δεκαετία.....

Μόλις γύρισα από έξω. Μια μικρή μετακίνηση με το αμάξι στους δρόμους της Αθήνας μια γλυκιά και ήρεμη μέρα, τη στιγμή που ο ήλιος σιγά-σιγά δύει. Λίγα αυτοκίνητα και μια ατμόσφαιρα που μοιάζει με πάσχα. Τουλάχιστον έτσι μοιάζει σε μένα και μάλλον έχει να κάνει με τα συναισθήματά μου. Στο ραδιόφωνο, ο αγαπημένος μου σταθμός, να παίζει μια από τις χαρούμενες εκπομπές του με ένα φαφλαταδόρικο δίδυμο. Τελειώνει η δεκαετία έλεγαν. Πολύ κούμπωσε στη σκέψη μου αυτή η φράση. Μα γιατί? Αισίως διανύω την τέταρτη δεκαετία της ζωής μου και ποτέ δεν ξανα σκέφτηκα κάτι τέτοιο. Μάλλον παίζει ρόλο που έκλεισε μια δεκαετία από το millenium. Θυμάμαι που το γιόρτασα αγοράζοντας πούρα και ακριβή σαμπάνια.
Απολογισμός χρόνου, απολογισμός δεκαετίας. Ποτέ δεν τα σκέφτηκα έτσι. Το ακούω όμως τόσες πολλές φορές που αναγκαστικά μπαίνω κι εγώ στο τρυπάκι.
Οκ....δεν θα κάτσω να απαριθμήσω τα δώρα του millenium...δώρα και αγαθά των κόπων μου. Απλά τα έχω στο μυαλό μου. Σαν κάποιες φωτογραφίες από όμορφες στιγμές που ποτέ δεν απαθανατίστηκαν. Απλά, ήταν η πιο γεμάτη, η πιο ουσιαστική, η πιο καθοριστική δεκαετία που μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Περιείχε τα πάντα όπως μια συγκλονιστική μίνι σειρά από βιβλίο best seller. Κάπου εδώ νιώθω πως δεν έχω κάτι άλλο να γράψω, κάτι άλλο να βγάλω. Σαν έκθεση στο σχολείο που τελειώνει λίγο απότομα....

avatar για χριστουγεννιάτικη χρυσόσκονη!

Δεν ξέρω αν έχω κορεστεί από τις τόσες ταινίες που έχω δει ή πράγματι δεν κυκλοφορούν τόσο αξιόλογες τελευταία αλλά είναι γεγονός πως βγαίνω από τις αίθουσες το ίδιο χλιαρά όπως μπαίνω. Το avatar απλά με έκανε να το προσέξω και να περάσω καλά. Μα περισσότερο με εντυπωσίασαν οι συμβολισμοί, το παραμύθι, τα πλάσματα τα τόσο όμορφα που ζούσαν ανάμεσα στα εξίσου με αυτά εξωτικά τοπία. Ήταν το κινηματογραφικό μας hit αυτά τα χριστούγεννα. Κάθε χριστούγεννα θυμάμαι να υπάρχει μια ταινία που θα τραβήξει κόσμο στις αίθουσες και θα σχηματίσει ουρές. Θυμάμαι το lord of the rings πχ. Μα όσο και να παρουσιάσανε το avatar σαν το film της χρονιάς δεν έχει καμιά σχέση με τον άρχοντα των δακτυλιδιών.
Πιο πριν είδα το dr parnassus. Περισσότερο θυμάμαι τις τρεις σκάλες που ανέβηκα και μου βγήκε η γλώσσα κατα την έξοδο, παρά την ίδια την ταινία. Αν και αυτή ήταν κάπως φαντασμαγορική. Κι εγώ θέλω να είναι φαντασμαγορική κάπως ή να είναι ψυχολογικό θρίλερ. Το τελευταίο είδος αν είναι καλή παραγωγή δε με προδίδει. Είδα το uninvited (ή απρόσκλητη) πρόσφατα και έβγαλα το καπέλο στους σεναριογράφους. Πρώτη φορά δεν πρόβλεψα το τέλος ή την πραγματική πλοκή που κρυβόταν καλά μέχρι τέλους. Το ίδιο έγινε και στο the orphan. Ένα βράδυ που βαριόμουνα διάβασα μια ανάρτηση στο facebook που αναφερόταν στην ταινία και κατάλαβα πως θα μου άρεσε. Μέσα στις επόμενες δυο ώρες την έβλεπα και πράγματι το βράδυ μου πήρε άλλη γεύση. Ανάμεσα σε βιβλία και ταινιες χάνομαι! Το βιβλίο που διαβάζω τελευταία δυστυχώς έχει γίνει το νανουριστικό μου αλλά δεν πειράζει. Είναι για καλό σκοπό! Είναι το 'ήθελα μόνο ένα αντίο' και όσο κι αν μου αρέσει δεν ξεφεύγει από το στυλ των τόσων best sellers που έχω διαβάσει και έχω αρχίσει να βαριέμαι. Κι εδώ δεν υπάρχουν πολλές επιλογές μιας και δε διαβάζω επιστημονικά ή αστυνομικά ή φαντασίας. Ένας δρόμος υπάρχει. Αυτός προς την κλασσική λογοτεχνία και φιλοσοφία, έτοιμος να τον εξερευνησω μιας και δεν ασχολήθηκα ποτέ ούτε με ένα μονοπάτι του...

ο καραγκιόζης είπε....

Είναι να γελάς. Ανθρωποι παρωδίες που πλάθουν τη συνείδησή τους κατα πώς τους βολεύει. Ένα κομμάτι του καραγκιόζη και της φιλοσοφίας του 'εσένα βρήκα, εσένα βαράω!' Και η απάντηση βρίσκεται κάπου στα αρχαία χρόνια, γραμμένη από κάποιον σοφό φιλόσοφο. Έλα που δεν τη θυμάμαι ακριβώς. Κι έλα που τώρα που τη θέλω δε μπορώ να τη βρω. Επίσης δεν πρέπει να σταθώ λεπτομερειακά σε αυτήν τώρα, αυτή ειδικά τη στιγμή που κάτι έχει φτιάξει το μυαλό μου κι έχει ανάγκη να το καταγράψει. Το ρεζουμέ λοιπόν, το νόημα, οτιδήποτε και τα πάντα αυτής της απάντησης είναι πως ο θυμός δεν έχει νόημα αν δεν ξέρεις πως να τον εκτονώσεις, πότε και σε ποια άτομα αν φέρουν μερίδιο που πρέπει να χρεωθούν.
Με άλλα λόγια στημένες παραστάσεις που στο μόνο που ωφελούν είναι να αποκαταστήσεις τη συνείδησή σου ως σωστή και να προσποιηθείς πως έκλεισες έναν κύκλο δικαιωμένος/η είναι μεγάλη πλάνη αν δεν έχεις πρώτα απ' όλα τα κότσια να δεις ή να αντιμετωπίσεις αυτό που πραγματικά σού φταίει και σού δημιουργεί πρόβλημα.

τι έγινε ρε παιδιά?

Καμιά φορά λέω πως για να κάνω κάτι θέλω τόσο χρόνο ή για τις διακοπές μου διαθέτω τόσες μέρες. Και ανάλογα με το πόσο καλό ή κακό είναι αυτό που μέλλει να γίνει ο χρόνος γίνεται ανάλογα ταχύς ή αργός. Ποτέ δεν έχει τις πραγματικές του διαστάσεις. Συνήθως για ένα γεγονός υπάρχει συγκεκριμένη ταχύτητα και συναισθήματα. Συνήθως! Για κάποιο γεγονός πρόσφατα εγώ επέλεξα να κάνω υπομονή και ψυχραιμία και υπέβαλα στον εαυτό μου να γεμίσει τις μέρες και ώρες με διάφορα πράγματα χωρίς να επικεντρώνομαι στο χρόνο, ώστε να κυλήσει ουδέτερα και ομαλά. Και τα τρία τέταρτα του χρόνου πέρασαν κάπως έτσι εκτός από το τελευταίο τέταρτο. Εκεί έγινε η ανατροπή και το μικρό τμήμα χρόνου καπάκωσε το μεγάλο. Κι όσο γρήγορα κύλησε ο χρόνος στο μεγάλο διάστημα, τόσο αργά και βασανιστικά κύλησε στο μικρό. Κι όσα δεν διαδραματίστηκαν σε πλάτος χρόνου έγιναν στη στενότητα των τελευταίων στιγμών κάνοντάς τες να μοιάζουν με πέρασμα από συμπληγάδες. Και τώρα ψάχνω τις ισορροπίες μεταξύ χαλαρού και τεντωμένου χρόνου. Δυο άκρα κουραστικά, εξουθενωτικά μερικές φορές που σε βάζουν στην άκρη σαν τιμωρία, σα σφαλιάρα, να αναρωτιέσαι και να ψυθιρίζεις! 'καλά τώρα τι έγινε?'

you were the best....

sex and the city....mania and maniac, why not?

what puzzles you?

Όλο το σχέδιο είναι σε κομμάτια όμορφα κι έτοιμα να συνδεθούν μεταξύ τους και να φτιαχτεί μια νέα εικόνα που θα αντικαταστήσει την παλιά.
Σαν παζλ, σου παίρνει λίγο χρόνο να σκεφτείς, κάνεις τις αποτυχημένες τοποθετήσεις, δοκιμάζεις ξανά και ξανά, μέχρι που όλο και λιγοστεύουν τα κενά σημεία. Το δικό μου το παζλ είναι άκόμη στην αρχή. Την έχω την εικόνα, όχι τυπωμένη στο πίσω μέρος του κουτιού αλλά στο μυαλό μου. Ωραία εικόνα, πάντα ωραία πράγματα θέλω αλλά τι να κάνουμε, είναι σε μορφή παζλ. Και είναι λίγο σπαζοκεφαλιά ρε γαμώτο!!!

relax

Το τελευταίο κεφάλαιο που διάβασα χθες από το βιβλιαράκι relax του Φρέντυ Γερμανού, ήταν απ'αυτά τα κεφάλαια που ζορίστηκα να διαβάσω γιατί το θεωρούσα 'χλιαρό', αλλά τελικά είχε πολύ περιεχόμενο και ουσία. Το τέλος του θείου Ακύλα. Τελικά κάθε ανθρωπάκι φαντασιώνεται πως κάτι συναρπαστικό μπορεί να συμβεί στη ζωή του αλλά τελικά λίγο μάταιη αυτή η φαντασίωση μου φαίνεται γιατί τα πιο συναρπαστικά πράγματα συμβαίνουν στα ασήμαντα ανθρωπάκια, ας πούμε έτσι τον κάθε ένα από εμάς που δεν μπορούμε να πουλήσουμε σπουδαία μούρη στους άλλους.Τα ανθρωπάκια λοιπόν, πολλές φορές φαντασιώνονται και μεταξύ τους χαζομάρες και είναι αυτό που τους κάνει τη ζημιά και δε σηκώνουν κεφάλι απο την επίπεδη ανθρώπινη λαοθάλασσα.Ο θείος Ακύλας προτιμούσε να φαντασιωθεί πως η γυναίκα του τον απατά για να εξιταριστεί και για να ενεργοποιήσει το συναγερμό που του φύλαγε τα σίγουρα, παρά να πιστέψει πως αυτή διαθέτει ιδανικά και παλεύει. Μάλλον γιατί αυτό θα τον ξεβόλευε άσχημα από τη ληθαργική βολή του.

δεν θέλει κόπο....αλλά τρόπο!

Τελικά αν θες να κάνεις διακοπές και να περάσεις καλά υπάρχει τρόπος. Φιλτράρεται από τη διάθεσή σου, βοηθιέται από τη σκέψη σου, παίρνει λίγο φόρα από τη φαντασία σου, αξιοποιούνται τα γύρω αγαθά και ιδού! Ένα καλοκαίρι με όμορφες διακοπές που δε στοιχίζουν πολύ, που απολαμβάνεις τον ήλιο, τη θάλασσα, το μελτέμι, τους μεζέδες και τα θεάματα....

i made a secret garden....

watermelon summers...

Καλοκαίρι για μένα είναι αέρας που φέρνει άρωμα πεύκου, βήματα που τρίζουν πάνω σε ξεραμένες πευκοβελόνες, πέλματα που βυθίζονται στην καυτή άμμο για να δροσιστούν τα επόμενα δευτερόλεπτα.

Χρώματα, χρώματα με κυρίαρχο το έντονο κίτρινο που ρίχνει ο ήλιος τα απογεύματα στα στάχια και τα κάνει χρυσά.

Και το μπλε μεγαλείο της.

Βουτώντας στο μπλε μεγαλείο της θάλασσας και ρουφώντας τους χυμούς ενός κατακόκκινου, γλυκού καρπουζιού ζω τα ωραιότερα καλοκαίρια.

παιδιάστικα πράγματα....

Να ήταν πάντα καλοκαίρι.

Να ήμουν στη θάλασσα συνέχεια.

Να άκουγα γρύλους κάθε βράδυ.

Να έτρωγα καρπούζια όλο το χρόνο.

δια χειρός 'γυμνών καλωδίων'...με άγγιξε!

Κάποιος να μου πει
Γιατί εκεί ψηλά τα σύννεφα σκεπάζουν το γαλάζιο
Γιατί εκει πάνω τα άστρα είναι σβηστά
Γιατί όταν βρέχει δεν μπορώ να σε κοιτάζω
Κάποιος να μου πει Γιατί βλέπω σκιές
Γιατί τα μάτια μου δακρύζουν μα δεν κλαίνε
Αν οι ποιήτριες της Γης είναι νεκρές
Και αν οι λέξεις που ζωγράφισαν τις καίνε
Δεν είναι ανάγκη να μου πεις πως μ’ αγαπάς
Δεν είναι ανάγκη να μου δείξεις πως σε χάνω
Ήθελα μόνο να σε κάνω να γελάς
Μα εσύ δεν άντεξες να δώσεις παραπάνω
Μπορεί οι ποιήτριες της Γης να ‘ναι νεκρές
Μπορεί και να φυγαν σε κάποια κρύα Δύση
Μπορεί να ανήκουν σε φαντάσματα του χθες
Κι ίσως κανείς να μη τις έχει συναντήσει
Κάποιος να μου πει
Γιατί η στιγμή περνά
Πριν σ’ αγαπήσω θα χω ήδη πια γεράσει
Θα χω ριτίδες κάτασπρα μαλλιά
Και κάτι στίχους που θα χουν ξεθωριάσει
Κάποιος να μου πει
Γιατί βλέπω σκιές
Γιατί τα μάτια μου δακρύζουν μα δεν κλαίνε
Αν οι ποιήτριες της Γης είναι νεκρές
Και αν οι λέξεις που ζωγράφισαν τις καίνε
Δεν είναι ανάγκη την πλάτη να γυρνάς
Μη παριστάνεις πως δεν μ’ έχεις αγαπήσει
Δεν θα ‘ναι αλήθεια έτσι απλά να περπατάς
Πάνω στα κάστρα που με κόπο είχα χτίσει
Μπορεί οι ποιήτριες της Γης να ‘ναι νεκρές
Μπορεί και να φυγαν σε κάποια κρύα Δύση
Μπορεί να ανήκουν σε φαντάσματα του χθες
Κι ίσως κανείς να μη τις έχει συναντήσει
Μπορεί οι ποιήτριες της Γης να ‘ναι νεκρές
Μπορεί και να φυγαν σε κάποια κρύα Δύση
Μπορεί να ανήκουν σε φαντάσματα του χθες
Κι ίσως κανείς να μη τις έχει συναντήσει
Κι ίσως κανείς να μη τις έχει συναντήσει

θερινό σινεμά

Ο εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες δεν παιζόταν σε cocooning περιβάλλον με πολυσυστήματα ήχου και αναπαυτικά καθίσματα, αλλά σε ένα παρακμιακό σινεμαδάκι με μισογκρεμισμένους μαντρότοιχους και ακάλυπτους πολυκατοικιών τριγύρω που απλώνονταν σα βρωμερά φαντάσματα με μια περίεργη ησυχία τις μεταμεσονύχτιες ώρες.

Και η επιστροφή ήταν ανάμεσα σε μια περίεργη ησυχία επίσης, σε δρόμους άδειους που μπορούσες εύκολα να ξαπλώσεις καταμεσής, σαν την αμερικάνικη ταινία, δε θυμάμαι ποια....εκείνη που ο πρωταγωνιστής ξάπλωσε καταμεσής της λεωφόρου γυρίζοντας από τη βόλτα του αργά μετά τα μεσάνυχτα!

Οι γάτες που διέσχιζαν βιαστικά τους δρόμους ανάμεσα από το ταχύ βήμα μας κοιτώντας τρομαγμένες ήταν οι μόνες που τάραζαν την ησυχία της βραδιάς. Πίστευες πως από φόβο και μόνο θα επιτεθούν σα γατίσιοι Freddy Crugers...

Ήταν διαφορετικά! Και μου άρεσε λίγο ακόμη.

Αναζητώ κάτι παρόμοιο στα παραπέρα προάστια που μετατρέπουν τα σχολεία κατα το κλείσιμο σε ήσυχους θερινούς κινηματογράφους. Με τραπεζάκια σκόρπια ανάμεσα στις καρέκλες που βολεύει να ακουμπάς τη δροσερή μπύρα ενώ σου έρχονται οι μυρωδιές από τα καλαμάκια-σουβλάκια που ψήνονται. Και κατα το διάλειμα (αχ τι ωραίο που είναι το διάλειμα) δεν αντέχεις και 'χτυπάς' κανα-δυο να φας!

Άντε να δούμε πόσο καιρό ακόμη θα παραμείνει το μέρος εδώ, αρκετά ήσυχο, αρκετά πράσινο κι αρκετά δροσερό....σα θερινό σινεμά!

οι κακιασμένοι....

Όλα μπορώ να τα αντέξω εκτός από την καθαρή κακία. Όλα τα ελαττώματα μπορώ να συγχωρέσω εκτός από αυτό. Τι σοκαριστικό να βλέπεις κακιασμένους ανθρώπους. Έχουμε καταλήξει πως η ηλιθιότητα είναι αήτητη αλλά η κακία? Υπάρχει κάποιος που να διαπραγματεύεται την κακία του, να τη συζητά, να την επαναπροσδιορίζει, να την προσπερνά? Ίσως ένας κακιασμένος κάνει λίγο πίσω αν αντιληφθεί πως δεν τον παίρνει, κάτι που δεν κάνει ένας ηλίθιος με μυαλό κολλημένο με στόκους αλλά πιστεύω πάντα περιμένει το κατάλληλο έδαφος που η κακία του θα σπείρει όλους τους καρπούς της...
Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό σαν διαχωρισμός σε κατηγορίες για τύπους, τύπισσες και τυπάκια βουτηγμένα στην κακία, είναι σε φανερούς και αφανέρωτους. Οι φανεροί το έχουν τιμή και καμάρι ένα πράμα, θεωρούν ανώτερο είδος τον εαυτό τους και οι αφανέρωτοι, απλά είναι αφανέρωτοι μέχρι να σου πουν 'στην έφερα...ας πρόσεχες!'.

μικρή απόδραση...

Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να γράψω. Ο αέρας γύρω μου είναι τόσο απόλυτος. Τι έκφραση είναι αυτή? ΑΠΟΛΥΤΟΣ….ναι! Πώς να περιγράψεις διαφορετικά την τελειότητά του. Δροσερός και περιεκτικός σε ρανίδες θάλασσας . Μια ξαστερότητα που σου δίνει την ευκαιρία να απολαμβάνεις ‘απόλυτα’ τα βεραμάν νερά….αρκετά προς το βεραμάν αυτή τη στιγμή.

Περιμένω…..Γιατί νιώθω τόσο όμορφα που περιμένω? Γιατί το να περιμένεις εδώ ίσως είναι δώρο. Τράβηξα μερικές φωτογραφίες. Μόνο αυτές μπορεί να σταθούν αποδεικτικό στοιχείο της αλήθειας μου. Της αντικειμενικότητας της άποψής μου αυτή τη στιγμή.

Τόση τάξη στις λευκές και χόρτινες ομπρέλες…τόσοι άνθρωποι όσοι για να πιστεύεις πως έτσι είναι η σωστή αναλογία ανθρώπων ανα περιοχή. Ακόμη και το κορίτσι που εργάζεται αυτή τη στιγμή πρέπει να νιώθει όμορφα. Καθαρίζει τραπέζια και καρέκλες…αλλά κανείς δεν την ενοχλεί. Ακούει μουσική και την φυσάει η καλύτερη αύρα που έχω νιώσει εδώ και πολύ καιρό. Οι ήχοι απρόσμενοι. Δεν περίμενα τόσα τζιτζίκια….δεν περίμενα τόσες μυρωδιές. Είναι πολύ καλύτερα εδώ από τότε που έμεινα το 2001.

Όλα καλά….Μουσική και κόσμος. Εισέρχονται εκλεκτοί σιγά-σιγά.

Ήθελα να γράψω πολλά και να αναλύσω. Πολλά νέα του τελευταίου καιρού μου. Πλούσιο δελτίο αλλά….μπά!!! Δε νομίζω πως έχει σημασία να γράψω. Καλά και κακά δεν με αναστατώνουν πια. Ξέρω να κρατάω χαρακτήρα. Νομίζω ισορρόπησα λίγο και είμαι αρκετά ικανοποιημένη με την πρόοδο όλων μας.

Tώρα η daffy ήρθε κι έδεσε…παραπάνω ανατριχίλα στο κορμί μου. Αν δε ντρεπόμουν θα είχα ήδη γύρει σε αυτόν τον καναπέ με τα πορτοκαλί μαξιλάρια. Θέλω να έρθουμε αύριο εδώ αλλά τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Παρασκευή 5 η ώρα δεν μοιάζει με καμιά άλλη ώρα…όμως έρθω, δεν έρθω, ξέρω….είναι όμορφα εδώ. Είναι δικό μου μέρος, καταφύγιο του νου και της ψυχής μου και με περιμένει. Με καλεί ευπρόσδεκτα με ένα χαμόγελο για να μου απαλύνει τα πάντα. Τα πάντα που βαραίνουν έστω κι αν φεύγουν σιγά-σιγά.

Κάποτε ένιωθα άσχημα όταν γευόμουν μικρά κομμάτια ευτυχίας. Τώρα το θυμάμαι και μάλλον η θύμηση είναι που με κάνει λίγο άβολη…..
Ναι μωρέ…εξάλλου δεν είναι πολύ να νιώθεις ευτυχής με κάτι που για άλλους είναι η απλή καθημερινότητά τους…………….

(Το κείμενο γράφτηκε μια άλλη στιγμή...κι όχι τη στιγμή της δημοσίευσής του)

ζελέ, δροσιστικό γλυκό

Η Χ ως άλλη Αλίκη περιπλανήθηκε στο λιβάδι κι έπεσε στη μεγάλη τρύπα μέσα. Και βυθιζόταν, βυθιζόταν και παρατηρούσε τα τοιχώματα της ατέλειωτης μαύρης τρύπας που δεν είχε τίποτα γύρω να πιαστεί. Και φοβήθηκε πως την περιμένει στο τέλος ο θίασος του παραλόγου αλλά τώρα πια δυο πράγματα τη ένοιαζαν. Πρώτον να μη χτυπήσει και δεύτερον να ευχαριστηθεί την παράσταση που θα εκτυλιχθεί μπρος τα μάτια της. Θυμόταν το βιβλίο. Ήταν εξάλλου το πρώτο της. Αυτό που την έβαλε στο θαυμαστό κόσμο της σκέψης. Θυμόταν τις παγίδες και ναι! τώρα δεν θα πέσει μέσα. Κι όπως περνούσαν οι σκέψεις αυτές από το μυαλό της ενώ βυθιζόταν, προσγειώθηκε ευχάριστα σε ένα τραμπολίνο κι άρχισε να κάνει πάνω-κάτω ασταμάτητες βόλτες. Αυτό ήταν λοιπόν το τέλος της τρύπας. Και σκέφτηκε πως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Και πως κάτι απροσδιόριστο κι εξωπραγματικό ώθησε το χέρι του ανθρώπου που της διάλεξε αυτό το βιβλίο. Γιατί ήταν το πρώτο της κι αυτά που έγραφε ήταν πολύ σχετικά με αυτά που θα ζούσε στη ζωή της.
Απλά τώρα ήταν έτοιμη για όλα. Το βιβλίο ήταν γνώση και δε φοβόταν πια τα τέρατα που ξεπηδούν από τη στροφή...
Μυαλό-ζελεδάκι κανείς?

χάμστερ ή ποντικοί του αγρού?

Φύση εε? Ο προορισμός που έχασε ο άνθρωπος, η ελπίδα που χάθηκε στη θέα του τσιμέντου...γκρι, το γκρι πλησιάζει το μαύρο κι απέχει πολύ από το αίσθημα ευφορίας που το πράσινο προσδίδει. Φύση...όσο την πλησιάζω τόσο μου λείπει! Το ποτάμι που πήραμε σαν όλα τα ποτάμια δε γυρίζει πίσω κι αν προσπαθούμε να το πάμε κόντρα, μοιάζει με τους διάδρομους στα γυμναστήρια...οδοιπορικό στο ίδιο σημείο που αν αφεθείς θα σε πάει πίσω και θα πέσεις!
Διάδρομοι στα γυμναστήρια και στατικά ποδήλατα. Γιατί μου φαίνεται πως γίναμε λίγο χαμστεράκια?

illuminati....a good movie :)

Ήταν μια καλούτσικη ταινιούλα...χαίρομαι που δεν ένιωσα για άλλη μια φορά πως πέταξα τα λεφτά μου κι έχασα το χρόνο μου (όπως με το 'κλειδώσατε;' που έπαιζε η Λιβ Τάιλερ)

καλοί μου άνθρωποι....όσοι από εσάς είστε!!!

Χθες η τηλεόραση μου δικαίωσε την ύπαρξή της. Συνήθως οι δέκτες που έχω αγοράσει υπάρχουν για να μπαίνει η ασχήμια μες το σπίτι μου ή για να παίζει το dvd player. Βαρετές συνήθειες πια μεν, δύσκολο να τις πετάξω από πάνω μου δε....
Χθες όμως, εγώ ταξίδεψα, συγκινήθηκα και δεν χρειάστηκε να κάνω καθόλου το καθιερωμένο μου σεργιάνι στο ίντερνετ...αυτό που προσπαθεί να συμπληρώσει τα κενά, κάνοντάς με να βρυκολακιάζω μπροστά σε μια επικίνδυνα ακτινοβολίζουσα οθόνη που καταστρέφει τα μάτια, το δέρμα και την έκφρασή μου αργά...αργά!
Στην ετ3 ταξίδεψα με την εκπομπή του Τέρενς Κουίκ που φιλοξενούσε την Κάκια Ιγερινού για μια σπουδαία, επιμορφωτική δουλειά της που γυρίζεται στη Θεσσαλονίκη και πρωταγωνιστεί σε αυτή.....Ο Θανάσης Βέγγος.
Το σημαντικότερο της υπόθεσης; Ο κος Βέγγος ήταν εκεί και μιλούσε για τη δουλειά αυτή....
Δεν είμαι fun του είδους των ταινιών του, αν και διακρίνω τη διαφορετικότητα τους και την ευφυία που περιέχουν. Οι χαρακτήρες που δημιουργησε ο κος Βέγγος έχουν τη μοναδικότητα των χαρακτήρων του Τσάρλι Τσάπλιν και άλλων μεγάλων, μέγιστων δημιουργών.
Μα δεν ήταν αυτό που με άγγιξε τόσο.
Η αύρα του, ο τρόπος του, η σοβαρότητα και ο πλούσιος συναισθηματικός του κόσμος που ελέγχει τόσο καλά με τη συμπεριφορά του!
Η ευαισθησία πρέπει να περιβάλλεται με δύναμη....αυτό είδα χθες.
Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; Αλήθεια υπάρχουν; Τι ρωτώ...αφού το είδα χθες και πήρα δύναμη. Κι ένιωσα πως δεν είμαι μαλάκας για τα ιδανικά που κουβαλάω από παιδί και που προσπαθώ να διατηρήσω....
Περιμένοντας την εκπομπή (είχα δει τρέιλερ μέρες πριν), είδα άλλη μια υπέροχη εκπομπή του Ηλία Μαμαλάκη. Τι να πω! Κομμάτια της ελληνικής ιστορίας σαν παραμύθι....κι ο Μαμαλάκης σα να βγήκε από τα βιβλία μέσα, ένας παραμυθάς-ξωτικό, αγαπημένη, ζεστή φιγούρα να ξαπλώσεις στα λόγια πάνω του και να κοιμηθείς....
Τελικά...VIVA ετ3!!! Και στα άλλα κρατικά κάτι γίνεται! Άντε μπας και δούμε άσπρη μέρα....

δώρο μου πολύτιμο...

Πόσα ήρθαν από τότε....
Πάντα το σκέφτομαι όταν ανοίγονται οι δρόμοι οι νέοι μπροστά μου, όταν περνώ γέφυρες, φτάνω σε λιμάνια.
Όταν τα φώτα της νύχτας με βγάζουν σε περιφερειακούς της διαφυγής και ακούω τη μουσική που τους ταιριάζει...πνευστά με σορντίνα!
Όταν καινούριες γεύσεις και αρώματα με φτάνουν σε μια στιγμή σε χώρες μακρινές, σε άλλα μέρη.
Πόσα ήρθαν από τότε....
Ένα καινούριο εγώ που ποτέ δε φαντάστηκα και που όμορφα με ξάφνιασε. Πόσα έμαθα από τότε...
Γράμματα του νου και της ψυχής...ένας καινούριος κόσμος!
Πόσο σημασία έχει η διαδρομή για τον προορισμό...αυτός που θέλω είναι μέσα από τα δάση και δίπλα στη θάλασσα.
Πόσες αλλαγές από τότε...προκλήσεις, νίκες και μικρές ήττες! Όλα στο τέλος είναι κέρδος...
Η ζωή είναι δώρο πολύτιμο...

αμάραντος....

Το φως του ήλιου το πρωί πάνω στη θάλασσα που διασκορπίζεται σε μύριες ασημί πιτσίλες.

Το άγιο θαλασσινό νερό το απόγευμα με όλα τα χίλια χρώματα που αλλάζει ανα λεπτό.

Το νερό στις μαρίνες τη νύχτα με τα φώτα να αντανακλούν μέσα του, αποκαλύπτοντας τις μικρές του αναταράξεις.

Τα τρελά νερά της χαλκίδας, τα ορμητικά νερά των ποταμών....

Είναι όμορφες οι ώρες δίπλα στη θάλασσα που πέρασα και περνώ, είναι όμορφα να μυρίζω αυτή την υπέροχη αύρα, είναι απίστευτα αναζωογονητικές οι δόσεις οξυγόνου που πλημμυρίζουν τα πνευμόνια μου και ως δια μαγείας καθαρίζουν το μυαλό μου από κάθε τι άχρηστο και το κάνουν πιο δημιουργικό, πιο σοφό.

Χθες βράδυ έφυγα σχεδόν τρελή και μετά από μια μεγάλη βόλτα στη θάλασσα γύρισα γλυκιά και ήρεμη...

Υπάρχουν τόσα πράγματα να ανακαλύψεις ακόμη, φτάνει να το θες....όπως το δρομάκι προς το φάρο παρέα με τον όμορφο αδέσποτο σκύλο και τα πυροτεχνήματα που τυχαία έπεσαν σχεδόν δίπλα μας....ήταν τέλεια!!!!

Το πρωί άκουσα 'νάμα', μάλλον δεν το επέλεξα τυχαία το cd...νάμα, νερό πηγής και κάπου ανάμεσα στα τραγούδια ο 'αμάραντος'....και ταξίδεψα γι άλλη μια φορά, με το νου, το σώμα εκτελούσε μηχανικές κινήσεις οδηγώντας ένα αμάξι μέσα στην κίνηση της πολύβουης πόλης....

Αμάραντος

Θα’ρθεις μια μέρα σαν τις άλλες
Τότε που θα’χω πάψει να σε περιμένω
Μέσα απ’τις σκέψεις μου τις άδειες
Θα αναδυθείς σαν όνειρό μου ξεχασμένο

Θα’ρθεις λιγάκι πριν τελειώσει
Το ταξιδάκι της αμαρτωλής ψυχής μου
Λίγο πριν γύρει να νυχτώσει
Φωτιά θα ανάψεις στα σκοτάδια της ζωής μου

Εκεί που ο αμάραντος φυτρώνει
Στης αμμουδιάς το χρυσοκίτρινο σεντόνι
Εκεί να’ρθεις να αγαπηθούμε μια για πάντα
Μαζί να βγούμε στου άλλου κόσμου τη βεράντα

θα μου πουν οι άλλοι πότε θα κάνω την υπέρβασή μου

Βάλε κάποιον να κάνει την όποια υπέρβαση εσύ γουστάρεις , την ώρα που γουστάρεις, χωρίς να το έχει ο ίδιος σκεφτεί, χωρίς να το θέλει και χωρίς να διαθέτει ηθική και μη κάλυψη...
Υπέρβαση είναι θα μου πεις, έστω και επιβεβλημένη!
Μετά όταν πάρει φόρα ο 'υπερβατικός'....κόψ' του την καλά-καλά και βάλτον να κάτσει στ' αυγά του να τα κλώσσει καλά-καλά κι αυτά...
Λατρεύω αγαπημένες παρεμβάσεις, αγαπημένων ατόμων. Είναι καλές και υγιεινές και μεγαλώνουν γερά-γερά παιδιά.
Λατρεύω αγαπημένες παρεμβάσεις, αγαπημένων ατόμων με μνήμη ψαριού και ευθύνη αιωρούμενη...

jamais

Μυρίστηκες αιματάκι καλή μου εεε; Και σαν καλό βαμπίρ κατέφτασες......χαχχαχαχ!!!! Έχουμε εξοπλιστεί με καινούρια συστήματα σκόρδου.....
Σώθηκαν τα ενδιαφέροντα, τίποτα νέο στην πόλη, το να βρεις τη ζωή σου κοστίζει, οπότε...έχει πέσει πείνα και μυρίζεις το αίμα από μακριά....
Give us a break! Το έχουμε για πάρτη μας το αιματάκι...τώρα που δεινοπαθήσαμε να το βρούμε, τι λές; Θα το σκορπίσουμε σε ευκαιριακούς και πρόσκαιρους επισκέπτες της ζωής μας; Ποτέ χρυσουλάκι μου...ποτέ....jamais, never....πώς το λένε δηλαδή!!!

θα πάω στη ζούγκλα με τον ταρζάν....

Τα μικρά τιγράκια, λιονταράκια, αρκουδάκια κι άλλα άγρια ζωάκια είναι τόσο γλυκά...θά θελες να τα έχεις, πολλές φορές τους δίνεις αγάπη, χάδι, τρυφερότητα, στοργή, φροντίδα όταν βρεθούν κοντά σου. Αλλά σαν δυναμώσουν, μετά από καιρό βέβαια και τύχει να τα απαντήσεις διαβαίνοντας μια ζούγκλα ή κάνοντας βόλτα στα βάθη ενός δάσους, μπορεί ακόμη και να τα σκοτώσεις από φόβο μήπως απειληθεί η ζωή σου.
Θα μου πεις τι δουλειά έχουν τα άγρια ζώα με τους ανθρώπους....
???????
Άλλη ζούγκλα η μία (αυτή των ζώων), άλλη η άλλη (αυτή των ανθρώπων). Πιο δίκαιη των ζώων....χρησιμοποιούν τα ένστικτα τα άγρια για την επιβίωση, χωρίς να έχουν δώσει ποτέ τρυφερότητα στο θήραμά τους. Και ποτέ δεν έχουν εισβάλει στη ζούγκλα των ανθρώπων....έχουν καταλάβει φαίνεται τι τσάτσικα άτιμη που είναι.....

UPDATE.....

Έχουμε ένα υπέροχο coktail.....

1/3 λάθος προσπαθειών
1/3 λάθος ενθουσιασμού
1/3 του τίποτα

Και μόλις μισό υπόλοιπο ζωής για να το απολαύσουμε.....χαχαχαχχαχαχαχχ!!!!!!

χωρίς τίτλο

Ηρεμία....μια γλυκιά γαλήνη! Μόνο τα πουλιά ακούγονται! Ευτυχώς αδειάζει αυτή η άγρια πόλη κι όσοι έχουν μείνει τηρούν έναν άγραφο νόμο σιωπής. Η θλίψη, αυτή η γλυκιά, απαλή θλίψη αναπόφευκτη, διατηρεί μια σπίθα φωτός στο βάθος, μια ελπίδα, μια προσμονή....θα έρθει η λύτρωση!

Η αποχαύνωση διακατέχει το σώμα, σα να πρέπει η ύλη να ακολουθήσει το πνεύμα. Δεν αντέχω τη δουλειά αυτές τις μέρες, δεν αντέχω τη ρουτίνα...

Αύριο θα είναι ακόμη πιο άδεια η πόλη, ακόμη πιο ήμερη....κι εγώ τώρα την αποδέχομαι....μου ταιριάζει, όσο έγωιστικό κι αν ακούγεται αυτό.

τούτες τις άγιες μέρες....

Το πάω καλά....όσους είναι βλαπτικοί και ανούσιοι τους έχω απ' όξω....μα πρέπει πια να τους βγάλω κι από μέσα μου μαζί με όσα συνέβησαν. Τις μέρες αυτές αναλογιζόμαστε όλοι τον προσσωπικό μας γολγοθά. Διάβασα κείμενο κάποιου blogger και ήταν σα να διάβαζα το δικό μου εσωτερικό ζόρι.
Νιώθω πως πρέπει να γίνω απόλυτη και θα γίνω....με ερεθίζει άσχημα ακόμη και η υποψία ανθρώπων που αν και απόντες, θυμούνται, όταν πρέπει για την προσωπική τους ικανοποίηση, να χώσουν τη μύτη τους στις ζωές των άλλων. ΟΧΙ....σαν της 28ης....μάθε νέα από τη Σκορδά, η δική μου ζωή δε σε αφορά και δε θα κρατήσω ούτε την τυπική σχέση μαζί σου τη στιγμή που έχεις αυτή τη νοοτροπία. Κράτα τη ζωή σου και τα προσωπικά σου θέματα. Διαφύλαξέ τα επίσης. Αν όμως σε πιάσει το ανικανοποίητο ή η περιέργεια που κληρονόμησες και δε λες να τινάξεις από πάνω σου....ΘΥΜΗΣΟΥ! Όπως κρατάς τα δικά σου, κράτα και τη φόρα να σκαλίσεις και να αναμοχλεύσεις την ιδιωτική ζωή του άλλου...
Πάντα υπάρχουν ενδιάμεσα άτομα που μας συνδέουν και όλοι γνωρίζουμε πως τίποτα δε μένει κρυφό. Ίσως δε χρειάζεται κιόλας αν είμαστε ξεκάθαροι και αποφασισμένοι για το τι δρόμο θέλουμε να ακολουθήσουμε. Κι αν αδιαφορείς και το δείχνεις πως δε σε νοιάζει αν ζει ή πέθανε ο άλλος, δε χρειάζεται να ξεψαχνίζεις τους ενδιάμεσους. Και πριν μπεις στα ενδότερα θυμήσου. Υπάρχει μια ανθρώπινη ερώτηση που προηγείται όλων των άλλων. Τι κάνει ο τάδε....είναι καλά; Άντε στο καλό πια....χρονιάρες μέρες....

μουσουλ-Μάνες....

Η κάθε πονεμένη κοπέλα που χάνεται στα βάθη της ανατολής κι έχει βιώσει στο πετσί της τη διάκριση, την υποβάθμιση, την έλλειψη ανθρώπινης συμπειφοράς ως προς το άτομό της, την κατακρεούργηση των γεννητικών της οργνάνων και την απουσία από τη ζωή γενικότερα, έχει μια ευκαιρία στη ζωή της να κάνει τη διαφορά, να βάλει ένα λιθαράκι, να βοηθήσει το γένος της να προχωρήσει έστω μισό βήμα παραπέρα.....αλλά δεν το κάνει τις περισσότερες φορές.
Η ευκαιρία αυτή έχει δυο παρακλάδια ανάλογα με το τι θα είναι στη ζωή. Είτε μάνα κόρης, είτε πεθερά κάποιας νύφης....
Ποια θα είναι αυτή όμως που θα κάνει τη διαφορά; Ποια θα μπορέσει να ξεπεράσει τα όρια του πόνου και της θλίψης, την πίκρα της απόρριψης και να ανοίξει γενναιόδωρα και μεγαλόψυχα ένα παράθυρο στο πετρόχτιστο σπίτι της για να λιαστεί και να αναπνεύσει ένα άλλο πλάσμα; Κι αν δυσκολεύεται να κάνει την υπέρβαση για την κόρη της, πως θα την κάνει για τη νύφη της; Κι αυτή σε ποια όρια θα υπάρξει και σε ποια ζωή θα ορθώσει το ανάστημά της; Πώς θα νιώσει την ύπαρξή της αν τη συγκεκριμένη στιγμή που μπορεί δεν ασκήσει δύναμη και δυναμική; Και σε τι τομείς θα είναι η δύναμη και δυναμική που θα ασκήσει; Δυστυχώς στους νόμους και κανόνες της περιορισμένης ζωής της. Κι έτσι γίνεται αυτή που διαφυλάσει και παραδίδει, χωρίς να αφήνει περιθώρια εξέλιξης, τους κανόνες καταδυνάστευσης του φύλου της. Εγωιστικά κι εσφαλμένα παίρνει την εκδίκησή της....
Εγώ βέβαια γι αυτές τις γυναίκες έχω διαβάσει μόνο....δεν έχω προσωπική εμπειρία. Η εμπειρία μου περιορίζεται στις 'μουσουλ-Μάνες' του χριστιανισμού τις οποίες θεωρώ τις χειρότερες του είδους. Ακολουθούν παρόμοια μονοπάτια χωρίς να έχουν ζήσει τόσο άσχημα και χωρίς να είναι τόσο δύσκολα τα βήματα εξέλιξης που καλούνται να κάνουν.

κοιτώντας χαλαρά μια σπουδαία ταινία....

Σήμερα είναι κυριακή....ακόμη! Και δεν νιώθω το γελοίο συναίσθημα της κυριακής....ευτυχώς.

Και δε νιώθω τύψεις επίσης γι αυτή τη γλυκιά χαλάρωση και ξεκούραση που απόλαυσα κατα τη διάρκεια της μέρας.

Μετά από δυο τουλάχιστον χρόνια χόρτασα ύπνο μέχρι τις μιάμιση το μεσημέρι. Βαρύς αλλά αναζωογονητικός ύπνος που τον είχα ανάγκη, που μου δώρισε την πρωινή όψη που για καιρό είχα χάσει και ξεχάσει.

Το ταξίδι στο παρελθόν συνεχίστηκε σα σήριαλ καθημερινό μέσω των φωτογραφιών που συνέχισα να μετατρέπω και να αρχειοθετώ, λίγο μετά τον καφέ που είχε παγώσει...

Το φαγητό καθυστέρησε κι αυτό με τη σειρά του αλλά υπέροχο στην απλότητά του. Λίγο κρασί παγωμένο, μυρωδιές φρούτων και γέλια....

Τώρα γράφω χωρίς να προσέχω ιδιαίτερα την ταινία στην ετ, αλλά οι αργοί ρυθμοί της, οι εικόνες και οι ήχοι της με έχουν ηρεμήσει ακόμη πιο πολύ.

Μου θύμισε πως πρέπει να συλλέξω ήχους άπ'οτιδήποτε αγαπώ....ήχους του κύματος, του νερού γενικότερα, του ανέμου, των εντόμων του καλοκαιριού, των πουλιών...ή καλύτερα να πάω να τους βρω!

hey, αδιάκριτοι!!! σταματήστε τις διακρίσεις...

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τις διακρίσεις και ρε γαμώτο πολλές φορές τις κάνουμε ασυναίσθητα ή τις δεχόμαστε απροκάλυπτα. Όσο πιο εγωκεντρικοί και αδιάλακτοι είμαστε τόσο περισσότερες διακρίσεις κάνουμε. Είναι γιατί δεν περνάμε σε αυτές τις περιπτώσεις από καμία κρισάρα τα συναισθήματα ή τη συμπεριφορά μας, κοινώς 'στην κοσμάρα μας'. Εμείς τι νιώθουμε και πως το βλέπουμε έχει σημασία.
Είναι ένα μικρό έγκλημα όταν γίνονται διακρίσεις κι άλλο ένα όταν τις αφήνουμε να λαμβάνουν χώρα μπρος τα μάτια μας. Να εξαλείψουμε κάθε διάκριση; χλωμό το κόβω....αλλά μπορούμε να την εμποδίσουμε λίγο, με όποιο τρόπο.
Με αυτά και με άλλα δοκιμάζονται καθημερινά τα νεύρα μου με προσωρινά θύματα τον έλεγχο και την ισορροπία μου. Και ιδού το ερώτημα: να κάνω σαματά για τη διάκριση και τη χαμένη ισορροπία μου ή να προσέχω και να είμαι με έναν πέλεκυ πάνω από συγκεκριμένους αδιάκριτους που συνεχίζουν να κάνουν διακρίσεις ζώντας στην κοσμάρα τους....ΟΙ ΔΥΣΤΥΧΟΙ!

τα λόγια περιτά

Κυριακή πρωί, ανατολικά της αττικής, φωτογραφίζω μέσα από το αυτοκίνητο όλη τη μαγεία που δωρίζει απλόχερα η φύση εκείνη την ώρα....

όλα καλά

Αχχχ! Γεμάτη η μέρα σήμερα. Από χαρά, από καθήκοντα, από κουβέντα, από τρεχάματα, από απολογισμούς, από μικροψώνια, από μικροχαρές.
Μερικές μέρες ρέουν σα γάργαρο νερό και περιέχουν τόσα όσα μπορεί να χωρέσει μια μέρα κι ακόμη παραπάνω....
Η ώρα γύρω στο σούρουπο ήταν το απώγειο αυτής της παρασκευής γιατί με βρήκε στο καταλληλότερο μέρος για να χαρώ αυτό τον ορίζοντα με το ξάστερο μπλε και τα απίστευτα σύννεφα...
Το βραδάκι έκανα λίγες δουλίτσες στο σπίτι με πολύ χαρά γιατί αύριο είναι σάββατο και το καθιερωμένο μου δρομολόγιο λίγο αργότερα έγινε παρέα με μουσική από το σταθμό μελωδία....ό, τι καλύτερο.
Τώρα χαλαρώνω με μια γλυκιά ζέστη να με τυλίγει και την ελπίδα πως αύριο δε θα είναι τόσο ακραία τα καιρικά φαινόμενα που πρόβλεψαν. Άλλωστε είπαν πως από σήμερα θα βλέπαμε αισθητή διαφορά στον καιρό αλλά η μέρα τελικά ήταν εξαιρετική....το σήμερα σε ένα λεπτό φεύγει. Είναι 11 και 59 και όλα καλά!!!

ζιζάνια

Αχ!!! Υπάρχει ένα ζιζανιάκι μέσα μου. Και δεν είναι σχήμα λόγου για να πω πως κρύβω μέσα μου ένα άτακτο παιδί ή πως η άλλη μου φύση είναι ένα ζαβολάκι που δεν έχει σχέση με αυτό που κατα μεγάλο ποσοστό δείχνω και είμαι.
Αναφέρομαι στη ζήλεια που νιώθω μερικές φορές για μερικά πρόσωπα και πράγματα κι αυτό συμβαίνει μόνο σε κάποιες φάσεις και συνθήκες γιατί κατα πάσα πιθανότητα αυτό που εννοούμε ζηλιάρα με όλη τη σημασία της λέξης δεν είμαι επουδενή.
Το σιχαίνομαι αυτό όταν το νιώθω, όταν το ζίζανιάκι με τριβελίζει και παλεύει να με μεταμορφώσει σε κάτι μικρό και άθλιο. Δεν αντέχω αυτή την αίσθηση, τρελαίνομαι....ψάχνω από κάπου να πιαστώ σε ένα άδειο μέρος παγιδευμένη με μια παγωμάρα να τυλίγει την ψυχή μου και να την αδειάζει από κάθε τι καλό. Ποτέ δε θυμάμαι πως φεύγει αυτό το συναίσθημα ενώ σίγουρα θυμάμαι για ποιους λόγους ή αφορμές ήρθε. Φεύγει ξαφνικά; Ίσως όχι...αν έφευγε ξαφνικά κι απότομα ίσως θυμόμουν κάποια ανακούφιση. Αλλά όχι...δεν θυμάμαι. Κάνει τον κύκλο του αφού παίξει καλά-καλά με τα νεύρα μου, βρει σε κάποιες γωνίες που αιμοραγούν κάνοντάς τες ακόμη χειρότερα, γλεντάει με την τρέλα μου για κάμποσο κι αφού με αφήσει εξαντλημένη σε μια γωνιά, φεύγει αργά-αργά ακροπατώντας σαν το γάτο.
Κάποια μέρα θέλω να του δείξω την πόρτα να φύγει οριστικά και να μην ξανάρθει...άλλωστε μόνο ένα μικρό ζιζάνιο είναι. Κάποιο φάρμακο θα υπάρχει για να το κάνει να τρομάξει....

its so lovely when its sunny....

Kathe xeimwna vuthizomai sto telma, ekmidenizetai i uparksi mou, kolubaw se mia ateleiwti thalasa thlipsis kai aniborias.
Autos o xeimwnas itan ipios omws, ena anapantexo dwro, mia tonwtiki enesi pou eixa anagi. Poli gluka ginetai i metavasi stin anoiksi pou me ta prwta skirtismata tis mou deixnei pws den xreiazetai polu douleia gia na vrw tous vioruthmous mou pou elaxista exoun diataraxthei...
Ti mou eipes xthes thumasai? 'go to l.a man'....noooo.....l.a sucks....'then go to africa'....xaxaxa....thats better....borw kai asia kalutera!
O metavolismos mou kathe xeimwna zimiwnetai kai thelw trofi isa me mias arkoudas gia na sunelthw ki auto me rixnei sta patwmata. Ki o favlos kuklos arxizei gia na teleiwsei kapoia stigmi afinwntas omws to mikro simadaki tou pou prostithetai sta simadakia twn proigoumenwn xronwn....

οδοιπορικό σε δυο επίπεδα

Προσπαθώ να θυμηθώ αλλά είναι μάταιο. Αυτό τον κόσμο, αυτά τα σοκάκια, αυτή την ατμόσφαιρα....
Κρίμα! Ένα ονειρικό παραμύθι που γλιστράει και κατρακυλάει αργά και σταθερά από τις σκάλες του νου μου πριν προλάβω να το πιάσω. Κάθετες σκάλες σαν αυτές που φοβάμαι, σαν αυτές των ναών στο Θιβέτ.

χρόνια μας πολλά!

Καλημέρα, καλημέρα, καλημέρα!!! Είμαι γυναίκα, μάνα και γιορτάζω σήμερα τη γυναικεία φύση μου που με έκανε πρώτη φορά μάνα αυτή ακριβώς τη μέρα!!! Ναι, ναι....8 μαρτίου γιορτάζω σα γυναίκα και μάνα, 8 μαρτίου γιορτάζει η πρώτη κορούλα μου τα γενέθλειά της αλλά και τη γυναικεία της υπόσταση, ιδιαίτερα σήμερα που κλείνει τα 18. Και η μικρή μου γιορτάζει. Σήμερα είναι μια ξεχωριστή ημέρα λοιπόν και θα τη γιορτάσουμε με έξοδο-έκπληξη όλη η οικογένεια :)))) Κάτι που θα έχει ατμόσφαιρα και γλέντι με έναν τρόπο που δεν έτυχε μέχρι τώρα να 'δούμε' και συσχετίζεται με μια πρόσφατη ενασχόλησή μας κλπ....κλπ.

Είμαι πολύ χαρούμενη :)))) Ναιιιιιι!!!!

Χρόνια πολλά λοιπόν!!!! Χρόνια πολλά Γκέλυ μου γλυκιά και όμορφη, να είσαι πάντα χαρούμενη κι ευτυχισμένη και ό,τι επιθυμείς εύχομαι να πραγματοποιηθεί!!!!

Χρόνια πολλά και σε όλες τις γυναίκες....τις υπέροχες γυναίκες που ομορφαίνουν αυτό τον πλάνήτη, αυτή τη ζωή....

Χρόνια μας πολλά Γκέλυ και Νένα, γυναίκες αυτού του σπιτικού που όλο και πιο όμορφο και καλό γίνεται....

to pio duskolo pragma sto post einai na vreis titlo....

kai ksafnika ola xalane, aporuthmizontai kai duskola kinountai. H karekla vouliazaei kai stravwnei, ta ellinika den bainoun, o xwros exei kalufthei apo skoni.
Xthes efaga vroxi sto kefali. Mes ti zali mou arga ti nuxta diavasa pws perieixe skoni apo afriki pou metefere radienerga apo tsernobil. Ti na pw! Prin 22 xronia peripou eixa faei alli mia vroxi sto kefali ligo meta apo ekeino to atuxima. Kai kati mou elege to apogeuma pws auto pou planatai stin atmosfaira den einai gia kalo. Mia mustiria aithali pou murizei kameno.
Akolouthise i ruba sti sxoli xorou pou me ekane xaroumeni kai mia omorfi volta pros eksoxiko proastio gia kafedaki kai glukaki. Apla gemisame endiameso xrono.
To vradu arga piga na organwsw tin ekpliksi tis kuriakis kai simera to prwi pali pira sta sovara to rolo mou.
Tha parameinw stin ataka tin teliki pou eipa ki ekleisa tin kouventa. O kathenas analoga me ton tropo tou kineitai kai zei kai xrewnetai ta thetika kai arnitika twn energeiwn tou. Ki egw exw arnitikes parenergeies apo ton tropo pou epilegw na feromai opote giati na kanw mathima? O kathenas mas proxwra kai mathainei. Sto finale i afentomoutsounada mou einai i pio rigmeni tis upothesis opote den dikaioumai na omilw kai na prizw kanenan. Sorry an se epriksa...
Prepei na to parw alliws giati simadia katathlipsis diagrafontai entona panw mou. Kai telika diapistwnw pws kathe enas pou erxetai se tetoia katastasi kai den paei sto giatro, den to kanei apo egwismo alla apo apli variomara....tromara mou....

σαν περγαμόντο....

Πώς μου ήρθε να βάλω την λεζάντα 'σαν περγαμόντο'; Είναι που πολλές φορές κάτι μονότονες μέρες σε κάτι ανιαρές διαδρομές, γεμάτες καυσαέρια και κόρνες, οι διαδρομές μου με έβγαζαν σε κάτι μικρά τμήματα πόλης με άρωμα από χθες και στοιχιμένες νεραντζιές....

χαχαχαχχαχα!!!!

(τις είχε βάλει κάποιος να στοιχιθούν)

Νεραντζιές...ναι!!! Κάποιος ελλεεινός τις ταρακουνούσε που και που για να πέσουν τα καλοθρεμένα νεράντζια στα μηχανάκια και στα αυτοκίνητα κάνοντάς να ενεργοποιηθούν οι συναγερμοί τους. Τι άρωστα άτομα κυκλοφορούν Θεέ μου....

Παρολ' αυτά το λεπτό αλλά συνάμα έντονο άρωμά τους διαχεόταν και σαν στιγμιαία αρωματοθεραεία με έκανε να παίρνω μια βαθιά αναπνοή που όσο δειαρκούσε είχα κλειστά τα μάτια κι έκλεινα σε αυτή τη στιγμή όσα όνειρα μπορούσαν να χωρέσουν.

Το υπέροχο γλυκό τους είναι το ίδιο ονειρικό με το άρωμά τους. Αναμειγνύεται η γλύκα με την πίκρα σε τέλειο ποσοστό...είναι σχεδόν μεθυστικό αν τρως περγαμόντο....κάτι σα να μεθάς με κρασί γλυκόπιοτο που μέσα του έχει φρούτα.

Το χρώμα ζεστό και φωτεινό....με το σιρόπι να μοιάζει με αυτά τα κρύσταλα που τα διαπερνάει το φως...

Μια ολόκληρη φιλοσοφία ζωής σε έναν καρπό που γίνεται γλυκό, που γίνεται ποτό....το χρώμα, το άρωμα, η γεύση, η διαφάνεια. Ό,τι περιέχει είναι αυτό που επιλέγω να περιέχει η ζωή μου.

τι είναι τελικά κακό;

Κι αν το βράδυ είναι μονότονο, το κακό δεν είναι εκεί. Κι αν δεν πρόλαβα να κάνω αυτά που ήθελα το κακό δεν είναι εκεί. Κι αν δεν έχω καταφέρει να ζω όπως θα ήθελα το κακό δεν είναι εκεί. Κι αν θυμάμαι και βουρκώνω το κακό δεν είναι εκεί....

Το να με κατηγορώ....μήπως....αυτό είναι το κακό;

Υπάρχει κάπου μια ηρεμία βαθιά χωμένη που τα κάνει όλα απλά κι όμορφα. Υπάρχει μια αποδοχή που τα γλυκαίνει όλα, υπάρχει μια ελπίδα που τα φτιάχνει όλα....

παρέα με τον klimt

Η σκέψη μου δουλεύει πάλι ασταμάτητα και τα όνειρά μου έχουν γίνει περίεργα, εξωτικά, λίγο μπερδεμένα, ευτυχώς ελάχιστα φοβικά.

Έχω αγχωθεί και μικρές φοβίες έχουν στήσει χορό γύρω από το στομάχι μου. Τα νεύρα μου κάποιες στιγμές γίνονται κορδέλες αλλά ευτυχώς προσπαθώ να ελέγξω και νομίζω τα καταφέρνω.

Το κρύο σήμερα αρκετά αναζωογονητικό και σοκαριστικό συνάμα, έφερνε προς το απόγευμα δόσεις λίγδας που καιγόταν...ωραία τσικνοπέμπτη έφτασε πάλι.

Η μέρα μου δώρισε πέντε λεπτά συγκλονιστικού ουρανού με ένα χρώμα απερίγραπτο και ορδές πουλιών που έφευγαν άρον-άρον.

Το βραδάκι πάλι η ίδια φόρτιση, το ίδιο σαράκι. Επίλογος η αναζήτηση της μοναξιάς, της σιωπής.....

Αυτά τα ολίγα.

λίγα λόγια....αρχή και τέλος!

I had to stop that dangerous journey to nowhere, to madness. Two travellers, lost in their own chaotic feelings, trapped and locked in their own chains....
I think, i was the brave one, the only one who thought brightly for a moment. The person who cleared his mind for just a second....

Yes....it was a dead end and the journey had to stop. Otherwise the crash on the wall at the end of the road would cause unbearable pain.

..........................................................................................................................................

σοκολάτες και λουλούδια....οποτεδήποτε!

Δεν θέλει πολύ για να γίνει η ζωή σαν ζωγραφικός πίνακας, μυρωδιές και χρώματα αν εισβάλουν αναπτερώνοντας τις αισθήσεις, δεν θέλει πολύ για να νιώσεις ξεχωριστά, γιορτινά, να διώξεις λίγο την κατήφεια και να επικεντρωθείς στην ομορφιά....

Χμμμ!!!! Δεν έχει σχέση αλλά έλα που κολλάει όλο αυτό ταμάμ με την αυριανή γιορτή...χαχαχαα!!!!

wild at heart...το καλό που σου θέλω!!!

wild at heart....τον βρήκα τον τίτλο! Ας είναι καλά το imdb. Δεν μου έκανε αίσθηση τότε...έκανε σε κάποιον άλλον/η αλλά σε μένα όχι. Δεν είχα νιώσει καμιά απειλή για καμιά αγάπη....ή δεν υπήρχε η περίπτωση να γίνω η κακιά μάγισσα που εισβάλει στο όνειρο.

Από πόσα κανάλια όμως σε βάζει η ζωή να περάσεις...

Από τόσα, όσα για να δεις τον εαυτό σου σε όλους τους ρόλους, ακόμη κι αυτού της μάγισας.

Αθελά σου καμιά φορά στο όνομα της προσοχής και της υπερ-προστασίας καταδυναστεύεις και στιλιτεύεις την αγάπη....

Όχι πια....όχι εγώ!

όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν...

Περνάνε τα χρόνια...και διαπιστώνω πως άλλα αλλάζουν κι άλλα μένουν πεισματικά ίδια. Το μεσημέρι παρατηρούσα τη σχολική τροχονόμο καθώς περνούσα με το αυτοκίνητο. Το θέμα 'σχολείο' για μένα έχει ουσιαστικά τελειώσει, τα παιδιά βρίσκονται κοντά στην ενηλικίωση και ήταν έκπληξη να διαπιστώνω πως η σχολική τροχονόμος ήταν μια από μάνες που μαζί περιμέναμε στο σχόλασμα του νηπιαγωγείου πριν πολλά χρόνια. Στα ενδιάμεσα έτη φαντάζομαι απέκτησε κι άλλο ή άλλα παιδιά που την καθιστούν ενεργό μέλος του συλόγου γονέων και κηδεμόνων και της ανανεώνουν τις ασχολίες και δραστηριότητες που αφορούν τη σχολική κοινότητα και που με αίσθημα ευθύνης και συνεργασίας αναλαμβάνει.
Κι αν έκλεισε μια περίπου δεκαετία το πρώτο της το παιδί στα θρανία με κίνδυνο αυτή η μάνα να βγει στη σύνταξη, έχει τη δεύτερη δεκαετία και βάλε του επόμενου παιδιού και ίσως κάποια χρόνια του μεθεπόμενου.
Πολλές φορές περνώντας σκέφτομαι....εγώ μεγαλώνω? εγώ προχωράω? εγώ ξεχνάω? εγώ μόνο έχω την τάση να αλλάζω τα πράγματα στη ζωή μου? τι γίνεται επιτέλους!
'Η αυτές περνάνε μια χαρά κοτσάνι, τα έχουν βρει με τη ζωή τους κι εγώ ανικανοποίητη ακόμη ψάχνω δεν ξέρω κι εγώ τι.....
Ή εγώ προχωρώ νορμάλ το δρόμο μου κι αυτές έχουν μείνει κολλημένες σε κάποιο μοτίβο που τις βόλεψε. Χμ! δεν είναι κι άσχημο μοτίβο, συγκεντρώσεις με δασκάλους, με γονείς, ημερίσιες εκδρομές, εκδηλώσεις και γιορτές. Απλά κι ωραία πράγματα....ΟΧΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑΑΑΑΑ !!!

σιγά σιγά

Μερικές φορές δεν θέλω να δω συγκεκριμένα πράγματα, δεν θέλω να ακούσω συγκεκριμένα πράγματα, δεν θέλω να ψάξω συγκεκριμένα πράγματα.
Νιώθω πως πρέπει να κάνω λίγο πίσω, να ελέγξω τα ανεξέλεγκτα συναισθήματα που πηγάζουν από κτητικότητα, ανασφάλεια και δημιουργούν διάφορα συμπλέγματα και σε άλλες σχέσεις ή καταστάσεις πέρα από αυτές που με αφορούν άμεσα.

Τα σκεφτόμουν λίγο πριν κοιμηθώ και προσπάθησα να φρενάρω τις σκέψεις γενικώς....είπα οκ! δεν χρειάζεται να με πάρει ο ύπνος μ'αυτή τη σκέψη...δεν χρειάζεται να το κουράσω άλλο...αρκεί μια φορά να το πάρω απόφαση και θα λειτουργήσει.

Πεθύμησα νύχτες παιδικές που το μυαλό άδειο, ακούραστο κι απαίδευτο, σχετικά αγνό, αφηνόταν στο τα παρατηρεί χωρίς να σκέφτεται. Παρατηρούσα απλές λεπτομέρειες του χώρου στο σκοτάδι κι άκουγα ήχους όπως τριξίματα, απαλά χτυπήματα, φυσήματα του αέρα μέχρι να με πάρει ο ύπνος ....τόσο απλά.

Το προσπαθώ τα τελευταία βράδια χωρίς μεγάλο αποτέλεσμα. Για κάποιο μικρό χρόνο αφήνομαι στην κενότητα του τόπου και του χρόνου αλλά οι σκέψεις σιγά-σιγά εισχωρούν κι έτσι όλο αυτό το 'μαγικό κόλπο' χάνεται...

Edith κι Έλενα

Το προπερασμένο βράδυ προσπάθησα να ζωγραφίσω μια υπέροχη φωτογραφία της edith piaf, την οποία είδα σε άρθρο του down town που αφορούσε το φλερτ της με τον Δημήτρη Χορν.
Η Edith ήταν καθισμένη στο περβάζι ενός τεράστιου παραθύρου με φόντο το ατέλειωτο ατμοσφαιρικό γκρι που συνθέτουν οι αναρίθμητοι, πανύψηλοι ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης. Φορούσε ένα ταγιέρ, τόσο γνώριμο σε μένα, το έχω δει σε κάμποσες ασπρόμαυρες φωτογραφίες της μαμάς την εποχή πριν παντρευτεί.
Όσο τη ζωγράφιζα σιγοτραγουδούσα κάποιο τραγούδι της....όχι το γνωστό 'δεν μετανιώνω'...
Χαλάρωσα....όταν τελείωσα το τερατούργημά μου συμπλήρωσα στη διπλανή σελίδα την ημερομηνία και από που πάρθηκε το θέμα.
Το περασμένο βράδυ ήρθε η σειρά μιας δικής μου φωτογραφίας να κακοποιηθεί δια χειρός μου για το όφελος της νυχτερινής μου γαλήνης, ηρεμίας, συγκέντρωσης, χαλάρωσης κλπ. Στο τέλος συμπλήρωσα και σε αυτήν δίπλα την ημερομηνία και δυο λογάκια.
Η μουσική υπόκρουση κατα τη δειάρκεια του 'εγκλήματος' ήταν τα 'πυροτεχνήματα' της Έλενας Παπαρίζου. Δεν ακούω ελληνικά τραγούδια εκτός από κάποια έντεχνα αλλά αυτό το κομμάτι με συγκίνησε....δεν ξέρω γιατί.
Κι αυτό το σιγοτραγουδούσα...
Να δω σήμερα το βράδυ σε ποιο θέμα θα ξεσπάσω και τι θα σιγοτραγουδήσω...

όχι και τόσο άσχετα

Δεν μπορεί κανείς να μου περιορίσει το μυαλό, τη σκέψη, τη φαντασία, τη φαντασίωση, τις αισθήσεις, το όνειρο, την ελπίδα, την προσδοκία, την όρεξη, το κέφι, την προσπάθεια, την πίστη, τη γνώση...

Δυνατά όπλα...

Μπορούν να αντισταθμίσουν κάποιες σημαντικές ελλείψεις.

Τα όπλα καμιά φορά δεν είναι αρκετό να τα κατέχεις αλλά και να μπορείς να τα αξιοποιείς.

Τότε γίνεσαι δυνατός και ίσως πραγματικά ολοκληρωτικά ελέυθερος ._

dubai money miracles

den einai apisteuto?

Στο παλιό μου σπίτι υπήρχαν κάτι εικόνες αγίων στους τοίχους κρεμασμένες ήδη από την εποχή πριν παντρευτώ. Η μαμά μου είπε πως για το καλό πρέπει να μείνουν εκεί κι εκεί έμειναν ως τη στιγμή που μετακόμισα σε άλλο σπίτι, δεκαεπτά χρόνια μετά το γάμο μου. Προστάτες αγίους δεν είχα, ούτε ένιωσα την ανάγκη ποτέ να φτιάξω εικονοστάσι με καντήλι. Πολλές φορές δεν καταλάβαινα κάτι ηλεκτρικά καντήλια που έβλεπα στην αγορά.

Τέσπα...

Τελευταία που ασχολούμαι με το να διαβάζω για ζωγράφους και να βλέπω πίνακές τους, έχω διαπιστώσει πως με εκφράζουν κάποια θρησκευτικά θέματα κάποιων ζωγράφων. Ο καθένας έχει απεικονίσει με διαφορετικό τρόπο τα Θείο.

Ο Μυταράς άκουσα σε μια εκπομπή έχει τοιχογραφήσει ολόκληρο εκκλησάκι μιας περιοχής λίγο έξω από την Αθήνα με τη γνωστή τεχνική του....αυτή που τον χαραχτηρίζει τόσο έντονα. Όταν δεις μια φορά πίνακα του Μυταρά, μετά τον αναγνωρίζεις.

Κι έτσι μέστωσε μέσα μου η ιδέα (μιας κι έχω καταλήξει σε έναν δικό μου τρόπο πίστης πια) πως θα ήθελα να τοποθετήσω στο σπίτι μου κάποιες απεικονίσεις θρησκευτικών θεμάτων από ζωγράφους.

Χρόνια φύλαγα μια αφίσα από σκληρό χαρτί. Τον πίνακα spoliation του Θεοτοκόπουλου. Είχα αγοράσει κάποια βιβλία και η εκδοτική την πρόσφερε σα δώρο. Την τοποθέτησα κάπου, μετά κάπου αλλού, πρόσφατα θυμόμουν την τελευταία της θέση μετά τη μετακόμιση και τώρα που θέλω να την κορνιζάρω βγάζοντάς την στην επιφάνεια δεν τη βρίσκω.

Ας αναρτήσω εδώ τουλάχιστον τη φωτογραφία του πίνακα κι ας ελπίσω μετά την ηλεκτρονική ανάρτηση κι ένα γερό ψάξιμο κάποια στιγμή που θα μπορώ, πως θα βρω τη συγκεκριμένη αφίσα.

μια μικρή συνέχεια

Συνέχεια του χθεσινού 'με βαρέθηκα'...

Είναι κάποιο άτομο που αραιά και που νιώθω πολύ άνετα μαζί της. Αυτή είπε πρώτη 'βαρέθηκα' εννοώντας 'σε βαρέθηκα'. Είχε πει: βαρέθηκα να κοιτάς πίσω σα να σε κυνηγάνε, βαρέθηκα να μιλάς σιγά μήπως κι ακουστείς, βαρέθηκα να κλείνεις τα παράθυρα για να πεις τη γνώμη σου. Μπορείς σε παρακαλώ να τα γράψεις όλα εκεί που δεν πιάνει μελάνι και να φωνάζεις και να μη σε νοιάζει τίποτα? Είσαι στο σ π ί τ ι σου, στο χώρο σου, κάνε αυτό που θες, νιώσε ελεύθερη.....'

Αυτά!

Νομίζω μπορώ 'φιλενάδα'!

Πάνω απ' όλα θέλω....πάνω απ΄όλα νομίζω είναι το καλύτερο....το σωστό....

: )) : )) : )) : ))

τα κεφάλια μέσα

Τελειώνουν αύριο κι αυτές οι διακοπές. Οι πιο περίεργες από πολλές άλλες που έχω ζήσει. Μια περίεργη ατμόσφαιρα εν μέσω έκρυθμων γεγονότων, η ανάγκη φιλότιμο από μαγαζάτορες και φορείς να κυλήσουν ομαλά τα χριστούγεννα.
Εγώ κατάφερα τελευταία στιγμή να καλέσω τους δικούς μου. Χωρίς να φτιάξω γαλοπούλα κλπ...αλλά δε βαριέσαι, καλή καρδιά και του χρόνου να 'μαστε καλά. Αλλά εδώ που τα λέμε κάθε χρόνο καταφέρνω όλο και λιγότερα.
Κανα δυό μέρες πριν την πρωτοχρονιά, ταβλιάστηκα κανονικά. Τα τελευταία ψώνια τα έκανε η μεγάλη μου....γλυκά, πίτα, σαμπάνια. Η μικρή βοήθησε τον μπαμπά της στο μαγαζί. Το περίεργο είναι που μου έτυχε το φλουρί...χαχαχα!!! πιστεύω να είμαι πιο τυχερή το 2009.

Αν και ξεκινάει με ένα δικαστήριο αύριο αλλά το παραβλέπω. Να παν να γαμηθούν όλοι οι αλήτες και οι άχρηστοι. Εμένα κανένας μαλάκας δεν θα με πτοήσει πια.

2009 λοιπόν. Από μικράκι το άκουγα....'ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΙ ΓΩ, ΘΑ ΜΑΙ 60 ΧΡΟΝΩΝ ΚΙ ΕΣΥ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΦΑΙΝΕΣΑΙ ΝΕΑ' κλπ...Τουρνάς τραγουδούσε κι εγώ σκεφτόμουν το αστρονομικό έτος 2009! Πώς θα είμαι, πού θα είμαι, τι θα έχω ζήσει.

Οι μικρές καλούτσικα πέρασαν...αν και ωφείλω να πω οι διακοπές κρατάνε τόσο που αρχίζεις και βαριέσαι από ένα σημείο κι έπειτα. Θα πας σινεμά, θέατρο, για καφέ, για φαγητό, για ψώνια...από ένα σημείο κι έπειτα δεν έχεις τι αν κάνεις! Θα σε φάει κανα δυό μέρες η ρέκλα και το κρεβάτι μέχρι που θα γκώσεις...θα παρακαλάς να ξεκινήσουν τα γαμημένα τα σχολεία και να έρθουν οι κανονική ρυθμοί στη γαμημένη την κωλοδουλειά.

Και το δέντρο? Α!!! ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑΑΑ....ποιος θα το ξεστολίσει....ΩΕΩ??? Που μοιάζει ήδη τόσο άκυρο και παράκαιρο? Καλά μου έλεγε η μεγάλη μου να μην στολίσω....το χουν χορτάσει λέει...its ok.

sleeples in athens

sleeples in athens....

Χθες επισκέφθηκα τη σελίδα μου στο myspace και έγραψα στο status...sleeples in athens.

Έχω κάνει τη μέρα νύχτα...

Χθες...χμ...μάλλον προχθές, μου την 'έδωσε' γύρω στα μεσάνυχτα και πήγα για παγωτό στην Αγία Παρασκευή.

Είχα σκοπό για ένα hagen datz στο χέρι και ολοταχώς πίσω, αλλά προέκυψε κολασμένο φοντύ σοκολάτας με μπαλίτσες παγωτού, φρούτα, μπισκότα και μπράουνι....omg!!!

Τρεις το μοιραστήκαμε, εγώ δοκίμασα διακριτικά, παρά έφαγα την ποσότητα που μου αναλογούσε κι έτσι κατα τις πέντε έκανα επιδρομή στην κουζίνα για το εναπομείναν σουβλάκι που έφαγα μετά τον χαρακτηριστικό ήχο του φούρνου μικροκυμάτων που τάραξε την ησυχία της νύχτας.