Tόσο απλά

Γαμώτο μου λείπει που και που ένα τσιγάρο. Έτσι απλά, τόσο απλά. Η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό είναι ένα καλοκαίρι. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Εγώ σκασμένη. Κλεισούρα... καύσωνας.  Μια νύχτα να φλέγονται όλα μέσα στο σπίτι. Σε ένα σπίτι χωρίς κλιματισμό ή ανεμιστήρα. Να στριφογυρνάω και να μου έρχεται να τρελαθώ. Ώσπου ανοίγω τα παντζούρια διάπλατα, ανεβαίνω στο περβάζι και ανάβω ένα τσιγάρο.  Άρχισα να νιώθω λίγη από τη βραδινή δροσιά και να καπνίζω. Μια ακαριαία χαλάρωση ανακούφισε όλο το σώμα μου. Ήμουν ανήλικη, ήταν νύχτα, απαγορευόταν να βγω έξω, και δε μπορούσα με τίποτα να καπνίζω στο χαλαρό, όπως πχ θα μπορούσα τώρα πίνοντας έναν καφέ στο σαλόνι μου να ανάψω ένα τσιγάρο. Ξαφνικά καθισμένη στο περβάζι, ένιωσα πως απελευθερώθηκα, γύρω κοιμόντουσαν μέχρι και τα κουνούπια, κι εγώ κάπνιζα φυσώντας τον καπνό με αναίδεια. Ήταν μια από τις πρώτες ευτυχισμένες, εντελώς δικές μου στιγμές.
Πολλές άλλες παρόμοιες στιγμές υπήρξαν και το τσιγάρο ήταν ένα σημείο αναφοράς για να ακούσω τις σκέψεις μου, να μιλήσω και να τα βρω με τον εαυτό μου, να παρηγορηθώ ή να αντέξω να περιμένω κλπ.
Ώσπου θέλησα να το κόψω εντελώς. Μετά από αρκετά χρόνια βέβαια! Ήταν καλοκαίρι πάλι, βρισκόμασταν εγώ, ο Βασίλης και τα παιδιά στη Βόρεια Εύβοια, σε έναν υπέροχο ξενώνα. Οι ιδιοκτήτες του ξενώνα, ένα πολύ αγαπημένο ζευγάρι, μια βραδιά μας έκαναν το τραπέζι. Φάγαμε, ήπιαμε, τραγουδήσαμε και μιλάγαμε καπνίζοντας. Ο κύριος Γιώργος άρχισε να λέει πως πρέπει να το κόψει αλλά δεν μπορεί. Η Γκέλυ τον ρώτησε γιατί, κι αυτός απάντησε: "Τα ξημερώματα που γύριζα με το σκάφος από τα νησάκια απέναντι είχα κουραστεί κι έκανε κρύο. Έπεσαν οι δυνάμεις μου κι άρχισα να νιώθω άβολα, να στενοχωριέμαι...τυλίχτηκα με μια κουβέρτα κι άναψα ένα τσιγάρο. Και ξαφνικά ένιωσα πως μου έδωσε στην πλάτη ένα χτύπημα συμπαράστασης ο πιο καλός μου φίλος. Πώς να το κόψω;"
Τότε μου φάνηκε περίεργο αυτό που είπε και δεν ήθελα ποτέ να έρθω στο σημείο να νιώσω πως το τσιγάρο είναι ένας φίλος που δε θα μπορούσα ποτέ να αποχωριστώ. Από εκείνη τη μέρα άρχισε η αντίστροφη μέτρηση κι έτσι περίπου εφτά χρόνια τώρα δεν καπνίζω καθόλου. Μέχρι να φτάσω σε αυτό το σημείο για δυο-τρία χρόνια κάπνιζα λίγο ή κατα διαστήματα. Δεν αντέχω πια να είμαι σε χώρο που καπνίζουν, δε μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να καπνίζει κλπ, αλλά ρε γαμώτο, είναι κάτι στιγμές, που θα ήθελα να είμαι εγώ και ένα τσιγάρο και να νιώσω πως με μια ρουφηξιά βουτάω στη δική μου κοσμογονία...να βρω την άκρη...τόσο απλά!

Γλυκιά κούραση

Εδώ και λίγο καιρό αστέρι μου, είσαι η αιτία που έχουν γίνει flat όλες οι μέρες μου. Αλλά χαλάλι σου. Είναι για καλό σκοπό... i wanna be by your side bothways

Δε μπορώ τώρα... ανοίγω φύκι για σούσι

Και μεις σαν τις γιαγιάδες στη διαφήμιση "ανοίξαμε φύκι για σούσι", το τυλίξαμε ρολό που περιείχε ρύζι, σολωμό, και μικρά κομματάκια αγγουριού και καρότου. Στη συνέχεια το κόψαμε σε ρολάκια μπουκίτσες. Η δροσιά που διαχεόταν στην ατμόσφαιρα όσο το φτιάχναμε ήταν απίστευτη. Μια ραφινάτη αίσθηση από κάτι θαλασσινό που δε μπορούσα ακριβώς να προσδιορίσω. Κάτι σα να σκάει το κυματάκι, κάτι σα θαλασσινό αεράκι... δεν ξέρω. Η Νένα πρόσθεσε τυρί φιλαδέλεφεια, ένα δυτικό, ασυμβίβαστο με το σούσι συστατικό, που δε γίνεται όμως να το ξεπεράσει ή προσπεράσει από τη στιγμή που το δοκίμασε σε κάποιο σούσι μπαρ. Δεν είναι διόλου άσχημο. Συνήθως βάζουμε και αβοκάντο, κάτι που δεν έγινε αυτή τη φορά.

Μαρμελάδα αχλάδι

Όποιος έχει πολύ πιπέρι το βάζει και στα λάχανα λέει ο λαός, κι εγώ αυτή την περίοδο έχω πολλά αχλάδια όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, φρεσκοκομμένα από το κτήμα στο Δήλεσι, οπότε τα βάζω μέχρι και στα βαζάκια σα μαρμελάδα...

Σπιτική μαρμελάδα αχλάδι λοιπόν, μια μαρμελάδα που δεν έχει τύχει να δω στο εμπόριο ή να ακούσω πως τη φτιάχνουν αλλά είναι πραγματικά πεντανόστιμη και ειδικά αν προέρχεται από αρωματικά και πάνγλυκα βιολογικά αχλαδάκια.
Η συνταγή είναι πολύ απλή, βέβαια χρειάζονται ένα δυο συμβουλές στην εκτέλεση, εγώ καθοδηγήθηκα από συγγενικό μου πρόσωπο που είναι expert στις μαρμελάδες και σε άλλα πράγματα βέβαια, αλλά για μαρμελάδα μιλάμε τώρα.

Λοιπόν: Σε μια κατσαρόλα τοποθέτησα ένα κιλό πολύ ψιλοκομμένα αχλάδια και περίπου οχτακόσια γραμμάρια ζάχαρη. Θα μπορούσα να βάλω και λιγότερη γιατί όπως είπα και πιο πάνω τα αχλαδάκια ήταν εξαιρετικά γλυκά και αρωματικά. Ίσως και εξακόσια με επτακόσια γραμμάρια ζάχαρη να ήταν οκ. Σε περίπτωση που τα αχλάδια είναι άγευστα, σκληρά ή και ελαφρώς πικρά ίσως να χρειάζεται και ένα κιλό ζάχαρη σε ένα κιλό φρούτου.
Σιγόβρασα το μίγμα σε μέτρια φωτιά για λίγη ώρα μέχρι που ομογενοποιήθηκε και άρχισε να μοιάζει με πηχτό σιρόπι. Εκεί το απέσυρα από τη φωτιά και το άφησα να παγώσει. Σε περίπτωση που το έπηζα ώστε να πάρει μορφή μαρμελάδας την ώρα που έβραζε, κινδύνευα να τη μετατρέψω σε στόκο όταν θα πάγωνε γιατί η πήξη συνεχίζεται μέχρι την τελική ψύξη της μαρμελάδας στο ψυγείο.

Τόσο γρήγορα και απλά...

Η μαρμελάδα κοντεύει να τελειώσει, αφήνει πίσω μακράν αυτές του εμπορίου που περνάει μήνας και βάλε για να τις τελειώσουμε. Τώρα ετοιμάζομαι για τη δεύτερη δόση με τα υπόλοιπα αχλαδάκια που έχω φυλάξει στο ψυγείο.

...just the way we are

Ήταν μια ιδιαίτερη μέρα, πρωτότυπη, κι ελπίζω να είναι η αρχή για να ακολουθήσουν πολλές άλλες. Σας αγαπώ με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου κι αυτό με κάνει και πετάω ψηλά και να νιώθω πως διαφέρω από κάθε άλλον πάνω στη γη. Είστε η αιτία που ονειρεύομαι τα πιο περίεργα και παράξενα, έστω κι αν καταφέρνω τα μισά των μισών ή και τίποτα.

Το σούπερ φεγγάρι του Αυγούστου

Μια από τις πιο όμορφες στιγμές του Αυγούστου που αύριο μας αποχαιρετάει! Περάσαμε πολλές ώρες στην παραλία από το μεσημέρι, μέχρι που σχεδόν βράδιασε κολυμπούσαμε, και λίγο πριν φύγουμε έκανε την εμφάνισή του αλλάζοντας διάφορες αποχρώσεις μέχρι να φτάσει ψηλά και να λούσει όλη την πλάση με το μαγικό φως του.

Σιγά σιγά...

...Και έπεται συνέχεια

Πούλια και Αυγερινός

Έχω βγάλει πολλές φωτογραφίες από τη βεράντα μου προς την ανατολή, πότε φωτογραφίζοντας ουράνιο τόξο, πότε φεγγάρι, πότε σύννεφα. Χτες ο Βασίλης ξύπνησε αχάραγα και μετά από λίγο βγήκε να δροσιστεί. Κοίταξε προς την ανατολή και είδε την Πούλια και τον Αυγερινό. Δε θέλησε να διακόψει τον ύπνο μου αλλά ήθελε να μου δείξει πόσο όμορφα ήταν. Κι έτσι μου χάρισε αυτό που είδαν τα μάτια του αποτυπώνοντάς το σε άλλη μια φωτογραφία. Δυο μικρές λευκές τελείες στο έντονο μπλέ πάνω από την έκρηξη των θερμών χρωμάτων που δημιουργεί ο ερχομός του ήλιου...

Ουρί του Παραδείσου

Μετά τις δυο γαλλικές ταινίες με τη Σοφί Μαρσώ που δε θα ησύχαζα αν δεν έβλεπα, νιώθω απίστευτη χαλάρωση που καθημερινά βλέπω τους Άγγελους του Τσάρλι, ένα τεράαααστιο παιδικό απωθημένο μου. Λατρεύω τη σειρά αυτή όσο λατρεύω και το sex and the city και πράγματι όταν έρχεται η ώρα του επεισοδίου, δε με κουνάει τίποτα από τη στρογγυλή μπαμπού πολυθρονάρα μου με τη μαλακή μαξιλάρα και το βαμβακερό ριχτάρι μου.
Σήμερα είδα το επεισόδιο Angels in Paradise, γυρισμένο στη Χαβάη. Μουσική, λουλούδια, χρώματα και σασπένς... και αύριο η συνέχεια και το τέλος ; )

Αυτό το ιδιαίτερο, ιδιόρυθμο, ξεχωριστό καλοκαίρι!

Αυτό το ιδιαίτερο, ιδιόρυθμο, ξεχωριστό καλοκαίρι...
Έχω βρει μερικά πραγματάκια με τα οποία έχω παθιαστεί και περνάει ευχάριστα ο καιρός. Έχω να κοιτάξω ανθρώπους που αγαπώ και με λίγη φροντίδα βλέπω να ανακάμπτουν από πολλά προβλήματά τους.
Αυτό το καλοκαίρι σχεδιάζω μερικές αποδράσεις και μερικές μέρες σούπερ δημιουργικές.
Αυτό το ιδιόρυθμο καλοκαίρι δεν είμαι τόσο κοντά στη θάλασσα λόγω των άστατων καιρικών συνθηκών, δεν έχω χαρεί τόσο τον ήλιο και την εξοχή αλλά έχω νιώσει κι έχω βιώσει πράγματα που αναπληρώνουν την απουσία όλων των παραπάνω.
Αυτό το ιδιόρυθμο καλοκαίρι είναι εδώ για να μας δείξει πως πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που μπορούμε και παλεύουμε, που πήραμε τις σωστές αποφάσεις, που άλλη μια φορά ανοίξαμε την αγκαλιά μας.
Γιατί κανείς δεν αρνείται την αγάπη και δεν απομακρύνεται από μια μεγάλη αγκαλιά.
Αυτό το καλοκαίρι, είναι κάπου στη μέση και δε νιώθω να με πνίγει η πόλη...
Αυτό το καλοκαίρι είναι ιδιόρυθμο, είναι στη μέση, σήμερα είναι Πέμπτη και μόλις διαλύθηκε ένα σύννεφο και ένα έντονο φως απλώθηκε παντού...

Άντε με τη νίκη...

Ποδοσφαιρόφιλη για λίγο...βλέπω Κόστα-Ρίκα εναντίον Ελλάδας. Τελικά ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον Σαββατοκύριακο! ~

heartbeach as heartbeat

                                        Καλοκαιράκι απογευματινό προς βραδινό μπανάκι ;)

barbeque time

                            Σήμερα ο καιρός ήταν υπέροχος και κάναμε barbeque στη βεράντα...

confession

He was crying that i am their angel...

Το "έλα να δεις"

Εδώ που μένω θα μπορούσε να είναι παράρτημα μαιευτηρίου, παιδικού σταθμού και νηπιαγωγείου μαζί! Είναι ένα πολύ ήσυχο μέρος μεν, θα έλεγα πως δεν ακούω ποτέ καυγάδες από ζευγάρια ή οποιονδήποτε άλλον δε, αλλά οι παιδικές τσιρίδες που κάνουν ηχώ στην είσοδο ή τα κλάματα, ή τα ποδοβολητά σε σκάλες και οι εκκωφαντικοί θόρυβοι των πλαστικών ροδών των ποδηλάτων στο σαγρέ πάτωμα της πιλωτής είναι το κάτι άλλο. Είναι απίστευτη η δύναμη των παιδικών πνευμόνων και η ένταση της φωνής καθώς και η ψιλή συχνότητα της στριγγλιάς τους. Κι εγώ έκανα παιδιά και ξέρω. Και καλώς έχει έρθει η σειρά σε άλλους να κάνουν παιδιά. Μα το αστείο είναι πως εδώ ένα προς ένα τα ζευγάρια που εγκαταστάθηκαν ήταν νιόπαντρα. Δυο μωρά από πάνω, τέσσερα πιο πάνω και οχτώ στην απέναντι πόρτα; οχτώωωω;! Όχι δεν είναι κουνελο-οικογένεια. Είναι το μόνο ενοικιαζόμενο διαμέρισμα του κτιρίου που έχει αλλάξει στα οχτώ χρόνια που είμαι εδώ πέντε ζευγάρια ενοικιαστών, όλοι νιόπαντροι και σε "περίοδο αναπαραγωγής". Και δως του τσιρίδες και κλάματα και ουρλιαχτά μέχρι να κατέβει το ασανσέρ. Αν υπολογίσει κανείς το χρόνο να κατέβει ή να ανέβει το ασανσέρ, να το φορτώσεις πράγματα και καρότσια και να σέρνεις ένα μικρό σε υστερία να μπει μέσα τη στιγμή που αρνείται πεισματικά, συν το να κατέβεις προς την είσοδο, ξανά μανά βγάζεις αυτά που έβαλες, ξανά μανά να σέρνεις το μωρό που δεν έχει σταματήσει τις φωνές...όλο αυτό το διάστημα με τέρμα τσιρίδα σε μέρος που ακούς και το πέσιμο της καρφίτσας σου φαίνεται αβάσταχτο. Και στις απέναντι διπλο-τριπλοκατοικίες...ακριβώς το ίδιο. Δυο τρεις μεγάλες οικογένειες με τα παιδιά τους φρεσκοπαντρεμένα σε "περίοδο αναπαραγωγής". Και τώρα το καλοκαιράκι αρχίζει το πανηγύρι. Μικρά και μεγάλα στα μπαλκόνια. Να φωνάζει το μωρό επί ώρες στο καρότσι και η μάνα του να αδιαφορεί καθώς μάλλον δε θέλει να το κακομάθει σε χάδια. Τα λίγο μεγαλύτερα να ουρλιάζουν, άλλα να γκρεμίζουν το σύμπαν, άλλα να μαλώνουν. Και ενώ και με τα δίπλα σπίτια και με τα απέναντι απέχουμε τόσο όσο δε μπορούμε να διακρίνουμε καθαρά ο ένας τον άλλον, πάραυτα μόλις κάποιο μικρό πατήσει τσιρίδα, νομίζεις πως έγινε εισβολή μικρού δικτάτορα στο σπίτι σου...

Φούσκες

Κάθομαι και διαβάζω μπροστά από τη μπαλκονόπορτα του σαλονιού και που και που μου αποσπούν την προσοχή κάποιες φούσκες που περνούν από μπροστά και τρέχουν προς το βουνό με την ταχύτητα του αέρα. Πότε μια μικρή, πότε μια μεγάλη, πότε πολλές μαζί σε διάφορα μεγέθη. Το θέαμα είναι πολύ χαλαρωτικό κι όμορφο! προφανώς κάποιο παιδάκι σε κάποιο μπαλκόνι παραδίπλα παίζει εδώ και ώρα με το γνωστό παιχνιδάκι που όλοι έχουμε παίξει σαν παιδιά!

Γλυκιά σα βανίλια

Χτες το απομεσήμερο, Παρασκευή και δεκατρείς, και πανσέληνος με ανάδρομο τον Ερμή αποφάσισα να κάτσω να ξαπλώσω και να μην πάω στο κομμωτήριο. Τηλεφώνησα να ακυρώσω το ραντεβού αλλά δεν απαντούσαν. Έκλεισα τα μάτια μου για μισή ώρα, χαλάρωσα και ξεκουράστηκα και ξανατηλεφώνησα, αλλά πάλι δεν απαντούσαν. Οπότε αποφάσισα να κάνω ένα μπάνιο, να ενυδατωθώ με κρέμες, να παρφουμαριστώ, να γεμίσω την τσάντα μου με τα απαραίτητα συν βιβλίο .... και έφυγα!
Πήγα τελικά στο κομμωτήριο να βάψω καφέ-σοκολά τα μαλλιά μου, κάθησα μιάμιση βαρετή ώρα με πολύ κόσμο, έντονη μουσική κι ευτυχώς που είχα πάρει το βιβλίο μαζί μου αλλιώς θα έφευγα από εκεί και θα πήγαινα κατ' ευθείαν στο φαρμακείο για χάπια. Μετά πήγα μέχρι την Αγία Παρασκευή. Ήταν η καλύτερη ώρα, όλα χρυσά, το έντονο κίτρινο φως του ήλιου τα κάνει εδώ γύρω όλα χρυσά. Έδωσα ένα χέρι βοηθείας στη δουλειά και επέστρεψα για να ρομαντζάρω στη βεράντα με ελαφρύ φαγητό και κρασάκι κι ένα φεγγάρι απίθανο που έφτιαξε μια νύχτα φωτεινή...σα να είχε κρατήσει κάτι από τη μέρα...
Σήμερα έχει πολλή ζέστη, αλλά οι ανοιχτές πότρες σχηματίζουν ένα δροσερό ρεύμα και το απολαμβάνω με μια γλυκιά κόπωση στο σώμα, πίνοντας παγωμένο νεράκι και τρώγοντας  βανίλια υποβρύχιο. Την οποία αγόρασε η Γκέλυ και την έχει τσακίσει κανονικά, αποδίδοντάς της για φέτος τον τίτλο Μις βανίλια 2014. Γιατί τρώγοντας τόση βανίλια έχει γίνει ακόμη πιο γλυκιά!

Ντουλάπα time

Ντουλάπες...πφφφ!!! φρικάρω κάθε αρχή καλοκαιριού και κάθε αρχή χειμώνα με την πάρτη τους. Τα πάνω κάτω έρχονται, χαχαχα, αλλά κάποιες φορές καταφέρνω να το αντέχω γιατί το παίρνω σαν παιχνίδι. Ένα-ένα ρούχο που ταξινομώ, προσπαθώ να το θυμηθώ φορεμένο πάνω μου τη σεζόν που πέρασε, όσο πιο πολλές φορές γίνεται. Το μπεζ κάρντιγκαν πχ, τις ηλιόλουστες μέρες που πήγα μαγαζί, βόλτα ή για ψώνια, το βαθύ πράσινο μπουφάν που το συνδύαζα με την πράσινη πετρόλ μπλούζα και τζιν παντελόνι τις μέρες γύρω από το Πάσχα. Θυμάμαι τον εαυτό μου με το συγκεκριμένο outfit και μανό πράσινο. Το καφέ σκούρο δερμάτινο σακάκι θυμάμαι να το φοράω τα χριστούγεννα σε κάποια βόλτα. Το μαύρο κοτλέ πανωφόρι κάθε βράδυ στα βιαστικά πάνω από πρόχειρα ρούχα για να πεταχτώ στα γρήγορα στο μετρό... η άσπρη μάξι ζακέτα τις μέρες με λίγο κρύο, πάντα με χοντρό πουλόβερ από μέσα και τεράστια φουλάρια ή κασκόλ. Το ντουμπλ φας μάξι φουστάνι όποτε περίμενα κόσμο εδώ στο σπίτι... τι άλλο; ααα!!!! Το μαύρο δερμάτινο παλτό στις βόλτες με τον Βασίλη τα σαββατόβραδα. Το γούνινο συνθετικό γιλεκάκι με το μωβ παντελόνι μου και τα μποτάκια τα εσκιμώικα όποτε πηγαίναμε στη λούτσα για να επιβλέπουμε τις εργασίες στο οικόπεδο. Τον μαύρο κορσέ με τζιν στο "γυάλινο" που έπαιζαν κάτι φίλοι του βασίλη κλπ κλπ... Κι έτσι πάει κι αυτό, το παιχνιδάκι θα επαναληφθεί το φθινόπωρο με το καλό, αυτή τη φορά με τα καλοκαιρινά ρούχα, τα μαγιώ, τα καπέλα, τα ψαθάκια και τα πέδιλα.

Εσύ κι ο γρύλος σου

Και έρχεται το βράδυ και βαριέμαι ακόμη και τη nova και λέω να ασχοληθώ με τα τρία καινούρια βιβλία που πήρα. Τα βλέπει η "μικρή" και αρχίζει να λέει διάφορα. Και θυμάται κάποιο βιβλίο που είχα πάρει σχετικά πρόσφατα αλλά δυστυχώς είχα σχεδόν ξεχάσει. Το είχα πάρει μαζί με άλλα δύο -έλεος τα παίρνω πάντα σε τριάδες- και ήταν του Χένρι Μίλλερ το "ήσυχες μέρες στο Κλισί". Και δεν είναι αυτό που θυμάται μόνο αλλά και η υπόθεση που της την αφηγούμουν όποτε τύχαινε να περνάει από μπροστά μου και να με βλέπει να το διαβάζω. Και θυμήθηκε ένα βράδυ που είχα ανήσυχο βλέμμα και ήμουν απορροφημένη πολύ και της έλεγα πως ο συγγραφέας και ήρωας του μυθιστορήματος πήγε για δουλειά στο Παρίσι και κατέληξε να βιώσει όλη τη νυχτερινή ζωή του Παρισιού, να μάθει όλα τα παρακμιακά στέκια, να γνωρίσει πάμπολλους γραφικούς τύπους και να ζήσει έρωτες της μιας νύχτας με πολύ ποτό και άλλα ευτράπελα. Και όσο της τα έλεγα τόσο σκεφτόμουν πως είναι αργά, πως ο δικός μου άντρας είναι έξω για δουλειά και... Και το διατανάκι στο μυαλό μου με τριβέλιζε και σκεφτόμουν μήπως αντί για δουλειά ή με τη δουλειά ζει κάτι σαν τον Χένρι στο Κλισί. Και παίρνω το τηλέφωνο στα χέρια μου, σχηματίζω τον αριθμό καιιιιι .... "που είσαι; γιατί κάθεσαι στη δουλειά μέχρι τέτοια ώρα; πότε θα έρθεις;" Και γελάσαμε πολύ εκείνη τη νύχτα, γελάσαμε και πριν λίγο που το θυμηθήκαμε, ένα πράγμα "άει γ..... εσύ κι ο γρύλος σου" ήταν η όλη φάση.

Με την Αβα κι ενα ποτο στο χερι

Πως τη λες την εποχη που μπαινει ο Ιουνιος και το βραδυ τυλιγεσαι με τη μαλλινη κουβερτα που ειχες βαλει στην ακρη; Τη λες "ξεχωριστη"!!! Στο μικρο ξυλινο κηπακι μου  ανθισαν τα φουξια λουλουδακια που ειχαμε φυτεψει περυσι. Ειναι χαρμα!!! Η βεραντα δε, καθολου χαρμα καθοτι εχουμε απλωσει χαρτια που πανω τους καθονται τρια φωτιστικα που ανασκευαζονται και βαφονται...ολιγον χαμος γινεται, αλλα ευτυχως που δεν εχει και τοσο καλο καιρο, οποτε δε νιωθω και τοσο την ελλειψη της. Μουνταδα απιστευτη σημερα αλλα τα πουλια για καποιο λογο κελαηδουν συνεχεια και πραγματικα κανουν την ατμοσφαιρα απο αποκαρδιωτικη ακρως ρομαντικη. Και σημερα σκεφτομαι πως θα ηταν η καταλληλη μερα για να δω το μπαρουταδικο κι οχι η περασμενη φορα που ηταν τοσο ηλιολουστη ωστε να κανει εξαντλητικη τη βολτα σε αυτο το ωραιο και επικινδυνο παρκο. Πηρα ιδεες απο γυρω τριγυρω και διαλεξα ροζ πικροδαφνη, αστιλβη, λεβαντα και λειλαντ για το νεο κηπο... αλλα εχουμε καιρο γι αυτο, προς το παρον το σπιτι ετοιμαζεται για το καλοκαιρι.

Στα χρυσαφί απογεύματα

Άργησε να έρθει, μας πήρανε στην κοροϊδία και οι Άγγλοι (φαντάσου απωθημένο), αλλά μιας και καλοκαίρεψε, θέλω παντού να διατυμπανίσω πως λατρεύω να πλένω τα πάντα, κουβέρτες, κουβερτάκια, χαλάκια και τραπεζομάντηλα χωρίς να το σκέφτομαι, χωρίς να κρυώνω και να σκέφτομαι πως θα τα απλώσω. Λατρεύω να πλένω τη βεράντα μου, να μπαίνω, να βγαίνω, να χαίρομαι να ανεμίζουν οι κουρτίνες μου, να μη σκέφτομαι να πηγαίνω όλη τη ώρα όπου θέλω και να κάνω ότι θέλω. Από τώρα και για τουλάχιστον πέντε μήνες (πιστεύω) θα είμαι καλά, θα νιώθω τέλεια.
Το Σαββατοκύριακο που έρχεται θα έχει εκλογές και θάλασσα. Θα μου πεις πώς συνδυάζονται; Όλα συνδυάζονται και όλα γίνονται. Όταν μπορείς...

στις δώδεκα

Και μπήκα κάπου. Σε αυτό το κάπου υπήρχαν τα πράγματά του. Και σε εμφανές σημείο δυο βιβλία, ένα μεγάλο κι ένα πιο μικρό. Με όμορφα σχέδια στο εξώφυλλο. Διαφορετικά σε κάθε βιβλίο. Και άνοιξα το πρώτο. Και είδα τον εαυτό μου σε μικρή ηλικία. Ασπρόμαυρη φωτογραφία, παρόμοια με κάποια άλλη που είχα. Κατάλαβα πως κι αυτή είχε τραβηχτεί ταυτόχρονα μα δεν την είχα δει ποτέ, απλά γιατί την είχε πάρει αυτός. Και προχωρούσαν οι σελίδες και με έβλεπα σε φωτογραφίες μεγαλύτερη και συγκινήθηκα. Όχι γιατί έβλεπα εμένα αλλά γιατί κατάλαβα πόσο με σκεφτόταν τελικά, πόσο συνυπήρχε με τα βουβά κομμάτια από τη ζωή μου. Ένιωσα πως υπήρχε πάντα στη ζωή μου γιατί υπήρχα στη σκέψη του. Στο ενδιαφέρον του. Υπήρχαν οι εικόνες μου στο σπίτι του. Και μετά άλλες κι άλλες και προχώρησα στο δεύτερο βιβλίο που ήταν κομμάτια καθημερινότητας. Σα να τα είχε αποσπάσει κλεφτά από τη ζωή μου. Σαν σταματημένα καρέ από βίντεο. Σαν στιγμιότυπα που τράβηξε ενώ με κοίταζε από μακριά. Και τι περίεργο. Είχε μαζέψει τα πιο σημαντικά στοιχεία και κομμάτια. Ήξερε τα πάντα για μένα... με ήξερε. Και τότε ήρθε το μήνυμα στο κινητό. Κι έπρεπε αν φύγω. Έπρεπε να γυρίσω και να προσποιηθώ πως δεν είδα τίποτα, πως δεν ξέρω τίποτα, τουλάχιστον μέχρι να το ξεκαθαρίσω μέσα μου, μέχρι να βάλω σε μια τάξη τα ανάκατα συναισθήματα που ξεπηδούσαν όπως τα κομμάτια της λάβας. Σε όλη τη διαδρομή σκεφτόμουν. Και αυτό που σκεφτόμουν ήταν δυο χέρια νευρικά που ανάμεσα σε αποφάγια και λερωμένα πιάτα έπαιρνε την ψύχα από το μισοφαγωμένο ψωμί, την έκανε μπαλάκια και την πέταγε δώθε-κείθε. Ένα σώμα σε ένταση και δυο μάτια που απέφευγαν να κοιτάξουν. Και όταν τον ρώτησαν αν είδε, είπε: "όχι". Και με άφησε έτσι απλά στην παγωνιά και στο μούδιασμα. Στην τρύπα που με τραβούσε και με κατάπινε. Στον πόνο και στο λυγμό. Και οι υπόλοιποι ένιωσαν ελεύθεροι. Άκουσαν αυτό που ήθελαν. Δεν είχε να κάνει με αυτούς. Κι αυτό ήταν αρκετό. Αρκεί που δεν είχε να κάνει με αυτούς. Ήταν δώδεκα η ώρα περίπου και μάλλον η σκέψη του κάπου πήγε, κάπου απλώθηκε...γι αυτό...

Δυο παρασόλια

Θα χαλαστώ εγώ που ο καιρός είναι μουντός, με αρκετή βραδινή ψύχρα και υγρασία; Θα χαλαστώ που βρέχει και βάζω κλειστά παπούτσια και ζακέτα; ΠΟΤΕ!!! ... ευκαιρία για ψάξιμο ομπρέλας που αποτελεί το φετίχ μου, είτε είναι καλοκαίρι, είτε χειμώνας, τρελλαίνομαι για ομπρέλες. Με δερμάτινα ή ξύλινα χερούλια, μονόχρωμες ή με σχέδια, σπαστές ή όχι, μικρές ή μεγάλες, επώνυμες ή ανώνυμες. Ψάχνω λοιπόν για ομπρέλα βροχής και δεν πειράζει! που θα πάει; σε λίγες μέρες θα ψάχνω όχι μόνο για ομπρέλα παραλίας αλλά και ομπρέλα κήπου... έτσι, για να επιβεβαιώσω και το μπλογκικό μου παρατσούκλι. Δυο παρασόλια, δυο ομπρέλες ήλιου που είναι ο κόσμος όλος... ο κόσμος μου!

Το δικό μου φεγγάρι

Και όπως πάω να κλείσω το παντζούρι της μπαλκονόπορτας, βλέπω ένα εκπληκτικό φεγγάρι να φωτίζει ένα αφράτο στρώμα σύννεφου από κάτω!

Μα φορά κι έναν αέρα...

Χτες ήταν μια υπέροχη βραδιά αλλά σήμερα φυσάει φοβερά τουλάχιστον εδώ που είμαι και ως γνωστόν το σημείο φημίζεται για τα ρεύματα και τους αέρηδές του. Ωραία είναι αν εξαιρέσεις το μικρό άγχος που μου δημιουργείται μη γείρει καμιά γλάστρα, μην πέσουν κάτω πράγματα, μην εκσφεντονιστεί τίποτα από τις γύρω βεράντες και μπαλκόνια. Πράγμα που είχε συμβεί μια φορά όταν ένας δυνατός αέρας έσκασε -δεν ξέρω κι εγώ από που- ένα μπουκάλι μπύρας στο μπαλκόνι μου. Το επικότερο από όλα ήταν βέβαια όταν μετά από έναν πολύ δυνατό αέρα ψάχναμε την πλαστική κουκούλα του στατικού μου ποδηλάτου, μια περίοδο που το είχαμε έξω. Δεν υπήρχε πουθενά. Ούτε στο μπαλκόνι, ούτε στον κήπο κάτω, ούτε στα γκαράζ, ούτε καν στο δρόμο. Λες και δεν υπήρξε ποτέ, λες και άνοιξε η γη και την κατάπιε, λες κι έκανε πόδια κι έφυγε μόνη της. Δεν το κουράσαμε πολύ. Το αφήσαμε εκεί το θέμα ως ότου ένα βράδυ που γυρίζαμε οικογενειακώς από τις δουλειές μας κάναμε μια παράκαμψη και πήγαμε στο Φούρεσι μια περιοχή δίπλα στην Κάντζα για να πάρουμε σουβλάκια. Θυμάμαι οδηγούσα εγώ και κατέβηκε ο Βασίλης να ψωνίσει, όταν γυρίζοντας μου φώναξε. "Λιάνα κάνε λίγο μπροστά το αμάξι". Όπως και έκανα. "Ξέρεις τι πατούσες με την πίσω ρόδα;" μου είπε... "Την κουκούλα του ποδηλάτου σου" ... συμπλήρωσε. Ω ναι, η κουκούλα με τους αέρηδες έκανε φτερά και πέταξε και έφτασε αρκετά μακριά, κουράστηκε και έμεινε εκεί για πάντα.
Και ζήσαμε εμείς καλά και οι αέρηδες με την κουκούλα καλύτερα...

Go ahead...

such a beautiful night to go ahead...

Τα λούλουδα γιορτάζουν!

Στην αρχή με φύλλα αράλιας και γεράνια από τις γλάστρες μου, μετά με δυο μπουκέτα κινεζάκια και αμάραντο που μου έφερε ο Βασίλης, έφτιαξα αυτά τα δυο στεφανάκια. Ας είναι καλά οι δημιουργικές bloggers που μοιράζονται απλόχερα ιδέες και τρόπους, ώστε να καταφέρνουμε όλοι να κάνουμε κάτι όμορφο για τις πιο γιορτινές και ιδιαίτερες μέρες. Εύχομαι να έχουμε όλοι μια καλή και όμορφη Πρωτομαγιά!

υγ: Πάρα πολλά πρωϊνά Πρωτομαγιάς θυμάμαι να με ξυπνάει η μάνα μου με το τραγουδάκι που έλεγε: "Πρωτομαγιά, τα λούλουδα γιορτάζουν... κλπ" . Δεν το θυμόταν όλο αλλά μιας και βρήκα τους στίχους λέω να το τραγουδήσω κι εγώ λίγο

Πρωτομαγιά τα λούλουδα γιορτάζουν
και τα πουλιά τα ταίρια τους φωνάζουν.

Τραγουδούν το Μάη Μάη γύρω στα κλαδιά
τραγουδούν τον Χρυσομάη στην αμυγδαλιά

Καλώς τονε το Μάη το χρυσομάη
με άνθη στολισμένος ήρθε πάλι

Κορίτσια περπατούνε ταίρι-ταίρι
με λούλουδα Πρωτομαγιάς στο χέρι

Τραγουδούν το Μάη Μάη γύρω στα κλαδιά
τραγουδούν τον Χρυσομάη στην αμυγδαλιά

\

Απρόσκλητοι επισκέπτες

Στην τηλεόραση χρόνια τώρα παίζει μια σειρά που δεν έχω δει ποτέ και λέγεται "τα φιλαράκια". Ιδιαίτερα δημοφιλής υποθέτω για να έχει στοιχειώσει τόσα χρόνια όπως έχει στοιχε
ιώσει σε άλλο κανάλι μια ελληνική σειρά που όσο θυμάμαι τον εαυτό μου παίζει κάθε μέρα τα μεσημέρια. Από τα φιλαράκια λοιπόν έχω δει ελάχιστα, όσο προλάβω να δω δηλαδή από τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσω πως παίζουν μέχρι να πάρω το κοντρόλ στα χέρια μου και να αρχίσω το ζάπινγκ.
Σήμερα έκανα καθαριότητα και κάποια στιγμή βαρέθηκα από την πολλή βουβαμάρα και είπα να ανοίξω την τηλεόραση για παρέα. Και πέφτω πάνω στα φιλαράκια σε μια σκηνή λίγο πριν τελειώσει το επεισόδιο και περίεργο πως, κάθησα και παρακολούθησα. Και καλά, ένας από τους πρωταγωνιστές, ψηλός ήταν, λόγω που θα γινόταν πατέρας και μάλλον σκεφτόταν με τη μέλλουσα μάνα του παιδιού του να φτιάξουν το παιδικό δωμάτιο, βρήκε στο δρόμο ένα παιδικό κρεβατάκι και το ανέβασε στο σπίτι του. Ήταν σε άψογη κατάσταση, χωρίς φθορές, με όλα τα σχετικά πάνω όπως κουνουπιέρα, πάντες κλπ. Και ακολουθεί ο εξής διάλογος:

Άντρας: Κοίτα είναι τέλειο!

Γυναίκα: Πράγματι! που το βρήκες?

Άντρας: Στο δρόμο.

Γυναίκα: Ωου μια χαρά, μα είναι σαν καινούριο...περίεργο! ααα! τι είναι αυτό εκεί πέρα?

Άντρας: Ποιο?

Γυναίκα: Αυτό εκεί πάνω στο κρεβατάκι που κουνιέται...

Άντρας: Κουνιέται?

Γυναίκα: Ναιιιι!!!! έχει και ουράααα!!!! ΑΑΑΑΑΑΑ !!!!!

Και οι δυο χοροπηδώντας από τρόμο σέρνουν το κρεβατάκι προς τα έξω.

Κι εδώ είναι που θυμήθηκα μια προσωπική μου παρόμοια ιστορία και γέλασα πολύ.
Στο πατρικό μου σπίτι στο τέλος της αυλής υπήρχε μια αποθήκη που βάζαμε πολλά παλιά πράγματα, ανάμεσά τους και μια παλιά κιθάρα του πατέρα μου. Όταν κάποτε την είδε ο βασίλης ο οποίος ήταν τρελός και παλαβός -και ακόμη είναι δηλαδή- με τις κιθάρες, φαγώθηκε να τη φτιάξει. "Ρε χρυσέ μου, τι θες τώρα να την κάνεις την κιθάρα? άσε να την πετάξουμε καλύτερα!" "όχι, όχι" έλεγε εκείνος, "μπορώ να την καθαρίσω, να τη γυαλίσω, να επιδιορθώσω όποια σημεία χρειάζονται, να βάλω χορδές και να ασχολείται η Βαγγελίτσα (ανηψιά μας)... κρίμα είναι" "Οκ" απαντάω εγώ... "φτιάχτη"...
Πράγματι, έκανε όπως είπε. Η κιθάρα έγινε κουκλί, την κούρδισε κιόλας, φώναξε και τη Βαγγελίτσα να κάτσουν μαζί να της δείξει τα πρώτα απαραίτητα πράγματα για να μάθει κιθάρα.
Και όλα καλά, μερχρι που κάποια στιγμή όπως κουνιόταν η Βαγγελίτσα με την κιθάρα, ακούγεται κάτι σα να ξεκολάει μέσα από την κιθάρα κι αρχίζει με κάθε κίνηση να πηγαίνει πέρα δώθε.

"Τι να είναι αυτό?" είπα..

Πάω κοντά, την αναποδογυρίζω, φροντίζω αυτο που κουνιόταν να βρεθεί στο επίπεδο του ανοίγματος, σηκώνω ψηλά και πάντα μπρούμυτα την κιθάρα, και τι να δω!!! Ένα απολιθωμένο ποντίκι.....

Μαμάαααααααα!!!!! χοροπηδητά, υστερία, ουρλιαχτά και η κιθάρα τρέχοντας πάει στα σκουπίδια....

Case closed

Οι άνθρωποι θέλουν να είναι γύρω τους τακτοποιημένα τα πράγματα. Τακτοποιημένα και όμορφα. Και καμιά φορά όσο πιο τακτοποιημένα είναι τα πράγματα, τόσο ανάστατη και χαοτική είναι η ζωή τους. Και ο εσωτερικός τους κόσμος επίσης. Και να ποια είναι η τακτική που ακολουθείται. Με ένα πανί με μικρο-ίνες στο χέρι και ένα πολυχρηστικό στο άλλο απολυμαίνεις και αποστειρώνεις τα πάντα γύρω σου, αφήνοντας την συνείδηση απενοχοποιημένη να κάνει όποια "βρώμικη" σκέψη και την ακόμη πιο απενοχοποιημένη σου πρόθεση να κάνει οποιαδήποτε "βρώμικη" κίνηση κι έτσι συμπληρώνεται το καρέ. Καθάρισες μέσα και έξω.
Και βέβαια συμβαίνει και το αντίθετο. Άνθρωποι με ακατάστατη καθημερινότητα και χαοτικό περιβάλλον τυγχάνει να έχουν απόλυτη καθαρότητα στο μυαλό και κρυστάλλινη διαύγεια στην ψυχή  τους.
Ξέχασα και κάποιους ενδιάμεσους τύπους. Στις ενδιάμεσες περιπτώσεις τα πράγματα είναι κάπως ισορροπημένα. Με την άποψη πως μπορείς να χειρίζεσαι τα θετικά ή αρνητικά στοιχεία του εαυτού σου.
Και όπως πάντα αυτό που δεσπόζει το αρνητικό χαχαχα, απόδειξη πως καταλαμβάνει και περισσότερο χώρο σε αυτό το κείμενο. Η πρώτη παράγραφος είναι μεγαλύτερη μακράν για χάρη του.
Kαι εδώ θα κρατηθούν οι ισορροπίες. Όπως καταλαμβάνει μεγάλη θέση στο κείμενο, θα καταλαμβάνει μικρή, μηδαμινή ή και καμία θέση στη ζωή μας πλέον γιατί όμοιος στον όμοιο και η κοπριά στα λάχανα. Case closed.

Καλά τα λέει ο Carl

Πρώτη φορά μου συμβαίνει. Ανοίγω το βιβλίο που μόλις έχω πιάσει στα χέρια μου πρώτη φορά, διαβάζω δυο παραγράφους και ξεσπάω σε κλάματα. Τόση δύναμη έχουν οι λέξεις, τόσο παραστατικά μπορούν να γίνουν τα σημαδάκια τα τυπωμένα πάνω σε χαρτί σε σημείο να ζωντανεύει μια εικόνα που μπορεί να σε συγκλονίσει.
Δεν έχω τίποτα άλλο να πω, απλά πριν λίγο καιρό στο αγαπημένο μου γκρουπ good thoughts about life είχα διαβάσει κάτι που νομίζω πως ταιριάζει να το τοποθετήσω εδώ αυτή τη στιγμή:

Τι εκπληκτικό πράγμα που είναι το βιβλίο. Ένα επίπεδο αντικείμενο, φτιαγμένο από δέντρο, περιέχει εύκαμπτα μέρη στα οποία πάνω είναι τυπωμένες πολλές μαύρες αστείες τζίφρες. Ρίχνεις μια ματιά και βρίσκεσαι στο μυαλό ενός άλλου ατόμου, ίσως κάποιου που έχει πεθάνει χιλιάδες χρόνια. Μέσω της χιλιετηρίδας ένας συγγραφέας μιλάει καθαρά και σιγανά μές το μυαλό σου, κατ' ευθείαν σε σένα. Η συγγραφή είναι ίσως η μεγαλύτερη κατάκτηση της ανθρωπότητας που δημιουργεί δεσμούς σε ανθρώπους που ουδέποτε γνωρίστηκαν, πολίτες διαφορετικών εποχών. Τα βιβλία σπάνε τις αλυσίδες του χρόνου. Το βιβλίο είναι η απόδειξη πως οι άνθρωποι είναι ικανοί να δημιουργήσουν μαγεία.

Carl Sagan.

not only a thought...

Πώς θα ήθελες να είναι η μέρα σου αύριο; τι θα σε έκανε ευτυχισμένο/η, τι θα σε πήγαινε ένα βήμα πιο πέρα. Τι θα σε γέμιζε, τι θα σε ομόρφαινε, τι θα σε έκανε νιώθεις πως έχει νόημα η ζωή σου... Σκέψου και κάθε τι από αυτά που θα σκεφτείς είναι εκεί έξω και σε περιμένει. Σκέψου και κάνε ένα μικρό βήμα, τόσο δα που θα σε φέρει πιο κοντά σε αυτό που θες. Και ξέρεις, μπορεί ο βαθμός δυσκολίας με κλίμακα από το ένα έως το δέκα να είναι έντεκα... αλλά αυτό δεν είναι καθόλου κακό τελικά. Απλά θα πρέπει να σε κάνει πιο περήφανο/η. Φιλιά και όνειρα γλυκά...

Να γεννιέσαι, να αισθάνεσαι και να είσαι γυναίκα

Χμ... τι να γράψει κανείς όταν έχει τόσο πεσμένη διάθεση από τον καιρό κι έχει πέσει στο κρεβάτι από ίωση μετά από μηνιαία πολιορκία. Πρώτα η μεγάλη κόρη, ενδιάμεσα η φιλοξενούμενή μας και μετά η μικρή κόρη. Πόσο να αντέξω η καημένη; Ένα μήνα περνάει χέρια η παλιο-ίωση και δίνει τη σκυτάλη ο ένας στον άλλον. Είναι απίστευτες οι ποσότητες τσαγιού και μελιού που έχουν καταναλωθεί, ο βραστήρας δουλεύει συνέχεια για στιγμιαίες σούπες με κινέζικα μακαρόνια, για σούπες αυγολέμονες κλπ. Παντού σωληνάρια με καραμέλες λαιμού, καρτέλες με ταμπλέτες βιταμίνης, αναβράζοντα δισκία που τελειώνουν ως που να πεις κίμινο και διάσπαρτες σακούλες παντού με χρησιμοποιημένα χαρτομάντηλα.
Θα γράψω για την αυριανή αγαπημένη μου μέρα, που είναι μια από τις καλύτερες του χρόνου, του κάθε χρόνου μαζί με κάθε αγαπημένη μου ημερομηνία. Αύριο η πρώτη μου αγάπη, η πρώτη μου κορούλα έχει γενέθλια, έγινα μάνα πρώτη φορά τη μέρα της γυναίκας. Είμαστε μια οικογένεια γυναίκες με άντρα της ζωής μας τον Βασίλη που τελευταία νιώθει μάλλον σα μαχαραγιάς το λιγότερο, γιατί όταν αναφέρεται σε εμάς λέει "οι γυναίκες μου" χαχαχα!!! Λοιπόν αύριο αν νιώσουμε καλύτερα το χαρέμι κι ο μαχαραγιάς μαζί με κάποιους αγαπητούς κι αγαπημένους που μπορούν, θα πάνε για γλέντι, εντάξει όχι τρικούβερτο, αλλά το κατά δύναμιν...  μέχρι στιγμής τα μισά γενέθλια-γιορτή της γυναίκας έχουν πέσει απόκριες οπότε έχουν γίνει μασκέ γενέθλια τις μισές φορές, κανονικά γενέθλια τις υπόλοιπες φορές που έχουμε δώσει εμείς ιδιαίτερο χαρακτήρα στη βραδιά πηγαίνοντας σε λάτιν πάρτυ πχ ή σε παραδοσιακές κρητικές ταβέρνες με ρακόμελα και μεζέδες.

Το αποκριάτικο δεντράκι

Μέχρι τώρα είχα στολίσει χριστουγεννιάτικα δέντρα και μια φορά πασχαλινό δέντρο. Είχα κρεμάσει κάτι πολύχρωμα χάρτινα αυγουλάκια σε μια βερυκοκιά μπροστά από τη βεράντα του εξοχικού των γονιών μου. Έθιμο που βλέπουμε στο εξωτερικό το Πάσχα. Ήταν πανέμορφο και κρίμα που δεν έχω φωτογραφία να το θυμάμαι.
Φέτος σκέφτηκα να στολίσω αποκριάτικο δέντρο, πρώτον για πρωτοτυπία, δεύτερον γιατί ήθελα να φτιάξω την κατάλληλη αποκριάτικη ατμόσφαιρα στο σπίτι μου και τρίτον γιατί δεν ήθελα να αφήσω ανεκμετάλευτο το μικρό δεντράκι που είχα αμελήσει να κατεβάσω στην αποθήκη. Και το στόλισα με μάσκες, κάποιες από αυτές που κάθε αποκριά αγοράζουμε σε σημείο να έχουν γίνει μια αρκετά μεγάλη και ενδιαφέρουσα συλλογή.
Χτες λοιπόν που η μέρα ήταν βροχερή και δεν ευνοούσε ούτε κούλουμα, ούτε βόλτες, ούτε αετούς έστρωσα το Καθαροδευτεριάτικο τραπέζι μου με θέα τη βροχή και το αποκριάτικο δέντρο μου και απολάυσαμε όλα τα ωραία θαλασσινά και τους μεζέδες που επί δυο μέρες ετοιμάζαμε. Και ήταν όμορφα...

το αποκριάτικο δεντράκι   

Στο κέντρο του τραπεζιού λίγο πριν έρθουν οι μεζέδες

λαγάνα, ταραμοσαλάτες και φασόλια...τα πατροπαράδοτα

σουπιές κρασάτες...χικ!

χταποδάκι στην κατσαρόλα έτοιμο,  ώρα να ετοιμάσουμε τις γαρίδες .... γιάμι!

έτοιμες και λαχταριστές

όσοι πιστοί προσέλθετε...

και τελευταία τα καλαμαράκια από το μάστερ του είδους

βγήκαν τα πρώτα από το τηγάνι

σχεδόν έτοιμο το τραπέζι

όλοι όμως είπαν πως το καλύτερο από όλα ήταν οι κολοκυθοκεφτέδες μου

Και του χρόνου!!!

κοσκινάκι number 2

Το μήλο το δαγκωμένο είναι τελικά μεγάλος εθισμός! ειδικά αυτό που λάμπει τις νύχτες πίσω απ' την οθόνη του φορητού μου υπολογιστή. Λίγο διαφορετικό το λογισμικό, θα με πάρει κάποιο χρόνο να το συνηθίσω αλλά οι διαφορές προς το καλύτερο είναι πάρα πολλές. Για αρχή λείπει ο θόρυβος, η θερμοκρασία, η ταχύτητα είναι μεγαλύτερη σε όλες τις εφαρμογές, ο ήχος καταπληκτικός. Ελπίζω να μη δεινοπαθήσει στα χέρια μου και βγει αληθινός ο Βασίλης...

cosmo

Λατρεύω το αμερικάνικο cosmopolitan online. Και ιδιαίτερα λατρεύω τις συνομοιλίες. Μ' αρέσει να διαβάζω τις απόψεις γυναικών -κυρίως- που ζούνε στην άλλη άκρη του πλανήτη και λογικά προηγούνται κάμποσο από εμάς σε κάποια θέματα.
Αυτό που με έχει εντυπωσιάσει είναι πως αλληλοσυμπληρώνονται στις συνομοιλίες. Παραδείγματος χάριν, όταν είχε προκύψει ένα θέμα με μια τριαντάχρονη που έπεσε σε κώμα (ενώ ήταν έγκυος δύο εβδομάδων παραπάνω από ότι επέτρεπε η πολιτεία της για την άμβλωση), αυτά που έγραφε η καθεμία ήταν διαφορετικά και κάλυπταν το θέμα από όλες τις πλευρές. Η μια θα ανέφερε πως πρέπει να "ελευθερώσουν" τη γυναίκα ώστε να αποσυνδεθεί και να κοιμηθεί εν ειρήνη. Άλλη υπερασπιζόταν το αγέννητο, δύστυχο μωρό. Άλλη έβαζε κάτω τα στοιχεία που έλεγαν πως το μωρό έτσι κι αλλιώς θα είχε πρόβλημα γιατί δεν οξυγονώθηκε άμεσα μετά τον κλινικό θάνατο της μητέρας. Άλλη συμπλήρωνε το δικάιωμα της οικογένειας να αποφασίσει τη στιγμή που ήταν σε ανέχεια και δεν θα άντεχαν όλα τα παρελκόμενα ενός προβληματικού παιδιού. Τόσο διαφορετικές απόψεις αλλά και τόσο αλληλένδετες. Η καθεμιά είχε ένα δίκιο, καμιά από τις γυναίκες που εξέφραζε διαφορετική άποψη -καμιά φορά ακραία από κάποια άλλη- δεν επιτεθόταν ή εξεγειρόταν. Κοινώς έκαναν όλες μια πολιτισμένη και εποικοδομητική συζήτηση που πραγματικά κάλυπτε το θέμα. Το οποίο θέμα διάβαζα εγώ μετά τα μεσάνυχτα (πριν από ενάμισυ μήνα περίπου!?) και στη χώρα μας αναφέρθηκε στις ειδήσεις μετά από δύο μέρες.
Δε θέλω να ξέρω τι θα γινόταν εδώ με μια παρόμοια συζήτηση!
Πολλά άλλα άρθρα του cosmo είναι αρκετά ανάλαφρα και αναφέρονται σε σήριαλ ή ερωτικά θέματα για ζευγάρια, κάπως σαν αυτά που αναλύει γνωστός γιατρός στη δική μας τηλεόραση. Επίσης έχει πολλή μόδα κατευθείαν από τους δρόμους της Νέας Υόρκης και πολλά άλλα ενδιαφέροντα θέματα. Κι έτσι ταξιδεύω λίγο πιο βαθιά στις θάλασσες του ίντερνετ και μακάρι να γνώριζα πολλές γλώσσες να ταξιδέψω και πιο μακριά. Μέχρι να έρθει η στιγμή που θα πραγματοποιηθεί το αληθινό ταξίδι σε όλα αυτά τα σημεία που κοιτάω μέσα από τα sites, μέσα από την τηλεόραση και σπάνια από το google earth. Ελπίζω, δηλαδή, μια μέρα να περπατήσω στην time square, να γυρίσω το central park με μόνιππο, να δω κάποια παράσταση στο broadway και να περπατήσω στη γέφυρα του Μπρούκλυν!

Απλά πράγματα

Είμαι φαν του απλού μυθιστορήματος που να έχει όμως κάτι να πει. Θέλω να είναι σχετικά λιτό, χωρίς να γίνεται κουραστικό και να κάνει τεράστιες καμπύλες στην περιγραφή, να μου κρατάει το ενδιαφέρον και να νιώθω πως κάτι μου μεταδίδει, κάπως επικοινωνούν οι λέξεις με τις σκέψεις μου. Σχεδόν από την αρχή καταλαβαίνω αν μου αρέσει ένα μυθιστόρημα ή μια νουβέλα. Και αν δε μου αρέσει, σέρνεται στα χέρια μου, στα τραπέζια μου, στο κρεβάτι μου για κάμποσο χωρίς νόημα, μέχρι να αποφασίσω να το αφήσω στην άκρη.
Η πικρή αλήθεια είναι πως τελευταία δε βρίσκεις εύκολα ένα απλό, καλό βιβλίο να περάσεις όμορφα το χρόνο σου. Έχουν γεμίσει οι εκδοτικοί οίκοι σαβούρα κάθε λογής σε σημείο να είναι προτιμότερο να πάρεις βιβλίο τσέπης που κοστίζει και φτηνότερα. Γιατί κάπως σα βιβλία τσέπης είναι τα περισσότερα βιβλία στα ράφια των βιβλιοπωλείων και εκδοτικών οίκων. Και μάλιστα γραμμένα από συγγραφείς άπειρους στο είδος. Μάθετε ρε σεις τουλάχιστον να γράφετε στο επίπεδο ενός  βιβλίου τσέπης να λέγεστε έστω εμπορικοί συγγραφείς γιατί αλλιώς τι είστε?... άστο καλύτερα. Έχει γεμίσει και ο κόσμος ένα κάρο συγγραφείς...τρόπος του λέγειν. Όλοι θέλουν να γράψουν ένα βιβλίο. Μα χρυσά μου το βιβλίο δεν είναι η έκθεση στο δημοτικό και το γυμνάσιο που έπειρνες 16 ή 17 και χαιρόσουν. Στην τελική γίνε συγγραφέας αλλά μείνε χωρίς βιβλίο, δε σου φταίει ο κόσμος και σε τίποτα! Χαχα συγγραφέας χωρίς βιβλίο...πώς μου ήρθε? τέλος πάντων.
Αυτές τις μέρες τυχαίνει να διαβάζω δυο πολύ καλά βιβλιαράκια που η τύχη τα έφερε μπροστά μου. Ο συγγραφέας τους μας τα άφησε μια μέρα που ήρθε στο μαγαζί μας και πραγματικά ήταν μια ευχάριστη έκπληξη το πόσο μου άρεσαν, αν και αρχικά πίστεψα πως κινδίνευα να πέσω στην παραπάνω περίπτωση. Η ηλικία βέβαια του συγγραφέα δεν συνέπιπτε με τις ηλικίες των τωρινών "συγγραφέων" με κοινά γνωρίσματα το ίντερνετ, το λάπτοπ, τις δημόσιες σχέσεις μέσα από τσάγια και πίτες. Οπότε αυτό ήταν καλό σημάδι.
Έτσι τις προηγούμενες μέρες διάβαζα αρκετά απορροφημένη και δε σταμάταγα να λέω στο Βασίλη "βρε για δες τι ωραία βιβλία που γράφει αυτός ο κύριος". Ο οποίος έχει γράψει πάνω από δέκα βιβλία ίσως κοντά στα δεκαπέντε και κάποια από αυτά έχουν επανεκδοθεί. Επίσης έχει γράψει ποιήματα και παραμύθια. Εγώ διάβασα τη Συμέλα του που μου άρεσε πολύ, τελειώνω το δεύτερο και νομίζω πως θα αναζητήσω και τα υπόλοιπα βιβλία του.

Καινούριο κοσκινάκι

-Γιατί χασμουριέσαι; μάλλον είσαι ματιασμένη, θα σε ξεματιάσω μια στα γρήγορα εγώ και θα γίνεις περδίκι.

-- Μα δεν είμαι ματιασμένη. Αυτή την εβδομάδα είχα τόση δουλειά στο σπίτι που σχεδόν δεν ξεμύτισα. Δε με είδε και κανείς...

-Χα ... δε χρειάζεται να βγεις και να σε δουν για να "ματιαστείς". Μπορεί να έχεις πέσει σε κακή γλώσσα ή σε κουβέντα κακόβουλων ανθρώπων.

--Μπαααα δε νομίζω! δεν έχω κάποιον που μπορεί να πει κάτι κακό για μένα. Και αν πει δεν πιάνει γιατί θα είναι ηλιθιότητα...βρε ξαδέρφηηηηη!!! η έλλειψη καφέ με κάνει και χασμουριέμαι! έκοψα τον νες γιατί μου πέφτει κάπως δυνατός.

-Πιες espresso. Δεν είναι τόσο δυνατός γιατί φιλτράρεται. Πάρε και την καινούρια μηχανή με τις κάψουλες για ευκολία.

Και μετά από λίγες μέρες...ένας έρωτας γεννήθηκε

Espresso αγάπη μου ^^

Και προχωράμε...

Και το φως της μέρας το έντονο, έτσι απλά διώχνει κάθε αγωνία και φόβο, νιώθεις μια μικρή δύναμη να χοροπηδάει μέσα σου και να ελπίζεις πως όλα θα πάνε καλά. Η ονειρεμένη ψευδαίσθηση του Φεβρουαρίου, του ποιητή των μηνών, είναι μια μικρή όαση στην έρημο της ψυχής, στην έρημο του χειμώνα, στην έρημο των πάντων...