Case closed

Οι άνθρωποι θέλουν να είναι γύρω τους τακτοποιημένα τα πράγματα. Τακτοποιημένα και όμορφα. Και καμιά φορά όσο πιο τακτοποιημένα είναι τα πράγματα, τόσο ανάστατη και χαοτική είναι η ζωή τους. Και ο εσωτερικός τους κόσμος επίσης. Και να ποια είναι η τακτική που ακολουθείται. Με ένα πανί με μικρο-ίνες στο χέρι και ένα πολυχρηστικό στο άλλο απολυμαίνεις και αποστειρώνεις τα πάντα γύρω σου, αφήνοντας την συνείδηση απενοχοποιημένη να κάνει όποια "βρώμικη" σκέψη και την ακόμη πιο απενοχοποιημένη σου πρόθεση να κάνει οποιαδήποτε "βρώμικη" κίνηση κι έτσι συμπληρώνεται το καρέ. Καθάρισες μέσα και έξω.
Και βέβαια συμβαίνει και το αντίθετο. Άνθρωποι με ακατάστατη καθημερινότητα και χαοτικό περιβάλλον τυγχάνει να έχουν απόλυτη καθαρότητα στο μυαλό και κρυστάλλινη διαύγεια στην ψυχή  τους.
Ξέχασα και κάποιους ενδιάμεσους τύπους. Στις ενδιάμεσες περιπτώσεις τα πράγματα είναι κάπως ισορροπημένα. Με την άποψη πως μπορείς να χειρίζεσαι τα θετικά ή αρνητικά στοιχεία του εαυτού σου.
Και όπως πάντα αυτό που δεσπόζει το αρνητικό χαχαχα, απόδειξη πως καταλαμβάνει και περισσότερο χώρο σε αυτό το κείμενο. Η πρώτη παράγραφος είναι μεγαλύτερη μακράν για χάρη του.
Kαι εδώ θα κρατηθούν οι ισορροπίες. Όπως καταλαμβάνει μεγάλη θέση στο κείμενο, θα καταλαμβάνει μικρή, μηδαμινή ή και καμία θέση στη ζωή μας πλέον γιατί όμοιος στον όμοιο και η κοπριά στα λάχανα. Case closed.

Καλά τα λέει ο Carl

Πρώτη φορά μου συμβαίνει. Ανοίγω το βιβλίο που μόλις έχω πιάσει στα χέρια μου πρώτη φορά, διαβάζω δυο παραγράφους και ξεσπάω σε κλάματα. Τόση δύναμη έχουν οι λέξεις, τόσο παραστατικά μπορούν να γίνουν τα σημαδάκια τα τυπωμένα πάνω σε χαρτί σε σημείο να ζωντανεύει μια εικόνα που μπορεί να σε συγκλονίσει.
Δεν έχω τίποτα άλλο να πω, απλά πριν λίγο καιρό στο αγαπημένο μου γκρουπ good thoughts about life είχα διαβάσει κάτι που νομίζω πως ταιριάζει να το τοποθετήσω εδώ αυτή τη στιγμή:

Τι εκπληκτικό πράγμα που είναι το βιβλίο. Ένα επίπεδο αντικείμενο, φτιαγμένο από δέντρο, περιέχει εύκαμπτα μέρη στα οποία πάνω είναι τυπωμένες πολλές μαύρες αστείες τζίφρες. Ρίχνεις μια ματιά και βρίσκεσαι στο μυαλό ενός άλλου ατόμου, ίσως κάποιου που έχει πεθάνει χιλιάδες χρόνια. Μέσω της χιλιετηρίδας ένας συγγραφέας μιλάει καθαρά και σιγανά μές το μυαλό σου, κατ' ευθείαν σε σένα. Η συγγραφή είναι ίσως η μεγαλύτερη κατάκτηση της ανθρωπότητας που δημιουργεί δεσμούς σε ανθρώπους που ουδέποτε γνωρίστηκαν, πολίτες διαφορετικών εποχών. Τα βιβλία σπάνε τις αλυσίδες του χρόνου. Το βιβλίο είναι η απόδειξη πως οι άνθρωποι είναι ικανοί να δημιουργήσουν μαγεία.

Carl Sagan.

not only a thought...

Πώς θα ήθελες να είναι η μέρα σου αύριο; τι θα σε έκανε ευτυχισμένο/η, τι θα σε πήγαινε ένα βήμα πιο πέρα. Τι θα σε γέμιζε, τι θα σε ομόρφαινε, τι θα σε έκανε νιώθεις πως έχει νόημα η ζωή σου... Σκέψου και κάθε τι από αυτά που θα σκεφτείς είναι εκεί έξω και σε περιμένει. Σκέψου και κάνε ένα μικρό βήμα, τόσο δα που θα σε φέρει πιο κοντά σε αυτό που θες. Και ξέρεις, μπορεί ο βαθμός δυσκολίας με κλίμακα από το ένα έως το δέκα να είναι έντεκα... αλλά αυτό δεν είναι καθόλου κακό τελικά. Απλά θα πρέπει να σε κάνει πιο περήφανο/η. Φιλιά και όνειρα γλυκά...

Να γεννιέσαι, να αισθάνεσαι και να είσαι γυναίκα

Χμ... τι να γράψει κανείς όταν έχει τόσο πεσμένη διάθεση από τον καιρό κι έχει πέσει στο κρεβάτι από ίωση μετά από μηνιαία πολιορκία. Πρώτα η μεγάλη κόρη, ενδιάμεσα η φιλοξενούμενή μας και μετά η μικρή κόρη. Πόσο να αντέξω η καημένη; Ένα μήνα περνάει χέρια η παλιο-ίωση και δίνει τη σκυτάλη ο ένας στον άλλον. Είναι απίστευτες οι ποσότητες τσαγιού και μελιού που έχουν καταναλωθεί, ο βραστήρας δουλεύει συνέχεια για στιγμιαίες σούπες με κινέζικα μακαρόνια, για σούπες αυγολέμονες κλπ. Παντού σωληνάρια με καραμέλες λαιμού, καρτέλες με ταμπλέτες βιταμίνης, αναβράζοντα δισκία που τελειώνουν ως που να πεις κίμινο και διάσπαρτες σακούλες παντού με χρησιμοποιημένα χαρτομάντηλα.
Θα γράψω για την αυριανή αγαπημένη μου μέρα, που είναι μια από τις καλύτερες του χρόνου, του κάθε χρόνου μαζί με κάθε αγαπημένη μου ημερομηνία. Αύριο η πρώτη μου αγάπη, η πρώτη μου κορούλα έχει γενέθλια, έγινα μάνα πρώτη φορά τη μέρα της γυναίκας. Είμαστε μια οικογένεια γυναίκες με άντρα της ζωής μας τον Βασίλη που τελευταία νιώθει μάλλον σα μαχαραγιάς το λιγότερο, γιατί όταν αναφέρεται σε εμάς λέει "οι γυναίκες μου" χαχαχα!!! Λοιπόν αύριο αν νιώσουμε καλύτερα το χαρέμι κι ο μαχαραγιάς μαζί με κάποιους αγαπητούς κι αγαπημένους που μπορούν, θα πάνε για γλέντι, εντάξει όχι τρικούβερτο, αλλά το κατά δύναμιν...  μέχρι στιγμής τα μισά γενέθλια-γιορτή της γυναίκας έχουν πέσει απόκριες οπότε έχουν γίνει μασκέ γενέθλια τις μισές φορές, κανονικά γενέθλια τις υπόλοιπες φορές που έχουμε δώσει εμείς ιδιαίτερο χαρακτήρα στη βραδιά πηγαίνοντας σε λάτιν πάρτυ πχ ή σε παραδοσιακές κρητικές ταβέρνες με ρακόμελα και μεζέδες.

Το αποκριάτικο δεντράκι

Μέχρι τώρα είχα στολίσει χριστουγεννιάτικα δέντρα και μια φορά πασχαλινό δέντρο. Είχα κρεμάσει κάτι πολύχρωμα χάρτινα αυγουλάκια σε μια βερυκοκιά μπροστά από τη βεράντα του εξοχικού των γονιών μου. Έθιμο που βλέπουμε στο εξωτερικό το Πάσχα. Ήταν πανέμορφο και κρίμα που δεν έχω φωτογραφία να το θυμάμαι.
Φέτος σκέφτηκα να στολίσω αποκριάτικο δέντρο, πρώτον για πρωτοτυπία, δεύτερον γιατί ήθελα να φτιάξω την κατάλληλη αποκριάτικη ατμόσφαιρα στο σπίτι μου και τρίτον γιατί δεν ήθελα να αφήσω ανεκμετάλευτο το μικρό δεντράκι που είχα αμελήσει να κατεβάσω στην αποθήκη. Και το στόλισα με μάσκες, κάποιες από αυτές που κάθε αποκριά αγοράζουμε σε σημείο να έχουν γίνει μια αρκετά μεγάλη και ενδιαφέρουσα συλλογή.
Χτες λοιπόν που η μέρα ήταν βροχερή και δεν ευνοούσε ούτε κούλουμα, ούτε βόλτες, ούτε αετούς έστρωσα το Καθαροδευτεριάτικο τραπέζι μου με θέα τη βροχή και το αποκριάτικο δέντρο μου και απολάυσαμε όλα τα ωραία θαλασσινά και τους μεζέδες που επί δυο μέρες ετοιμάζαμε. Και ήταν όμορφα...

το αποκριάτικο δεντράκι   

Στο κέντρο του τραπεζιού λίγο πριν έρθουν οι μεζέδες

λαγάνα, ταραμοσαλάτες και φασόλια...τα πατροπαράδοτα

σουπιές κρασάτες...χικ!

χταποδάκι στην κατσαρόλα έτοιμο,  ώρα να ετοιμάσουμε τις γαρίδες .... γιάμι!

έτοιμες και λαχταριστές

όσοι πιστοί προσέλθετε...

και τελευταία τα καλαμαράκια από το μάστερ του είδους

βγήκαν τα πρώτα από το τηγάνι

σχεδόν έτοιμο το τραπέζι

όλοι όμως είπαν πως το καλύτερο από όλα ήταν οι κολοκυθοκεφτέδες μου

Και του χρόνου!!!

κοσκινάκι number 2

Το μήλο το δαγκωμένο είναι τελικά μεγάλος εθισμός! ειδικά αυτό που λάμπει τις νύχτες πίσω απ' την οθόνη του φορητού μου υπολογιστή. Λίγο διαφορετικό το λογισμικό, θα με πάρει κάποιο χρόνο να το συνηθίσω αλλά οι διαφορές προς το καλύτερο είναι πάρα πολλές. Για αρχή λείπει ο θόρυβος, η θερμοκρασία, η ταχύτητα είναι μεγαλύτερη σε όλες τις εφαρμογές, ο ήχος καταπληκτικός. Ελπίζω να μη δεινοπαθήσει στα χέρια μου και βγει αληθινός ο Βασίλης...