Το καρπούζι που κατρακύλαγε

Ανέβηκαν οι εντάσεις πάλι. Συνηθισμένο φαινόμενο θα μου πεις. Και το βραδάκι προτού κοιμηθώ  δεν άντεχα να αφήσω το μυαλό μου με τόση φόρτιση και σκέφτηκα να διαβάσω κάτι διαφορετικό μιας και δε μπορούσα να συγκεντρωθώ στα βιβλία μου. Ένα φόρουμ με πολλά θέματα ήταν ότι έπρεπε, έπεσα τυχαία και σε ένα θέμα που είχε να κάνει με τα νεύρα και αφού διάβασα κάμποσο πήγα σε ένα θέμα που μίλαγε για μικρές στιγμές ευτυχίας. "Να τρώω τσίπς και σοκολάτα" έγραφε κάποιος. Να είναι καλά, άρχισα να γελάω. Σκέφτηκα: "κοίτα με τι απλά πράγματα κανείς μπορεί να νιώσει στιγμιαία ευτυχία". Στα κορυφαία πράγματα που έφερναν ευτυχία ήταν η θάλασσα και ότι συμπεριλαμβάνει, το πιοτό με πολλούς φίλους και το σεξ. Συμφώνησα μέσα μου εννοείται και δεν ξέρω πως μου ήρθε αυτόματα στο μυαλό μια χαρούμενη εικόνα, αστεία θα έλεγα. Ήταν πριν χρόνια, σε ένα όμορφο εξοχικό σπίτι που είχα νοικιάσει για όλη την καλοκαιρινή σεζόν, ψηλά σε ένα δασώδες βουνό με απίστευτη θέα στη θάλασσα. Ήταν απομεσήμερο και μόλις είχαμε γυρίσει από τη θάλασσα κάνοντας στην επιστροφή και τα αναγκαία ψώνια. Τα είχα φορτώσει όλα, παιδιά, μπανιερά, ψώνια και ένα καρπούζι στο παλιό λάντα του μπαμπά μου. Παρκάρισα στο επικλεινές δρομάκι μπροστά από το σπίτι και κάτω από ένα πεύκο, κατέβασα τα παιδιά δίνοντάς τους από κάτι ελαφρύ και τα κλειδιά να ανοίξουν κι εγώ έμεινα πίσω να πάρω τα υπόλοιπα συν το καρπούζι. Έλα όμως που μια σακούλα άνοιξε, χύθηκαν τα πράγματα και αναγκάστηκα να τα ακουμπήσω όλα προσωρινά κάτω για να μαζέψω ότι έπεσε. Ακούμπησα και το τεράστιο ολοστρόγγυλο καρπούζι. Που άρχισε το άτιμο να κατρακυλάει στην κατηφόρα σαν τρελό και να μη σταματάει. Κι εγώ από πίσω να το κυνηγάω σαν τρελή μην καταλήξει να πέσει με φόρα σε κανένα αυτοκίνητο που ανεβαίνει. Μπρος λοιπόν το καρπούζι, πίσω εγώ, τα παιδιά πιο πίσω να έχουν ξεκαρδιστεί στα γέλια με το που πήραν χαμπάρι τι γίνεται, τα τζιτζίκια να καλύπτουν κάθε θόρυβο, εγώ να έχω ιδρώσει πάνω από τα αλάτια που είχαν κολήσει πάνω μου από τη θάλασσα και γύρω όλα να είναι όμορφα, ανέμελα, απλά...σα την τέλεια στιγμή ευτυχίας...

bazar stories

Μπαζάρ εδώ, μπαζάρ εκεί, μπαζάρ και παραπέρα. Είναι απίστευτα τα μπαζάρ που λαμβάνουν χώρα παντού. Μικρά, μεγάλα, επίσημα, ανεπίσημα, με αιτία, χωρίς αιτία. Δε βαριέσαι! σκεφτόμουν τις προάλλες. Ας ήταν τα μπαζάρ το μόνο πρόβλημα, που δεν είναι δηλαδή πρόβλημα, η προσπάθεια να δραστηριοποιηθεί ο κόσμος επιστρατεύοντας τις δυνάμεις του για να αντιμετωπίσει την κρίση και τα οικονομικά του προβλήματα.

Δεν έχει τύχει να πάω και σε πολλά μπαζάρ για να παραπονιέμαι και τόσο, έχω προσκληθεί σε αρκετά βέβαια, γνωστών και αγνώστων, όποιος έχει facebook (ποιος δεν έχει θα μου πεις) με καταλαβαίνει.

Τυχαία χτες πήγα σε ένα μπαζάρ, "παζάρι βιβλίου" το λένε και λαμβάνει χώρα σε μεγάλο εμπορικό κέντρο κοντά στην περιοχή που ζω. Καλοδιαφημισμένο ΚΑΙ μέσω f/b. Πολλοί εκδότες και χιλιάδες βιβλία σε μια τεράστια τέντα που έχει στηθεί, χρειάστηκε δυο ώρες  για να δούμε όλη την έκθεση, στα γρήγορα θα έλεγα, αν ήταν σε αργό ρυθμό μπορεί να κάναμε τουλάχιστον  μια ώρα παραπάνω.

Πολλοί αξιόλογοι συγγραφείς έλειπαν ή δεν τους πήρε το μάτι μου μέσα στη βιβλιοθάλασσα που κολυμπούσα και μου φάνηκε -αν και αυτό δεν είναι κακό- πως τα περισσότερα ήταν παλιές εκδόσεις και όχι τα κορυφαία των εκδόσεων. Οι τιμές κάπως καλές, όχι όσο διαφήμιζαν, πχ δεν είδα κανένα βιβλίο στα 0.50 λεπτά όπως έλεγαν. Τα πιο μικρά βιβλιαράκια ξεκίναγαν από ένα ή ενάμισυ ευρώ.

Παρόλα αυτά υπήρξαν σημεία και στιγμές που ο καθένας από εμάς βρήκε τον προσωπικό του παράδεισο. Αρχικά εγώ και ο Β κολλήσαμε στα comics της ars longa, βρήκαμε δυο αγαπημένα μας που είχαμε χάσει: το «οικογένεια μπιντοσόν πάει διακοπές» και «το μεγάλο ρεμάλι». Η Γ χάθηκε στις παιδικές εκδόσεις με εικονογραφήσεις, τομέα που θέλει να ακολουθήσει, στα art books, και σε κάποια ιστορικά βιβλία. Και κοιτάγαμε, κοιτάγαμε και δε νιώθαμε καθόλου την κούραση που μαζευόταν. Φτάνοντας στο τέλος του ενός διαδρόμου εγώ βρήκα μια άλλη μου αγάπη, τον Γρηγόρη Ξενόπουλο. Κοίταγα να ξεχωρίσω ποιους τίτλους θα πάρω όταν η Γ μου έδειξε ένα πακετάκι που περιείχε δεκατέσσερα booklets του ίδιου αγαπημένου μου συγγραφέα σε δελεαστική τιμή, οπότε περιχαρής βούτηξα το πακέτο και μαζί με τα comics συνέχισα την αναζήτηση. Ο Β έμεινε πίσω και φαινόταν πλήρως απορροφημένος. Του φώναξα κάποια στιγμή να επισπεύσει γιατί η έκθεση έκλεινε και ήρθε λέγοντας πως είδε πολλά ενδιαφέροντα βιβλία, τον δυσκόλεψε όμως το ότι έπρεπε να διαλέξει ποια θα πάρει και ποια θα αφήσει. Μάλλον ήθελε κι άλλο χρόνο στην έκθεση ή βοήθεια στην επιλογή...

Και βγήκαμε έξω κρατώντας δυο τσάντες γεμάτες βιβλία, με μια αίσθηση σα να είμαστε μικρά παιδιά που μόλις βγήκαν από κατάστημα παιχνιδιών. Δεν ξέρω πως έγινε αυτό. Και η βραδιά ήταν γλυκιά, πολύ γλυκιά!

Αυτιά να έχεις να ακούσεις...

Οι σχέσεις διαφέρουν μεταξύ τους ανάλογα  με το ποιος είσαι, ποιον συναναστρέφεσαι, και τι ζητάς από τη ζωή γενικά. Εγώ χωρίζω τις σχέσεις σε δύο ειδη: τις σημαντικές και τις ουδέτερες. Τι προσδιορίζει τις ουδέτερες; ... μόνο ένα χαρακτηριστικό. Δε με επηρεάζουν, δε δίνω βάση, δεν αναστατώνουν τον εσωτερικό μου κόσμο, εκτός αποδείξεως του εναντίον βέβαια, δηλαδή αν από ουδέτερες γίνουν σημαντικές γιατί ανοιχτή πάντα είμαι υπό προϋποθέσεις και ποτέ κανείς δεν ξέρει  πως εξελίσσεται κάτι.

Αφήνουμε λοιπόν τις ουδέτερες στην άκρη και πάμε στις σημαντικές.

Σημαντικές για μένα είναι οι ουσιαστικά συγγενικές σχέσεις, δηλαδή όχι μόνο το να μοιράζεσαι το ίδιο αίμα με τον άλλον αλλά να σε συνδέουν στιγμές και συναισθήματα μαζί του. Μετά οι φιλικές, όχι του θεαθήναι, του χαβαλέ, του μπλα μπλα και της μαλακίας, αλλά αυτές που κατατάσσουν τον άλλον πιο κοντά σου κι από το συγγενικό πρόσωπο. Πώς γίνεται αυτό; Δεν εξηγείται, ανήκει λίγο στη σφαίρα του εξωπραγματικού, κάτι σαν τις απόλυτα ερωτικές σχέσεις, όταν βρίσκεις το άλλο σου μισό, άλλοι το λένε χημεία, άλλοι πεπρωμένο, άλλοι τύχη. Η σειρά που τις βάζω τις σχέσεις έχουν να κάνουν με τη ζωή μας και πως προχωράει. Πάντα τα πρώτα πρόσωπα στη ζωή μας είναι τα συγγενικά μέχρι να έρθουν οι πρώτες συναναστροφές μέσω παιχνιδιού και να αρχίσουν να αναπτύσσονται οι πρώτες φιλίες. Ή κατόπιν στο σχολείο που όποιες έχουν χτιστεί εκεί σε σωστή βάση έχουν κρατήσει για πάντα και μεστώνουν στο χρόνο σαν το καλό κρασί.

Στη ζωή όπως προχωράμε έρχονται οι σχέσεις με το άλλο φύλο. Όλες είναι σημαντικές με τον τρόπο τους μέχρι να έρθει η σημαντικότερη δηλαδή αυτή που θα γίνει η απόλυτα δική σου οικογένεια με σημαντικότερη επέκταση και σημαντικότερο δεσμό το παιδί ή και τα παιδιά που ίσως έρθουν.

Αυτό είναι το πρώτο σκέλος και το δεύτερο και εξίσου σημαντικό είναι οι  προτεραιότητες μεταξύ αυτών των σχέσεων. Ποια σχέση από αυτές προσδιορίζει ως σημαντικότερη ο καθένας μας.

Το τυπικό που θα πουν όλοι είναι τα παιδιά πάνω απ’ όλα, ο σύζυγος αμέσως μετά ή και στην ίδια βαθμίδα με τα παιδιά για πολλούς, και μετά συγγενείς και φίλοι ή φίλοι και συγγενείς ανάλογα με τους δεσμούς που έχουν αναπτυχθεί. Και αν ήταν όλα έτσι απλά και τακτοποιημένα στη ζωή δε θα υπήρχαν προβλήματα και θέματα αλλά έλα που υπάρχουν και πολλά μάλιστα.

Κάποια απ’ αυτά δημιουργούνται κατ’ εμένα από τη δυσκολία να ανταποκριθούμε σωστά στις σχέσεις που έχουν αναπτυχθεί μέσω λανθασμένων προτεραιοτήτων. Οι προτεραιότητες μερικές φορές γίνονται σαλάτα κι αυτό είναι ανεπίτρεπτο.

Παραδείγματος χάριν, ο κολλητός μου θέλει να πάμε για περπάτημα στο βουνό, μόνοι μας γιατί θέλει να μου μιλήσει για τον πρόσφατο χωρισμό του. Εγώ πολύ θέλω να το κάνω μεν, αλλά το ότι θέλει αποκλειστικά εμένα μια στιγμή που μπορεί να έχω κάποιο πρόβλημα στο σπίτι όπως την ασθένεια του παιδιού μου, το  καθιστά αδύνατο να ανταποκριθώ δε, και αν είναι σωστός φίλος θα το καταλάβει. Αν όχι, δεν είναι σωστός φίλος ή αν αγνοήσω εγώ το παιδί μου δε θα είμαι σωστή μάνα. Δεν είναι θέμα πως δεν ανταποκρίνομαι σε κάτι γιατί δε θέλω, είναι απλά θέμα προτεραιοτήτων.

Κάποιο άλλο παράδειγμα θα μπορούσε να είναι με αφορμή τις γιορτές και αργίες. Συνήθως κανονίζουμε οικογενειακά πρώτα τι θα κάνουμε αυτές τις μέρες και αφού σαν οικογένεια καταλήξουμε τι μπορούμε και τι όχι, εντάσσουμε κατόπι συνεννοήσεως τους φίλους και την παρέα στο πρόγραμμά μας. Γιατί όχι το ανάποδο; Δεν ξέρω, θα μπορούσε ίσως, αλλά πως θα ακουγόταν πχ να έρθει ο άντρας μου και να μου πει: «αγάπη μου, κανόνισα με τον τάδε και τον δίνα, εκδρομή για το Πάσχα, θες να πάμε;» …θα του απαντούσα «ναι» μάλλον, αλλά σίγουρα θα προτιμούσα να ήμουν η πρώτη που θα μάθαινα για την εκδρομή και αν δεχόμουν τότε στο πλάνο να έμπαινε και όλος ο ντουνιάς. Θα προτιμούσα, γιατί αν η απάντησή μου για διάφορους λόγους ήταν «όχι»; … τι θα γινόταν; Θα πήγαινε μόνος του την εκδρομή που είχε κανονίσει με τους άλλους; Θα μπορούσε, αλλά εκεί δεν ξέρω τι σόι ζευγάρι θα ήμασταν και τι περίεργες προτεραιότητες βάζουμε. Εκεί ανοίγει μια συζήτηση που φτάνει μέχρι… άσε καλύτερα!

Κάτι παρόμοιο θα μπορούσε να συμβεί με τις διακοπές. Υπάρχει η άποψη, και ίσως να είναι σωστή μέχρις ένα σημείο, πως πρέπει να μοιραζόμαστε τις διακοπές με τους φίλους. Και ας το κανονίσει ο καθένας όπως θέλει. Το να λες ας πούμε σε κάποια μάνα, όταν συμπαραστέκεται στο παιδί της που προετοιμάζεται για πανελλήνιες, πως δε γίνεται να αθετήσεις ανοιχτή συμφωνία του παρελθόντος για ταξίδι στην Αίγυπτο που «έκατσε» τώρα –τι να κάνουμε- κι αν θέλει ας έρθει, είναι λίγο ανήθικο να το πω, ή μη δημιουργείς κορυφαίες ευθύνες που δε μπορείς να τις έχεις ως προτεραιότητα. Εννοείται πως τα παραδείγματα δε με αφορούν απόλυτα προσωπικά. Με το έτερον ήμισυ ευτυχώς ανήκουμε σε μια γενιά με πολλά κακά μεν, αλλά ξέροντας τι σειρά να ακολουθήσουμε δε.

Ένα άλλο κουλό τα μάλα που έχει προκύψει τελευταία, έσκασε μύτη απ’ τη γωνία που λένε, συνήθειο της νεολαίας, είναι: όχι μόνο οι φίλοι να συμβαδίζουν με τον/την σύντροφο, αλλά και ο/η σύντροφος-μια απ’ τις σημαντικότερες επιλογές στη ζωή μας- να περάσει την έγκριση και το «τεστ» των φίλων, ώστε ΑΝ υπάρχει έγκριση να προχωρήσουν τα πράγματα, αλλιώς μην τρώμε το χρόνο μας.

Κακόμοιρε μακάκα και κούνια που σε κούναγε. Που έχεις μπλέξει τις γάμπες σου το λιγότερο. Τι δουλειά έχουν οι φίλοι με τη σχέση σου; Ανασφαλή μακάκα που κρύβεσαι πίσω από χίλιες δυο πλάτες και προφάσεις. Ρώτα τους τότε και πώς θα το κάνετε γιατί αν δεν αρέσει στους φίλους ο τρόπος που το κάνετε, θα "χαλαστείτε".

Θέλω να πω, κάποια πράγματα είναι τόσο προσωπικά που ναι μεν κάποια στιγμή διακριτικά μπορεί και να τα μοιραστείς με τους φίλους, αλλά μέχρι τότε ΕΣΕΝΑ βαραίνει η επιλογή, το γούστο, η απόφαση κλπ. Και αν η σύντροφος συμπαθεί μεν τους φίλους αλλά δε γίνεται να είναι τα "κολλητάρια" της-πώς να το κάνουμε δηλαδή;- …. Τότε τι γίνεται; Χάνεις τον/την σύντροφο ή τους φίλους; ... τότε κάποιος πρέπει να σου μιλήσει για τις προτεραιότητες και την ισορροπία γιατί μάλλον ακόμη δε σου μίλησε κανείς γι’ αυτά ως όφειλε, και μακάρι να έχεις ανοιχτά αυτιά να ακούσεις.

από συγχρονισμό πώς πάμε;

Αυτό το πράγμα να ζούμε με το ταίρι μας αντίστροφα συγχρονισμένοι, το γνωστό bad timing, είναι ένα θέμα: Καλό; κακό; αναγκαίο;
Θυμαμαι από παλιά:
Ήθελα παραδείγματος χάριν βόλτες, εκδρομές, δραστηριότητες; το έτερον ήμισυ ήταν μες τη βαρεμάρα. Αργούσε να έρθει από τη δουλειά, σερνόταν γενικά, ανταποκρινόταν μεν στις προτάσεις για διαφυγή από τη συνήθεια αλλά με βαριά καρδιά. Κάτι καταφερνε στην πορεία αλλά τελικά το όλο πρότζεκτ "βούλιαζε" στη χλιαρότητα. Πολλές φορές σκεφτόταν πως σπαταλάμε άδικα χρήματα αν και τότε δε βιώναμε κρίση και τα οικονομικά ήταν καλύτερα.
Nowdays:
Είναι κάτι μέρες περίεργες που δεν έχω όρεξη, χαλάει η σειρά του ύπνου μου, είμαι μες τα νεύρα και απλά κάνω υπομονή να περάσουν (οι μέρες και τα νεύρα). Τυχαίνει δε, αυτές τις μέρες ο σύζυγος να τρέχει σαν τρελός, να είναι πνιγμένος στη δουλειά, να του πέφτουν όλα μαζεμένα, με αποτέλεσμα να νιώθω απίστευτες τύψεις που δεν τον στηρίζω και απλά βυθίζομαι στο τέλμα μου. Και ξαφνικά, έστω και αργά, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα η ηλιαχτίδα με τη μορφή του συζύγου. Και λέω ηλιαχτίδα γιατί εκτός από χαμόγελα αρχίζει και μοιράζει αγκαλιές, προτάσεις για να κάνουμε το ένα, το άλλο, από ποτό μέχρι βόλτα με ελικόπτερο. Ναι, ναι, το έχει προτείνει, χαχαχα, μάλλον γιατί ξέρει σίγουρα πως θα αρνηθώ έτσι όπως είμαι στα χάλια μου.  Αλλά είναι πολλές οι φορές που έχω δεχτεί διάφορα και παρά το ότι είναι κουρασμένος, με χαρά έχει τρέξει σε κάμποσες αρλούμπες για να μου φτιάξει το κέφι. Το οποίο δε φτιάχνει εντελώς η αλήθεια να λέγεται.
Παλιότερα θυμάμαι, έκανα όλο σχέδια για τις ημέρες των γιορτών ή των αργιών. Κανόνιζα τις καλοκαιρινές διακοπές από τον απρίλιο και είχα τα αυτιά μου και τα μάτια μου τεντωμένα για ό,τι περίεργο εμφανιζόταν προς θέαμα και ευχαρίστηση. Ο άντρας μου απλά φαινόταν να μένει ασυγκίνητος με όλα αυτά, πολλά τα σνόμπαρε αν και τα ακολουθούσε και κάποια από αυτά τα απέφευγε αριστοτεχνικά. Ποτέ μα ποτέ δεν ασχολιόταν να κανονίσει τίποτα. Πράγμα που κάνω εγώ τώρα. Σκασίλα μου αν είναι Πάσχα ή Χριστούγεννα, αργία ή μη αργία. Έχω άλλες προτεραιότητες τώρα, άλλες έγνοιες, ξέρω πως θα περάσω καλά όπως κι αν γίνει. Δεν κάνω μακρινά πλάνα. Αφήνω στην τύχη πως θα εξελιχθεί το πρόγραμμα. Αν έχω όρεξη, ξέρω πως μπορώ να φτάσω μέχρι το φεγγάρι, αλλιώς μου αρκεί η θαλπωρή του σπιτιού μου. Κι εδώ τσουπ, πάλι σκάει μύτη η ηλιαχτίδα: "Που θα περάσουμε το τριήμερο; Απλά διάλεξε μέρος και φύγαμε". Και για πολλοστή φορά θα απαντήσω: " Τώρα το λες; που δεν έχω όρεξη; που πρέπει να σκεφτόμαστε πολύ συνετά τα οικονομικά; τώρα που θέλω να κάνω το ένα; το άλλο;" Κι έτσι, ναυαγίζουν τα περισσότερα. Πολλές φορές όμως έχει γίνει η ανατροπή κι έχουμε πάει μέχρι το λιμάνι να βγάλουμε εισιτήρια για κοντινά νησάκια ή πέρνουμε τ' αμάξι και πάμε σε μέρη που δεν έχουμε επισκεφθεί ποτέ.
Πριν τις απόκριες μου έλεγε: "πάμε στη Βενετία;" , "και μετά πώς πληρώνουμε το τεβε;" απαντούσα εγώ. "Βρε ας καταφέρουμε να πάμε μέχρι το καρναβάλι της Πάτρας κι άσε τις Βενετίες" συμπλήρωνα. Τελικά Βενετίες, Πάτρες σημειώσαμε χ, αλλά ήταν οι πιο όμορφες απόκριες και θα έρθουν κι άλλες καλύτερες. Μάλλον όταν αποδεχτείς την πραγματικότητα, όταν παύεις να πηγαίνεις τόσο κόντρα και να αντιδράς, όταν χαλαρώνεις και δεν περιμένεις τίποτα, τότε είναι που με μαγικό τρόπο γίνονται όλα. Ή τελικά είναι ο κακός συγχρονισμός που σώζει την κατάσταση; Γιατί όταν δεν μπορώ εγώ, μπορείς εσύ,...όταν δε σκέφτομαι εγώ, σκέφτεσαι εσύ...όταν δεν έχω φαντασία εγώ, έχεις εσύ...όταν δε θέλω εγώ, θες εσύ, κι έτσι πάντα υπάρχει ισσοροπία και όλα συνεχίζουν να λειτουργούν.

Το αναπόφευκτο

Είχε τσαγανό η σιδηρά. Τους είχε βάλει στην Αγγλία τα δυο πόδια σε μισό παπούτσι. Θυμάμαι late 70s κάθε βράδυ στο δελτίο ειδήσεων έβγαινε μια σκληρότητα από τα θέματα. Απεργοί πείνας που πέθαιναν τελικά, εξτρεμιστικές οργανώσεις, εξάρσεις βίας, ανθρακωρύχοι σε απόγνωση, τα Φώκλαντ...
Έζησαν σα λαός οι Άγγλοι μια κατάσταση παρόμοια με αυτή που ζούμε εμείς σήμερα. Φόροι, μειώσεις μισθών και όλα τα καλά.Η Θάτσερ ήθελε να κάνει δυνατή μια χώρα που είχε παρακμάσει.
Πρόσφατα είδα την ταινία. Δεν ήξερα λεπτομέρειες όπως ότι ήταν κόρη παντοπώλη ή πως ήταν η πρώτη γυναίκα στη βουλή όταν εκλέγηκε.
Και μετά λοιπόν από μια ενδιαφέρουσα ζωή, μια συγκλονιστική καριέρα, έρχεται το γήρας και μετά ο θάνατος, ο αναπόφευκτος.
Και τι χαίρονται μια μερίδα άγγλων που κάνουν πάρτυ στην είδηση του θανάτου της και ξεχύνονται με μπύρες στους δρόμους του Λονδίνου σα να κέρδισε η εθνική ποδοσφαίρου τους το παγκόσμιο κύπελο; Έπαθε κάτι κακό που πέθανε; Είναι τιμωρία που της άξιζε; Αυτοί όλοι κάποια στιγμή δε θα πεθάνουν;... Πολλοί μάλιστα, όχι σε βαθύ γήρας όπως η Θάτσερ, κι ας είναι καλύτεροι άνθρωποι απ' αυτήν. The bich is dead, έγραφαν σε κάτι πλακάτ. Η σκύλα πέθανε , μα τι ειρωνία, φτωχέ Άγγλε (γιατί οι πλούσιοι ποτέ δε διαδηλώνουν), πράγματι πέθανε η bitch όπως λες, αλλά God save the queen! και αυτή είναι πολύ ζωντανή και θα είναι για πάντα, έστω κι αν αλλάζει πρόσωπα. Απ' τα μπαλκόνια των ανακτόρων θα σε χαιρετά στον αιώνα τον άπαντα και συ θα νιώθεις ασφαλής...

cleaning stories part two

 Η παρακάτω σκηνή έλαβε χώρα περίπου επτά χρόνια πριν

-"Σου έφερα Α..... τα καλλυντικά που ζήτησες. Εκατόν πενήντα ευρώ συν φπα κι εδώ έχω και διάφορα όπως καταλόγους, δείγματα κλπ"
-"Πολύ ωραία, τα περίμενα πως και πως!"
-"Είσαι καλά; φαίνεσαι κάπως"
-"Πολύ κουρασμένη απλώς! καθάρισμα, ψώνια, φαί, μετά πήγα στο μαγαζί για λίγο, γύρισα, έτρεχα με το αμάξι τα κορίτσια στα διάφορα εξωσχολικά και συν τοις άλλοις δεν κοιμήθηκα καλά"
-"Χρειάζεσαι βοήθεια, δεν έχεις κανέναν;"
-"Εδώ και τρεις μήνες που μετακομίσαμε εδώ, είκοσι περίπου χιλιόμετρα από το πατρικό μου, τραβάω κουπί αλλά τι να κάνω"
-"Κι εγώ τα ίδια, ήρθαμε εδώ και ναι μεν είναι καλύτερα αλλά κουράζομαι πολύ, ευτυχώς που έρχεται αυτή η γυναίκα και με βοηθάει, αλλιώς δε θα είχαμε που να κάτσουμε από την ακαταστασία τώρα"
-"Ευτυχώς" απαντάω ξεφυσώντας
-"Εσύ πως και δε σκέφτηκες να πάρεις μια οικιακή βοηθό;"
-"Στο ψάξιμο είμαι..."
-"Α, να σου συστήσω τη δική μου τότε, είναι πολύ καλή, και με ρώταγε τις προάλλες αν έχω υπόψιν κάποιο σπίτι, γιατί τη σταμάτησαν από κάποιο που καθάριζε τις Τρίτες, και θέλει να το αναπληρώσει. Δεν μπορεί να κάθεται ούτε μέρα, έχει πολλή ανάγκη για δουλειά"
-"Στον ουρανό τη γύρευα και στη γη τη βρήκα, πες της να με πάρει τηλέφωνο ή να περάσει απ' το σπίτι μου"
-"Έγινε"
Μετά από κανα δυό εβδομάδες ίσως και τρεις χτυπάει το τηλέφωνο
_"Ναι?!"
-"Καλημέρα Α....., έχω να σου προτείνω καινούρια προϊόντα, αν τα δεις θα τρελαθείς, επί τη ευκαιρία, είναι η κόρη μου εκεί;"
-"Ναι εδώ, έχουν κλειστεί μέσα με τη δική μου στο δωμάτιο και τα λένε"
-"Μια χαρά, θα περάσω από εκεί να την πάρω και να τα πούμε αναλυτικά"
-Ναι, σε περιμένω, ρε συ, τι έγινε με τη γυναίκα που λέγαμε τις προάλλες;"
-Ααααα, ναι, κοίτα, άργησε να έρθει, με έστησε, τσαντίστηκα πολύ. Δεν είναι συνεπής κι αφού δεν είναι συνεπής, δε στην έστειλα γιατί θεωρώ πως δεν είναι σωστή"
Σντουπ σντουπ σντουπ

cleaning stories part one

Οι γυναίκες προτιμούν που λέει ο λόγος να σου χαρίσουν τον άντρα τους για μια νύχτα, παρά να σου συστήσουν την οικιακή βοηθό τους. Τι δεν έχω ακούσει η καημένη στην προσπάθειά μου να βρω μια γυναίκα να με βοηθάει στο σπίτι που και που. Θα μπορούσα να βρω μια στα τυφλά, αλλά ας πούμε πως για καλύτερα ρωτάω γνωστές, φίλες και συγγενείς.
-"Τάδε μου θα πεις στη γυναίκα που σε βοηθάει να με πάρει ένα τηλέφωνο;"
-"Ναι αμέ, να της πω, γιατί όχι, αλλά τι τη θες;"
- "Ότι τη θες κι εσύ μήπως;"
-"Βεβαίως, θα της πω, να έρχεται να σε βοηθάει, είναι και πολύ καλή"
-"Αχ τέλεια"
-"Αλλά θα σου πω εγώ έναν τρόπο, να βάλεις σύστημα εσύ με τα κορίτσια σου, να καθαρίζετε στο πι και φι, χωρίς να χρειάζεσαι οικιακή βοηθό, ουτε να χαλάς χρήματα"
_"Λες μετά από τόοοοοοσα χρόνια που έχω στην πλάτη μου ως σύζυγος, μάνα, νοικοκυρά, να έχω ανάγκη να μάθω; για κάποιους λόγους αυτή την περίοδο, θέλω λίγη βοήθεια. Εσύ ας πούμε γιατί την έχεις εδώ κάθε τόσο να σου κάνει διάφορα;"
- "Εγώ έχω τη μέση μου, το πόδι μου, είμαι και μεγάλη, δυο σπίτια πάνω κάτω 150 τετραγωνικά έκαστο πώς να τα φέρω βόλτα; Εσύ Α..... μου, κοπέλα είσαι ακόμη"
_"Ευχαριστώ για το κοπλιμέντο, αλλά σε παρακαλώ, επιμένω, μπορεί να με θεωρείς νέα, μπορεί να θες να μου δείξεις τρόπους, μπορεί να θες να γλιτώσω χρήματα, αλλά...δεν κάνω πίσω, αν θες, δώσε σε αυτή τη γυναίκα το τηλέφωνό μου. Αν έχει χρόνο και θέλει επιπλέον μεροκάματο ας έρθει, την έχω ανάγκη"
_"Μμμμ καλά, αλλά μη βρεις κανα μπελά, ξέρεις αυτές κλέβουνε"
-"Δηλαδή; σε έχει κλέψει η συγκεκριμένη;"
-"Όχι η συγκεκριμένη, αλλά κάποια άλλη παλιότερα"
-"Οκ, δε θα έχουμε πρόβλημα πιστεύω, εξάλλου πάντα είμαι παρούσα στην καθαριότητα για να τους υποδεικνύω τι θέλω"
-"Καλά τότε"
-"Επιτέλους" (από μέσα μου εννοείται)
Παύση κάποιων δευτερολέπτων...
-"Ξέρεις κάτι Α..... μου! δε στη στέλνω. Γιατί θα γίνει τίποτα, θα σε κλέψει και μετά θα κατηγορήσεις εμένα που στη σύστησα. Θα μου ζητάς τα ρέστα. Άσε καλύτερα, κάνε εσύ όπως μπορείς την καθαριότητά σου να μη βρούμε κανα μπελά"
Σουτιέννννν (που τελειώνει ένα τραγουδάκι του ο Μηλιώκας)

waste of time

Οι πρώτες αποφάσεις είναι οι πιο σωστές, έχει αποδειχθεί πολλάκις, όπως πολλές φορές έχουν υποστεί παρεμβολές από διάφορες πλευρές με το άλλοθι της πιθανότητας λάθους, για να παρθούν οριστικά κάποια στιγμή σε δεύτερο χρόνο και να γίνουν αμετάκλητες.

before midnight stories

Βράδυ μετά τις δέκα, σχεδόν όλοι στο μαγαζί κι αβέβαιο πότε θα φύγουμε. Εγώ περιμένω να μου πει ο Β πότε θα πάω στο κέντρο σε κάποιον συνεργάτη μας (πάλι νυχτερινό δρομολόγιο με τ' αμάξι), ενώ φτιάχνει προβληματικά ή χαλασμένα μηχανήματα, βάζει προγράμματα, σκοτώνει ιούς κλπ. Η Γ στο γραφείο σχεδιάζει ένα έντυπο-τιμοκατάλογο για εταιρεία με κουλουράκια και σφολιάτες και ταυτόχρονα μιλάει στο τηλέφωνο για κάτι που δεν καταλαβαίνω. Αρχίζω να φρικάρω, ρωτάω αν με παίρνει τουλάχιστον ο χρόνος για μια παρτίδα σκραμπλ ή σκάκι στο ίντερνετ και τότε η πλήρως απορροφημένη Γ σε δύο πράγματα, γυρίζει απότομα και φωνάζει "όχιιιιι, τελειώνω σε πέντε λεπτά και θέλω να πάμε έξω να περπατήσουμε για λίγο να ξελαμπικάρω"
Και ξεκινάμε λοιπόν έναν μικρό περίπατο με προορισμό το μικρό καφέ στη γωνία, ή το ζαχαροπλαστείο στην άλλη γωνία αλλά δυστυχώς διαπιστώνουμε πως και τα δυο είναι κλειστά. Ανοιχτά είναι το εστιατόριο μπροστά στο πάρκο -αδιάφορο εκείνη τη στιγμή-, ένα παντοπωλείο γνωστής αλυσίδας που μένει μέχρι αργά το βράδυ κι ένα μανάβικο δίπλα του.
Πάμε να πάρουμε καμιά σοκολάτα από το παντοπωλείο; με ρωτάει η Γ. Οκ, της απαντάω, κάτσε πρώτα να πάρω κανα φρούτο που έχουμε ξεμείνει. Έπεσε το μάτι μου σε κάτι φανταστικά μανταρίνια, κάποιες ζουμερές βανίλιες και φράουλες. Όταν έβαζα φράουλες ο μανάβης με προτρέπει να πάρω από αυτές που είναι μέσα. Όντως είχαν μεγάλη διαφορά. Έμοιαζαν να τις έχουν κόψει εκείνη τη στιγμή. Τέλειες, μεγάλες, κατακόκκινες. Πήρα και κάτι μπανάνες και σίγουρη πως έχω αρκετά χρήματα στο πορτοφόλι μου πάω να πληρώσω.
Και διαπιστώνω πως δεν έχω πολλά. Αρχίζω να κοκκινίζω, να γίνομαι αμήχανη, μετά από κάποια δευτερόλεπτα κοκομπλόκο ρωτάω τη Γ μπροστά στο μανάβη αναγκαστικά αν έχει χρήματα γιατί τα δικά μου τα ξέχασα σπίτι. Έχω, μου λέει κι ανακουφίζομαι αυτόματα.
Ο ευγενέστατος μανάβης μου λέει: "Σιγά το πράγμα αν ξεχάσατε τα χρήματα. Το μόνο εύκολο να αντιμετωπίσουμε. Εδώ είμαστε γειτονιά, γνωριζόμαστε, μπορούμε να εξυπηρετήσουμε, να καταλάβουμε. Δεν είμαστε μεγάλο market να περάσετε μπροστά από τον υπάλληλο και να έρθετε σε δύσκολη θέση".
"Έχετε  δίκιο απαντάω, είναι όμορφο να υπάρχει αυτό, έτσι ήταν παλιά και ήταν καλύτερα"
"Ήταν καλύτερα για όλους μας, τα καινούρια μεγάλα μαγαζιά εξυπηρετούν μόνο αυτούς που τα έφεραν, τις πέντε-δέκα μεγάλες οικογένειες που συσσωρεύουν όλο τον πλούτο"
Και μιλήσαμε για λίγο ακόμη, για την κρίση, για την πολιτική και νιώθοντας αλληλέγγυοι και αποφασισμένοι πως πρέπει να αλλάξουμε και να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον οι συνάνθρωποι, είπαμε την καληνύχτα μας.

Videoclub stories

-Βγήκε το ΑΝ στα videoclubs;

-Ναι σου λέω, βγήκε

-Αλήθεια βγήκε; επιτέλους, να το δω στο σαλόνι μου με χαρτομάντηλα, νερό και χαμηλό φωτισμό. Δυνατά την ένταση και χωρίς να ντρέπομαι που κλαίω. Γιατί είναι σίγουρο πως θα με πιάσουν τα κλάματα. Όταν σχεδόν όλοι λένε πως είναι συγκινητικό και δάκρυσαν, εγώ σίγουρα θα σπαράξω με τη χαζή συναισθηματικότητά μου, τα έχω έτοιμα τα κλάματα, με το παραμικρό ανοίγει μια αυτόματη κάνουλα στα μάτια μου και άντε μάζεψέ το. Γι αυτό δεν πήγα κινηματογράφο όσο παιζόταν στις αίθουσες –και παίζεται ακόμη μου φαίνεται-, περίμενα υπομονετικά να βγει στα video clubs. Το έχω κανονίσει κιόλας, θα το δω μια φορά μόνη μου, να εκτονωθώ και μια με τους υπόλοιπους, προετοιμασμένη πια για ότι βλέπω, ώστε να μη μου κάνει και τόσο αίσθηση.

Την επόμενη μέρα λοιπόν

-Γεια σας, ήρθα να νοικιάσω το ΑΝ

-Δεν ήρθε ακόμη

( FUUUU….)

Τη μεθεπόμενη μιλώντας στο τηλέφωνο με την ανιψιά που δουλεύει σε video club

-Ρε σύ, πότε θα φέρετε το ΑΝ;

-Το φέραμε

-Κι εδώ δίπλα που πήγα γιατί δεν το έχουν;

-Προφανώς περιμένουν να πέσει κι άλλο η τιμή του

-Ναι αλλά έτσι δε χάνουν χρήματα; Τώρα το ΑΝ είναι στο φόρτε της ζήτησής του

-Προφανώς , αλλά μάλλον δεν τους νοιάζει, έχουν σαπίσει και δεν το έχουν καταλάβει

Κι έτσι προς αναζήτηση ενημερωμένου video club, έφτασα σε ένα που βρισκόταν κοντά στο μη ενημερωμένο βιβλιοπωλείο και νοίκιασα και το ΑΝ και το χαβιάρι και άλλα, γιατί  για κάποιο λόγο γουστάρω πάλι να νοικιάζω ταινίες και σειρές με σωστούς υπότιτλους, extras, πολλά απ’ αυτά σε blue ray κλπ. Το ΑΝ ήταν μια πολύ καλοφτιαγμένη ταινία, έβγαζε συγκίνηση όντως, αυτό όμως που μου άρεσε πιο πολύ ήταν πως παράλληλα με την ιστορία του ζευγαριού αναφερόταν στην παρούσα οικονομική κρίση περιγράφοντάς την μοναδικά. Οι εικόνες έβγαζαν όλα αυτά που βιώνουμε και νιώθουμε. Πολύ ωραία και η αφήγηση των Κωνσταντίνου-Κοντού. Χωρίς αυτούς τους δύο, δεν θα ήταν ίδια η ταινία. Ήταν τα μεγάλα χαρτιά. Συνδέθηκε μέσω αυτών το ΑΝ με μια πανέμορφη ταινία του παλιού, καλού, ελληνικού κινηματογράφου.

Όταν επέστρεψα την ταινία με ρώτησε ο ιδιοκτήτης του video club πως μου φάνηκε. <Μου άρεσε> του είπα, <και πριν τη δω ήξερα πως θα μου άρεσε, όχι γιατί την έφτιαξε ο Παπακαλιάτης που έχει κάνει και κάποια μέτρια ως αδιάφορα πράγματα για μένα, αλλά γιατί όσοι την είδαν είπαν κάτι καλό γι αυτή. Όταν κάτι κατά γενική ομολογία είναι καλό, υπάρχει μικρή πιθανότητα να μη μου, σου, του… αρέσει>.

-Τον κατηγόρησαν πως πήρε έτοιμη ιδέα από το sliding doors

-Ok, και κατά άλλους το καφέ της χαράς έφερνε πολύ στο chocolat, αυτό το έκανε να μην είναι μια ωραία δουλειά;

-Δε νομίζω

-Ούτε κι εγώ

-Κομπλεξικοί άνθρωποι

-Μάλλον

bookstor...ies

Μια μέρα λοιπόν που ήμουν στο μαγαζί, σκέφτηκα πως θέλω ένα βιβλίο κι ένα σημειωματάριο. Ευκαιρία να πάω στο βιβλιοπωλείο παραδίπλα, μιας και πολύς χρόνος δεν υπήρχε, ούτε όρεξη για περπάτημα. Κι έτσι γνώρισα ένα βιβλιοπωλείο χωρίς βιβλία. Πουλούσε χαρτική ύλη, κάποια σχολικά βοηθήματα και βιβλία για μαθήματα ξένων γλωσσών.
- "Δεν αγοράζει ο κόσμος βιβλία πιά...εεε;" τη ρωτάω
-"Όχι, αγοράζουν, αλλά από το public που έχει και προσφορές" απαντάει
Όντως σκέφτηκα, μα εγώ τώρα ήθελα ένα βιβλίο από εδώ, και όσες φορές έχω αγοράσει βιβλία από το public, άλλες τόσες ή και περισσότερες (σαφέστατα περισσότερες) έχω αγοράσει από μικρά όμορφα βιβλιοπωλεία. Κοίταγα για κάμποση ώρα μια σχεδόν άδεια βιβλιοθήκη-μόνο στο πάνω ράφι είχε κάποια παιδικά  βιβλία, όσα ξέμειναν μάλλον από παλιά- και σκέφτηκα. Μα καλά! τόσο δύσκολο θα ήταν να γέμιζε με βιβλία αυτή η σχετικά μικρή για  βιβλιοπωλείο βιβλιοθήκη; Θα μπορούσε να ήταν κάτι σαν τη προσωπική της βιβλιοθήκη, μια συλλογή βιβλίων που αγαπά, που ξεχωρίζει, που έχουν κάτι ιδιαίτερο γι αυτήν, που μπορεί περήφανα να προτείνει. Μόνο αυτό. Και πιστεύω πως αν γινόταν αυτό, η βιβλιοθήκη θα μεγάλωνε. Δεν είμαι ρομαντική, ούτε ξέχασα σε τι δύσκολους καιρούς ζούμε, αλλά δε θα ήταν ακατόρθωτο να υπάρχουν μερικά βιβλία στα ράφια φαντάζομαι.
Αυτά τα μικρά βιβλιοπωλεία έχουν τόσο όμορφη ατμόσφαιρα!
-"Μπορείτε να το παραγγείλετε" μου λέει
-"Τέλεια" απαντάω
-"Ποιο θέλετε;"
-"Της Δημουλά το..." , κι εκεί με πιάνει το αλτσχάιμερ και ξεχνάω τον τίτλο. "κάτι με ήχο είχε σχέση" συμπληρώνω..."για μπείτε μία στιγμή στο ίντερνετ, να δούμε τους τίτλους και θα το θυμηθώ αμέσως" 
-"Θα μπω το βράδυ στο σπίτι, γιατί εδώ δεν έχω ίντερνετ, θα το εντοπίσω και θα το παραγγείλω" μου λέει.
-"Καλά, άσε κοπέλα μου, θα δω κι εγώ και θα σου πω, δώσε μου τώρα δυο σημειωματάρια και το τηλέφωνό σου"
Πλήρωσα, χαιρέτησα, έφυγα.