχεις δει διάττοντα? Είναι υπέροχος! περνάει γρήγορα. Αλλά όσο είναι εδώ φωτίζει όλο τον ουρανό. Είναι το ομορφότερο θέαμα. Τόσο που τα άλλα αστέρια σταματούν και τον κοιτούν. Δεν τους βλέπεις σχεδόν ποτέ, είναι πολύ σπάνιοι. Αλλά εγώ είδα έναν....

-Τζάκ: Θέλω να είμαι ένα συνηθισμένο αστέρι.

-κ. Γούντροφ: Τζάκ ποτέ δε θα είσαι ένα συνηθισμένο αστέρι....είσαι θεαματικός!

Ο λόγος του jack

Σάββατο απόγευμα, πριν λίγες ώρες δηλαδή κι ενώ ετοίμαζα το γεύμα μας, βλέπω να αρχίζει στην τηλεόραση η ταινία jack με τον λατρεμένο μου Robin Williams. Η ίδια συγκίνηση, η ίδια χαλάρωση στον καναπέ, το ίδιο ταξίδι όπως κάθε φορά που βλέπω αυτή την ταινία ή και άλλες του ίδιου αγαπημένου μου ηθοποιού! Αυτή τη φορά δε θα κλάψω στο φινάλε μονολόγησα, δε θα συγκινηθώ...
Αλλά, πάλι λάθος έκανα, πάλι δεν τα κατάφερα. Και συγκινήθηκα μέχρι δακρύων. Ένιωσα την ανάγκη αμέσως μετά να ξαναδώ τον επίλογο, να γράψω τον λόγο του jack στην αποφοίτηση, αλλά ούτε που ξέρω σε ποια κούτα πια υπάρχει αυτό το dvd, ούτε είχα δύναμη να ψάξω. Έτσι βρήκα τους διαλόγους στο ίντερνετ για να περάσω εδώ αυτό το σημείο που τόσο μ' αρέσει. Κάτι που έχω ξανακάνει. Έχω γράψει το απόσπασμα από την ταινία του Μπενίνι 'Τίγρης και το χιόνι' που ο Ατίλιο περιγράφει στον Ιρανό γιατρό πόσο ανούσια θα είναι η ζωή του χωρίς εκείνη...


Μέρα αποφοίτησης λοιπόν και ο Τζάκ νεαρός σε ηλικία αλλά γέρος από το σύνδρομο που πάσχει λέει:

Δεν έχω πολύ χρόνο γι αυτό θα είμαι σύντομος, όπως και η ζωή μου. Φτάνοντας στο τέλος αυτής της φάσης της ζωής μας, προσπαθούμε να θυμόμαστε τις καλές στιγμές και να ξεχνάμε τις κακές. Και σκεφτόμαστε το μέλλον. Αρχίζουμε να ανησυχούμε. Λέμε 'τι θα κάνω?, που θα είμαι σε 10χρόνια?' Αλλά εγώ σας λέω, κοιτάξτε εμένα, μην ανησυχείτε τόσο πολύ. Τελικά κανείς μας δεν έχει τόσο πολύ χρόνο πάνω στη γη. Η ζωή είναι φευγαλέα. Κι αν νιώσετε ποτέ κατάθλιψη, σηκώστε τα μάτια σας στον καλοκαιρινό ουρανό, όταν τ' αστέρια φωτίζουν τη βελούδινη νύχτα. Κι όταν ένας διάττοντας, σχίζει το σκοτάδι, κάνοντας τη νύχτα μέρα, κάντε μια ευχή...και σκεφτείτε εμένα. Κάντε τη ζωή σας θεαματική. Ξέρω ότι εγώ το έκανα. Τα κατάφερα μαμά!!! είμαι μεγάλος!!! Σας ευχαριστώ!!!

scrabble

Και ξαφνικά μια μέρα ή μάλλον νύχτα η Γκέλυ μου έδειξε το dod, που της το είχε δείξει κάποιος συμφοιτητής της για να παίξουν παιχνίδι μέσω ίντερνετ. Εκεί βρήκα το scrabble και πραγματικά ενθουσιάστηκα γιατί είναι τόσο βολικά σχεδιασμένο, τόσο ανταγωνιστικό με την πίεση του χρόνου και την πληθώρα των καλών παικτών που κόλλησα. Στην αρχή δεν καταλάβαινα γιατί εγώ μαζεύω τόσους λίγους πόντους μέχρι που η τεντωμένη προσοχή μου με έκανε να υπολογίζω κάθε τετράγωνο διπλής ή τριπλής αξίας, ιδιαίτερα αν έπεφτε πάνω σε σειρά διπλής ή διπλά διπλής λέξης! Πωωωω φίλε!!!! βροχή οι πόντοι μετά! μέχρι που συνειδητοποίησα πως το συγκεκριμένο παιχνίδι δεν δίνει στην τύχη γράμματα όπως εμείς διαλέγουμε από το σακουλάκι όταν παίζουμε με το επιτραπέζιο, αλλά επιβραβεύει τις σωστές κινήσεις ή τα σωστά μπλοκαρίσματα κλπ κλπ. Τι καλά!!!! κι εκεί που έπαιζα κι ανέβαινα επίπεδα του χαμού και είχα βρει επιτέλους κάτι να με συναρπάζει, νά 'σου στο chat από κάτω να πετάγονται οι συνομοιλίες με τους συμπαίκτες. Εγώ γουστάρω παιχνίδι, όχι κουβέντα αλλά σα χαζή, λόγω ευγένειας απαντούσα! γεια-γεια, τικάνεις-καλά....και προχώραγε το παιχνίδι και μερικοί το είχαν σύστημα καθώς έγραφαν γρήγορα και ήξεραν και το παιχνίδι καλύτερα, να σε αποσπάσουν για να κερδίσουν. Και άντε και το κατάφερναν. Μπράβο τους!!! αν δεν το κατάγερναν? άλλοι έφευγαν χωρίς ούτε γεια στην καλύτερη, άλλοι άρχιζαν την έμμεση ή άμεση προσβολή μέχρι και χυδαία επίθεση λίγο πριν τη λήξη, μπας και σε κάνουν να παραιτηθείς και συνεπώς να χάσεις, ή μπας και απ' τα νεύρα σου μπερδέψεις τα μπούτια σου και δεν καταφέρεις να σχηματίσεις ούτε συλλαβή. Κάποια παίκτρια (μάλλον γυναίκα ήταν) με ένα ουδέτερο ψευδώνυμο δεν είχε αφήσει κανέναν μα κανέναν που να μην βρίσει χυδαία, αλλά πολύ χυδαία μιλάμε. Από τότε έκλεισα τη συνομοιλία. Εγώ δηλαδή δεν είμαι σε θέση να δω οτιδήποτε μπορεί να μου γράψει οποιοσδήποτε την ώρα που παίζουμε...καλό ή κακό. Μπλόκαρα ακόμη και τη δίοδο του pm. Παίζω σαν ρομπότ, ψυχρά, ήρεμα και συγκεντρωμένα. Σίγουρα πολλοί θα έχουν βρίσει, μα θα εισέπραξαν σιωπή και κυρίως θα είδαν να συνεχίζω ψύχραιμα ακόμη πολλές φορές να πατάω το κουμπί και για επόμενο γύρο. Πολλοί θα έχουν πει ένα 'γεια' σίγουρα και λυπάμαι που εισέπραξαν την απέραντη σιωπή μου, αλλά τι να κάνουμε? Thats the game!