rainbow's new year eve

Παραμονή πρωτοχρονιάς λοιπόν! πάντα θα έχω την ανάγκη στα γρήγορα να σκεφτώ,  να γράψω. Η κάθε παραμονή πάντα βγάζει μια περίεργη ηρεμία όπως όλες οι σημαντικές μέρες, αυτές που εμείς θέλουμε να είναι σημαντικές και τις ακολουθούμε με όλα τα τελετουργικά που επιλέγει ο καθένας. Παραμονή, μουντή λίγο πριν, λίγο μετά, αλλά με ένα πανέμορφο φως στα ενδιάμεσα κι ένα ουράνιο τόξο, χάρμα οφθαλμών, κάτι σαν δώρο, σαν μήνυμα αισιοδοξίας, σαν όμορφο κλείσιμο μιας δύσκολης χρονιάς. Ουράνιο χαμόγελο που με αισιοδοξία παραδίδεται σιγά σιγά στην αγκαλιά του 2013 που ανοίγει σε λίγο.
Το 2012 φεύγει λοιπόν, το δύσκολο 2012 όπως ακούω να λένε, μα για μένα δεν έπαψε από την αρχή να είναι μια 'κλασική' χρονιά με τις δυσκολίες της αλλά και με τα δώρα της, τις χαρές της, τις καινούριες εμπειρίες, τις όμορφες και περίεργες στιγμές της. Καμιά στιγμή δεν θα την πω άσχημη μιας κι έχει ξεπεραστεί...το 'περίεργη' αρκεί.
Και μιας και είπα για τελετουργικά πιο πάνω, μοιάζει καθιερωμένο το αγνάντεμα στα ανατολικά από τη βεράντα μου κάθε τέτοια μέρα λίγο πριν το σούρουπο. Θέλω να κοιτάω εκεί που ανατέλλει ο ήλιος κάθε πρωί, εκεί που περνάει κάθε πανσέληνος για να με χαιρετήσει, εκεί που αεροπλάνα πάνε μπρος και πίσω μπαίνοντας ή βγαίνοντας στο αεροδρόμιο. Εκεί που τα σύννεφα τρέχουν κι εκεί που καμιά φορά είναι πιο στατικά σε χρώμα ροζ μοιάζοντας με πον πον.
Καλώς να έρθεις 2013, καλή χρονιά να έχουμε αγάπες μου μεγάλες, τρέχω να κάνω τα τελευταία ψώνια και να ετοιμάσω το σπίτι και τον εαυτό μου για εσάς και τον καινούριο χρόνο!!!

Λίγο μετά την υποτιθέμενη καταστροφή του κόσμου

Πού πάνε? αναρωτιόμουν πίσω από τη τζαμαρία, βλέποντας το μποτιλιάρισμα. Αποθαρρύνθηκα, δε διανοήθηκα να χρησιμοποιήσω αυτοκίνητο για τις δουλειές μου, πήρα την τσάντα μου και αρχισα να κατεβαίνω τη Μεσογείων. Πρώτη στάση σε μια τράπεζα με χαλασμένο atm και μια ουρά που δεν θα τελείωνε ούτε σε δυο ώρες. Θεέ μου, δε θα προλάβω τίποτα, το επόμενο υποκατάστημα αυτής της τράπεζας ήταν δεκαπέντε λεπτά πιο μακριά. Γύρισα άπραγη. Κάθησα να  ετοιμάσω κάτι έγγραφα online και το πρόγραμμα έβγαζε διάφορα προβλήματα. Δε με θέλει σήμερα σκέφτηκα. Εκνευρισμός, φασαρία, παιδιά να μπαίνουν και να θέλουν να πουν τα κάλαντα ενώ ψάχνω πληροφορίες στο ίντερνετ σε site που μόλις είχαν κατέβει για διάφορους λόγους. Πλησίαζε δύο η ώρα, τίποτα δε λειτουργούσε, του ασφαλιστή τα τηλέφωνα λάθος γραμμένα και τα παιδιά να συνεχίζουν να λένε τα κάλαντα. Μα καλά! θα βραδιάσει και ακόμη θα τα λένε? κάποτε μας ξύπναγαν απ' τις επτά και μέχρι τις δώδεκα είχαν πάψει να ακούγονται, τώρα τι στο καλό? Φτιάχνω μια λίστα με τα τελευταία ψώνια που μετά από λίγο χάνω κι ευτυχώς τη βρίσκει η μικρή μου αγάπη, που αφού βλέπει πως αρχίζω να τα παίζω με γυρίζει πίσω κάνοντας μια στάση στο σούπερ να με βοηθήσει να τελειώνω μια ώρα αρχίτερα.
Κι από τότε μέχρι και τώρα δυο μέρες δηλαδή, εγώ είμαι στον κόσμο μου, στο κάστρο μου, στη θαλπωρή και τη γλύκα του σπιτιού μου. Ανάβουμε τζάκι, τρώμε γλυκά συνέχεια, βλέπουμε ταινίες και ξεκουραζόμαστε! ατελείωτα! Το Χριστουγεννιάτικο γεύμα μας ήταν πολύ όμορφο, επτά άτομα, πολύ αγαπημένα μεταξύ μας, σε ένα σπίτι που το έλουζε το φως μιας και η ευλογημένη αυτή μέρα ήταν ηλιόλουστη και με ένα τραπέζι που δεν ξέρω αν ήταν τέλειο, ξέρω όμως πως το είχα φτιάξει με όλη μου την αγάπη. Μικρές πινελιές τα τραγούδια του ενός, τα αστεία του άλλου, τα παιχνίδια ενός ερωτευμένου ζευγαριού! ένας ζωντανός πίνακας...

Χρόνια πολλά είπα? δεν είπα! χρόνια πολλάάάά!!!

Frosty The Snowman

Κι όμως! μπορεί να πέρασαν τριάντα τέσσερα ολόκληρα χρόνια αλλά δεν το ξέχασα! μπορεί να έμαθα να μην αφήνομαι στην 'εξωπραγματική αλήθεια' ενός παραμυθιού, αλλά είχα βαθιά μέσα μου μια κενή θέση για το ταξίδι. Κι αν σαν παιδιά δε ζήσαμε αυτά που έπρεπε, το μικρό παιδί που κατοικεί μέσα μας σε συνεργασία με εμάς αποκαθιστά τη ζημιά. Πάντα με αγάπη, νοσταλγία και συγχώρεση! ειδάλλως το μικρό παιδί μέσα μας θα γίνει ένα αιμοβόρο κτήνος που ζητά αίμα ακατάπαυστα, πίνοντας  ότι περάσει στο διάβα του. Και το χειρότερο?...τίποτα ποτέ δε θα είναι αρκετό! Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν, κι εγώ όπως εδώ και λίγα χρόνια, κρατάω την ουσία. Όλα τα άλλα μένουν απέξω.

Αγαπώ...

Ξάπλωσα πριν λίγο, δίπλα μου ένα φλυτζάνι τσάι μανταρίνι που του πρόσθεσα δυο καπάκια κονιάκ να το κρατήσει ζεστό και να του δώσει αψάδα στη γεύση. Μέσα στο σαλόνι σιγοσβήνει το τζάκι κρατώντας λίγο ζεστή την ατμόσφαιρα. Άνοιξα το λαπτοπάκι μου και θέλησα πάλι να γράψω. Πεθύμησα όμως τα κλασικά ημερολόγια, πεθύμησα να γράφω με στυλό, πεθύμησα να γράψω πράγματα που δε λέγονται στο ίντερνετ πράγματα προσωπικά, ούτε καλά, ούτε άσχημα, απλά προσωπικά. Μου φαίνεται αύριο θα πάρω κάποιο όμορφο βιβλίο με κενές λευκές σελίδες για όποτε νιώσω ξανά έτσι. Είναι κάποιες φορές που πνίγεσαι και κρατάς με νύχια και με δόντια τη δύναμή σου, νιώθεις να ξεπερνιόνται ξανά και ξανά τα δοκιμασμένα όριά σου, αλλά μετά έρχεται το 'οξυγόνο'. Σ αγαπώ, σ' αγαπώ, σ'αγαπώ, σ'αγαπώ, χίλια σ'αγαπώ ξεχειλίζουν μετά από κάθε μπόρα, χίλιες δυσκολίες κι άλλες τόσες  κάνουν πιο συμπαγή όσα χτίζουμε. Κι εγώ είμαι γεμάτη συναισθήματα αυτή τη στιγμή, και αφήνοντας πράγματα πίσω μου νιώθω την ανάγκη να χαθώ από αύριο στους δρόμους αυτής της πόλης ψάχνοντας την ομορφιά...μέσα από την έκθεση των φωτογραφιών της Νέλλυς Σουγιουλτζόγλου, μέσα από μια καλή θεατρική παράσταση, μέσα από τους ήχους της μουσικής μιας καλής μπάντας σε κάποιο μπαράκι. Ελπίζω να μου κάνει λίγο χώρο η απαιτητική καθημερινότητά μου, ελπίζω...

Σα μουσική

Η βροχή ρυθμική και ήπια, φτιάχνει ασημί τα δέντρα στον απέναντι κήπο και διαγράφεται κάτω από το φως του δήμου, λοξή και απαστράπτουσα, όπως στις ζωγραφιές των αναγνωστικών βιβλίων του δημοτικού, μια φορά κι έναν καιρό...Μπαίνω και βγαίνω να την απολαύσω, μετά από κάμποση ώρα που τη χάζευα καθισμένη στη βεράντα μαζεύοντας μπόλικη υγρασία. Τα νερά τρέχουν στο δρόμο ποτάμι, τρέχουν τον κατήφορο από το βουνό, και δε γυρίζουν πίσω...
Οι σταγόνες παίρνουν μια μια τη σειρά τους πάνω στο μέταλλο, γυαλίζουν λίγο πριν κατρακυλήσουν και γίνουν ένα με το υγρό πάτωμα. Και ο ήχος...μια υπόκωφη μουσική, δε θέλω να σταματήσω να την ακούω, με χαλαρώνει, με κοιμίζει. Μπαίνω και βγαίνω, οι πόρτες ανοιχτές, στέκομαι ανάμεσα να νιώσω τη βροχή και να ακούσω απαλή τζαζ απ' το laptop. Σήμερα είμαι καλύτερα από χθες και αύριο θα είμαι καλύτερα από σήμερα. Ο Νοέμβριος είναι ακόμη στην αρχή και λέω να τον αγαπήσω, σήμερα θέλω να τον αγαπήσω. Και η βροχή συνεχίζεται...

γιατί οτιδήποτε είναι πολυτιμότερο όταν το έχεις ανάγκη

Πόσο τυχαία ή οργανωμένα από το υποσυνείδητο μπορεί να είναι όλα στη ζωή? Καιρό τώρα, διανύοντας τα χρόνια της 'κρίσης' αναθεωρώ και ψάχνω αξίες να κρατηθώ, προσπαθώ να νιώσω την ευθύνη και να κάνω ότι περνά από το χέρι μου για το καλύτερο. Κάθε κουβέντα που με ενθαρρύνει πέφτει σαν βάλσαμο στις πληγές, αυτές που έχουμε όλοι πια, αναπόφευκτα κι εγώ...κάθε καλό παράδειγμα που βλέπω μου δίνει δύναμη να συνεχίσω, κάθε μυαλωμένη κουβέντα με κάνει να ελπίζω. Μα τυχαία σήμερα, το καλύτερο βάλσαμο έπεσε στα χέρια μου. Είναι ένα βιβλίο. Από αυτά που έπρεπε εδώ και αιώνες στη ζωή μου να ήξερα, να διάβαζα, να είχα λατρέψει. Δεν πειράζει! η λαχτάρα της ανακάλυψης έστω και αργά είναι αυτή που σε κάνει να νιώθεις πως κάθε μέρα που ζεις είναι πολύτιμη, πως όσο ζεις μαθαίνεις κι αυτό είναι που σε κάνει άπληστο με το χρόνο. Το βιβλίο αυτό είναι το ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ της Πηνελόπης Δέλτα. Κι εδώ φτάνω στο σημείο να αιτιολογήσω την αρχική μου άποψη πως η τύχη αιωρείται ή προκαλείται? Διότι αυτό το βιβλίο δεν είναι ένα παιδικό βιβλίο όπως φαίνεται (πάντα υπάρχει χρόνος για όμορφα παιδικά χρόνια), αλλά ένα συμβολικό ανάγνωσμα που όλοι πρέπει να ανατρέξουμε σε αυτό, αυτή τη στιγμή, ζώντας αυτές τις καταστάσεις. Κάθε του λέξη θα ανάψει μια σπίθα δύναμης μέσα μας, όσο κι αν ακούγεται ρομαντικό. Προς το παρόν παρακολουθώ το ξεπεσμένο βασίλειο με το φιλότιμο πριγκιπόπουλο που ανακαλύπτει χαμένες αξίες και μελανά σημεία του τόπου του...τρέχω να συνεχίσω την ανάγνωση!

smile...

Βαθιά ανάσα! πέρασε πάλι μια δύσκολη εβδομάδα, ευτυχώς που υπάρχουν και οι δύσκολες εβδομάδες, ευτυχώς που υπάρχει η ένταση και η πίεση χρόνου και μη, έτσι γινόμαστε πιο δημιουργικοί, έτσι πάμε παρακάτω, έτσι βγαίνει η δυναμική μας. Χτες και σήμερα ξεκούραση. Πάντα ακολουθεί ξεκούραση, αναγκαία. Πάντα η κόπωση θα φέρει ένα μικρό ταρακούνημα στην υγεία μου και θα έχω ένα λόγο παραπάνω να αποσυνδεθώ από οτιδήποτε. Με λίγες τύψεις κι ενοχές αλλά και ανακούφιση. Το Σάββατο γύρισα αργά από τη δουλειά, μόνη μου στο σπίτι, όλοι κάπου είχαν πάει κι εγώ άνοιξα την πόρτα κι ένιωσα ελεύθερη μπαίνοντας μέσα. Έβαλα στο ραδιόφωνο το σταθμό που παίζει ethnic, ήπια κάτι, έπαιξα μερικές παρτίδες scrabble online και μετά βγήκα στο μπαλκόνι να αφουγκραστώ το σαββατιάτικο βράδυ. Και μετά....ναι, μπορεί να ήμουν στο 'πόδι' δώδεκα ολόκληρες ώρες, παρα ταύτα, καθάρισα όλες τις ακαταστασίες από τις κατασκευές των παιδιών, από τα ραψίματα, μπογιές, χαρτιά κι ότι άλλο φαντάζεται ο καθένας. Ένιωσα τέλεια, σχεδόν όλοι οι στόχοι που είχαμε βάλει σε ένα πρόγραμμα πιεστικό χρονικά είχαν επιτευχθεί. Κι έτσι ένα σαββατιάτικο βράδυ χωρίς να περιέχει κάτι ξεχωριστό, έγινε μοναδικό. Η νύχτα ήταν ζεστή...σκέφτηκα αγαπημένα μου πρόσωπα που ταλαιπωρούνται λίγο τον τελευταίο καιρό, πάντα θα είμαι δίπλα τους και πάντα θα νοιάζομαι. Σκέφτηκα τα παιδιά μου, σκέφτηκα πόσο δίκιο είχα, άσχετα αν δεν το επέβαλα, σκέφτηκα όλα αυτά που εκκρεμούν και άλλα τόσα. Όλα θα πάνε καλά, σκέφτηκα επίσης, όπως και να έχει είμαι μαχήτρια, και αυτό έχει σημασία. Όταν μάχεσαι όλα πάνε καλά με όποιο τρόπο κι αν εξελίσσονται οι καταστάσεις...

και δυο υστερόγραφα

1. φθινόπωρο!!! καλώς το κι ας  άργησε...ήταν τόσο όμορφα σήμερα που ήπια δυο καφέδες, σπάνιο φαινόμενο για μένα!
 2. ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο...

Δεύτερο επεισόδιο

http://my-sensitivities.blogspot.gr/2009/06/blog-post.html


και η συνέχεια


 

Η Χ λοιπόν ως άλλη Αλίκη τώρα έστριψε στη γωνία και είδε την ταμπέλα της πολιτείας που πήγαιναν όλοι πίσω αντί μπροστά, το καλό το θεωρούσαν κακό και η υποκριτική και  υποκρισία ήταν η βάση της καθημερινής συνεννόησης. Πλάκα έχουν σκέφτηκε, κάθησε σε μια γωνιά και παρατηρούσε την πολιτεία-παρωδία. Είχαν δίκη. Καταδίκαζαν πολλούς βάσει νομοθεσίας μαφιόζικης που επέβαλε την 'ΗΘΙΚΗ'. Πλάκα έχουν σκέφτηκε πάλι και της ξέφυγε ένα γέλιο. Τότε όλα πάγωσαν, μετά έρχισαν να διογκώνονται, οι τείχοι να γέρνουν, οι κάτοικοι της παράξενης πολιτείας να μεταμορφώνονται σε τέρατα που άρχισαν να την κυνηγάνε, κατήγοροι και κατηγορούμενοι έγιναν ένα. Ένας τεράστιος θόρυβος άρχισε να απλώνεται και να χρωματίζει τα πάντα μαύρα. Ένα σύννεφο που τους σήκωσε όλους σε μια δίνη μαύρη, λίγο πριν την πιάσουν! τότε η Αλίκη κοίταξε το άδειο τοπίο και είδε μια ταμπέλα που έλεγε...ΠΡΟΣ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΕΞΟΔΟ...

Συνεχίζεται...

the chill the autumn brings

Σήμερα το βράδυ ένιωσα μια μικρή ψύχρα στο σπίτι και μαζί την ανάγκη να φορέσω κάτι πιο ζεστό. Ετοίμασα τις μπυτζάμες μου και πρόσθεσα ένα λεπτό, πλεκτό κουβερτάκι στο κρεβάτι μου. Κι ένιωσα μια όμορφη θαλπωρή που δεν είχε να κάνει με τη νύχτα, ούτε με τα ζεστά αντικείμενα που πρόσθετα. Είχε να κάνει με μνήμες. Το πρώτο Φθινόπωρο πριν χρόνια, -λίγους μήνες μετά από το γάμο μου- όταν πρόσθετα με την πρώτη ανατριχίλα του καιρού τα καινούρια μου ζεστά κλινοσκεπάσματα. Και βυθιζόμουν στην απόλυτη ασφάλεια και ησυχία της νύχτας σε μια ψευδαίσθηση που είχε να κάνει με την άγνοια, μα ήταν όμορφη, τόσο όμορφη...και η ομορφιά αυτή έμεινε να με επισκέπτεται με κάθε θύμηση, κι ας αγρίεψαν οι καιροί, κι ας βάρυναν την πλάτη μου δυσκολίες....


Καληνύχτα!

full

Πτώμα από την κούραση! Δεν είναι μόνο οι δυο μέρες που πέρασαν με λιγοστό ύπνο, αλλά και η σημερινή μαραθώνια μέρα, από τις πέντε το πρωί στο πόδι, κτελ στις εφτά, τει στην Αμαλιάδα να κανονίσουμε πράγματα γύρω στις 12, φαγητό και επιστροφή αμέσως μετά. Ταλαιπωρία πολύ. Λεωφορείο μετά από Κιφησσό για ομόνοια, κατόπιν μετρό μέχρι σύνταγμα και από εκεί ανταπόκριση για Δουκίσσης. Το μετρό στην Ομόνοια γύρω στις οκτώ το βράδυ δεν υποφερόταν με τίποτα με τόση κούραση...κατεβαίνεις στα έγκατα, χωρίς πολύ οξυγόνο, χωρίς καλό εξαερισμό και με μπόλικη αίσθηση μούχλας στη όσφρηση. Στις οκτώ στην Ομόνοια γενικά, ένιωσα πως ήμουν σε κάποιο γκέτο μιας άλλης χώρας και ήταν λίγο περίεργα.
Όταν έφτασα σπίτι μου διαπίστωσα πως έχω δυο πρησμένους αστραγάλους, μπόλικη τύχη που ζω εδώ στα sweet waters :P και μπόλικη ατυχία που δε ζω σε κάποια επαρχιακή πόλη. Εδώ έχουν κορεστεί όλα ένα εκατομμύριο τοις εκατό και χάνουμε πολλά εξαιτίας αυτού του γεγονότος. Παράδειγμα το γεύμα που έφαγα σήμερα το μεσημέρι στην Αμαλιάδα, δεν περίμενα πως θα είχε τέτοια ποιότητα, ποσότητα και τιμή που εδώ στην Αθήνα αναλογεί σε κατάστημα τύπου fast food με τρεις ανθυγεινές αηδίες που θα πάρεις. Και από χώρο? τέλειο, πεντακάθαρο, όμορφα διακοσμημένο. Δε μιλάω για τους ανθρώπους βέβαια, που μας εξυπηρέτησαν άψογα! Αύριο πάλι πολύ φορτωμένο πρόγραμμα με περιμένει και δεν βλέπω να βελτιώνεται η κατάστασή μου από θέμα ξεκούρασης γιατί με έχει πιάσει μια υπερένταση ΝΑ μετα συγχωρήσεως αυτή τη στιγμή, και μάλλον πάλι θα κουτουλάω μεταξύ δρομολογίων και εργασιών, όπως κουτούλαγα σήμερα, λίγο στην αναμονή, λίγο στο πούλμαν, λίγο στο μετρό. Πάντως η διαδρομή στην επιστροφή 'τά σπαγε' που λένε, από εικόνες και χρώματα. Και η μηχανούλα μου δεν μπόρεσε να κρατήσει όσο σωστά έπρεπε αυτές τις μικρές στιγμές μαγείας που συλλάμβαναν τα μάτια μου. Βλέπεις, τράβαγα φωτογραφίες πίσω από τζάμι κι αυτό χάλασε πολύ το αποτέλεσμα...αλλά καθόλου τα συναισθήματά μου!

melody

It takes a crane to built a crane, it takes two floors to make a storey...και τα λοιπά....lalalalalalalala life is wonderful...και τα λοιπά.
 Ήταν λίγο νωχελική η μέρα σήμερα, με αυτό το ψιλοβρόχι να κάνει ακόμη χειρότερα τα πράγματα. Απλά εκνευρίστηκα, χωρίς να ξέρω το λόγο, ή μάλλον φαντάζομαι ποιος μπορεί να ήταν ο λόγος, αλλά δεν περίμενα να με φέρει στο σημείο να δακρύσω. Η καλή μέρα έχει αποδειχτεί πως από το πρωί φαίνεται και όντως σήμερα ξεκίνησε η μέρα με ένα πρωινό περίεργο...που το προσπέρασα, ακολούθησε ένα ακόμη πιο 'ηλεκτρισμένο' μεσημέρι που το προσπέρασα κι αυτό (λίγο πιο δύσκολα) και μετά απλά η μέρα κύλησε ανούσια χωρίς να καταλάβω πώς(?). Έτσι γλίστρησε μέσα από τα χέρια μου και με άφησε πίσω με το στόμα ανοιχτό να την κοιτάζω να φεύγει. Ένα γρήγορο γεύμα, μια γρήγορη βόλτα και σκέψεις.
Οι παρακάτω παράγραφοι θα είναι 'αόρατες', το κείμενο θα μείνει ως εδώ κι εγώ όποτε θα το κοιτάζω θα αναβιώνω κάθε συναίσθημα, κάθε ανησυχία, κάθε προσμονή και προσδοκία.

Γλυκιά να είναι η νύχτα...

untitled

Παγωτό μαστίχα μες τη νύχτα! Το τράβηξα λίγο αργά το θέμα σήμερα λόγω ψαξίματος στο διαδίκτυο για κάποιες ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Λέω λοιπόν να βάλω ένα μεγάλο μπωλ μαστίχα και να γράψω δυο τρεις σκέψεις μου έτσι για να περνά η ώρα που λέμε. Για να γίνει η αποφόρτιση και να πέσω σιγά σιγά για ύπνο βγάζοντας τις διάφορες έγνοιες από το κεφάλι μου.
Σήμερα πήγα μια μεγάλη βόλτα στην παραλία κατά τ' απόγευμα και ήταν πολύ όμορφα. Ο Σεπτέμβρης έχει άλλους ρυθμούς, άλλη ατμόσφαιρα, άλλο φως, φιλοξενεί στα ίδια μέρη τύπους μιας άλλης φιλοσοφίας. Ελάχιστοι κάθονταν στα beach bars, ήταν να τους ζηλεύεις, όλα δικά τους. Σκαραβαίοι του 70 με ζευγάρια που προσεγγίζαν σημεία με βραχάκια για ψάρεμα, βαρκάδα, ψαροντούφεκο. Ήσυχα, χωρίς να τους ενοχλεί κανείς Αρκετά. αυτοκινούμενα τροχόσπιτα αραγμένα που δεν ενοχλούσαν κανέναν λόγω εποχής αφενώς και λόγω που μπορούσαν να βρουν χώρο αφετέρου. Αν κάνεις τέτοιου είδους διακοπές μάλλον δεν πρέπει να πηγαίνεις με το ρεύμα. Προσαρμόζεσαι σε αντίθετους ρυθμούς από αυτούς που βολεύουν όλους μας συνήθως. Αλλάζεις νοοτροπία και φιλοσοφία. Είναι ένας γλυκός μήνας ο Σεπτέμβρης μεν, αλλά λίγο θλιμένος για διακοπές, μοιάζουν όλα σα να αρχίζουν να εγκαταλέιπονται, το τοπίο προσκαλεί μια άλλη εποχή λογικά, αλλά είναι όμορφα, ήσυχα, πιο ανθρώπινα και ίσως πιο οικονομικά. Εντυπωσιάστηκα. Σε κάποιο σημείο υπήρχε ένα πλέγμα που περίκλειε τη φωλιά κάποιας θαλάσσιας χελώνας. Μια ειδοποίηση για προσοχή κι αυτό ήταν όλο. Ο λιγοστός κόσμος, περνούσε, κοίταγε και συνέχιζε. Λίγες μέρες πριν ίσως ήταν ανέφικτο αυτό. Όλο και κάποιοι από τους εκατοντάδες επισκέπτες με κάποιο τρόπο θα το βανδαλίζανε. Απέραντη άμμος ελέυθερη για περπάτημα. Και κάπου κάπου, μαθήματα χειρισμού για τα αλεξίπτωτα, εκείνα που πετούν με τη βοήθεια κάποιου πλεούμενου. Μηχανές, νεαρά άτομα με εξοπλισμό όπως μικρές σκηνές, ποδήλατα κλπ... Το ίδιο γνωστό μέρος, σε μια άλλη κατάσταση. Με τον τρόπο που ξεκουράζονται ή ευχαριστιούνται πολλοί στα νησιά ή σε απομακρυσμένα μέρη το κατακαλόκαιρο, με τον ίδιο τρόπο μπορούν να το κάνουν το Σεπτέμβρη σε παραλίες κοντά στην Αττική. Τις καθημερινές περισσότερο για λίγες μέρες ακόμη. Γιατί  τα σ/κύριακα καλά κρατούν και γεμίζουν τις παραλίες με κόσμο. Τράβηξα πολλές φωτογραφίες με το κινητό και γύρισα να πάρω χώμα από το ίδιο φυτώριο που πήραμε χθες μια μικρή ελιά και μια βοκαμβίλια. Στην επιστροφή σταματήσαμε για δυο δουλειές και γυρίσαμε μόλις έπεσε το σκοτάδι, αυτό που θα πέσει και τώρα στο δωμάτιό μου γιατί θα κλείσω το πορτατίφ και καληνύχτα??? καλήμέρα??? και τα δύο ή κάποιο από τα δύο...ανάλογα τι θέλει ο καθένας!!!

Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά

Ήρθε και η σειρά των αχλαδιών...πήραν θέση στο τραπέζι μας, φρεσκοκομμένα από γνωστούς αγαπημένους κήπους και είναι γλύκισμα τα άτιμα, καμιά σχέση με τα σκληρά και ξινά αχλάδια της αγοράς.

end of the summer

Χτες δε συναντηθήκαμε κι έτσι σήμερα αποφάσισε να ανταμώσουμε στο μπακλόνι μου. Δεν έπαιρνα τα μάτια μου από πάνω του! δεν είναι ΤΕΛΕΙΟ???

figs

Τις προάλλες ανακαλύψαμε λοιπόν πως η μικρή (μικρή τρόπος του λέγειν) γουστάρει ξαφνικά τα σύκα με τρέλα. Καλοκαίρι γαρ, και όλοι παθαίνουμε ένα αμόκ με τα φρούτα του, ιδιαίτερα το καρπούζι, τόσο που ξεχνάμε τα υπόλοιπα. Εμείς τουλάχιστον. Δώσε μας μια γλυκιά παγωμένη φέτα καρπούζι και ξεχνάμε και φαγητό, ξεχνάμε και γλυκό, μιλάμε για την ονειρεμένη μας στιγμή (η στιγμή που θα κάνουμε ένα ντους να διώξουμε τον καύσωνα από πάνω μας και θα φάμε μια μεγάλη φέτα καρπούζι). Τα άλλα έχουν μείνει λίγο στην άκρη. Το πεπόνι συναγωνίζεται λίγο τον έρωτα που έχουμε στο καρπούζι, αν βρούμε κανα καλό, ο συνδυασμός καρπουζοπέπονο γίνεται η δεύτερη ονειρεμένη μας στιγμή. Κατά τον Αύγουστο μονοπωλούν  το ενδιαφέρον μας λίγο και τα σταφύλια.. εεε, μέχρι εκεί. Τα υπόλοιπα λίγο μας νοιάζουν ή μας ένοιαζαν μέχρι που η μικρή άρχισε απ’την αρχή του καλοκαιριού να ζητάει σύκα. Πάτε στο σούπερ ή στο μανάβη? Πάρτε μου σύκα!!!!! -Μα δε βγήκαν ακόμη-καλάααα!!!! Μέχρι που βγήκαν και σντουπ ! το κεσεδάκι κόστιζε πέντε ευρώ. Τέλος πάντων, προχώραγε το καλοκαίρι και πήγαμε διακοπές. Στο ξενοδοχείο που μείναμε, το μεγάλο ατού ήταν το πρωινό. Με απίστευτες σπιτικές μαρμελάδες (ειδικά η μαρμελάδα δαμάσκηνο ήταν η καλύτερη που είχα φάει ποτέ), κουλουράκια σπιτικά, αυγά φρέσκα από τις κότες του ιδιοκτήτη και άλλα πολλά όπως πίτες με σπιτικό φύλο κλπ. Το κλου για μας σε όλα αυτά ήταν τα μεγάλα, γλυκά, παγωμένα σύκα που είχε κάθε πρωί και κανείς  δεν τους έδινε σημασία εκτός από μας. Τηλέφωνο από την τραπεζαρία στον τέταρτο όροφο…’ξύπνααααα, έχει σύκα γλυκά και παγωμένα’….Τέτοια πόρωση ξαφνικά με τα σύκα. Μια μέρα όπως πηγαίναμε για την  Τσαγκαράδα, να σου κάμποσες συκιές στο δρόμο, να σου και πηγές με δροσερό τρεχούμενο νερό, ζέστη πολύ, ευκαιρία για συχνές στάσεις, σύκα και δροσερό νερό. Στο γυρισμό να σου κι ένας παππούς αραγμένος με το αγροτικό του κάτω από έναν πλάτανο και την πραμάτεια του απλωμένη σε έναν πάγκο. Πρώτα και κύρια κάτι μεγάλα κοκκινόμαυρα σύκα. Αχ , ας πάρουμε ένα κιλό. Μας τα ζυγίζει με μια παλιού τύπου ζυγαριά, τα βάζει στη σακούλα….’πόσο κάνουν?’ – ‘πέντε ευρώ’ γκρρρρρ….φρούτο στην ώρα του, γεμάτος ο τόπος και να κοστίζει τόσο? Και καλά στο μαγαζί, αλλά και στην ύπαιθρο στο αυτοσχέδιο μανάβικο? Ας πάει κι αυτό. Γυρίζοντας από τις διακοπές κάναμε μια στάση στο εξοχικό των γονιών μου. Χαρήκανε πολύ. Μας έφτιαχναν παστίτσια, κοκκινιστά, ψητά ψάρια…τη μικρή τίποτα δεν τη συκινούσε τόσο.  Είχε το νου της στα σύκα στη συκιά στον πίσω κήπο. Και να σου να βάζουν σκάλα να κόβουν τα σύκα και να σου να πηγαίνουν στη γειτόνισσα που είχε κι άλλα, μια χαρά σύκα, πήραμε και για το σπίτι και τρώγαμε καμιά εβδομάδα μέχρι που….γίνανε και τα σύκα στον κήπο της πολυκατοικίας μας!!! Η συκιά απίστευτη, φερμένη από την Ηλεία από τον οικοπεδούχο, βγάζει κάτι σύκα σκέτο μέλι!!!  Και μιας και πρέπει κάπως να κλείσω θα γράψω ένα δυο στίχους από ένα ποιηματάκι του δημοτικού που έλεγε ΄καλοκαίρι καλοκαίρι , τι καλά μας έχεις φέρει’, παρακάτω δε θυμάμαι και το αστείο της υπόθεσης τώρα, σε μια πολύ οργανωμένη σχολική γιορτή (ναι καλά), απ’ αυτές που συνήθιζαν να κάνουν όταν πήγαινα σχολείο  (λέμε τώρα), θυμάμαι το είχαμε πει τριάντα από τα σαράντα πέντε παιδιά του τμήματός μου. Νομίζω στην τετάρτη δημοτικού…

Καλό μου...

Καλό μου καλοκαίρι με συνήθειες αγαπημένες,. Δεν ξεπερνιέται η θάλασσα είτε σε νησί, είτε σε κοντινές παραλίες.  Δεν ξεπερνιέται η Λαμπινού στην Τσαγκαράδα σαν ξάπλωσα μεταξύ παραλίας και ακροθαλασσιάς και με πήρε σχεδόν ο ύπνος με το απαλό κυματάκι να σκάει πάνω μου.

Ονειρεμένα βιβλία, συνήθεια καλοκαιρινή κι αυτά, μπορώ να διαβάσω άπειρα το καλοκαίρι…στη βεράντα, στην παραλία, πριν κοιμηθώ, κατά τη διάρκεια του καφέ το πρωί κλπ. Βιβλία που μιλάνε για το κρασί, βιβλία που με μεταφέρουν σε μαγικούς κόσμους. Μαγικός κόσμος είναι για μένα πχ  όσα γράφει η Σπεράντζα Βρανά στο ‘οργασμός του μπράβο’ για το Ακροπόλ και για όσα ιερά τέρατα πέρασαν από εκεί.  Είναι απίστευτο κι έχω κυριολεκτικά χωθεί στις σελίδες του, έχω χαθεί στη μαγεία του, στα τραγούδια, τις παρλάτες, τα κοστούμια, τους  χορούς και τα παρασκήνια.

Μικρές ‘ καλοκαιρινές’ αλλαγές πάνω μου, μικρές αισιόδοξες πνοές που κάνουν πιο ανάλαφρη την καρδιά μου. Μικρές εκδρομές σε γνώριμα μέρη και πλάνα για άλλες τόσες αποδράσεις . Το καλοκαίρι δεν τέλειωσε ακόμη…το καλοκαίρι μου είναι εδώ.

Πάμε για το τρίτο δεκαήμερο του Αυγούστου και λατρεύω που γύρισα από τις διακοπές και η Αθήνα είναι λίγο άδεια, η δουλειά σε χαλαρούς ρυθμούς και οι παραλίες με λίγο κόσμο. Σήμερα στη Λούτσα ήταν τέλεια. Φύσαγε και το φως διαχεόταν τόσο όμορφα στην πεντακάθαρη ατμόσφαιρα (λόγω αέρα), είχε πολύ κύμα και το νερό ήταν  σμαραγδί. Κολύμπησα με διάθεση μικρού παιδιού που ήθελε να παίξει με τα κύματα και μετά χάθηκα μαζί με το  βλέμμα μου που ταξίδευε  ως εκεί  που μπορούσε να φτάσει. Κι έφτανε αρκετά μακριά ως τα βουνά της Εύβοιας που είχαν πάρει ροζ  χρώμα γύρω στις έξι και κάτι…

Ώρα επτά και κάτι…ώρα για καφέ, η Ραφήνα μια ανάσα δίπλα, το μικρό γραφικό λιμάνι της θυμίζει νησί. Μεγάλα και μικρά πλοία μπαίνουν και βγαίνουν…κόσμος πάει, κόσμος έρχεται , το λιμάνι  σφύζει ακόμη από ζωή γιατί το καλοκαίρι μου είναι εδώ…το καλό μου καλοκαίρι!!!

Το Πήλιο και το καλοκαίρι μου

Κι άλλο καλοκαίρι πέρασε, ήλιο και φιλί με κέρασε ;)

 

  Έχω ξετρελαθεί με όλα αυτά τα logos και τις ατάκες που κυκλοφορούν στο ίντερνετ, τα διάφορα γκρουπς με φωτογραφίες και αποφθέγματα, τις ρήσεις διάσημων προσώπων κλπ. Εικόνες με λίγες λέξεις, μια ή δυο προτάσεις το πολύ που περιγράφουν με σοφία ότι θα μπορούσε να αναπτυχθεί σα θέμα ακόμη και σε ολόκληρο βιβλίο.

'Αν η Ελλάδα καταστραφεί, θα μείνει μια ελιά, ένα κλήμα και μια βάρκα. Είναι αρκετά για να ξαναχτιστεί από την αρχή' (Ελαφρά παραποιημένη φράση του Ελύτη)

'I love you not only for who you are, but for who i am when i am with you' (Δε σε αγαπώ μόνο γι' αυτό που είσαι, αλλά και γι' αυτό που γίνομαι εγώ όταν είμαι πλάι σου'

Κι άλλες πάρα πολλές...

Η πρώτη ατάκα που θυμάμαι να με έχει εντυπωσιάσει ήταν προ ίντερνετ εποχής, κάπου στις αρχές του 2000, όταν κάποιος στην τηλεόραση είπε: 'μερικοί άνθρωποι είναι σα νάρκες με πόδια...κι έτσι ενώ εσύ προσέχεις που πατάς, έρχονται αυτές  και σκάνε με το έτσι θέλω πάνω σου'

Εύθραυστα τα πάντα γύρω μας...

Όνειρο ήτανε

Ξύπνησα πριν λίγα λεπτά από ένα έντονο όνειρο. Ήμουνα λέει άγγελος και σας προστάτευα όλους. Ήμουν το άγρυπνο μάτι πάνω από τα κεφάλια σας, η σκιά που περιφερόταν γύρω σας ήσυχα, κάτι σα φρουρός και επιβλέπων. Είδα να γίνεται κάτι πίσω από την πλάτη σου, κάτι που φοβήθηκα μήπως και σε πληγώσει. Ήθελα να σου το πω μα δεν υπήρχε κάποιος κώδικας επικοινωνίας μεταξύ μας, κάτι που να κάνει εφικτή την ανταλλαγή πληροφοριών. Εκεί ήταν το φόρτε του ονείρου μου, άρχισα να γίνομαι ανήσυχη, να περνάνε σκέψεις από το μυαλό μου, να ξεπηδάνε τα συναισθήματα. Και άρχισα σιγά σιγά να ξυπνάω. Σιγά-σιγά όμως. Δεν πετάχτηκα απότομα αυτή τη φορά, ο ύπνος πέρασε σε ένα ενδιάμεσο στάδιο, μισό ξύπνια, μισό κοιμισμένη. Σε εκείνο το σημείο άρχισα να καθησυχάζω τον εαυτό μου πως όλα είναι καλά, όλα θα τα προσέχω εγώ κι ας μην μπορώ να επέμβω. Το οτι γνωρίζω την αλήθεια είναι σκληρό μερικές φορές αλλά το οτι πιστεύω σε σένα με όλη μου την ψυχή είναι αρκετό για να είμαι σίγουρη πως όλα θα γίνουν με τον πιο σωστό τρόπο.

καταγγελία?

Οι άνθρωποι που φοβούνται όσο τίποτα την παραβίαση της ιδιωτικότητάς τους, είναι κατά μεγαλύτερο ποσοστό οι πιο παραβατικοί, πχ αυτοί που θα ανοίξουν το σπίτι σου, θα παρακολουθούν τις κινήσεις σου, αυτοί που θα οργανώσουν τρικλοποδιά κάτω από τη μύτη σου. Εννοείται ψυχικά ασθενείς. Το καταθέτω γιατί μέσα σε ένα χρόνο πέσαμε θύματα δυο φορές. Ξέρω και για τις δυο περιπτώσεις ποιοι είναι και εννοείται πως επειδή δεν τους έπιασα στα πράσα δεν μπορώ να τους κατηγορήσω. Εννοείται πως πέραν της ανάγκης μου να το καταθέσω, δεν θα μου χαλάσει το κέφι η μαλακία κάποιου να ανοίξει το σπίτι που έχω αφήσει εδώ και 6 σχεδόν χρόνια και η μαλακία κάποιου άλλου να ανοίξει συγκεκριμένες αποθήκες στην πολυκατοικία που μένω. Οι κλέφτες ρεεεεειιιι τις ανοίγουν όλες... Άρρωστοι, εεεε άρρωστοι!!!!

Το καλοκαίρι είναι εδώ!

Κρίμα, κρίμα, κρίμα που δεν έκανα τον κόπο να βγάλω μια φωτογραφία το bmx ποδήλατο, όταν το έφερε ο Βασίλης από το πατρικό μου. Θα ήταν η φωτογραφία 'πριν' και εννοείται πως αφού δεν έβγαλα αυτή τη φωτογραφία δεν έχει νόημα να βγάλω τη 'μετά'. Το ποδηλατάκι αυτό δεν ξέραμε από που να το πιάσουμε στην κυριολεξία. Σκουριασμένο, με σκασμένα λάστιχα, σκισμένες σαμπρέλες, χαλασμένα φρένα, ένα ζόμπι των ποδηλάτων. 'Θα δούμε αν φτιάχνεται' μου είπε ο Βασίλης κι εγώ δεν περίμενα πολλά, απλά ήθελα ένα ποδήλατο για να πηγαίνω βόλτα στο πάρκο, πότε με τα παιδιά, πότε με τον Βασίλη...σ'αυτό το υπέροχο πάρκο της Κάντζας που είναι παλιό τμήμα δάσους και το λατρεύω! Δεν έχει γρασίδια και βλακείες και μπορείς να κάνεις ποδήλατο ανάμεσα στα πεύκα όπως συνηθίζουν να κάνουν εκεί παιδιά και μεγάλοι, ή να παίζουν μπάλα αγοράκια με τους μπαμπάδες τους όταν δεν θέλουν να είναι στις κούνιες κλπ. Γύρω είναι πεζόδρομοι και πράσινο, πολύ πράσινο και λουλούδια. Από την αρχή της άνοιξης έχω καθιερώσει να πηγαίνω εκεί όποια απογεύματα μπορώ, ακόμη και μόνη μου, έχοντας μαζί μου περιοδικά ή βιβλία και κάποιες Κυριακές πρωί ή απόγευμα μαζί με τον βασίλη. Σχεδόν με το ζόρι τον έπεισα να με ακολουθήσει την πρώτη φορά και μετά αυτός το λάτρεψε ακόμη πιο πολύ, ειδικά το σημείο με τα όργανα γυμναστικής. Το ποδήλατο λοιπόν έγινε κούκλα και όλο δικό μου. Η Νένα δεν έχει πιά κανένα δικαίωμα πάνω του, πρώτον επειδή το παράτησε εδώ και χρόνια και δεύτερον γιατί έχει άλλο καλύτερο, μεγαλύτερο, πιο πλουμιστό κλπ. Συνέβαλλε το μαναράκι μου και στην αποκατάστασή του, τρίβοντας με τα χεράκια του αρκετή σκουριά, μέχρι να φανεί το μέταλλο καθαρό και πάλι. Από εκεί και πέρα, ήρθε ένα δεκαήμερο 'χλωμό', το ποδήλατο με περίμενε στη βεράντα κι εγώ δεν ήθελα να κάνω τίποτα και να πάω πουθενά. Ένας ήταν ο στόχος μου κι αυτός περίμενα να επιτευχθεί. Εμμονιακή ακούγομαι, αλλά όταν εμφανίζονται θέματα υγείας, ναι γίνομαι και ναι είμαι. Το σου κου όμως (που μόλις πέρασε) του έδωσα και κατάλαβε... Και τα δυο απογεύματά του τα πέρασα στο πάρκο κάνοντας ποδήλατο!!! Ναιιιιιι!!! και νιώθω ΤΕΛΕΙΑ αν και λίγο πιασμένη... Επίσης κάναμε και το πρώτο μπάνιο του καλοκαιριού αυτό το σ/κ, και το πρώτο σκραμπλ στη βεράντα παρακαλώ, με μπύρες και σουβλάκια και πολύ ίντριγκα επίσης καθότι κανένας μας δεν δεχόταν εύκολα την ήττα. Είχε φάση... The party is over όμως και αύριο η σκληρή ρουτίνα και η ακόμη πιο σκληρή πραγματικότητα μας περιμένει όλους, αλλά όπως και να έχει ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩΩΩΩΩ!!! ΝΑΙΙΙΙΙ!!!

Στο κόκκινο...

Και το 2012 είναι μόνο στα μισά. Αλλά τι σημασία έχουν τα νούμερα, ποιος μήνας είναι, πόσο διαρκεί μια μέρα, ένας χρόνος. Άντε να περάσει λέμε. Θα περάσει, δεν είναι θέμα, έστω κι αν το απολαύσουμε όσο ένα δροσερό ποτήρι…άμμο. Έντονα όλα μέχρι τώρα, στο κόκκινο. Και μ’αρέσει το κόκκινο. Έτσι τα θέλω όλα, να μην νιώθω τελματωμένη, να φτάνουν όλα στο όριο και στο τσακ, να μην προλαβαίνω να ανασάνω, να μοιάζουν όλα με σκυταλοδρομία. Είναι πιο δραματικό ρε παιδί μου, πιο θεατράλε, πιο…ΠΙΟ!!! ξεφεύγει από τα τετριμμένα, τα καθημερινά. Και ναι, έστω και αργά αποφάσισα να αποκτήσω χιούμορ…. Σήμερα είμαι χαλαρή και θέλω να γράψω. Εννοείται όχι αυτά που συμβαίνουν αλλά αυτά που αποπνέουν αυτά που συμβαίνουν ή συνέβησαν. Όταν όλα είναι πολύ καλά στη ζωή μου ή και το αντίθετο δεν θέλω να γράφω. Γράφω σε ενδιάμεσες ήρεμες καταστάσεις. Λοιπόν το σιγούρεψα. Ο Μάϊος δεν είναι για τους απλούς θνητούς. Είναι πιο royal μήνας, κι από τότε που εγώ αποφάσισα να είμαι παιδί του λαού, δεν μου ταιριάζει. Τώρα που μπήκε ο Ιούνιος (και από την τσαντίλα μου ούτε ‘καλό μήνα’ δεν είπα), μπορώ να τα πω, θέλω να τα πω. Και τιμήθηκα, και επιβεβαιώθηκα, και κουράστηκα, και φοβήθηκα. Και τίποτα από αυτά δεν αφορούσε σε ένα πράγμα μόνο. Πολύ δύσκολος μήνας και μέσα στην μπόρα που έφερε δεν κατάφερα να γιορτάσω την επέτειο του γάμου μου. Πραγματικά θα μπορούσε να χρειαστεί ένας ολόκληρος χρόνος για όλα αυτά που στριμώχθηκαν σε αυτόν το Μάη. Τώρα το συνειδητοποιώ. Την Τρίτη που πέρασε είχα μια όμορφη εμπειρία που με έκανε και αναθεώρησα πολλές απόψεις και ιδέες και αναγνώρισα έστω και αργά ένα μικρό μου λάθος. Πήγα στη σχολή της Νένας μου και είδα πως είναι όλα καλά, πως το θέλει, πως το στηρίζει, πως αξίζει τον κόπο και την προσπάθεια. Είχα κολλήσει με τα δικά μου, και με το τ.ε.ι που μπήκε, και ΔΕΝ στάθηκα στο πλάι της όσο έπρεπε. Δεν είχα πάει καν να δω που βρίσκεται, να δω τι κάνουν, το υποβίβαζα λίγο και προσπαθούσα να την αποτρέψω να συνεχίσει. Τέλος πάντων, η μικρή διαδρομή μέχρι εκεί και οι ώρες που πέρασα στο χώρο αυτό με έκαναν έστω και αργά να καταλάβω. Και θα κάνω ότι πρέπει για να πάνε όλα όπως πρέπει. Ο έντονος Μάιος λοιπόν, με απορρόφησε τόσο πολύ με άσχετα και διάφορα περίεργα, είπαμε θεατράλε καταστάσεις, ώστε όλες οι δουλειές του σπιτιού και ιδιαίτερα οι εποχιακές έμειναν πίσω. Πώς θα μπορούσε άλλωστε… Γι αυτό λοιπόν, καλοί μου καθαριστές χαλιών, καλά μου καθαριστήρια, καλές μου μπανιέρες στο εξοχικό της μαμάς, βάλτε τα δυνατά σας να καθαρίσουμε και να νιώσουμε πιο όμορφα…άντε να δούμε!

Αυτό το φεγγάρι...

Σάββατο με φεγγάρι και πάλι! κι εγώ είμαι τόσο σταθερή στο ραντεβού μαζί του, όσο δεν είμαι σε πολλά άλλα. Γύρισα στις δέκα το βράδυ από την παραλία, αφού χάζεψα για τα καλά αυτή την υπέροχη ασημένια μπάλα που έχυνε κάμποσο από το ασήμι της στη θάλασσα. Όμορφη βραδιά μα κανείς πιστεύω δεν μπορεί να την απολαύσει αρκετά. Όλοι μα όλοι, ότι κι αν έκαναν είμαι σίγουρη πως επισκιάστηκε από τη σκέψη τους για αύριο και για το αύριο γενικά. Ναι αύριο...θα σηκωθώ πολύ πρωί και θα πάω να ψηφίσω και τονίζω το 'πολύ πρωί' γιατί αυτή η υποχρέωση έχει κάτσει στο μυαλό μου τυραννικά μήπως κι αμελήσω, μήπως ξεχάσω. Αυτή τη φορά είναι κάτι σαν ανάγκη μέσα μου το να ψηφίσω. Κάτι σαν βουβή κραυγή. Νιώθω σφίξιμο μέσα μου. Έχω αγωνία. Ακούω διάφορα γύρω...από τον κόσμο αλλά και από τα μμε. Η καραγκιοζιά των (ας πούμε) 'άνωθεν' είναι παροιμιώδης. Δυστυχώς δεν θα ψηφίσω στη γειτονιά μου. Σε αυτή τη γειτονιά που αγαπώ μέρα με τη μέρα πιο πολύ. Που αυτές τις ανοιξιάτικες μέρες μου θυμίζει τόσο έντονα εξοχή και που ο αέρας τα βράδια είναι γεμάτος οξυγόνο και γιασεμί. Οι υποχρεώσεις των τελευταίων μηνών δεν μου επέτρεψαν να πάω να κάνω το λιγότερο που μπορούσα. Μια υπογραφή στο κεπ της παλιάς μου γειτονιάς ώστε να μεταφέρω τα δικαιώματά μου εδώ που μένω τώρα. Δεν πειράζει όμως.Θα το τακτοποιήσω άμεσα ώστε να μη συμβεί το ίδιο την επόμενη φορά. Δεν έχω άλλα στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή, είμαι και κουρασμένη από τα τελευταία συμμαζέματα της ημέρας αυτά που κάνω πάντα λίγο πριν κοιμηθώ. Το μόνο που κρατώ είναι οι στίχοι ενός τραγουδιού που άκουσα το πρωί. Μου ταίριασε και ταίριασε στη μέρα και μάλλον ταίριασε και σ'άλλους. Λέω να βάλω εδώ τους στίχους για να μην ξεχάσω ποτέ το τραγούδι αλλά κι αυτά που ένιωσα σήμερα........ "Δε θέλω να σου πω λόγια μεγάλα---- παγώνει μες στο στήθος μου η φωνή---- μικρό μου ανθρωπάκι σε μια γυάλα---- ποιος να φωνάξει πια και τι να πει---- Δεν έχω να σου πω λόγια μεγάλα---- έχουνε όλα ειπωθεί από καιρό---- μα τίποτε δεν άλλαξε εδώ πέρα---- αν ήταν θα το ξέραμε και οι δυο---- Άνθρωπε ανθρωπάκι μου μικρό---- στο ίδιο ανέκδοτο και εγώ---- μες στης σιωπής σου το θαλάμι---- Από το διπλανό κελί---- ένα μονάχα θα σου πω---- και ας το πάρει το ποτάμι---- Άνθρωπε ανθρωπάκι μου μικρό---- μην περιμένεις πια εδώ---- κανείς δε θα ‘ρθει να σε σώσει---- Ένα μονάχα θα σου πω---- ό,τι δεν πάρεις μοναχός---- κανείς δε θα ‘ρθει να στο δώσει---- Δεν έχω να σου πω λόγια μεγάλα---- έχουν όλα ειπωθεί χίλιες φορές---- ο κόσμος δεν αλλάζει με κουβέντες---- δεν άλλαξε ποτέ με προσευχές" Οι στίχοι γράφτηκαν από τον Δημήτρη Βασαλάκη για το τραγούδι 'ανθρωπάκι' του Πάνου Κατσιμίχα. Άντε καλή μας ψήφο αύριο κι ελπίζω μετά τα αποτελέσματα να απολαύσουμε το φεγγάρι πιο ανάλαφρα...ελπίζω!

against the grain

Hudson - Against The Grain from Dropbear on Vimeo.

Όμορφα κάθε Πάσχα

Χρόνια πολλά σε όλο τον κόσμο!!!
Πέρασε κι αυτό το Πάσχα. Όμορφα κάθε Πάσχα όπως συνηθίζω να λέω: είναι η άνοιξη που συμβαδίζει, η κατάνυξη της Μεγάλης Εβδομάδας και η σχεδόν σίγουρη απόδραση αν όχι εκτός Αθήνας, τουλάχιστον εκτός της πραγματικότητας. Έστω για λίγο γιατί το οφείλουμε στον εαυτό μας.
Ήταν λίγο δύσκολη η Μεγάλη Εβδομάδα, παραλίγο να ακυρωθεί η εκδρομή που είχα προγραμματίσει, αλλά χάρη στα παιδιά μου ξέφυγα για το διήμερο και όλα καλά. Ένιωσα πως όταν αγαπάς αγαπιέσαι, όταν στηρίζεις στηρίζεσαι, όταν πασχίζεις λαμβάνεις κάποια στιγμή τους καρπούς των προσπαθειών σου. Με πείσμα η Γκέλυ μου, σχεδόν με έσπρωξε να αγνοήσω όλες τις δυσκολίες, αψήφησε την κακή της κατάσταση και με διαβεβαίωσε μαζί με τη Νένα μου πως έχουν τον έλεγχο, πως θα βοηθήσει η μία την άλλη, και θα περάσουν μαζί με τον παππού και τη γιαγιά το Πάσχα, όπως κι έγινε. Κι έτσι μετά από πολλά χρόνια εγώ κι ο Βασίλης φύγαμε μόνοι μας για το πασχαλινό ταξιδάκι μας στα Γιάννενα.
Ήταν πολύ όμορφα! από το ξενοδοχείο, την πόλη, το νησάκι, το κάστρο, τι να πρώτο-πω. Από τη διαδρομή άρχισαν οι ομορφιές, αν και κουραστήκαμε γιατί δεν είναι πολύ της αντοχής και του γούστου μας οι μακρινές διαδρομές με το αυτοκίνητο. Αλλά η συγκεκριμένη διαδρομή στη ζυγαριά υπερείχε από τα ωραία μέρη που περάσαμε, από τα βουνά, τα δάση, τα χρώματα! πότε βαθύ, πότε ανοιχτό πράσινο, τα μωβ δέντρα που δεν γνωρίζω καν ποια είναι, γέφυρες, χαράδρες, τούνελ, πολύ βροχή και δυστυχώς σκάσιμο λάστιχου.
Κυριακή του Πάσχα χαρά Θεού! Κρατάω μέσα μου πιο πολύ από όλα, το βράδυ στο νησάκι που η ατμόσφαιρα δεν περιγράφεται όπως και τα αστεία στο παγκάκι όπως περιμέναμε σχεδόν μόνοι μας το τελευταίο βαρκάκι...

Από χθες το βράδυ απλά διαβάζω ιστορικές λεπτομέρειες για όλα αυτά που είδα και ήταν πολύ ενδιαφέροντα. Για λίγο ακόμη θα κάνω αναδρομή στα μέρη που πέρασα μέσω των φωτογραφιών, των φρέσκων εικόνων του μυαλού μου και της καταπληκτικής ρακής με κανέλα που πίνω σε τακτά διαστήματα με σφηνάκια. Μας κεράσανε στο νησάκι μαζί με άλλες τοπικές λιχουδιές. Είναι απλά τέλεια!!!

Στην υγειά σας!!!

Πρέπει να βάλω τίτλο τώρα?

Από χθες το κρύο καλά κρατεί. Αναγκάστηκα να ανάψω θέρμανση πάλι, να φορέσω κάτι πιο ζεστό, να μαγειρέψω σούπα, να φτιάξω τσάι, να προσθέσω μια ακόμη κουβέρτα στα κρεβάτια. Το σήριαλ της ίωσης συνεχίζεται. Στο σημερινό επεισόδιο χτύπησε το πιο ατρόμητο μέλος της οικογένειας (ναι Γκέλυ, εσύ είσαι αυτή) κι ελπίζω να μη δώσει συνέχεια μετά σε κανέναν από τους υπόλοιπους γιατί τότε θα μιλάμε για κουραστική επανάληψη, κάτι σαν τη μεσημεριανή ζώνη στην τηλεόραση, σαν τις ιστορίες της βίβλου που παίζονται αυτές τις μέρες, σαν τα ψέματα των πολιτικών, σαν τους χαζούς που τρέχουν από πίσω τους μπας και γλείψουν κανένα κόκκαλο, σαν τα ψεκαστικά αεροπλάνα πάνω από τον αττικό ουρανό…

Και γω σιχάθηκα πια τις επαναλήψεις.

little boxes on the hillside
Little boxes made of ticky-tacky,
Little boxes, little boxes,
Little boxes, all the same.

Χωρίς τίτλο

Έφυγε κι αυτό το Σαββατοκύριακο!!! Είναι λίγο πριν τα μεσάνυχτα κι εγώ είμαι πολύ κουρασμένη και νυσταγμένη. Το τελευταίο κρύωμα μου έχει αφήσει ένα σπαστικό συνάχι που μάλλον ενισχύθηκε από τη γύρη που αιωρούνταν σήμερα στο πάρκο της Αγίας Παρασκευής και το εισέπνευσα με το τουλούμι το απομεσήμερο που γευματίζαμε εκεί. Τα πεύκα στα πάνω σημεία είχαν κάτι σαν αραχνο-ύφαντα άσπρα μπαλάκια που διαλυόντουσαν αργά και σταθερά σε σκόνη με το παραμικρό αεράκι που φυσούσε. Δυστυχώς δεν μας έκανε καρδιά να κάτσουμε μέσα μια τόσο όμορφη μέρα με αποτέλεσμα να φτερνίζομαι συνέχεια από τη στιγμή που επιστρέψαμε.
Χτες το βραδάκι βγήκαμε με σκοπό να πάμε κινηματογράφο μα μόλις αντικρίσαμε το φεγγάρι, πάθαμε τέτοια πλάκα που δεν σκεφτόμασταν τίποτα άλλο, παρά κάποιο σημείο που θα μπορούσαμε να το χαζεύουμε πίνοντας ένα ποτό. Δυστυχώς ένα από τα πολύ μοναδικά σημεία, τα 'δικά' μας, του γούστου μας, που μπορούσε να μας παρέχει αυτή την μικρή πολυτέλεια εκείνη τη στιγμή, έκλεισε για πάντα και το διαπιστώσαμε με λύπη όταν φτάσαμε εκεί. Ένα χαρτί κολλημένο στην πόρτα που ευχαριστούσε όλους τους θαμώνες για την στήριξη και την προτίμησή τους όλα αυτά τα χρόνια που λειτουργούσε. Περπατήσαμε...και φτάσαμε σε ένα αρκετά ψηλό σημείο που μπορούσαμε να το χαζεύουμε χωρίς να μπαίνει τίποτα ανάμεσά μας. Εμείς και το φεγγάρι, έντονο, λαμπερό, ολοστρόγγυλο, όμορφο κι ας ήταν η επόμενη μέρα από την πανσέληνο. Δίπλα, παραδίπλα μικρές παρέες, ζευγαράκια, απολάμβαναν όλοι τη γλυκιά βραδιά, το ανοιξιάτικο σαββατόβραδο, το φεγγάρι...
Αύριο τώρα,...Μεγάλη Εβδομάδα ξεκινάει, έχω από το πρωί να τρέξω για πολλά, να παλέψω και να πάρω δύναμη, απορώ που τη βρίσκω, τα διάφορα 'μαντάτα' πέφτουν βροχή από όλες τις κατευθύνσεις. Αλλά μάλλον, επειδή δεν πάει άλλο, λέω πως πρέπει να κοιτάξω τη ζωή που έχω να ζήσω, την υγεία μου και να προσπαθήσω για το καλύτερο. Από εκεί και πέρα ας συνεχίζουν οι τζόκερ της γκόθαμ σίτυ το παράλογο κυνήγι των φόρων, των χαρατσιών, των επιπλέον προστίμων για τις καθυστερήσεις κλπ. Δεν ξέρουμε που το πάνε και αυτό είναι χειρότερο. Και ακόμη χειρότερο να πέφτει το ηθικό μας από το φόβο του τι θα πάθουμε. Άει σιχτίρ, έχω μια ζωή να ζήσω μαλάκες και μπορεί να είναι τέλεια και χωρίς λούσα και πολλά χρήματα. Φάτε τα όλα κτήνη, δεν θα ευτυχίσετε, η ευτυχία είναι σε άλλα πράγματα!
Τέλος πάντων! ο καιρός χαλάει από αύριο αλλά ευτυχώς θα είναι καλός τις μέρες του Πάσχα. I cross my fingers...δεν θέλω να μου χαλάσουν τα σχέδια!!! :) ;)

Το τραγουδάκι μου ταιριάζει στην κατάσταση, στη ζωή, στο μπλόγκ...πυκρόγλυκο (bittersweet), σαν το χυμό γκρέιπφρουτ που ήπια για να δυναμώσω, σαν το περγαμόντο, σαν τη σφιγμένη καρδιά μας που δεν μπορεί να δοθεί εκατό τα εκατό στην υπέροχη άνοιξη!

Νυχτερινές 'διαδρομές'

Δεν αντέχω να το ξαναπεράσω αυτό. Το πέρασα μια φορά και φτάνει. Το κατάπια στα γρήγορα σαν πικρό φάρμακο και συνέχισα. Δεν είχα επιλογή...τώρα έχω. Και δεν ξανά-περνάω από το ίδιο λούκι. Οι λεπτομέρειες μένουν στο μυαλό μου και το θέμα είναι δικό, κατά-δικό μου. Δε χρειάζεται να το αναπτύξω, όσοι είναι κοντά μου και μ'αγαπάνε, καταλαβαίνουν.

Πάμε παρακάτω...

Η νύχτα είναι γλυκιά τελικά και έγινε συνήθεια. Με το παραμικρό αποζητώ να κυλήσω πλάι της μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Τις τελευταίες μέρες δεν ήταν διόλου δύσκολο αυτό με την ίωση να με έχει κάνει χάλια, τον πυρετό να με κόβει, το λαιμό μου να καίει. Αύριο πιστεύω θα είμαι καλύτερα.

Το διήμερο στο κρεβάτι είχε τα καλά του και τα άσχημά του. Τα καλά ήταν η ξεκούραση και η περιποίηση από τους άλλους, τα άσχημα ήταν όλα αυτά τα απαίσια που έλεγαν στην τηλεόραση και δεν θέλω πια να ακούω. Μικρή όαση τα παιχνίδια και κάποια τραγούδια. Ιδιαίτερα κόλλησα με ένα...είναι απλά Σ Υ Γ Κ Λ Ο Ν Ι Σ Τ Ι Κ Ο!!!



Σ' αγαπώ, σ'αγαπώ!!! σαν τρελός, σαν στρατιώτης, σαν σταρ του σινεμά
Σ' αγαπώ, σ΄αγαπώ!!! σαν λύκος, σαν βασιλιάς, σαν άνδρας που δεν είμαι...βλέπεις έτσι Σ' ΑΓΑΠΩ!!!!!!!!!!

Ομπρέλες, parasols, parapluies...

Περίπατος

Προσπαθώ να θυμηθώ πόσες φορές έχω πάει στο Λυκαβητό. Κάποιος θα έλεγε πως επειδή γεννήθηκα στην Αθήνα λογικά οι φορές πρέπει να είναι άπειρες αλλά εγώ θυμάμαι να είναι λίγες και κάπως σημαδιακές. Όπως ένα απόγευμα στη μέση του καλοκαιριού που έμοιαζε σαν απόδραση, να πίνω το ποτό μου κάτω από το εκκλησάκι, δίπλα στις φυλλωσιές, με ησυχία, δροσιά, απαλή μουσική και την πόλη στα πόδια μου. Θυμάμαι συναυλίες όπως αυτή με τη Nina Simone, τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και κανα δυο άλλες. Θυμάμαι όταν πρωτοπήγαμε τα παιδιά εκεί, στην ηλικία που άρχιζαν να καταλαβαίνουν. (Ήταν η περίοδος που τα πηγαίναμε σε ότι αξιοσημείωτο υπήρχε στην πόλη μας) Μαζί με αυτές τις φορές κολλάει και μια δυσάρεστη. Μάλιστα το τοπίο συμφωνούσε μαζί μου. Έβρεχε παρόλο που ήταν άνοιξη και πήγα εκεί για δουλειά παρόλο που ήταν Σάββατο.
Πολύ πρόσφατα ψάχνοντας για ένα ευχάριστο μέρος για περπάτημα και αφού η παρέα μου αρνιόταν πεισματικά να πλησιάσει τον παραθαλάσσιο πεζόδρομο που λατρεύω να επισκέπτομαι αλλα και το δασάκι κοντά στο σπίτι μου, σκέφτηκα τον λόφο του Λυκαβητού. Και η αγαπημένη μου διαδρομή είναι από το πάρκινγκ του θεάτρου ως το εκκλησάκι. Μικρή απόσταση αλλά απότομη και κουραστική με τα γνωστά σκαλιά βέβαια. Απάνω πάντα κάποιος τουρίστας θα βολτάρει, κάποια ζευγαράκια θα κάθονται στην καφετέρια, κάποιοι θα χαζεύουν την πόλη που ενώ είναι ακριβώς από κάτω δείχνει μακρινή και βουβή. Εκεί πάνω έχει ησυχία και είναι ότι καλύτερο αν έχεις χρησιμοποιήσει τα σκαλιά σαν φυσικό stepper, να κάτσεις να απολαύσεις το αεράκι, να αναπνεύσεις βαθιά, να χαθεί το μάτι σου στην πόλη, σε μάκρος αλλά και σε γνωστά σημεία που πραγματικά φαίνονται καλύτερα από ψηλά. Κατεβαίνοντας τράβηξα φωτογραφίες και μετά περπάτησα στο δρόμο που βγάζει στην πίσω πλευρά του θεάτρου. Παρατηρούσα τα πεύκα. Ήταν ασθενικά. Δεν ήταν τόσο παχιά ή πυκνά όπως βλέπεις σε κανονικά δάση, ούτε τόσο πράσινα, αλλά σε όλο το λόφο ήταν όλα μαζί έτσι ομοιόμορφα και συνέθεταν ένα δάσος πάνω από το κέντρο, το αγαπητό αλλά άσχημο κέντρο της πόλης μας, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Διάφορα φυτά στο δασάκι γύρω από το λόφο


Τα αδύνατα δεντράκια




Οι κάκτοι που πληγώναμε

Άνοιξη ξανά

Και μόνο που έφτιαξε ο καιρός εγώ είμαι ευτυχισμένη. Μπήκε η άνοιξη πριν λίγες μέρες, από την ανοιχτή μπαλκονόπορτά μου, ταρακούνησε την κουρτίνα φέρνοντας ένα υπέροχο αεράκι, ουδέτερο και απαλό. Δεν είχα πρόβλημα μέχρι να βραδιάσει να μείνω εκεί και να πίνω τον καφέ μου βλέποντας την κουρτίνα να ανεμίζει χωρίς εγώ να κρυώνω. Δεν ξέρω αν η πρώτη μέρα της άνοιξης είναι στις 18 ή στις 21 του Μάρτη, ξέρω πως έβαλα σχεδόν καλοκαιρινά, πήγα για μπύρες κάποιο από τα προηγούμενα βραδάκια και φλερτάρω έντονα τη θάλασσα για τις επόμενες μέρες αν οι θερμοκρασίες παραμείνουν στα ίδια επίπεδα.
Χτες λίγο πριν το σούρουπο βγήκα για κάτι ψώνια με το Νενάκι μου και λίγο πριν μπω στην πόρτα του μαγαζιού σκεφτόμουν, να πάω για τα ψώνια τώρα? ή να την κάνω όσο κρατάει η γλύκα του απογεύματος για έναν περίπατο? επικράτησε η λογική και συνέχισα αυτό που έπρεπε να κάνω γιατί από εδώ και πέρα η ζέστη θα είναι η ίδια και καλύτερη, οι βραδιές γλυκιές, η μανία να ξεχυθούμε έξω και να ζήσουμε όλο και εντονότερη. Από εδώ και πέρα θα φωνάζει ο ήλιος κάθε έναν από μας προσωπικά και άντε να του αντισταθείς.
Στο σπίτι λίγο λίγο προσπαθώ να αποτινάξω τα σημάδια του χειμώνα, κουραστικό λίγο αλλά και αναζωογονητικό συνάμα, στη δουλειά καινούρια πράγματα και ενδιαφεροντα και μπροστά μας ένα διήμερο που θα μας ξεκουράσει, ελπίζω να μας ξαφνιάσει ευχάριστα, ένα διήμερο που έχει ιδιάιτερη σημασία γιατί γιορτάζει η Γκέλυ μου. To soundtrack του μυαλού μου και της διάθεσής μου είναι το τραγουδάκι στο video clip παρακάτω, αγαπημένοι Travis, πανέμορφο sing



...but if you sing, sing sing sing sing sing, for the love you bring won't mean a thing, unless you sing sing sing sing

Χτες!

Χτες απόγευμα, δηλαδή τελευταία Κυριακή της Αποκριάς, πήγα στο κέντρο της Αθήνας. Τελευταία Κυριακή της Αποκριάς. Ο κόσμος φανταζόμουν θα έβαζε τα δυνατά του να γλεντήσει λίγο τον πόνο του, κυρίως νέα παιδιά, φανταζόμουν λίγο από χρώμα, λίγο από σερπαντίνα και κομφετί, τουλάχιστον στις πλατείες -εντάξει δεν περίμενα περασμένα μεγαλεία- αλλά η μουντάδα, το γκρι και η ψυχρότητα που συνάντησα ήταν άνευ προηγουμένου.
Πολλοί μεγάλοι (σε ηλικία) κατέβαιναν την Ερμού, σα να ήταν ο απλός καθημερινός απογευματινός περίπατος, και στο Μοναστηράκι, στην Πλάκα και στο Θησείο έβλεπες που και που μικρά παιδάκια με στολές και τις μαμάδες τους να προσπαθούν να τα στήσουν για μια αναμνηστική φωτογραφία. Παντού κόσμος περπατούσε, κόσμος διαφορετικός, ένα τσιγγανάκι σε ένα σημείο έπαιζε με το ακορντεόν του και τραγουδούσε με μια μακρόσυρτη φωνή που έσπαγε κάτι σαν αμανέ. Πιο πάνω ένας βορείων προαστίων style ρόκερ έδινε το δικό του ρεσιτάλ με τα επιμελώς ατημέλητα ρούχα του, την ωραία φωνή του, τραγουδώντας Bon jovi, rem, και δεν ξέρω τι άλλο, αυτά τα δυο άκουσα μια που κατέβηκα και μια που ανέβηκα και πέρασα δυο φορές από μπροστά του. Καλό καλλιτεχνάκι που δοκίμαζε την εμπειρία του κοινού, μάζευε αυτοπεποίθηση και ίσως φανταζόταν μελλοντικές συναυλίες.
Δεν είδα μπαλόνια, δεν είδα κλόουν, δεν είδα ενήλικους μασκαράδες να φοβηθώ μήπως με βαρέσουν με τα πλαστικά τους ρόπαλα, δεν άκουσα μουσικές. Μόνο καραόκε σε ένα οινομαγειρείο που σέρβιρε φακές, ρεβύθια κι άλλα παραδοσιακά μαζί με τσίπουρα και άλλους μεζέδες κάπου κοντά στα παλαιοπωλεία. Ανοιχτά τα παλαιοπωλεία με πράγματα που δεν φαντάζεσαι πως έχουν ζήτηση, ανοιχτό κι ένα μαγαζί με δημοπρασίες, ανοιχτά και τα μαγαζιά με τα ζαχαρωτά και τα σοκολατάκια! Σαλέπι, ζεστό σαλέπι φώναζε ένας κύριος με το παραδοσιακό καροτσάκι, χρόνια είχα να το δω, από τότε που ήμουν πιτσιρικάκι τόσο δα. Και ξανάγιναν όλα όπως τότε, σαν να ήταν μια ψευδαίσθηση, μια πλάνη η ενδιάμεση περίοδος που έζησα και που έδειχναν πως όλα είχαν πάει ένα βήμα παραπέρα. Και τρόμαξα γιατί όλα αλλάζουν και όλα ίδια μένουν από τα χαλάσματα μέχρι τη νοοτροπία μας, τη μικροαστική και μη ξεπερασμένη. Γύρισα κουρασμένη να ψήσω ψωμί, να φτιάξω χαλβά σιμιγδαλένιο και να κάνω ετοιμασίες -όχι για την Καθαρή Δευτέρα- αλλά για την επόμενη ακριβώς μέρα, δηλαδή αύριο...

κύριε Γούντροφ!

-κ. Γούντροφ: Γιατί δε θέλεις να είμαι πια ο δάσκαλός σου?

-Τζάκ: Γιατί να μαθαίνω πράγματα που δε θα χρησιμοποιήσω ποτέ?

-κ. Γούντροφ: Δε σε διδάσκω γι αυτό. Σε διδάσκω για να μάθεις κάτι ενδιαφέρον.

-Τζάκ: Δε με νοιάζει πια.

-κ. Γούντροφ: Πάω σπίτι μου. (Δίνοντάς του το βιβλίο). Αυτό είναι δικό σου.

-Τζάκ: Δεν μπορείτε να παραιτηθείτε.

-κ. Γούντροφ: Δεν παραιτούμαι, απλά έχασα έναν μαθητή. Ξέρεις γιατί μ' αρέσει να διδάσκω στα παιδιά? Για να μη με απορροφά εντελώς η ζωή του ενηλίκου. Για να θυμάμαι ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα που είναι σημαντικά στη ζωή. Όπως να κάνεις ποδήλατο, να παίζεις σε δεντρόσπιτο, να τσαλαβουτάς στις λάσπες φορώντας τα καλά σου τα παπούτσια. Κι εσύ φίλε μου ήσουν ο πιο ξεχωριστός μου μαθητής. Μέχρι πρόσφατα ήσουν ότι ήθελα σε μαθητή. Ήσουν ένας διάττοντας ανάμεσα στα κοινά αστέρια. Έχεις δει διάττοντα? Είναι υπέροχος! περνάει γρήγορα. Αλλά όσο είναι εδώ φωτίζει όλο τον ουρανό. Είναι το ομορφότερο θέαμα. Τόσο που τα άλλα αστέρια σταματούν και τον κοιτούν. Δεν τους βλέπεις σχεδόν ποτέ, είναι πολύ σπάνιοι. Αλλά εγώ είδα έναν....

-Τζάκ: Θέλω να είμαι ένα συνηθισμένο αστέρι.

-κ. Γούντροφ: Τζάκ ποτέ δε θα είσαι ένα συνηθισμένο αστέρι....είσαι θεαματικός!

Ο λόγος του jack

Σάββατο απόγευμα, πριν λίγες ώρες δηλαδή κι ενώ ετοίμαζα το γεύμα μας, βλέπω να αρχίζει στην τηλεόραση η ταινία jack με τον λατρεμένο μου Robin Williams. Η ίδια συγκίνηση, η ίδια χαλάρωση στον καναπέ, το ίδιο ταξίδι όπως κάθε φορά που βλέπω αυτή την ταινία ή και άλλες του ίδιου αγαπημένου μου ηθοποιού! Αυτή τη φορά δε θα κλάψω στο φινάλε μονολόγησα, δε θα συγκινηθώ...
Αλλά, πάλι λάθος έκανα, πάλι δεν τα κατάφερα. Και συγκινήθηκα μέχρι δακρύων. Ένιωσα την ανάγκη αμέσως μετά να ξαναδώ τον επίλογο, να γράψω τον λόγο του jack στην αποφοίτηση, αλλά ούτε που ξέρω σε ποια κούτα πια υπάρχει αυτό το dvd, ούτε είχα δύναμη να ψάξω. Έτσι βρήκα τους διαλόγους στο ίντερνετ για να περάσω εδώ αυτό το σημείο που τόσο μ' αρέσει. Κάτι που έχω ξανακάνει. Έχω γράψει το απόσπασμα από την ταινία του Μπενίνι 'Τίγρης και το χιόνι' που ο Ατίλιο περιγράφει στον Ιρανό γιατρό πόσο ανούσια θα είναι η ζωή του χωρίς εκείνη...


Μέρα αποφοίτησης λοιπόν και ο Τζάκ νεαρός σε ηλικία αλλά γέρος από το σύνδρομο που πάσχει λέει:

Δεν έχω πολύ χρόνο γι αυτό θα είμαι σύντομος, όπως και η ζωή μου. Φτάνοντας στο τέλος αυτής της φάσης της ζωής μας, προσπαθούμε να θυμόμαστε τις καλές στιγμές και να ξεχνάμε τις κακές. Και σκεφτόμαστε το μέλλον. Αρχίζουμε να ανησυχούμε. Λέμε 'τι θα κάνω?, που θα είμαι σε 10χρόνια?' Αλλά εγώ σας λέω, κοιτάξτε εμένα, μην ανησυχείτε τόσο πολύ. Τελικά κανείς μας δεν έχει τόσο πολύ χρόνο πάνω στη γη. Η ζωή είναι φευγαλέα. Κι αν νιώσετε ποτέ κατάθλιψη, σηκώστε τα μάτια σας στον καλοκαιρινό ουρανό, όταν τ' αστέρια φωτίζουν τη βελούδινη νύχτα. Κι όταν ένας διάττοντας, σχίζει το σκοτάδι, κάνοντας τη νύχτα μέρα, κάντε μια ευχή...και σκεφτείτε εμένα. Κάντε τη ζωή σας θεαματική. Ξέρω ότι εγώ το έκανα. Τα κατάφερα μαμά!!! είμαι μεγάλος!!! Σας ευχαριστώ!!!

scrabble

Και ξαφνικά μια μέρα ή μάλλον νύχτα η Γκέλυ μου έδειξε το dod, που της το είχε δείξει κάποιος συμφοιτητής της για να παίξουν παιχνίδι μέσω ίντερνετ. Εκεί βρήκα το scrabble και πραγματικά ενθουσιάστηκα γιατί είναι τόσο βολικά σχεδιασμένο, τόσο ανταγωνιστικό με την πίεση του χρόνου και την πληθώρα των καλών παικτών που κόλλησα. Στην αρχή δεν καταλάβαινα γιατί εγώ μαζεύω τόσους λίγους πόντους μέχρι που η τεντωμένη προσοχή μου με έκανε να υπολογίζω κάθε τετράγωνο διπλής ή τριπλής αξίας, ιδιαίτερα αν έπεφτε πάνω σε σειρά διπλής ή διπλά διπλής λέξης! Πωωωω φίλε!!!! βροχή οι πόντοι μετά! μέχρι που συνειδητοποίησα πως το συγκεκριμένο παιχνίδι δεν δίνει στην τύχη γράμματα όπως εμείς διαλέγουμε από το σακουλάκι όταν παίζουμε με το επιτραπέζιο, αλλά επιβραβεύει τις σωστές κινήσεις ή τα σωστά μπλοκαρίσματα κλπ κλπ. Τι καλά!!!! κι εκεί που έπαιζα κι ανέβαινα επίπεδα του χαμού και είχα βρει επιτέλους κάτι να με συναρπάζει, νά 'σου στο chat από κάτω να πετάγονται οι συνομοιλίες με τους συμπαίκτες. Εγώ γουστάρω παιχνίδι, όχι κουβέντα αλλά σα χαζή, λόγω ευγένειας απαντούσα! γεια-γεια, τικάνεις-καλά....και προχώραγε το παιχνίδι και μερικοί το είχαν σύστημα καθώς έγραφαν γρήγορα και ήξεραν και το παιχνίδι καλύτερα, να σε αποσπάσουν για να κερδίσουν. Και άντε και το κατάφερναν. Μπράβο τους!!! αν δεν το κατάγερναν? άλλοι έφευγαν χωρίς ούτε γεια στην καλύτερη, άλλοι άρχιζαν την έμμεση ή άμεση προσβολή μέχρι και χυδαία επίθεση λίγο πριν τη λήξη, μπας και σε κάνουν να παραιτηθείς και συνεπώς να χάσεις, ή μπας και απ' τα νεύρα σου μπερδέψεις τα μπούτια σου και δεν καταφέρεις να σχηματίσεις ούτε συλλαβή. Κάποια παίκτρια (μάλλον γυναίκα ήταν) με ένα ουδέτερο ψευδώνυμο δεν είχε αφήσει κανέναν μα κανέναν που να μην βρίσει χυδαία, αλλά πολύ χυδαία μιλάμε. Από τότε έκλεισα τη συνομοιλία. Εγώ δηλαδή δεν είμαι σε θέση να δω οτιδήποτε μπορεί να μου γράψει οποιοσδήποτε την ώρα που παίζουμε...καλό ή κακό. Μπλόκαρα ακόμη και τη δίοδο του pm. Παίζω σαν ρομπότ, ψυχρά, ήρεμα και συγκεντρωμένα. Σίγουρα πολλοί θα έχουν βρίσει, μα θα εισέπραξαν σιωπή και κυρίως θα είδαν να συνεχίζω ψύχραιμα ακόμη πολλές φορές να πατάω το κουμπί και για επόμενο γύρο. Πολλοί θα έχουν πει ένα 'γεια' σίγουρα και λυπάμαι που εισέπραξαν την απέραντη σιωπή μου, αλλά τι να κάνουμε? Thats the game!

Τα κουβαδάκια μου και σε μια καυτή παραλία

Κρύο, τόσο κρύο, ένας χιονιάς περίεργος με αέρα που σακατεύει, κι ένα 'ψιλοκομμένο' χιόνι που ποτέ δεν στρώνει. Πάνω από τον πλανήτη μας λογικά κάποιος γιγάντιος τιτάνας εξασκείται με το σπαθί του και η λάμα κόβει το χιόνι σε ψιλά κομματάκια. Α ρε ψαλιδοχέρης που έχει ριζώσει στο μυαλό και πάει σύννεφο! The ψαλιδοχέρης goes cloud...

Έχω βγάλει το άχτι μου αυτές τις μέρες να επιτίθομαι στο σύζυγο και τα παιδιά με πρόφαση το κρύο. Τι σας αρέσει από τον χειμώνα πια? Που λυσσάτε όλοι το καλοκαίρι με τη ζέστη και λατρεύετε το χειμώνα? Σας αρέσει που πληρώνουμμε ένα κάρο χρήματα για να ζεσταθούμε και φοράμε πέντε στρώσεις ρούχα σε σημείο που πάμε μονοκόμματα σαν τα ρομπότ? Σας αρέσουν οι γλίστρες απ' τον παγετό που κάθεται και μετατρέπει τους δρόμους σε τσουλήθρες? Είμαι μια γκρινιάρα που το κρύο βγάζει τον πιο κακό μου εαυτό. Το είπα του Βασίλη, ζηλεύω τις αρκούδες που την 'πέφτουν' για ύπνο και λυπάμαι τον εαυτό μου που δεν αντέχει το κρύο και δεν ξέρω πώς θα επιβίωνα αν πχ ζούσα στη Φλώρινα που αυτή την περίοδο έχει -25, δεν συζητώ αν είχα γεννηθεί σε καμιά Φιλανδία. Τόσο ευάλλωτη λοιπόν? Το κρύο πρέπει να υπάρχει, το χιόνι, όλα σε μια ισορροπία, αλλά ας γινόμουν ξανά είκοσι, σίγουρα στις επιλογές μου θα έβαζα ένα μέρος με σταθερή θερμοκρασία 20 με 30 βαθμούς, άντε και να πιάνει καύσωνα...beach rules μου ταιριάζουν καλύτερα.

Θυμάμαι παλιότερα, με έπιανε μια μανία το καλοκαίρι και νοσταλγούσα το χειμώνα και τοπύμπαλιν. μετά αυτό πέρασε, τώρα δεν υπάρχει περίπτωση να νοσταλγήσω κανέναν χειμώνα μες το κατακαλόκαιρο αλλά τρελαίνομαι να σκέφτομαι το καλοκαίρι αυτές τις ψυχρές μέρες. Ό,τι πιο ακραίο μπορώ να φανταστώ, ζέστη, καυτή άμμο, ήλιο, ομπρέλες....ναι, μην συνεχίσω τη λίστα, είμαι παιδί του καλοκαιριού άλλωστε...

Είμαι στο μαγαζί κι όσο δεν στρώνει το χιόνι οι ρυθμοί της πόλης εξακολουθούν να είναι 'τρελοί', μάλιστα νιώθω τον κόσμο πιο τσιτωμένο, τα αυτοκίνητα πάνε σαν τρελά κι εγώ είμαι μουδιασμένη....Παγωμένες καλημερο-καλησπέρες!!!